Valentijnsdag

Het bekende fenomeen zit er weer aan te komen. Sterker nog, feitelijk begint de ongelooflijk uitgekauwde en zoetsappige Valentijnsdag over enkele uren.

Ik heb een ongelooflijke hekel aan dagen waarop je elkaar moet laten zien hoeveel je van elkaar houdt. Ik vind het gewoon onzin. Waarom zou je het op een feestdag persé moeten doen en de rest van het jaar niet?
Bovendien is het idee flink geëscaleerd. Valentijnsdag is niet langer een dag waarop je iemand eraan herinnert dat je van hem of haar houdt, het is eerder een dag waarop mensen elkaar massaal bespringen en liefdesverklaringen doen waar het gros later ook weer spijt van krijgt.

De oorsprong van Valentijnsdag is ook niet wat het lijkt. Hij heeft niets te maken met engeltjes die verliefd op elkaar werden, of schattige, donzige katjes die rollebollen. Laat staan bloemetjes, hartjes en regenboogjes. Het ontstaan van Valentijnsdag is, volgens mijn welingelichte bronnen, een ware tragedie.

"Waarschijnlijk ligt de oorsprong bij Sint Valentijn. Een jonge Romein die werd gemarteld maar weigerde om zijn christendom op te geven. Hij stierf op 14 februari 269 na Christus. De legende zegt dat Valentijn een de dag voor zijn executie een afscheidsbriefje achterliet voor de dochter van een medegevangene waarop hij verliefd was geworden. Hij ondertekende het briefje met 'Van jouw Valentijn'. Hier zou ook de traditie vandaan komen om kaarten te ondertekenen met 'jouw Valentijn'." 

(Bron: http://www.valentijnsdag.net/geschiedenis.html)

Omdat ik me vanochtend besefte dat ik Valentijnsdag waarschijnlijk niet ga overleven, heb ik een plan bedacht.
Een erg sluw plan, al zeg ik het zelf.
Ik ga namelijk iedereen waar ik een hekel aan heb dat nog eens extra duidelijk maken. Ik denk dat ik maar begin met mijn Maatschappij docent. Dus Cristian, mocht je dit lezen... Sorry makker, ik haat je. En je stagiair ook.

Ik hoop natuurlijk dat mijn plan me door deze dag van liefdeloosheid en teleurgestelde mensen heen gaat slaan, maar je weet maar nooit. Gelukkig is er altijd een plan B: denken aan mijn verjaardag (de zeventiende, dus over ongeveer vier dagen, NIET VERGETEN). Daarnaast kan ik natuurlijk altijd stiekem valentijnschocolaatjes stelen van mensen die wél geluk hebben gevonden.

Kijk me aan
Kijk me aan, slechtste dunk
Je bent slecht voor me

Bezie mij
Verleid me
Ik zal je binnenste nooit kennen
Maar je verleiding is genoeg
Zal het geweest zijn
Meer dan genoeg

Kijk niet om
Kijk niet op
Zie geen verleden
Enkel nieuw

Word verscheurd
Alsjeblieft

Want je bent zo mooi
Zo bewonderenswaardig
Maar je hebt dit gebroken

En je scherf zit in mij.

Egoïsme

Sinds ik het vak filosofie heb gekozen spookt er elke dag wel een vraag door mijn hoofd. Meerdere zelfs, maar er blijft er één terugkomen. Zijn we nou allemaal egoïstisch?

Mijn antwoord is ja. Sterker nog, ik denk dat we niet alleen egoïstisch zijn, we handelen er ook naar. Alles wat we doen is egoïstisch. Voor mij betekent de term 'egoïsme' zoiets als 'iets doen waar je jezelf beter van gaat voelen' en als je daar even over nadenkt, krijg je als uitkomst dat vrijwel alles wat we doen egoïstisch is.
Natuurlijk, we zijn mensen, die zíjn nou eenmaal zo, maar toch. Denk er eens over na.
We werken en verdienen daarmee geld. Voor onszelf. Andere mensen verdienen dat geld misschien niet, maar dat maakt ons niet uit. Want het is geld en daar zijn we blij mee. En al zijn we bereid iets op te geven voor een ander, dan is dat puur en alleen omdat zoiets ONS schuldgevoel wegneemt. Iets dat in JOU geworteld zit.

Veel mensen zullen na deze korte stortvloed van negatieve woorden waarschijnlijk wanhopig prevelen dat er ook iets bestaat als 'liefde voor de medemens'. En dat is precies wat ik bedoel. Liefde bestaat helemaal niet.
Liefde is een veredelde vorm van hebzucht. We willen iemand hebben. We willen ons iemand toe eigenen en gelukkig maken, gewoon omdat we daar zelf blij van worden. Geef me maar eens ongelijk, als liefde niet goed voelde zou ook niemand zich er (bewust) aan overgeven. Nu is naastenliefde natuurlijk iets anders, maar het komt op hetzelfde neer. We doen misschien iets voor de medemens, maar stiekem doen we dat om een piepklein mannetje in ons brein, de zogenaamde 'schuldbewustheid', het zwijgen opleggen.

Ik denk dat egoïsme iets menselijks is. Instinct heeft er naar mijn idee vrij weinig mee te maken. Een goed voorbeeld is de scheiding tussen mens en dier. Wie heeft zich de wereld toegeëigend? Juist.
Dieren zullen hooguit hun patroon van gras (of weet ik veel wat) eten, voortplanten en slapen voortzetten. Vaak denken we dat ons brein een gift is vanuit betere oorden, maar zou de wereld niet veel beter af zijn zonder deze 'menselijke intelligentie', een erg arrogante term die wij onszelf reeds hebben toegewezen?

Een goeie opmerking zou nu zijn 'maar dan ben je toch zelf ook egoïstisch?'
Dat is ook zo. Ik ga zeker niet ontkennen dat ik dat ben. Het is niet dat ik er trots op ben, maar ik denk dat we maar moeten accepteren dat we menselijk (en dus egoïstisch) zijn. De mate waarin, daarentegen, is wat écht uitmaakt.

-

Zij komt wanneer de lelies verzinken
In het ijzig geheel van duister goed
Wanneer de tijd enkel stilstaat
Voor jou, mijn liefste
Niet voor mij
Zij komt wanneer tere zielen verdrinken
Onder het oppervlak van gedempte vloed
Als het te laat is voor excuses
Dan komt zij