Stomme veertienjarigen in de sportschool

Ik zit nu om precies te zijn zeven minuten en eenentwintig seconden over een aardige omschrijving te denken voor het volgende fenomeen. Helaas lukt me dat niet.
Bij de sportschool waar ik train stikt het van de vage figuren. Ze zijn stuk voor stuk vreemde vogels met ieder hun eigen vreemdheid. Op zich heb ik geen problemen met vreemde mensen, ik ben er zelf één van. Maar er is er één die me het bloed onder de nagels vandaan haalt. Een broekie. Een jongetje. Veertien jaar, schat ik. En niet zomaar veertien jaar, hij is het soort typische veertienjarigen-veertien jaar. Gewoon een typisch voorbeeld waaraan je denkt als iemand het getal veertien zegt. Zo'n type.
Ik weet het, ik ben ook veertien geweest, niet zo kort geleden zelfs, ik denk toen ik twaalf was. Maar ik ben nooit echt zó geweest. Zo verschrikkelijk.
Dit jongetje traint namelijk zo'n halfjaar bij mijn sportschool en voelt zich al helemaal 'tha macho'. Ik heb sowieso al iets tegen macho's, een heleboel zelfs, maar deze slaat echt alles. Hij is VEERTIEN. En hij voelt zich al helemaal het mannetje.

Vandaag was ie er ook weer, die veertienjarige. Met zijn zielige puistenhoofdje. Zijn slappe mierenarmpjes. Nouja, dubbele mierenarmpjes. Want hij heeft natuurlijk SPIERBALLEEEUH! Grapje.
Ik weet niet hoe blind hij is, maar het is zo'n zielig gezicht. Het is zo'n typisch figuur waar bij je automatisch een pruillip tevoorschijn tovert, uit medelijden. Maar bij deze doe je dat niet. Omdat hij zo macho is.

Het kind draagt nu sinds een week hempjes. En god, wat voelt 'ie zich er geweldig in. Ik weet niet waarom hij het doet eigenlijk. Ergens fascineert het me wel. Misschien heeft hij het wel van zijn vader. Die komt elke keer mee en is minstens zo erg. Maar hij mag het, want hij ís groot en sterk. Al heeft hij wel een bierbuik.

Soms heb ik zin om dit kind even te laten zien dat hij niet geweldig is. Al zijn zelfgekweekte arrogantie compleet de grond in te trappen en er vervolgens overheen te schijten. Want arrogant, dat is hij. Nergens voor nodig, maar zulke mensen zijn er nou eenmaal. En laat arrogantie nou net dát zijn waar ik niet tegenkan. Wat me ongelooflijk boos kan maken. Wat het gemeenste, meest agressieve en testosteronverantwoorde in me naar boven haalt.

Ik besef het me. Op zulke momenten ben ik zelf een macho. Ik denk hem wel even de grond in te trappen.
Ik weet ook zeker dat ik het kan hoor.
Maar het is erg. Heel erg.

Want ik wil geen macho zijn.

Waarom ik nooit computerspelletjes speel

Ik heb een ongelooflijke hekel aan videogames. Dat is niet altijd zo geweest, toen ik 8 was vermaakte ik me kostelijk met mensen in elkaar rammen, eekhoorntjes afvuren op monsters en auto's laten crashen tijdens races.

Waarom dat nu niet meer zo is weet ik eigenlijk niet precies, hoewel ik denk dat ik er overheen ben gegroeid. Ik heb het idee dat ik wel iets beters te doen heb dan urenlang spelletjes spelen. Ik ken volwassenen die nog regelmatig gamen en dan vraag ik me af of ze niet iets beters te doen hebben. Ik vind het er altijd zo stom en kinderachtig uitzien.

Ook vind ik het grootste deel ook helemaal niet leuk. Ik kan bijvoorbeeld níet tegen oorlogsspelletjes. Ik denk dan altijd; een oorlog is geweest en die wil je toch niet herbeleven?
Ik las laats op twitter iets dat leek op "Net wat mensen neergeknald met COD, LOL."
Ik zie hier de 'LOL' helemaal niet van in, het gaat om iets dat op de gruwelijke werkelijkheid gebaseerd is. Op zulke momenten vraag ik me af hoe die persoon het zou vinden als ik hém even 'neerknalde', voor de 'LOL'.

