Haar hakjes klikklakken over het asfalt.
Ze houdt mijn hand vast, verslapt.
Uit elke voetstap valt een emotie te lezen, een die machteloos is tegenover wat ons te wachten staat.
Ik kan haar horen zuchten, nieuwsgierig en tegelijk doodsbang.

Uren brengen wij door in stilte.

Dan klikklakken de hakjes  niet meer als voorheen.
Gracieus, trots zijn ze niet meer. Gebroken eerder.
Als een hert dat op gebroken voetjes voorthobbelt.
Het verdriet in haar stem kan ik horen. De woorden galmen nog door mijn hoofd.
"We doen wat het beste is."

Een globje over hoe verschrikkelijk ik de stijl van indie kids en alles dat daarmee samenhangt haat

Om te beginnen, JA, ik weet dat ik een typfout heb gemaakt. Eigenlijk vind ik het wel leuk, globje. Klinkt leuker dan blog. Maargoed, dat is niet waar dit hartenbrekende, ogen openende en zielscheurende stukje over gaat.

Waar dit stukje wel over gaat zal de raadselachtige titel misschien al verklapt hebben. Ik weet namelijk niet hoe het komt, maar ik heb een natuurlijke afkeer tegen de kledingstijl van indie kids en aangezien dat toch wel een beetje een trend aan het vormen is kon ik het niet laten om jullie te informeren over deze wereldkwellende heerschappij.
Ik doel hiermee vooral op de kleding van jongens.
Iedereen heeft ze wel eens gezien. Van die jongens die met een akoestische gitaar rondlopen en er een beetje anders uitzien dan de rest. Dat laatste is -vrees ik- momenteel niet heel erg meer van toepassing, maar de gitaar is er. Meestal. 

Dit is vreselijk. :(

Wat ik nog wel het meest verschrikkelijke aan hun stijl vind, is het jongensachtige. De meeste 'indie kids' zijn namelijk 20+ en kleden zich daar totaal niet naar. Hier is geen sprake van schoenen, broeken en shirts, maar meer van Broekjes, Schoentjes en Shirtjes.
Wat ze dragen is overigens totaal niet mannelijk, wat ik jammer vind. Er valt namelijk een hoop uit mannelijke kleding te halen en je hoeft er niet als een jongetje bij te lopen om als modieus te worden beschouwd (want daar gaat het in de meeste gevallen om), veel mensen zijn echter te lui om hun eigen stijl te zoeken en kopiëren daarom maar klakkeloos die van andere jongetjes (of gewoon mensen natuurlijk, want niet alleen indie kids doen dit).
Dan komen er nog de pastelkleuren. Die dragen ze in overvloed. Alle kleuren die deze mensen dragen zijn van die verwassen mengseltjes die er een beetje kneuterig uitzien. Ik kan het niet helpen, maar ik heb gewoon steeds het idee dat ik naar een paspop in een kinderwinkel sta te kijken.

Ik weet dat ik aan het generaliseren ben en daar ga ik nu mee ophouden. Ik zou nog honderduit kunnen kletsen over groepsgevoel, saaie muziek, geitenwollen sokken et cetera, maar ik denk dat de boodschap wel is overgekomen.

Cardigans, petieterige schoentjes, smalle schoudertjes: van mij mag het allemaal wel iets minder soft.

Artistieke vakantiekiekjes

Met de noorderzon vertrokken, was ik. Ik heb eigenlijk aan bijna niemand verteld dat ik op vakantie ging. Die behoefte had ik niet en het leek me ook wel beter zo. Geen excuses, zo moest het gebeuren.
De vakantie heeft een hoop met me gedaan. De Italiaanse zon heeft niet alleen mijn huidskleur, maar ook mijn humeur goed gedaan. Ook ben ik ineens enorm geïnspireerd, ik denk dat dat door de snelle verandering van omgeving komt.
Enfin, ik zal er niet meer omheen draaien. Voici les photeaus.

Ik zat deze zomer overigens rond het Gardameer. Ik ben onder andere in Milaan geweest.
Meer over mijn vakantie volgt, ik ben nu even niet in een schrijfbui.

Haar beweging is eindeloos, haar emotie ongetemd. Zij draait en tolt als een gracieuze, porseleinen pop. Haar souplesse, haar feilloze bewegingen laten zien welke macabere dans zij opvoert. De dans die het spel van zon en maan tot de achtergrond verdringt, zo overweldigend. Maar het oog bedriegt. Want hoewel het tafereel van ongekende schoonheid is, het is uiterst fragiel. Jij zult haar ten val brengen. En zij zal nooit meer dansen.