WOOOOOHOOOOO!!!!

I am excited. YES, I am. Ik ben zo blij.
Ik herontdekte laatst namelijk de Britse band Die So Fluid, een band met hardrock-invloeden (en een mij verder onbekende mix van een hoop geweldige stijlen) die ik eerder jammerlijk had verward met Jack Off Jill, een kwalitatief goede band, maar niet het format dat mij aansprak.
Ik heb meteen de albums grijsgedraaid en kwam er daarna per toeval achter dat ze 4 februari in Nederland optreden. "KUT" dacht ik, "die zijn vast al uitverkocht". Neen. Het is namelijk gratis toegang, which means: geen kaartjes.
Mijn persoonlijkheid raakte in revolutie toen ik dat las. Adrenaline gierde door mijn lijf. Ik werd gek van blijdschap en ging nijlpaardgeluiden maken. Ik werd gék.
Dus ik ben 4 februari in Leiden. Van 22:00 tot weet ik veel hoe laat. Al duurt het tot kerst. Dat zou me alleen maar blij maken.

Hallelujah.

Een paar dingen die je moet weten

Ik heb mezelf natuurlijk al uitvoerig beschreven in mijn voorgaande blogposts, maar ik heb niet het idee dat ik mezelf genoeg kan beschrijven. Het gaat dan ook totaal tegen mijn uiterst bescheiden ik in maar is wel heel leuk om te zeggen dat er NU drie dingen aankomen die je écht over me moet weten.
Drie uitvoerig beschreven dingen, uiteraard.

Moeilijk
Mijn persoonlijkheid is enorm complex en ik denk ook dat niemand die ooit compleet zal begrijpen. Zelf begrijp ik hem echter wel, en dat is ook de reden dat ik heel veel in mijn medemens ook begrijp. Veel van die dingen zijn voor mij namelijk nogal bekend: ik heb een erg 'brede' persoonlijkheid.
Ik weet niet of ik het levenservaring zou willen noemen -want zoveel ervaring met het leven heb ik nou ook weer niet- , misschien eerder levenskennis. Dat ik vrijwel alles kan begrijpen betekent echter niet dat ik ook overal begrip voor heb, sommige dingen kan ik je niet makkelijk vergeven.
Misschien is dit ook wel een reden dat ik zo enorm eigenwijs en eigenzinnig ben, om over wispelturig nog maar niet te spreken.

Uniek
Ik ben een uniek persoon en ben me daar ook ten volle bewust van. Sterker nog, ik geniet ervan. Ik beschik over het talent om mezelf te zijn zonder met mijn persoonlijkheid te worstelen, iets dat veel leeftijdsgenoten niet kunnen. Naar mijn mening is het een beetje gek om te zeggen dat je totaal niets geeft om wat mensen van je vinden -dat kan gewoon nooit zo zijn, daar ben je een mens voor en de mens is zwak-, maar ik probeer me zo weinig mogelijk aan te trekken van wat mensen van me vinden. Naar mijn idee lukt dat ook wel aardig.
Ik ben erg gesteld op mijn eigenheid en word ook heel snel boos als iemand achter me aanloopt. Wat dat betreft ben ik een eenling, ik wil niet dat er iemand is die ook maar een beetje op mij lijkt. Soms is het daardoor moeilijk voor me om vrienden te maken, bijvoorbeeld op vakanties, maar daar zit ik eigenlijk niet zo mee.

Einzelgänger/groepsmens
Gezelschap heeft voor mij twee kanten. Aan de ene kant ben ik behoorlijk zelfstandig (ja, echt, ik red me wel) en kan ik uren alleen zijn zonder er ongelukkig van te worden, maar naar de andere kant vind ik het heel prettig om mensen om me heen te hebben, mits ik een klik met die mensen heb.
Zoals eerder genoemd, vakanties, tja... Ik zit er eigenlijk helemaal niet mee als ik geen vrienden maak op vakantie. Ik vind het wel fijn zo, in mijn eentje. Op mijn soort vakantie lopen altijd van die mensen rond in te kleine bikini's en met Björn Borg onderbroeken boven hun zwembroek uit, alléén maar. Dat zijn nou net de mensen waarmee ik totaal geen klik voel en daar hoef ik dus ook totaal niet mee op te trekken van mezelf. Als ik je niet moet, moet ik je niet. Zo simpel is het. Bovendien zijn er in situaties genoeg andere dingen om aan te denken dan het groepsleven. De wereld bestaat niet alleen maar uit mens, maar dat willen we nog weleens vergeten.