Dat zijn niet de enige redenen, ik vind namelijk ook dat games ongelooflijk veel kostbare tijd vreten, om over geld maar niet te beginnen. Ook maken spelletjes mij over het algemeen tot een agressief monster. Ik kan er NIET tegen als ik verlies, dan ga ik tegen alles en iedereen om me heen schreeuwen en soms zelfs slaan.
Voor veel mensen werkt gamen ontspannend. Nou, voor mij dus niet.

Toch is er één spelletje dat me gelukkig maakt. Guitar Hero World Tour op de xbox. Wat een ongelooflijk geweldig iets is dat. Het is leuk op feestjes en mensen als ik kunnen zich helemaal inleven.
Dit is natuurlijk geen excuus om games minder verschrikkelijk te vinden. Ik zou heel goed zonder kunnen leven. Ja, zélfs zonder Guitar Hero.
Come on, maak je eigen leven spannend in plaats van je missie op Halo.

Je bloed vloeit als een waterval. Niets dan dit overweldigend moordspel brengt mij genot. Terwijl jij ligt te creperen van de pijn wordt mijn genot alleen maar heftiger. Je gilt en schreeuwt, probeert weg te komen. Ik sla je hard in je gezicht. En nog eens. Ik pak mijn gasbrander en steek je haar in de fik. Zo, kan je daar ook niet meer over zeiken. Voor ik het weet ben ik op dreef en ligt je hoofd een stuk verderop. Ik lach. HA!
Ik probeer je verkrampte handen open te vouwen, wat op zich nog een lastig proces is. Eén voor één ruk ik je dikke vingers eraf. Ik ga tot op het bot, letterlijk.
Eindelijk heb ik het ontfutseld. Het briefje. Ik geef je nog een laatste trap en kijk naar het bonnetje. "Zo, nu hoef ik mijn geld niet meer terug."
Ik lach. Duivels haast.
Ik lach als nooit tevoren.

Ik heb een grote prefrontale cortex!

Het is kwart voor drie en je zit bij filosofie. Over een halfuur is het vakantie en de presentaties die op de planning zijn, zijn al voorbij. Wat doe je dan?
Juist, je gaat vage films kijken. Zweverige films. Denk je.

En dat dacht ik dus ook. Maar de 'film' bleek een fragment van een filosofisch programma te zijn. Het was een programma over wat het menselijk brein te maken heeft met de keuze voor links of rechts. Hoewel ik niet echt een wetenschapper ben, vond ik het erg interessant. Wist jij bijvoorbeeld dat iemand die links stemt vaak een grotere prefrontale cortex heeft en iemand die rechts stemt een groter amygdala?
(Dat zijn delen in de hersenen, ik doe nu ook wel interessant maar ik zou het niet weten als in de derde klas de biologie er niet ingeramd was)

Wat ook blijkt, is dat wij als mensen sneller op iemand stemmen als die persoon aantrekkelijk, 'rijp' (als in volwassen, iets ouder) is en een getekend gezicht heeft. (niet als in potlood, maar als in karakteristiek)
Maar dat was nog niet het meest schokkend. Er werd ook verteld dat ons brein al keuzes voor ons maakt voordat we het ook maar doorhebben. Een paar wetenschappers hadden dat onderzocht en konden met een machine vragen aan je stellen en het antwoord al weten voordat je je mond opende. Dat vind ik dus fucking creepy.

Gaan technologie en wetenschap niet een beetje te ver soms? Ik vind de menselijke psyche heel interessant (en dat is dan ook echt het enige wetenschappelijke dat me ook maar een beetje interesseert), maar ga je na een tijd niet tegen de mensenrechten in?
Ach, ik weet in elk geval wat ik moet doen als iemand me vraagt om een breintest te doen: die persoon een knietje geven en heel hard gillend wegrennen.

Pessimisme en depressie

Ik ben een geboren pessimist. Als iets goed en fout kan gaan, ga ik ervan uit dat het fout gaat en als een glas tot de helft gevuld is, zeg ik dat het half leeg is.
Nu is het bij mij nog niet zo dat het monsterlijke proporties heeft aangenomen, maar als je naar de volgende quotes kijkt denk je mogelijk iets anders. Deze quotes zijn een overdreven vorm van ons pessimisme en ik moet zeggen dat het erg leuk was om ze te bedenken.

