Ja, trouwe lezers, jullie hebben toch een stuk van mijn leven gemist hoor. Want in de tijd dat ik weg ben geweest heb ik niet alleen maar al etend op bed geleden (al heb ik dat wel veel gedaan nu ik er over nadenk), ik heb ook het een en ander ondernomen.
Bij deze een overichtje, want een geïnformeerd mensch is een blij mensch.
Even zien, waar waren we voor die shitload aan onzinposts gebleven.
Ohja. Ik weet het alweer.
4 februari
De datum waarop ik naar Leiden vertrok voor de Britse (hard)rockband Die So Fluid. Nouja, niet voor de band zelf, maar meer voor mijn eigen plezier. De band was daarbij ook wel een leuke factor. Het concert, dat meer op een privévoorstelling leek aangezien er maar zo'n veertig mensen waren, vond plaats in Brothers of Beer, een hardrock/punkcafé in de weet-ik-veel-watstraat in hartje Leiden.
Al met al was het een geweldige avond, waarop ik nog wat leuke mensen heb leren kennen. Daarnaast heb ik nog heel gezellig met de bloedmooie zangeres staan babbelen (ordinaire verkooptruc, ik gaf een fortuin uit bij de merchandise stand)en werd ik steeds weer omver gelopen voor het druk bezochte herentoilet waar het podium zo mooi voor gepositioneerd was. Voordeel was dus wel dat ik helemaal vooraan stond!
17 februari
Mijn verjaardag! Ik heb echt de meest geweldige cadeaus gekregen die een zeventienjarige (HA!) zich kan wensen, waaronder een dvd-box van Friends (ik ben verslááfd aan Friends), een kaartje voor The Kills (blog hierover volgt hoogstwaarschijnlijk nog) en mijn woest begeerde nieuwe telefoon. Dat laatste kwam wel enkele weken (lees: maanden) later, maar dat mocht de pret niet drukken. Alleen van het idee begon ik immers al te kwijlen.
28 februari
Mijn laatste werkdag. Snik. Ik weet niet of ik er ooit over heb uitgeweid, maar ik heb van oktober tot februari bij de New Yorker (een ver-schrik-ke-lijke kledingwinkel met kleding die een fatsoenlijk mens nachtmerries bezorgt) mijn centjes verdiend. Ik stond bijna voor een ethisch dilemma toen ik aan mijn sollicitatiegesprek begon (kan ik mensen deze kleding wel aandoen? wíl ik dit verkopen?) maar mijn drang naar geld heeft me overgehaald. Ik ben niet gelovig op wat voor manier dan ook, maar iets van boven heeft me dat laten voelen ook. Het was een verschrikkelijke baan. Niet alleen moest ik veel onbetaald overwerken, het was gewoon niet mijn winkel (is dat een compliment naar mezelf?) en de klanten bevielen me ook geenszins ("dees broek is klein, u hebt maat 2,%#?") . Al met al vond ik het niet erg dat ik ontslagen was, maar mijn portemonnee deed wel ongelooflijk veel zeer.
Van maart kan ik me op het moment vreemd genoeg vrij weinig herinneren. Wellicht komt dat door het tijdstip in combinatie met het slaapgebrek waarmee ik kamp. Daarom beloof ik meer voor de volgende keer.
God knows wanneer dat is.
