Een liefde in Parijs

Als kleine jongen had hij geleerd niet van de talloze trappen te denderen wanneer hij zich weer eens met spoed voortbewoog en al rennend langs de oevers van de Seine patrouilleerde. Gaandeweg had hij geleerd dat de rotsen konden praten, de golven tegen hem fluisterden, als dolende zielen zonder verder doel, en wat een verhalen vertelden zij hem. Dagenlang luisterde hij naar de fluisteringen van de wind, doorbrak het oppervlak van het toch al beweeglijke water. En wanneer hij dan thuis kwam, was er niemand die er iets van zeggen zou. Zijn vader had immers nimmer tijd voor de complicaties die zijn zoon teweegbracht. Daarbij was de huishoudster altijd te verlegen geweest om ook maar iets anders uit te kramen dan "Ja, meneer".
Een moeder had hij al een lange tijd niet meer, de vrouw was enkele uren na het baren van haar zoon overleden. De jongen had alles gehad, maar kon zijn weg niet vinden in het enorme huis dat zij bezaten.
Daarom vond men hem steeds vaker in de naakte buitenlucht, zich onrustig bewegend onder het licht van zon en maan. Hij was niet gemaakt voor een gesloten leven, hij werd in beslag genomen door de vrijheid van het buiten. Nooit zou hij op die ene plek blijven. De Seine was zijn enige vriend, wat verder reikte kon hij enkel begeren.


-----
Deel van mijn nieuwe kortverhaal, 'Een liefde in Parijs'.
Binnenkort meer.

Waarom wij (waarschijnlijk) vannacht niet doodgaan

De wereld schreeuwt. En we schreeuwen niet zomaar. We schreeuwen moord, brand, vuur, ijs, snoep. We schreeuwen dood en verderf. Sommigen schreeuwen het zelfs allemaal tegelijk.
We gaan dood. Tenminste, dat maakte een prediker de wereld wijs.

Laat me even zeggen dat ik respect heb voor mensen die ergens in geloven (al heb ik niet zo'n respect voor de bloedige geschiedenis van de katholieken en protestanten in combinatie met de kerk en misdaad en bedrog enzo), maar ik vind dit toch zorgwekkend. Een priester, pastoor of weetikveelwat schreeuwt iets en meteen is de hele wereld in rep en roer.
Wat die priester/pastoor/groenteman schreeuwt varieert, maar in dit geval is de boodschap wel erg sensationeel: we gaan dood. Allemaal. Er zal geen stukje van ons overblijven en nog het belangrijkste: we gaan naar de hel. We gaan allemaal branden als kalkoen in een Amerikaanse Thanksgiving-oven.
WANT. Nu komt het. Er komen aardbevingen. Oh, en Jezus komt terug. Ook interessant.

Wetenschappelijk (bijna) onmogelijk
Laat me allereerst duidelijk maken dat het vrij moeilijk is om iedereen om te leggen met een aardbeving. De aarde bestaat uit een aardkern en een aardkorst (en nog iets dat daar tussenin hoort te zitten). De aardkorst bestaat weer uit verschillende stukken, die wetenschappers de prachtige benaming 'tektonische platen' hebben gegeven. Deze platen zijn over het algemeen erg groot en vinden het leuk om te verschuiven. Dat doen ze elke dag, al merken wij daar niet zoveel van. Soms hebben de platen een beetje ruzie, dan botsen ze tegen elkaar en begint de aarde te schuddebuiken. Geen leuk resultaat, meestal.
Ik geef toe dat een dergelijke botsing vrij heftige gevolgen kan hebben, maar deze vind je vooral aan de rand van de fameuze platen. Je raadt het al: daar zitten wij niet in de buurt.
Nederland (en nog een hoop andere landen) bevindt zich op de zogeheten Eurazische plaat, een plaat die zo groot is dat hij zowel Europa als Azië volledig in beslag neemt. Nederland ligt misschien niet compleet centraal, maar ook weer niet erg dicht bij de rand. Dat dat bij een aardbeving belangrijk is, blijkt wel uit het volgende kaartje (en een hoop wetenschappelijke onderzoeken):