"Als het vandaag niet lukt, lukt het morgen ook niet."
"Als je iets kapot maakt, moet je het goed doen ook."
"Leef vandaag, sterf morgen."
"Leef alsof je dood bent."
"Als ik toch dood moet, doe het dan maar meteen."
"Ik doe het niet want ik kan het toch niet."
"Ik ben een misdruk van een lot uit de loterij."
"I wake up in the morning feeling like going to bed again."
"Lachen doet pijn."
"Huil, er zijn al genoeg blije mensen."
"Het heeft geen zin meer dus ik geef het op."
"Het leven heeft geen zin."
"Niemand houdt van je."
"Red jezelf, ik val niet meer te redden."
"Pijn is fijn."
"Zijn doet pijn."
"Leef evenwichtig, val en sterf."
"Geef het maar op, het lukt toch niet."
"Help maar niet, het is al te laat."
"Geluk bestaat niet."
"In mijn hoofd regent het altijd."
"Het gras is nergens groener want groen gras bestaat niet."
"Na regen komt hagel."
"Ik heb altijd wind tegen, met alles."
"Als het leven zwaar is laat ik het gewoon vallen."
"Als het niet mee zit, geef het dan gewoon op."
"Ik heb geen ijsberg nodig om te zinken."
"Heb geen zorgen, zoek je toevlucht in drugs."
"Wie niet waagt die niet wint. Ik waag niet, want ik win toch nooit wat."
"Zelfs een monster wil mij niet."
"Ik ben een ongelukje."
"Geen woorden maar moorden."
"Eigenlijk ben ik al dood."
"Zonder mij is het leven leuk."
"Rozen zijn rood, viooltjes... Ach, ik weet het niet. Ik geef het op."
"I won't survive."
"In de 16e eeuw zouden ze me op de brandstapel gooien. Nu nog steeds, waarschijnlijk."
"Ik ga niet meer naar school want ik ga toch nooit wat bereiken."
"Het gras is dood, de lucht is grauw... Teletubbies, sterf maar gauw!"
"Ik kan niet verbranden want er is geen zon in mijn leven."
"Mijn cijfers zijn zo laag dat ik ze op moet graven."
"Waarom gelukkig zijn als je ongelukkig kan zijn?"
"Lieg jezelf niet voor, je kan het toch niet."
"Bij elke bloedvlek hoort een messteek."
"Maak je toch geen zorgen, je faalt toch wel."
"Ik wil dood maar ik mis de trein steeds."
"Ik ben mijn vis en mijn leven is een waterval."
"Bekijk het van de negatieve kant."
"De trein met mooie mensen is zonder mij vertrokken."

Voor de duidelijkheid; deze quotes staan dus niet op mij. Dit is gewoon een typisch voorbeeld van wat ik allemaal uitvoer onder een les Maatschappijwetenschappen.
Met dank aan Laura en Cilla.

Niemand

Dit is niemand.
Niemand geeft écht iets om het milieu.
Niemand wil graag helpen om het milieu te verbeteren.
Niemand gaat niet mee met de mode.
Dat is dan ook precies waarom niemand écht iets om het milieu geeft.
Want niemand houdt van energie verspillen aan nutteloze reclamespotjes.
En niemand vindt het leuk om daarnaar te kijken.

Help mee de wereld te verkrachten.
NUON.

Champignonliefde

Toen ik klein was gingen we vaak op vakantie naar Frankrijk. Vaak was onze bestemming de Dordogne, een onwaarschijnlijk mooie streek waar ik op die leeftijd helaas nog niet veel van zag. We raakten er nooit op uitgekeken en daarom gingen we er ook meerdere malen heen.

De herinnering die me het meest bijstaat is die van het meest gezellige en heerlijke restaurant ooit. Nouja, naar de mening van een zesjarige (?) dan. Het was een klein restaurant in een pittoresk plaatsje waarvan ik helaas de naam vergeten ben. Het heette als ik het goed heb "Le Pompon Rouge". Het was gevestigd in een schattig pand, zo'n typisch frans pand met luikjes voor de ramen en enorm veel klimop tegen de voorgevel. Ook het typische, smeedijzeren uithangbord ontbrak niet en de verf mocht dan een beetje afbladderen, ik vond het geweldig. Maar de buitenkant, en zelfs het uithangbord, waren niet het beste. Dat was de sfeer.

