Zelfanalyse

Een tijdje geleden verblijdde ik u allen met een bericht waarin ik mijn eigenaardigheden op een rijtje zette. Misschien wat persoonlijk, maar op dat moment vond ik het leuk. Aangezien ik de afgelopen tijd toch wel heel erg veranderd ben, leek het me wel grappig om er op terug te komen. Dit doe ik door in te gaan op de vetgedrukte 'stelling'.

1. Ik heb een ontzettende hekel aan mensen. Dit klopt nog steeds als een bus. Ik ben mogelijk de grootste misantroop op aarde en ben ervan overtuigd dat de mens het slechtste is wat de wereld ooit is overkomen. 

2. Ik kan niet omgaan met autoriteit. Hier heb ik eigenlijk heel erg mee om leren gaan. Waar ik vroeger vrij snel boos werd als iemand me corrigeerde, instrueerde of commandeerde (waar ik nu nog steeds niet echt fan van ben), denk ik nu: let go. Boos worden heeft totaal geen zin en soms steek je wel degelijk iets op van wat een ander tegen je zegt. Je hebt in feite niets te verliezen. Wel ben ik nog steeds heel eigenwijs: als ik het écht niet eens ben met het commentaar dat ik krijg, zal ik er tegenin gaan.

3. Ik vind slagroom uit een spuitbus veel lekkerder dan verse slagroom. Na vele moeder -en vaderdagexperimenten moet ik het hier helaas nog steeds mee eens zijn.

4. Ik vind eten met 'verrassingen' absoluut niet lekker. Oh, the horror. Wat háát ik het als er ineens een kolossaal stuk aubergine in de tomatensaus zit. Het gaat om de structuur, dat ligt bij mij erg gevoelig. Dat is ook de reden dat ik sla niet lekker vind. Ik hou niet van dat knapperige. Ik vind alleen 'doe mij maar gewoon sperziebonen met aardappelen en een gehaktbal' (waar ik het eerder over had) vrij overdreven. Doordat ik het afgelopen jaar veel gekookt heb weet ik nu dat sommige 'verrassingen' heel lekker kunnen zijn.

5. Ik lust geen sushi. HAHAHAHAHAHA.

6. Ik wél gek op rijst. Klopt als een bus. Hoeveel curry's ik het afgelopen jaar gemaakt heb...

7. Ik vind eten vaak lekkerder als het nog niet helemaal gaar is. Nou, nee. Eén keer ongare zandtaart (?) en ik weet wel beter.

8. Ik ben redelijk stipt. Ja. Ik wil absoluut niet te laat komen voor officiële gelegenheden. Met vrienden is dat wel een beetje anders, ik weet niet zo goed waarom. Als we afspreken om half drie, zeggen ze meestal "oké, tot kwart voor." Daar ben ik niet geheel trots op, maar er moet toch wat mis met je zijn. (ha-ha)

9. Ik vertrouw mensen erg moeilijk. Nee. Dit ben ik niet meer.

10. Ik ben gek op achtbanen, maar in een draaimolen word ik misselijk. Klopt nog steeds.

11. Ik maak niet zo makkelijk vrienden en wil dat ook vaak niet. Ik ben een totaal ander mens geworden. Ik stap nu veel makkelijker op mensen af en maak op die manier ook een hoop vrienden.

12. Ik ben geen feestbeest. God, wat zou ik willen dat ik het was. Nou, je gebeden zijn verhoord. Hallelujah. Dit heb ik in het afgelopen halfjaar dus wel even ingehaald.

13. Ik ben socially awkward. Nee, en ik twijfel ook aan het bestaan van socially awkward mensen. Natuurlijk komt iedereen zo nu en dan in ongemakkelijke situaties terecht, maar ik kan er om lachen. Voorheen was ik misschien wat verlegen, dat wel.

14. Soms kan ik niet stoppen met praten. Dit is alleen maar erger geworden vrees ik.

15. Ik laat niet snel zien hoe ik me voel. Hmmmmmeh. Jawel. Niet altijd, natuurlijk, maar ik denk dat niemand dat doet. Ik ben wel veel opener.

16. Ik ben een controlfreak. Vraag me om met je samen te werken en je zult er achter komen dat ik satanische martelkwaliteiten bezit.