Waarom heb ik ook alweer gezegd dat het maar drie punten zouden worden? Wat ongelooflijk zonde, want er valt zoveel meer over me te vertellen. Ik ben een erg veelzijdig en (al zeg ik het zelf) interessant persoon. Maar helaas, daarvan gaan jullie nu niks meer meekrijgen. Ga in de tussentijd gerust huilen in een hoekje, schreeuwen in een bos of met je hoofd tegen de muur rammen, je merkt het wel weer als ik terugkom met MEER.

Wat weet je nou eigenlijk over mij? Deel 2

Zoals beloofd nog wat feitjes over mij.

46. Ik ben heel anders dan de meeste jongens van mijn leeftijd.
47. Je kunt met mij over vrijwel alles praten en ik zal ook nergens raar over doen.
48. Ik kan niet tegen rauwe vis, daarvan moet ik automatisch kotsen.
49. Ik voel me altijd schuldig als ik vlees eet, maar ik eet het wel.
50. Ik heb nooit heel veel van sport gehouden. Ik ben geen teampersoon en wil het liefst vrijheid wat mijn vrije tijd betreft.
51. Er zijn veel mensen die ik bewonder, maar ook veel mensen die ik met plezier uit het raam zou gooien.
52. Ik word niet snel boos, maar als het je lukt om me op mijn tenen te trappen heb je ook echt ruzie.
53. Als je met een compleet gestoord plan bent dat gedoemd is om fout af te lopen, ga ik er zonder twijfelen in mee.
54. Ik word zielsgelukkig van Amsterdam.
55. Na mijn school wil ik zo snel als ik kan Almere uit.
56. Ik ben heel slecht met geld: zodra ik het heb ga ik nutteloze dingen kopen.
57. Ik ben heel slecht in beslissingen nemen en knopen doorhakken.
58. Ik ben verslaafd aan alles dat zoet is.
59. Op zondagmorgen wil je me niet meemaken.
60. Zonder mijn vrienden zou ik heel ergens anders zijn.

Wordt vervolgd.

TEN DAYS OF PURE CHALLENGE

Ik zag laatst iets voorbij komen op internet. Het was een klein plaatje met tien punten erop.
Tien 'challenges', verdeeld over tien dagen.
Ik heb besloten dit lekker na te apen, dus bij deze, lieveleukegoeie lezer, OPDRACHT ÉÉN!

"Name ten things you want to say to ten different people you know."

Ik snapte de opdracht eigenlijk niet helemaal. Fail.
Want gaat het hier nou om honderd punten of om tien? De gemakzuchtige Ik heeft bepaald dat het er tien worden.

Laura: Ik ben heel blij met je. Je bent een geweldige vriendin. 

Alex: Ik ben heel blij dat jij en ik nou eindelijk weer eens wat samen gaan doen, ik heb die dingen echt gemist!
Raisa: Ik vind het heel jammer dat ik je nog zo weinig zie. We moeten eens wat meer doen samen!
Moeders: Ik ben er nog niet overheen en dat weet je zelf ook wel.
Vaders: Ik moet nog steeds je tweedehands colbertjes krijgen!
Broertje: Stel je alsjeblieft wat minder aan.
Zora: We gaan hoe dan ook naar Londen!
Rosanne: Het komt allemaal wel goed!
[onbekend persoon nummer één]: Blijf uit mijn huis.
[onbekend persoon nummer twee]: bemoei je met je eigen zaken en laat me met rust.


Even ter verduidelijking, dit ga ik NIET uitleggen. De mensen zelf weten wel dat het over hen gaat en als ze dat niet weten, is dat jammer. Wat de boodschappen voor betekenis hebben gaat jou als buitenstaander eigenlijk ook vrij weinig aan.