Toen we er voor de eerste keer binnenkwamen, zat er een gitarist met een rauwe stem op een minuscuul podium voor het doorgeefluik van de keuken. Elke noot die hij zong was gemeend en zijn gitaar had een mooie toon. Dat, gemixt met het geroezemoes en schemerige kaarslicht zorgde voor een enorm warme sfeer die me zelfs in de vorm van een herinnering nog blij maakt.
En dan hebben we het nog niet eens over het eten gehad. Nadat mijn oma me op een stoel had geholpen, kreeg ik de menukaart in mijn handen. Ik wist natuurlijk niet wat al die franse krabbeltjes betekenden, dus ik koos maar wat uit. Twee dingen, om precies te zijn, want ik kreeg de zeldzame kans om een voorgerecht uit te kiezen. Uiteindelijk bleek het dat ik Franse Uiensoep en Gegratineerde Champignons had gekozen. Dat laatste staat me het meest bij en was zo heerlijk dat er elke keer als ik erover praat champignontekentjes (een variatie op de befaamde dollartekentjes) in mijn ogen verschijnen. Ik heb besloten het zelf binnenkort ook eens te gaan maken, want het was heerlijk. Maar misschien komt dat omdat ik toen nog niet naar films voor zes jaar en ouder mocht.

Na dit geweldige hoofdgerecht was er een verrassing; er was geen dessertkaart. Integendeel, er was geen dessert. Er waren desserts. Meervoud. Met een S erachter.
En het was all you can eat.
Het dessert kwam in de vorm van een grote kar met allemaal verschillende borden, groot en klein, met daarop de heerlijkste dingen. Op het ene bord vond je oude kaas, op het andere bord een bavarois, dan weer bosvruchtentaart of chocoladegebak... Alles was lekker. Zelfs in combinatie, geen uitzondering.
En dus leefde ik me uit. Ik at en at en at en vrat. Ik vrat tot ik niet meer kon en nodig naar de wc moest. En daarna vrat ik weer. Achteraf lijkt het asociaal, maar ga er zelf maar eens eten.

Helaas kan dat niet meer. Enkele maanden later kwamen we de eigenares van het restaurant (toevallig een Nederlandse)tegen op een markt in Nederland, waar ze vertelde dat ze failliet waren gegaan. Mijn kinderdroom zal zich dus helaas nooit herhalen, maar ik wil de eigenaars van het restaurant bedanken voor de geweldige avond die ze me toen, als klein kind, hebben gegeven. Het was heerlijk.
En dat hebben ze gemerkt ook.

All I want for Christmas is... Christmas.

Oké, ik wéét dat het oktober is en ik wéét dat iedereen zit aan te hikken tegen de decembermaand, maar grote god, wat heb ik een zin in kerst.
Voor wie na het lezen van deze zin is afgehaakt; komt alstublieft terug! Dit zal één van de weinige stukjes over kerst zijn. Dat beloof ik jullie.
Denk ik.

Ik hoor van alle kanten geklaag over dat de winkels al vol liggen met chocoladeletters en pepernoten, bij kerst precies hetzelfde met andere artikelen, maar... Het is niet dat ik het onzin vind, oktober IS vroeg om met decemberactiviteiten te beginnen, maar vinden jullie, of in dit geval jij (want veel lezers heb ik niet) het niet ongelooflijk gezellig, die feestdagen?
De tijd waarin je heerlijk warm op de bank kan zitten terwijl het buiten vriest, het liefst met een kop warme chocomel? Met op de radio alle clichéliedjes die weer tevoorschijn worden getoverd, een heerlijke schranspartij met je hele familie of met de mooie, versierde kerstboom in de hoek van de kamer?

Ik vind het heerlijk. Het liefst zou ik nu al kerst vieren, als het moet in mijn eentje. Het liefst zou ik het gourmetstel alvast tevoorschijn halen en home alone films kijken, of een peperkoeken huisje bouwen zoals ik dat ooit deed toen ik klein was. (om het natuurlijk vervolgens helemaal op te eten)
Als het moet maak ik van mijn zuur verdiende geld een bergje cadeautjes en gooi ik de tuin vol zaagsel zodat het lijkt alsof het heeft gesneeuwd. Al moet ik de gordijnen dichtdoen zodat het donker is, IK WIL HET.
En toch doe ik het niet.