17. Ik ben dol op regen, ook op de fiets. Oh ja.

18. Ik ben geobsedeerd door de dood. Nee, dat is breder geworden. Wel heb ik er nog steeds een fascinatie voor. Het houdt me bezig. Ik ben deels een existentialist, ik denk veel na over het bestaan, leven en dood. Maar dat is meer de combinatie van de drie. Vroeger dacht ik erg veel na over de dood en het sterven, maar nu denk ik veel meer over waarom we hier zijn. (mijn conclusie is overigens tot dusver "tja")

19. Ik maak heel makkelijk vriendschappen kapot. Au, heb ik dat echt gezegd? Het is wel een beetje zo. Als je iets flikt waarvan ik vind dat het niet kan, mag je oprotten. Of als je teveel van mijn tijd en aandacht opeist omdat je denkt dat dat nodig is om een vriendschap te onderhouden. Of dubbele signalen afgeeft die expres doorzichtig zijn. Baaaah.

20. Ik lust geen appelmoes en pindakaas. Yup.

21. Ik kan chocola eten als een ongestelde vrouw. Nee. Ik ben in minder dan een jaar bijna twintig kilo afgevallen en eet sindsdien bijna nooit meer chocola. Voorheen at ik met gemak elke week een paar repen, maar nu hoef ik dat niet meer. Ik vind het nog wel heel lekker, maar heb er snel genoeg van.

22. Ik vind eigenlijk nooit een lange tijd hetzelfde leuk. Dat klopt nog steeds, al is er wel een soort rode draad. Mijn muzieksmaak is niet lang hetzelfde, maar wel altijd een beetje in dezelfde hoek. Bijna alles dat ik leuk vind sluit aan op mijn basale interesses.

23. Ik vind manga en anime verschrikkelijk. JA. Vre-se-lijk.

24. Ik vind schrijven geweldig, maar lees heel weinig. En toen was daar literatuur. Ik heb het afgelopen jaar vrij veel gelezen, van onder andere Sartre en Connie Palmen. Ik vind literatuur héérlijk. Daarnaast hou ik erg van mooiezinnenboekjes. Soms mis je me nooit van Janneke Jonkman is daar een voorbeeld van.

25. Ik eet niets waarvan je kan zien wat het geweest is. Ja, dat klopt nog steeds. Ik heb een gruwelhekel aan kluifvlees e.d. en eet het daarom nooit. Ik heb dat bij vlees de laatste tijd sowieso veel meer, en aangezien een groot deel van mijn medestudenten vegetariër is heb ik besloten geen vlees te eten waar zij bij zijn. Niet omdat ik het erg vind om vlees te eten voor de neus van een vegetariër, maar om mezelf een soort regel, een soort houvast te geven. 

VERHUISD

Nou ja, zoiets. Ik ben niet zo actief meer op mijn blogger.
Voorlopig geen rebelse opinie-artikeltjes meer, dus. Je kunt wel mijn poëzieblog volgen, maar daar moet je dan weer net van houden. 

http://www.demaagdbarbara.tumblr.com

 Ik weet niet wanneer ik hier terug ben, of ik überhaupt terugkom.
Ik kan jullie niets beloven.


Dag.

Buy my art!

Rit

Zeg niets, mijn liefste
Bezie de lucht als zij jou voorbij trekt
Denk aan wat er komen gaat
En kijk nooit meer achterom
Luister naar de stilte

En mogen wij in exstase sterven.

Oerhollandse gezelligheid

Vaak vraag ik me af waarom wij, als Nederlanders, zijn zoals we zijn. Meestal irriteer ik me aan de burgerlijke Nederlander, zelden weet deze een gevoel van sympathie bij me op te wekken.

Ik zou niet in een ander land willen wonen, zeker niet, maar van de Hollandse cultuur heb ik geen bijster hoge dunk. We hebben het altijd over hoe we in ons land alles kunnen doen en zijn, hoe alles mag en niets moet, en ik denk dat dit in zekere zin ook wel zo is, maar niet helemaal. Dat zit me dwars. Neem bijvoorbeeld ons euthanasiebeleid, dat is heel vooruitstrevend. Of alleen al het feit dat vrouwen hier mogen stemmen. Maar is dit wel onze cultuur? Natuurlijk zijn we in zekere zin indirect verantwoordelijk voor dat wat onze regering doet, namelijk door te stemmen, maar binnen de persoonlijke relaties herrst een heel andere sfeer. We willen dat de wereld beter wordt, maar hem zelf verbeteren willen er maar heel weinig. Zolang we zelf onze handen niet vuil hoeven te maken vinden we het prima.