Opgewonden

Ik voel een opwinding die ik nog nooit eerder gevoeld heb. Een opwinding die vergelijkbaar is met geluk.
Mijn tenen kronkelen ervan, mijn nek kriebelt. Mijn neus maakt geluidjes en mijn haar vliegt.
Zo opgewonden ben ik.
Opgewonden als een breezersletje met haar nieuwste Nickelson jas. Opgewonden als de winnaar van het Wereldkampioenschap Wereldkampioen Zijn. Als een eetverslaafde die een volledige keukenkast tot zijn beschikking heeft. Een eetverslaafde die zich vol vunzig genoegen overgeeft aan zijn verslaving.
ZÓ.ONTZETTEND.OPGEWONDEN.

Waarom? Omdat ik naar The Meteors, The Silver Shine, Koffin Kats en Long Tall Texans (allemaal bands die je niks zeggen) ga. In Arnhem. Op de dag van mijn verjaardag. It's meant to be.
Daarom.

Het perfecte leven: een sitcom

Er zijn al blogs geweest over mijn ideale huis en ideale huisregels, maar natuurlijk nog niet over het ideale LEVEN! Dat ziet er, ironisch gezien, iets anders uit dan wonen in het huis dat ik eerder heb beschreven, maar dat is ook gewoon alleen leuk als je er in je eentje woont.

Nee, mijn ideale leven is iets anders. Want in mijn ideale leven ben ik fulltime 'artist'. Een 'artist' die zo ongeveer alles doet: van misvormde kleisculpturen tot tattoos en van olieverfschilderijen tot films.
Het liefst zoveel mogelijk, maar niet thuis. Want thuis wil ik ruimte voor de mensen waar ik van hou.
En dat is waar het 'sitcom' (situation comedy) gedeelte wordt toegepast: het aller-aller-allerliefst zou ik later met mijn beste vrienden in één groot huis wonen. Geen partner of een gezinnetje, maar vrienden.

FRIENDS

Daar buiten is nog wel ruimte voor een liefdesleven, en anders maak ik daar wel ruimte voor.
Een beetje zoals in Friends dan, behalve dat de hele boel daar wordt platgeneukt en het één grote soap is.
Nee, gewoon lekker met je vrienden in één huis.
Heerlijk lijkt me dat, al is privacy dan waarschijnlijk erg ver te zoeken. I don't give a shit.
Gezellig samen kerst vieren zonder problemen met vervoer, samen lachen, samen huilen. Samen gigantische voorraden koekjes opeten. Samen film kijken.
Noem het allemaal maar op.
Samen alles doen. Geweldig. En bovenal: geen gedoe met relaties. Geen boze vrouw die klaagt als je te laat thuis bent (god, daar zie ik nu al tegenop), niemand die tegen je zeurt, en misschien nog wel het beste: iedereen maakt troep, dus dat is automatisch ook niet erg meer.
Bovendien kun je in een vriendengroep ook (naar mijn idee) beter je hart luchten dan tegen een levenspartner. Want eerlijk is eerlijk, over sommige dingen kun je met die persoon gewoon niet praten en dat zal ook altijd zo blijven. Sorry als ik hiermee uw huwelijk in de modder heb geworpen, lieve lezer.

Het zoete inval-gebeuren fascineert me ook wel. Het feit dat gewoon iedereen binnen kan lopen. Vriend of geen vriend, allemaal welkom. Zo leer je nog eens mensen kennen en bovendien: er is altijd leven.
Ik ben iemand die van gezelschap houdt, dus ook dát is ideaal.

Kortom: een leven met vrienden is gewoon ideaal.
Het ís zo. Het is een feit hoor, geen mening.


Oké, misschien een subjectief feit dan.

De huisregels van mijn ideale toekomst

Er zijn een aantal dingen waar ik nu zo gek van word dat ik zeker weet dat ik er regels voor ga bedenken. Veel plezier gewenst.

1. Geen sport
In mijn huis wordt geen sport gekeken. Als ik hier beneden kom, staat er altijd studio sport aan. Of het nou gaat om voetballen, schaatsen of ijsstokjes-likken, sport is hier heilig. Het staat 's avonds aan, als ik liever een film kijk, het staat aan tijdens het eten, op zondagochtend... Ik word er helemaal gek van.