Want hoeveel zin ik ook in de 'feestmaand' heb, het is niet voor niks de feestmaand. Dingen moeten bijzonder blijven, er moet iets zijn om naar uit te kijken, of zoals in mijn geval, wanhopig naar uit te kijken. Ik zou liever een tijdmachine willen, zodat ik op fastforward richting december kan. Maar ook dat toch maar niet. Het is goed zo.
Ik zal maar moeten wachten, en er naar uitkijken.

Brief aan een geliefde

Geachte, lieve UPC medewerkers,


er zit mij al een lange tijd iets dwars. U belooft mij plechtig dat ik sneller internet krijg dan wie dan ook, bovendien is het ook internet dat nooit uitvalt. Nu is het geval dat dit je reinste onzin is. Mijn internet is zo sloom als de touwtering en valt om de haverklap uit.
Dat terzijde, het internet is vooral niet ouder-proof. Mijn geliefde ouders hebben namelijk een internetslot ingeschakeld, wat voor de gemiddelde ouder (lees: a-techneut) niet mogelijk zou moeten zijn. Dit is nog niet eens het ergst; dit internetslot schommelt heen en weer tussen al dan niet 12 uur of vroeger/later.

Dit apprecieer ik ten zeerste, enkele minuten eerder naar bed is voor een mens gezond, maar de manier waarop u dit hanteert werkt voor mij niet. Zeker niet als het internet er, zoals gisteravond half elf stipt, zonder enige aangegeven reden uit flikkert. HALF. FUCKING. ELF. Mijn hele sociale leven naar de kloten, maar dat zult u vast niet begrijpen. Want u begrijpt ook niet wat twaalf uur is. Of is het een storing? Laat u mij daar alstublieft niet over beginnen. Of beter, bespaar uzelf dat verhaal. Ik weet een deal.

U geeft mij mijn beloofde, supersnelle en stabiele internet terug en ik kom niet naar uw kantoor met een bijl. Of een kettingzaag.

De keuze is aan u.


Met vijandelijke groet,

Een boze klant.

Muzikale update #4

Ik heb de laatste tijd weer wat nieuwe muziek ontdekt. Om een kort bericht ook echt kort te houden, is verklaar ik hierbij dat dit het einde van de tekst is.








Al met al zou je dus best kunnen zeggen dat ik een brede smaak heb.

Vrouw Fama

Zuchtend. Gierend als de zilte wind.
Fluisterend door het zachtste gras
Ze is een stuk realiteit. Krioelend.
Tollend in een massa van niets.
Hulpeloos. Spartelend. Vervuld van pijn.
Haar stem brandt woest in haar keel.
Als een flakkerend vuur dat zich vergrijpt
aan een stuk dood hout.
En toch blijft ze schreeuwen
Ze moet.
Want met elke schreeuw trotseert ze de wind,
dooft ze het vuur.
Haar hoofd vervuld van loze woorden
Geen snufje interesse, enkel doelloze fluisteringen
Tollen razend door haar hoofd.
Op zoek naar een uitweg.
Dan passeren ze de hitte.
Wagen hun leven. Verbrand. Verkoold.
Aangetast.
Verlaten ze haar lippen.

Gewoon een leuke dag.

Ik stond vanochtend op als een wrak. Ik had koppijn, een ochtendhumeur van ongeëvenaarde omvang en een ongelooflijke moeheid en lusteloosheid. Ik had helemaal nergens zin in, zelf mijn drie bruine boterhammen met melkchocolade vlokken, die ik normaal koester, gingen er met enige moeite in.
Wat een rampdag zou dat worden. Tot ik er achter kwam dat R. (lees ook mijn leuke verhaal over Amsterdam) me had gebeld en ik terug moest bellen. Toen ik dat deed, hadden we binnen no time een 'date'. (in vriendschappelijk opzicht, voor de onbegrijpenden)

Toen R. voor mijn deur stond en ik nog haastig de laatste koekresten onder mijn bed verborg, kon de pret beginnen. We namen een héérlijk glas limonade (serieus, wat een lekkere limonade hebben wij, haalt het kinderlijke in me naar boven) en gingen daarna naar boven, zodat ik mijn interessante msngesprek met B. kon afmaken. Dat was overigens een interessant gesprek, het ging over een shoot en... bla, ik dwaal af.