Ook op het vriendschappelijke en relationele vlak zijn we helemaal niet zo bezig met ons 'alles mag, niets moet-motto'; we komen dan over als een gezellig volk, maar in zekere zin is deze gezelligheidscultuur enorm geforceerd. We doen wel alsof de familiefeestjes met kaas, worst en taart zo gezellig en vrijblijvend zijn, sterker nog, we zeggen tegen elkaar dat het helemaal niet hoeft, maar als we niet komen opdagen worden we daar wel degelijk op aangekeken. Alsof ze denken dat je je te goed voelt om te komen.

Wij kunnen in Nederland maar moeilijk omgaan met uitschieters. Het motto 'doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg' is de lijfspreuk van de gemiddelde Nederlander geworden. Het wordt niet geaccepteerd als we iets beters te doen hebben dan gezellig doen.

Kortom, onze vrijheid is niet wat het lijkt. We hoeven niets, maar we moeten wel. We mogen alles, maar moeten normaal doen. De Nederlandse cultuur is tegenstrijdig, en ik ga (voor zover ik dat nog niet deed) ook niet meer mijn best doen om aan alle eisen te voldoen.

Frustratione

Hé hallo daar lezers (???). Er vanuitgaand dat er nog geen posters met mijn hoofd en de tekst "VERMIST" erop langs de weg hangen laat ik weer eens van me horen. Verwacht echter geen literaire hoogstandjes, want ik ben van plan om mijn proces van opbouwende frustratie voor jullie te beschrijven en zo literair is dat nou eenmaal niet.

Een zondagmorgen zoals we gewend zijn. De lucht is grijs, iedereen is chagrijnig en de buurman zaagt naar hartelust om acht uur 's ochtends. Metalen buizen, badkuipen en auto-onderdelen zijn niet meer veilig. Buiten proberen kinderen al schreeuwend elkaars ledematen af te rukken. Doodnormale taferelen dus.
Na gewekt te zijn door de alleraardigste buurman (die ik met liefde om zou brengen) besluit ik dat het weinig zin heeft om nog in bed te blijven liggen. Ik kijk op mijn telefoon, zoals ik dat iedere ochtend doe, en zie dat iemand op eBay op het laatste moment hoger heeft geboden op iets dat ik als cadeau wilde kopen. Terwijl ik sliep. 20 cent hoger. Gód-ver-domme.
Vervolgens zie ik berichten op Facebook waarin mensen vol enthousiasme vertellen over de vervolgopleiding waarvoor ze zich hebben ingeschreven. "Fuck," denk ik, "dat moet ik ook nog doen." En jahoor, daar is de twijfel weer. Ik doe er al zo'n zes maanden over om een opleiding te kiezen (je wil niet weten hoe groot het aanbod van kunstopleidingen in Nederland is) en telkens als ik het denk te weten, slaat de twijfel toe. Ondertussen pusht iedereen me on me in godsnaam maar in te schrijven bij een opleiding, "want ik vind het toch wel leuk," maar IK WEET HET NIET.

Na besloten te hebben de twijfels even te laten rusten, tracht ik mijn maatschappijboek open te slaan (ik heb immers morgen een erg belangrijke toets). Dit blijkt nog verdomd lastig, wat mij ervoor laat kiezen om naar een andere 'studie-ambiance' over te schakelen, namelijk mijn kamer. Maar wat wil het toeval? Mijn lieftallige moeder heeft bij het eigenhandig (en ongevraagd) opruimen van mijn kast alle zooi over mijn bureau geflikkerd. Daar komt nog bij dat er een ontzettende shitload aan troep op de grond ligt, waardoor de wieltjes van mijn bureaustoel dienst weigeren.
De wanhoop nabij besluit ik rustgevende muziek op te zetten. Hey ligt voor de hand, maar helpt doorgaans wel. Een goed en verantwoord plan, lijkt het. Niet dus. Ook mijn computer weigert dienst en programma's waarvan ik niet eens wist dat ik ze had lopen vast.

Ik haat zondagen.

Grappen en grollen in het bruisend hart van een dode stad

De laatste foto is mijn lookbook look! Heb je lookbook? Aarzel dan niet en gun mij even die kekke hype.
"When I was a teenage whore" http://lookbook.nu/look/3151481-Teenage-Whore