2. Eten voor alles
Er moet altijd genoeg eten zijn. Al moet je zo nodig nieuwe gordijnen hebben, eten gaat voor alles. In dit huis merk ik heel vaak dat er geen interessant eten is, alleen de basis, en dat moet ik later absoluut niet hebben.
Ik wil genoeg mozzarella, bier, zelfrijzend bakmeel, suiker, zout, brood, kaas en knoflook in huis hebben.
En natuurlijk heeeel veel snoepjes.

3. OPBERGRUIMTE
DEZE TYP IK VOLLEDIG IN HOOFDLETTERS. IK HEB HIER NOOIT ERGENS RUIMTE VOOR EN DAAROM GOOI IK ALTIJD ALLES OP DE GROND. HET WORDT DAN ÉÉN GROTE ZOOI EN IK WORD DAAR HELEMAAL GEK VAN.

4. Douche & co
Mijn wil is wet en ik sta zo lang onder de douche als ik wil. Ga dus niet op de deur kloppen en schreeuwen hoe lang ik er nog over doe. Dan blijf ik er extra lang onder staan.
Oh, en zet NOOIT de tandpasta in de douche want een urenlange zoektocht naar zo'n product kan me gigantisch agressief maken.

5. Warmte
Wie de deur tijdens een winterdag te lang open laat staan wenst dat ie dood is.

6. Veel boeken
Mijn huis moet een inspirerende omgeving zijn en daarom moet het helemaal zijn volgestouwd met boeken en andere inspirerende dingen. Wie daar aan komt, komt aan mij.

7. Rust
Wie op de tafel trommelt of op de deur roffelt wordt op een lieftallige manier het huis uit geflikkerd.

To be continued...

Zondag

Zondag. Ondanks mijn eendags-weekendse werkeloosheid is er niets dat erger is.
Dit steeds terugkomende punt op onze kalender is niet alleen de dag voor de roemruchte 'maandag', nee, het is nog een verschrikkelijke dag ook. Alles aan zondagen is verschrikkelijk.
Dames en Heren, ik, Max, gun u een kijkje in mijn leven.

Bed. Hmm. Er is niets zo goed als een bed. Tenminste, terwijl je slaapt. Als ik wakker ben, haat ik mijn bed. Je zou wel kunnen zeggen dat ik een haat-liefderelatie met mijn bed heb. Op dit moment is het enkel de haat die ik voel.
Want ik ben zojuist bruut wakkergeschreeuwd. En ik ben niet zomaar wakkergeschreeuwd, nee, ik ben niet wakkergeschreeuwd door mijn goddelijk ogende vriendin, een pornoster of de geest van Elvis. Ik ben wakkergeschreeuwd door mijn Ouders.
Of ik als de wiedeweerga uit mijn bed wil komen (want zij moeten naar vóetballen). Ja, doei. Althans, dat denk ik. Want slaap is mij niet meer gegund.
Ik woel nog enkele uren in mijn bed en besef dat het hopeloos is. Ik ga niet meer in slaap kunnen vallen. Ik ben nou eenmaal al wakker en dat zonlicht dat me overdag altijd verblindt helpt ook niet echt mee.

Tijd om iets te doen, denk je dan. Fout!
Want ook mijn zondagse hoofdpijn en kreupelheid speelt weer op. Ik weet mezelf met moeite uit bed te slepen en druk mijn hand hard in mijn gezicht, in de hoop dat het zoveel pijn doet dat ik de hoofdpijn niet meer voel.
Oh ja, sportschool. Denk ik.
Ook dat gaat niet door. Ik ben te laat.
Frustratie alom.

Dan is het tijd om te ontbijten. Ik kruip van de trap af naar beneden, me wanhopig vastklampend aan de leuning. Ik trotseer steile hellingen en kom zonder kleerscheuren in de hal aan, maar daar wacht het volgende avontuur. De spiegel.
Durf ik het aan? Durf ik te kijken? Ja. Of toch niet... Nee. Ja... Ach, ik doe het gewoon. Ik kijk in de spiegel. Ik zie een grauw gezicht, dikke wallen, halfdichte, rode ogen, een slecht verzorgd gezicht en warrig haar.
Mooi dat ik vandaag de deur niet uit ga.