De geweldige Tektonische Platen

Kijk bijvoorbeeld eens waar Japan ligt. Oeps. Da's een lelijk kruispunt. Kijk nu eens waar Nederland ligt. Relatief ongevaarlijk als je het mij vraagt. Het valt bijvoorbeeld ook op, als je bijvoorbeeld kijkt naar de positie van Italië, dat er vrijwel meteen een slim idee in je hoofd op zal springen. Want Italië mag dan bij welvarend Europa horen, Moeder Natuur heeft het een onfortuinlijke plek gegeven. Dat verklaart ook dat er relatief vaak aardbevingen zijn in Italië en andere landen die dicht bij een 'grens' liggen.
Om Nederland compleet te verwoesten zou er een aardbeving van tachtig op de schaal van richter moeten zijn en dan ook nog precies aan deze kant van Europa, wat me vrij onwaarschijnlijk lijkt.

Overigens lijkt het me ook vrij raar als juist Jezus ons komt halen. Ik heb altijd gedacht dat die man volgens de Bijbelse verhalen dood was. Daarnaast kan ik het gewoon niet geloven, simpelweg omdat ik zelf niet in Bijbelse verhalen geloof (sorry?).

Het lijkt me dat we vannacht allemaal rustig kunnen gaan slapen. Ik neem in elk geval geen zwemvest, kettingzaag en opblaasdolfijn mee. Als ik het fout heb, is dat natuurlijk jammer voor ons allemaal en zullen we het met de dood moeten bekopen. Maargoed, dat zien we wel.
Mocht het toch gebeuren, dan zie ik jullie allemaal wel bij ''De Apocalyps''.

PS: bij taalfouten, houd rekening met het tijdstip.

Dit geloof je toch niet?

Er is iets waar bijna iedereen van houdt. Het is zelfs bijna misdadig om er niet van te houden. Toch ben ik er niet dol op. Net als meer dingen waar ik -in tegenstelling tot de rest van de mensheid- niet dol op ben. 

Ik heb het over cabaret.

Enorme moeite heb ik ermee, een zenuwachtig mannetje of vrouwtje dat, moederziel alleen, grappen staat te verkopen op een immens podium. Ik ben er zelfs een beetje allergisch voor, dat gedwongen grappen maken. 

Cabaretiers en cabaretières lijken zo graag grappig te willen zijn en daar kan ik niet tegen. Het is niet alleen irritant, als iemand leuk genoeg is om geen afstandbediening naar het beeldscherm te moeten gooien ben ik na enkele grappen al doodmoe. Ik heb er helemaal het geduld niet voor. De grappen ratelen maar door en door en door en op een gegeven moment ben ik er gewoon klaar mee. Dan heeft de luidruchtige figuur mijn oren, neus en ogen weggeblazen en heb ik er geen zin meer in. Men schreeuwt boven zichzelf uit.

Zo ook vandaag, tijdens de Engelse les. Ik heb een vrolijke, humoristische docent, één van de zeldzame docenten op mijn school waar ik me niet aan irriteer.

Vandaag heb ik me wél geïrriteerd. Niet aan mijn docent, maar aan een filmpje dat hij liet zien. Het was een filmpje van een Britse of Schotse (?) cabaretier die niet alleen praatte alsof zijn tong los in zijn mond lag, maar ook nog eens veel te enthousiast was wat grappig zijn betrof. Ik sloeg mezelf meerdere malen en besloot me maar ongemerkt ergens anders mee bezig te houden en me niet te erg te irriteren. "Want daar word je alleen maar moe van".

Maar het is niet gelukt, hoor. Ik heb me opnieuw geïrriteerd.

En nu ben ik moe.

Trappen. Duizenden tentakels in dit duivels stuk doolhof. Mijn ziel waart zich hier enkel om middernacht, begraven in de diepste verwarring die hij mogelijk ooit gekend heeft. Met haar miljoenen treden grijpt zij mij naar de keel, ze wil me bruut wegstelen uit de aanwezigheid van deze zuurstof.
Hongerig komen haar miljarden kinderen op mij af gesneld, verstrengelen zich, klauwen in mijn been, scheuren me aan stukken. Steeds strakker, steeds monsterlijker. Bloed stroomt als water uit mijn neus, mijn ogen draaien.
Ik ben overgeleverd. Ze heeft me.