Na deze geweldige start besloten we op mijn kamer wat te gaan nolifen. Daarna besloten we zonder jas naar buiten te gaan, het was toch mooi weer. De zon scheen. Tot we een pokkeneind van mijn huis af waren en de zon werd verzwolgen door dikke, zwarte wolken. Daar ging de warmte. We besloten dus maar terug te gaan, gedoemd tot niks doen... tot ik een geweldig idee kreeg.
Ik ben de laatste tijd erg bezig met mijn toekomst en probeer daarom een portfolio op te bouwen van alles waarin ik interesse heb. Daaronder valt ook fotografie en mijn idee was dus om een fotoshoot van R. te doen.
Gelukkig vond zij het ook een geweldig idee. We zijn de hele middag bezig geweest met het schieten van schattige kiekjes en daaruit zijn een paar -al zeg ik het zelf- heel mooie foto's uitgekomen, die je hier kunt bekijken: http://flickr.com/photos/garbageslut

Nadat we deze foto's hadden genomen, besloten we maar weer naar mijn huis te gaan om ons te vergrijpen aan een halve fles cola. Ondertussen bewerkten we de foto's die we die middag hadden genomen. Net toen we klaar waren moest R. helaas weer naar  huis, maar het was in elk geval een erg leuke dag!

Bloedend

Alsof jouw melodie mijn macht wegneemt, me wegdraagt naar een ver oord van illusie en mij in een duikvlucht door de nacht stuurt. Als een stilte die enkel geweld kent, mijn mentale ik geen gehoor geeft en over me heen raast.
Als een zwerm van de zoetste verleiding, als een stem die mij zachtjes influistert dat ik me moet overgeven.
Mijn agonie, verblind mij met je verlangen. Je lippen van duivelsheid. Je verschrikkelijke perfectie. Mijn zure angst, verslind mij met je rottend tandgewelf. Maak een einde aan alles dat mij was. Breek al mijn botten en verscheur mijn vlees. En laat me achter. Bloedend.

muzikale update #3

Het is nog vrij kort na de vorige update, maar ik dump toch nog maar eens een nieuwe update. Ik ben namelijk nog een paar erg leuke songs tegengekomen, waaronder een remix die een geweldig liedje nóg geweldiger maakt en... ach, see it for yourself!

Zwaar tafereel

Ik vertrek naar een plaats, al weet ik zeker dat ik die nooit zal bereiken. Aan dat idee durft mijn gevoel niet te twijfelen. Onmacht. Willoosheid neemt me over.
Met elke meter die mijn rode fiets, die vlak afsteekt tegen dit herfstige tafereel, aflegt lijkt de wind een zuchtje sterker te worden.
Maar ik moet doorgaan, ik mag niet stoppen, of omkeren. Ik moet vooruit blijven kijken en zien hoe de oneindigheid nadert. De knisperende grond lijkt aan mijn banden te kleven, de bomen ontkleden zich langzaam en lenen mij hun mantel van zachte kou.
Steeds verder lijk ik weg te zinken. Ik kijk, maar zie niets bewegen. Ik trap zo hard ik kan, kijk wanhopig achterom, om te ontdekken dat er geen achterom meer is.
En geen vooruit. Er is ook geen vooruit meer. Ik voel hoe de wind mijn lichaam probeert te dragen, maar daarin jammerlijk faalt. Ik voel hoe de grond mijn voeten begeert. Ik wil niet meer, weet ik ineens. Ik geef me over.
En met een laatste zucht zak ik weg.

Muzikale update #2

Jaja, het werd toch maar eens tijd voor een muzikale update! Daarom hieronder een aantal songs die ik de laatste tijd veel luister. Het is zoals altijd heel uiteenlopend, ik ben de laatste tijd helemaal gek van Ska. Ook No Doubt heb ik tijdelijk herontdekt, heerlijk vrolijke muziek! Maar Rockabilly en Psychobilly mogen natuurlijk ook weer niet ontbreken! Daarnaast nog een gezonde dosis metal en punk.
Veel luisterplezier!
















Dat was het voorlopig. Binnenkort een nieuwe update!