Ik pak mijn ontbijtspullen, maar dan zie ik ineens iets... Een rode verpakking.
Je weet wat het is met rode verpakkingen, er zit BIJNA altijd iets lekkers in.
Dus ik pak de rode verpakking.
Celebrations.
Holy mother of Buddha.
Ik kijk om me heen of écht iedereen weg is en nadat ik me er bewust van ben geworden dat de enige individuen die mij gaan zien mijn katten zijn, gris ik gulzig een tiental chocolaatjes uit de la.
Zo, missie geslaagd.
Ik ga in mijn paarse badjas op de bank zitten en peuzel de chocolaatjes één voor één op. Dan pak ik een bijpassende paarse fleecedeken en wikkel mezelf daar in.
Ik grijp naar de afstandsbediening. Tevergeefs, ik grijp mis.
Shit.
Kreunend en steunend beweeg ik me voort over de vloer. Opstaan is er niet bij, daar doe ik niet aan. Als ik eindelijk mijn trofee heb bemachtigd, zet ik de televisie aan en begin te zappen. Er is niets leuks op televisie, behalve één film. Die heb ik al gezien, maar je moet toch wat. Ik kijk een tijdje en besef dan dat er brood op me staat te wachten. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer in brood, maar ik moet van mezelf. Daarna mag ik nog wat celebrations.
Ik focus me op het laatste en vergeet bijna te kauwen bij het eten. Daarna trakteer ik mezelf op nog een aantal van de verrukkelijke chocolaatjes en na mezelf de trap weer op te hebben gesleept, duik ik achter mijn computer.
Ik strijk mijn hand door mijn vettige haar en kijk of ik nog updates heb gemist.
Niet dus. Dan ga ik mijn tanden poetsen.
En televisie kijken.
De hele dag.

Zondagen, wat verschrikkelijk.

Winter

Nog nooit in mijn hele leven heb ik de winter van deze kant gezien.
Het is alsof de kilte, de duistere schaduwen en asgrauwe lucht het tafereel niet verzwakken, maar enkel een lust voor het oog maken.
In mijn hersenen is een klein kamertje dat 'winter' heet, een kamertje dat ik elke keer als dit seizoen aanbreekt platbrand, kapotstamp en uitkots.
Nu echter niet.
Want de winter die ik vandaag heb gezien is mooi.

Moe.

Ik ben moe van het voelen. Van het leven en sterven.
Keer op keer. Van het vallen en het opstaan. Storten en wederkeren.
Ik ben zo ongelooflijk moe van de winter. De kille, snijdende wind die je moedeloze woorden influistert. Ik ben moe van elk gerucht, elke fluistering.
Het liefst zou ik terugkeren, maar ik weet dat het niet mogelijk is.
Dit is een nieuwe wereld. Een verdorven wereld. Een kooi van al dat slecht is, me opsluit, omsluit en nooit meer los zal laten.
Het is een valkuil, zingend gegraven en huilend gedolven. Een oneindig diepe grafkuil die me tot in het diepst van mijn ziel zal grijpen, niets kan ook maar een greintje verandering teweeg brengen. Het is voorbestemd.
Ik zal moeten vallen.

Het korenveld had nog nooit zo'n mooi schouwspel mogen weergeven.
Twee jonge schimmen, verscholen onder verhullende bomen.
Niemand wist wie ze waren, maar het was ook de niemand die hier aanwezig was.
Zij waren alleen en toch samen.
In stilte sprak zij de woorden. En hij sprak ze ook.
Woelend in de zachtste misère waren zij daar. De hij en de zij.
Twee fictievelingen in dit tussenspel van verborgen schimmen.
Alleen waren zij niet.
Wel naïef.

HYPE ME!

Jaja, 2011 is aangebroken en daarom werd het maar eens tijd om mijn eerste 'look' te posten! Let niet op de linkerfoto, die is lelijk. Maarja, je mot toch wat hè!