Respect?

Vijf minuten geleden was het. De bel ging.
Twee mensen, een oud mannetje en een vrouwtje (ze waren immers allebei klein) dat een beetje aan een cavia deed denken stonden met een zonnige lach voor de deur.
"Shit," dacht ik. "Daar zijn ze weer."

In de buurt waar ik woon, en eigenlijk in deze hele stad, komt het heel vaak voor dat mensen het evangelie of iets dergelijks verspreiden. En laat het nou net zijn dat ik daar enorm allergisch voor ben.
"Een hele zonnige dag mijnheer," was het eerste dat de oude man, enigszins stotterend, tegen me zei. "Wij zouden graag even met u willen praten over de God die er voor ons allen is."
Hoe haalt deze man het in zijn hoofd om mijn dag op die manier te laten beginnen? Stel je eens voor, stel je voor dat ik een minder ruimdenkend persoon was. Ik zou me hierdoor enorm beledigd gevoeld kunnen hebben.
Bij mij was er alleen sprake van irritatie, ik geloof immers niet echt ergens in (een beetje de "Ik geloof niet ergens in maar ik ontken ook niet dat het kan bestaan"-gedachte) en heb daar ook totaal geen behoefte aan.
Misschien ben ik wel een enorme ketter, maar volgens mij leven wij niet meer in de middeleeuwen, waar het vanzelfsprekend was dat je Katholiek of Protestant was.

"Nou sorry meneer, maar daar heb ik even geen zin in," was mijn antwoord, totaal terecht. Ik verwachtte dat de man daarna wel weg zou gaan, maar niets was minder waar.
"Nou, mijnheer, denkt u dan even na hoe wij dit beeld kunnen veranderen!"
Ik was met stomheid geslagen.
"Ik wil mijn denkbeeld niet veranderen en al helemaal niet voor een geloof dat me de strot door wordt geduwd, DOEI."
Zo. Die deur zat dicht.

Laat me nog eens herhalen wat ik ongetwijfeld al vijftigduizendeneen keer op mijn blog heb gezet; ik heb respect voor iedereen. Ongeacht ras, geslacht, geloof, geaardheid of denkbeelden. Ik vind dat mensen elkaar moeten accepteren voor wie ze zijn en moeten proberen zich waar nodig een beetje aan te passen zodat onze samenleving geen 'cage fighting' wordt. Maar moet dat respect dan niet wederzijds zijn?
Misschien ben ik nu wel heel onredelijk, maar alles dat ik van deze mensen verwacht is een beetje respect. Respect voor het feit dat ik niet ergens in geloof. Ik heb ook respect voor de mensen die wél ergens in geloven, dus erg onlogisch klinkt het niet.

Waarom is het dan zo moeilijk om niet met je gezwets in iemands persoonlijke omgeving binnen te dringen?

Bom van inspiratie

Inspiratie komt uit een onverwachte hoek, zeggen ze. In mijn geval klopt dit zeker.
Na een drukke koninginnedag besloot ik weer wat oude bands op te graven uit mijn muziekbibliotheek en ik vond een paar PARELTJES, waaronder Siouxsie and the Banshees.
Ik snap eigenlijk niet hoe ik ooit afscheid heb kunnen nemen van die band. Siouxsie Sioux is zo'n inspirerende persoon!


Dit filmpje zelf is niet zo heel interessant, maar het ging me vooral om het liedje.



Hier vond ik het liedje zelf wat minder, maar de video is zo ontzettend vet gedaan. Ik heb sowieso een zwak voor zwartwitte strepen die de optische illusie kunnen creëren, maar denk er eens over na, deze video komt waarschijnlijk uit de eighties (de band begon in 1978) en was zijn tijd naar mijn idee erg vooruit!