Een dag om blij van te worden

Vrijdagavond. Max had niks te doen. Gerucht: dit weekend voor €2 naar Amsterdam. Dus wat deed ik? Inderdaad. Ik smste vriendin R. Verbazingwekkend genoeg smste vriendin R. ook nog eens terug.
Kan het nog perfecter? Ja, dat kan het. Want je weet niet wat er in de sms stond. Wie weet bedreigde ik haar wel met de dood en reageerde ze met een ijselijke schreeuw in sms-vorm.
Nee, dat gebeurde niet. Ik vroeg haar namelijk of ze zin had om naar Amsterdam te gaan. En dat had ze.

We hadden de volgende ochtend om 9 uur afgesproken, wat ervoor zorgde dat meneer om 7 uur zijn bed uit moest. Ik had maar zes uur geslapen en moest daarna al gaan opschieten, wat natuurlijk tot succesvolle taferelen leidde. Gelukkig bereikte ik het station (bijna) heelhuids, maar er zat een adder onder het gras; R. was er niet.
En vijf minuten later ook niet.
Ik wist zeker dat ze nog in leven was, want ze had me per sms (hoe kan het ook anders) gevraagd waar ik in godsnaam uithing. Ik vertelde dat ik voor de ingang van het station stond. Zij dus ook.
Het enige probleem was dat we het beide over een ander station hadden.

Gelukkig werden wij na enige tijd herenigd. Jammergenoeg hadden we wel onze eerste 3 treinen gemist, wat ervoor zorgde dat we nog een kwartier moesten wachten. Maar ook die situatie overwonnen wij, we besloten maar eens de Plus te gaan leegkopen.
Toen we binnenkwamen leek ons dat vrij onrealistisch met ons behoorlijk krappe budget, wat ervoor zorgde dat we de Plus uit kwamen met hazelnootchocola a.k.a. blokjes geluk, pringles, lange vingers en een pakje goedemorgen. We hadden nog drie minuten dus we moesten rennen, maar uiteindelijk kwamen we met gemak de trein in.
Tijdens de treinreis vermaakten we ons met zeer interessante en opmerkelijke gespreksstof, waaronder 'welterusten', de variant op goedemorgen, saaie leraren, opmerkingen die we niet hadden moeten maken, etc etc etc.

Eenmaal aangekomen in Amsterdam besloten we dat het misschien handig was om voor de verandering eens op de kaart te kijken in plaats van in the blind the gaan ronddolen. Dat deden we dus, en we stippelden een hele route uit. Jammergenoeg ging het meteen mis doordat we de verkeerde uitgang van het station hadden genomen en dus de verkeerde kant op liepen, wat erg dom was aangezien ik de straat ook niet herkende en er niet eens een lampje ging branden.
Gelukkig vonden we daarna wél onze bestemming; de negen straatjes. Ik nam R. mee naar onder andere Episode -waar ik een geweldige vampierjas kocht- en Zipper, waar zij een plofvest en ik een bril kocht.
R. was helemaal ondersteboven van het geweldige Amsterdam en mijn misschien nog wel geweldigere richtingsgevoel. Dat laatste is trouwens geen leugen; we zijn die dag niet één keer verdwaald!

Na de negen straatjes gingen we naar de 'Gothicstraat' (oude hoogstraat) die niet zo gothic meer bleek te zijn omdat vrijwel alle Gothicwinkels failliet waren gegaan. Omdat we niet teleurgesteld terug wilden lopen, besloten we rechts af te slaan en richting het Waterlooplein te gaan.
Daar zagen we veel interessante dingen, waaronder een oud mannetje dat porno stond te kijken en erbij gniffelde. Gelukkig kwamen we ook positieve dingen tegen, zoals sociale marktmensen en aparte t-shirts.

Na het Waterlooplein besloten we naar de Haarlemmerstraat en weet ik veel wat nog meer te gaan. We hebben -naast eten- niks meer gekocht, maar wel veel lol gehad en enorm geweldige foto's gemaakt.
Het liep toen tegen half drie en aangezien ik vier uur op een verjaardag moest zijn en er toch íets mis moest gaan, besloten we onze zere voeten een lol te doen en comfortabel de trein terug te nemen.

Al met al was het een erg leuke dag die me in totaal €56,95 heeft gekost. Het was het geld meer dan waard en ik hoop dat R. en ik snel weer zoiets leuks gaan doen!


Als afsluiting nog wat van de supershoebiediewoep foto's die R. en ik hebben gemaakt: