Helaas is de baggertijd van kerst al afgelopen en is nu de tijd aangebroken voor vele goede voornemens (die toch niemand waar maakt). De goedheiligman der goede voornemens heeft ook mij niet overgeslagen, want ik heb een hele waslijst van dingen die ik volgend jaar anders wil doen.
Voornemen 1 : productiviteit
Ik wil het komende jaar veel productiever te werk gaan. Ik heb in 2010 naar mijn mening veel te weinig gepresteerd en als ik ooit wil worden toegelaten op een kunstacademie, moet ik toch echt verder een portfolio opbouwen.
Voornemen 2 : afspraken
Ik ben veel te soepel met afspraken maken. Ik slik vrijwel alles als zoete koek en dat hoeft niet. Mensen zeggen bij mij heel snel af en dat vind ik jammer. Ik wil het komende jaar veel doortastender te werk gaan en zorgen dat mensen hun afspraken nakomen. En natuurlijk, als ze dat niet doen, een passende straf vinden.
Voornemen 3 : levensstijl
Ik ben er de afgelopen tijd al mee bezig geweest, maar ik wil mezelf een betere levensstijl aanmeten. Ik leef veel te ongezond en dan duurt je leven niet erg lang. Daarnaast voel ik me ook lang niet altijd 'fris'.
Ik heb in december al behoorlijk op mijn eetpatroon gelet en meer fruit gegeten, maar ik wil in 2011 ook weer meer gaan sporten en buiten zijn.
Voornemen 4 : genieten
Ik moet het mezelf niet zo moeilijk maken en meer van dingen genieten. Ik ga dit jaar proberen vaker mijn brein uit te zetten en rust te zoeken, want in 2010 is er geen moment geweest waarin mijn pessimisme niet de macht had en dat heeft tot enige rampzalige gevolgen geleid.
Voornemen 5 : veel geld verdienen en leuke dingen doen
Dit laatste punt hoef ik eigenlijk niet uit te leggen; leuke dingen doen is leuk! En als ik iets leuk vind, zal ik minder snel met verschrikkelijke gedachtes komen. Veel leuke dingen doen dus!
Zo ziet -hopelijk- 2011 eruit.
(Zo'n waslijst was het dus ook weer niet, al is dit niet alles...)
donderdag 30 december 2010
zaterdag 25 december 2010
Most wonderful time of the year? My ass.
We hebben natuurlijk de jaarlijkse dosis hits al ruimschoots geïnhaleerd en hartstochtelijk meegezongen, de vele kilo's er al bij gewerkt voor het feest ook maar is begonnen en last but not least, al een fortuin uitgegeven aan boodschappen.
Het zal je niet ontgaan zijn dat ik het over kerst heb. Maar is kerst nou eigenlijk wel zo mooi als iedereen beweert? Ik geef hierop een heel eerlijk antwoord: nee.
'Kerstmis', zoals de oorspronkelijke naam luidt, is van origine een kerkelijk feest. Dat is dan meteen Argument Nummer Een: de kerk is niet goed. Naar mijn mening dan.
Niet dat we veel aandacht besteden aan het verhaal achter kerst -begrijp me niet verkeerd, dat hoeft ook niet- maar het kan toch ook iets anders zijn dan nepgezelligheid en onverantwoord vreten?
Dat is dan meteen mijn tweede argument. Kerst is helemaal niet gezellig. Tenminste... Het kleine deel van de dagen dat je aan tafel zit met je familie, dát is gezellig. Maar dat is (naar schatting) 1/20 van het hele 'kerstfeest'.
Bij ons is het namelijk zo dat kerst staat voor 'Kloten En Rigoureus Snauwen voor het Tafelen'. Tijdens de voorbereidingen wordt hier wat afgesnauwd. Iedereen wordt boos en chagrijnig.
Eigenlijk kan ik ze ook geen ongelijk geven, de kerstboodschappen van dit jaar kostten namelijk zo'n 450 euro...
Het zal je niet ontgaan zijn dat ik het over kerst heb. Maar is kerst nou eigenlijk wel zo mooi als iedereen beweert? Ik geef hierop een heel eerlijk antwoord: nee.
'Kerstmis', zoals de oorspronkelijke naam luidt, is van origine een kerkelijk feest. Dat is dan meteen Argument Nummer Een: de kerk is niet goed. Naar mijn mening dan.
Niet dat we veel aandacht besteden aan het verhaal achter kerst -begrijp me niet verkeerd, dat hoeft ook niet- maar het kan toch ook iets anders zijn dan nepgezelligheid en onverantwoord vreten?
Dat is dan meteen mijn tweede argument. Kerst is helemaal niet gezellig. Tenminste... Het kleine deel van de dagen dat je aan tafel zit met je familie, dát is gezellig. Maar dat is (naar schatting) 1/20 van het hele 'kerstfeest'.
Bij ons is het namelijk zo dat kerst staat voor 'Kloten En Rigoureus Snauwen voor het Tafelen'. Tijdens de voorbereidingen wordt hier wat afgesnauwd. Iedereen wordt boos en chagrijnig.
Eigenlijk kan ik ze ook geen ongelijk geven, de kerstboodschappen van dit jaar kostten namelijk zo'n 450 euro...
woensdag 22 december 2010
Wat weet je nou eigenlijk over mij?
Mijn persoonlijkheid in een aantal punten
1. Mijn naam is Max. Ik heb geen idee wat mijn ouders ertoe heeft gedreven om me zo te noemen, maar daar ben ik al heel lang overheen. Een naam is niets anders dan een paar letters. Dit wist je natuurlijk al, maar ik schrijf graag decadent en als dat niet mag, probeer ik het in elk geval netjes te houden.
2. Ik heb het al zestien jaar volgehouden op de aarde (en de aarde met mij). Over een paar maanden word ik zeventien. Ironisch genoeg is dat in februari, de maand die ik het meest haat.
3. Ik heb een schokkend goed geheugen. Ik herinner me heel veel en er zijn ook dingen die ik gewoon nooit vergeet. Als iemand iets verkeerds tegen me zegt, weet ik dat jaren later nog steeds. Aan de andere kant vergeet ik dingen die me niet interesseren vrij snel als ik er te weinig aandacht aan besteed.
4. Ik ben een nachtmens. Ik vind de nacht heel inspirerend en het liefst zou ik overdag slapen en 's nachts allemaal mysterieuze dingen schrijven en tekenen.
5. Ik ben enorm pessimistisch. Ik ben zo'n persoon die zou zeggen "als iets mis kan gaan, gaat het ook mis". Dit zorgt aan de ene kant voor weinig teleurstelling, maar maakt me tegelijkertijd ook een beetje moedeloos.
6. Als het niet goed met me gaat, heb ik er heel veel moeite mee om dat te vertellen. Ik ben een erg gesloten persoon en ik vertrouw mensen ook niet zo snel. Als iemand wil weten wat er met me aan de hand is, moet hij of zij van goede huize komen. Sommige dingen moet je als het ware uit me sleuren.
7. Ik ben heel artistiek en poëtisch. Als het kan houd ik me dag en nacht bezig met kunst en literatuur. Gek genoeg lees ik vrij weinig, terwijl ik schrijven heel leuk vind.
8. Mijn brein staat nooit uit. Nu kunnen er allerlei biologen zijn die gaan schreeuwen dat die opmerking dom was, maar ik denk niet dat er heel veel mensen zijn die zoveel nadenken als ik. Ik ben dag en nacht in gedachten verzonken en soms denk ik zoveel na dat ik vergeet in slaap te vallen.
9. Als je boos op me bent, zeg het dan. Ik ben heel koppig en zal niet doorvragen als je zegt dat je niet boos op me bent, al weet ik nog zo goed dat het zo is.
10. Ik ben ongelooflijk wispelturig en kan geen keuzes maken. Toch verandert mijn mening over sommige dingen niet.
11. Mijn politieke voorkeur is links. Já, ik heb een politieke voorkeur.
12. Ik heb geen flauw idee wat ik later wil gaan doen, er zijn veel te veel dingen die ik leuk vind.
13. 's Avonds ben ik een geheel ander mens dan overdag, en dan heb ik het niet over uitgaan.
14. Ik voel me over het algemeen ouder dan mijn leeftijdsgenoten, omdat ik het gevoel heb dat ik rationeler kan denken en me met geheel andere dingen bezighoud.
15. Muziek is voor mij een heel goed medicijn tegen stress, maar zelf ben ik totaal niet muzikaal.
16. Ik heb altijd een hekel gehad aan mensen die paarden ophemelen. Ik kan ongelooflijk agressief worden als iemand het over "mijn paardjes" heeft. Het zijn enorm dikke knollen, get over it.
17. Ik ben heel impulsief. Ik krijg op de vreemdste momenten ideeën en daar ben ik dan ook vaak met geen mogelijkheid van af te brengen. Een goed voorbeeld is mijn kapsel, waarvan ik drie dagen geleden besloot dat ik het helemaal anders wilde.
18. Ik ben tegen drugs en sigaretten, maar ik drink weleens een glaasje.
19. Ik kan erg goed zien en horen.
20. Ik heb soms enorm neurotische buien.
21. Mijn liefde voor dieren is over het algemeen groter dan die voor mensen, ik walg van ons soort. Toch ben ik geen vegetariër, simpelweg omdat ik denk dat ik daar te zwak voor ben. Ik ben wel tegen bont.
22. Het is moeilijk om er achter te komen hoe ik precies in elkaar zit en om eerlijk te zijn denk ik niet dat er iemand is die dat kan.
23. Ik ben het over het algemeen oneens met wetenschappers. Naar mijn mening hebben ze een te sterke 'niet verder kijken dan je neus lang is'-mentaliteit.
24. Ik ben ongelooflijk slecht in wiskunde en exacte vakken, wat wellicht 23 verklaart.
25. Mijn grootste angst is pijn.
26. Daarentegen heb ik een vrij hoge pijngrens.
27. Ik heb een broertje. We lijken voor geen centimeter op elkaar.
28. Tegen mij liegen is heel moeilijk, ik heb je vrijwel altijd door. Zelf kan ik het overigens totaal niet.
29. Ik ben een kattenmens.
30. Mijn fantasie is enorm.
31. Veel mensen vinden me raar en daar geniet ik van.
32. Ik kijk heel makkelijk door mensen heen. Je hoeft me geen enorm verhaal te vertellen voor ik weet wat je probleem is.
33. Ik heb zelf ook redelijk veel problemen.
34. Ik kan me mateloos irriteren aan onzekerheid en pubergedrag, wat misschien verklaart waarom ik me ouder voel dan de rest.
35. Soms ben ik veel te aardig tegen mensen.
36. Ik vind het vrij makkelijk om met volwassenen te praten, maar met leeftijdsgenoten heb ik daar vaak moeite mee. Mijn vrienden durf ik wél veel te vertellen, maar die zijn op twee mensenhanden te tellen.
37. Op sommige momenten heb ik erg sadistische humor.
38. Ik ben van nature erg sarcastisch en cynisch. Veel mensen die ik ken snappen dat niet en vatten daardoor snel dingen verkeerd op.
39. Ik ontbijt 's ochtends met drie boterhammen en een kop warme thee.
40. Mijn ouders zijn geabboneerd op twee kranten. Daarvan lees ik er één.
41. Er is iets dat ik al heel lang op mijn blog wil zetten. Iets dat ik er niet op zet omdat ik twijfel.
42. Ik ben verliefd op de jaren '50. Tenminste, op de kleding, sfeer en muziek.
43. Ik ben een enorm fan van horrorfilms.
44. Ik luister veel naar Psychobilly, een combinatie van de twee voorgaande punten die is gemixt met punkgeluiden.
45. Ik ben een ramp in relaties.
1. Mijn naam is Max. Ik heb geen idee wat mijn ouders ertoe heeft gedreven om me zo te noemen, maar daar ben ik al heel lang overheen. Een naam is niets anders dan een paar letters. Dit wist je natuurlijk al, maar ik schrijf graag decadent en als dat niet mag, probeer ik het in elk geval netjes te houden.
2. Ik heb het al zestien jaar volgehouden op de aarde (en de aarde met mij). Over een paar maanden word ik zeventien. Ironisch genoeg is dat in februari, de maand die ik het meest haat.
3. Ik heb een schokkend goed geheugen. Ik herinner me heel veel en er zijn ook dingen die ik gewoon nooit vergeet. Als iemand iets verkeerds tegen me zegt, weet ik dat jaren later nog steeds. Aan de andere kant vergeet ik dingen die me niet interesseren vrij snel als ik er te weinig aandacht aan besteed.
4. Ik ben een nachtmens. Ik vind de nacht heel inspirerend en het liefst zou ik overdag slapen en 's nachts allemaal mysterieuze dingen schrijven en tekenen.
5. Ik ben enorm pessimistisch. Ik ben zo'n persoon die zou zeggen "als iets mis kan gaan, gaat het ook mis". Dit zorgt aan de ene kant voor weinig teleurstelling, maar maakt me tegelijkertijd ook een beetje moedeloos.
6. Als het niet goed met me gaat, heb ik er heel veel moeite mee om dat te vertellen. Ik ben een erg gesloten persoon en ik vertrouw mensen ook niet zo snel. Als iemand wil weten wat er met me aan de hand is, moet hij of zij van goede huize komen. Sommige dingen moet je als het ware uit me sleuren.
7. Ik ben heel artistiek en poëtisch. Als het kan houd ik me dag en nacht bezig met kunst en literatuur. Gek genoeg lees ik vrij weinig, terwijl ik schrijven heel leuk vind.
8. Mijn brein staat nooit uit. Nu kunnen er allerlei biologen zijn die gaan schreeuwen dat die opmerking dom was, maar ik denk niet dat er heel veel mensen zijn die zoveel nadenken als ik. Ik ben dag en nacht in gedachten verzonken en soms denk ik zoveel na dat ik vergeet in slaap te vallen.
9. Als je boos op me bent, zeg het dan. Ik ben heel koppig en zal niet doorvragen als je zegt dat je niet boos op me bent, al weet ik nog zo goed dat het zo is.
10. Ik ben ongelooflijk wispelturig en kan geen keuzes maken. Toch verandert mijn mening over sommige dingen niet.
11. Mijn politieke voorkeur is links. Já, ik heb een politieke voorkeur.
12. Ik heb geen flauw idee wat ik later wil gaan doen, er zijn veel te veel dingen die ik leuk vind.
13. 's Avonds ben ik een geheel ander mens dan overdag, en dan heb ik het niet over uitgaan.
14. Ik voel me over het algemeen ouder dan mijn leeftijdsgenoten, omdat ik het gevoel heb dat ik rationeler kan denken en me met geheel andere dingen bezighoud.
15. Muziek is voor mij een heel goed medicijn tegen stress, maar zelf ben ik totaal niet muzikaal.
16. Ik heb altijd een hekel gehad aan mensen die paarden ophemelen. Ik kan ongelooflijk agressief worden als iemand het over "mijn paardjes" heeft. Het zijn enorm dikke knollen, get over it.
17. Ik ben heel impulsief. Ik krijg op de vreemdste momenten ideeën en daar ben ik dan ook vaak met geen mogelijkheid van af te brengen. Een goed voorbeeld is mijn kapsel, waarvan ik drie dagen geleden besloot dat ik het helemaal anders wilde.
18. Ik ben tegen drugs en sigaretten, maar ik drink weleens een glaasje.
19. Ik kan erg goed zien en horen.
20. Ik heb soms enorm neurotische buien.
21. Mijn liefde voor dieren is over het algemeen groter dan die voor mensen, ik walg van ons soort. Toch ben ik geen vegetariër, simpelweg omdat ik denk dat ik daar te zwak voor ben. Ik ben wel tegen bont.
22. Het is moeilijk om er achter te komen hoe ik precies in elkaar zit en om eerlijk te zijn denk ik niet dat er iemand is die dat kan.
23. Ik ben het over het algemeen oneens met wetenschappers. Naar mijn mening hebben ze een te sterke 'niet verder kijken dan je neus lang is'-mentaliteit.
24. Ik ben ongelooflijk slecht in wiskunde en exacte vakken, wat wellicht 23 verklaart.
25. Mijn grootste angst is pijn.
26. Daarentegen heb ik een vrij hoge pijngrens.
27. Ik heb een broertje. We lijken voor geen centimeter op elkaar.
28. Tegen mij liegen is heel moeilijk, ik heb je vrijwel altijd door. Zelf kan ik het overigens totaal niet.
29. Ik ben een kattenmens.
30. Mijn fantasie is enorm.
31. Veel mensen vinden me raar en daar geniet ik van.
32. Ik kijk heel makkelijk door mensen heen. Je hoeft me geen enorm verhaal te vertellen voor ik weet wat je probleem is.
33. Ik heb zelf ook redelijk veel problemen.
34. Ik kan me mateloos irriteren aan onzekerheid en pubergedrag, wat misschien verklaart waarom ik me ouder voel dan de rest.
35. Soms ben ik veel te aardig tegen mensen.
36. Ik vind het vrij makkelijk om met volwassenen te praten, maar met leeftijdsgenoten heb ik daar vaak moeite mee. Mijn vrienden durf ik wél veel te vertellen, maar die zijn op twee mensenhanden te tellen.
37. Op sommige momenten heb ik erg sadistische humor.
38. Ik ben van nature erg sarcastisch en cynisch. Veel mensen die ik ken snappen dat niet en vatten daardoor snel dingen verkeerd op.
39. Ik ontbijt 's ochtends met drie boterhammen en een kop warme thee.
40. Mijn ouders zijn geabboneerd op twee kranten. Daarvan lees ik er één.
41. Er is iets dat ik al heel lang op mijn blog wil zetten. Iets dat ik er niet op zet omdat ik twijfel.
42. Ik ben verliefd op de jaren '50. Tenminste, op de kleding, sfeer en muziek.
43. Ik ben een enorm fan van horrorfilms.
44. Ik luister veel naar Psychobilly, een combinatie van de twee voorgaande punten die is gemixt met punkgeluiden.
45. Ik ben een ramp in relaties.
zaterdag 18 december 2010
Ik wil een tattoo.
Menig mens dat zichzelf als verstandig beschouwt zal hierbij waarschijnlijk zijn hoofd hebben geschud en zijn weggegaan, maar ik ben blij dat jij, als onverstandig mens, hier bent gebleven.
Ik wil een tattoo.
Dit klinkt waarschijnlijk als een enorm puberaal idee, maar ik heb hier een aantal jaar over nagedacht en ik vraag me af waarom ik het (naast de mening van mijn ouders) niet zou doen. Nou kreeg ik een tijd geleden ook nog eens een geweldig idee, wat de drang nog groter maakt.
De tattoo die ik wil is namelijk...
Een sleutelgat.
Niet zomaar een sleutelgat, maar een minuscuul, pikzwart, simpel sleutelgat. Op de binnenkant van mijn pols.
Ik las ooit een quote die zei dat de periode waarin je de tattoo hebt laten zetten beter is dan de boodschap en daar ben ik het ook helemaal mee eens, maar helaas zit er ook nog een verhaal achter. Ik ben namelijk een erg gesloten persoon en het lijkt alsof niemand de sleutel heeft om me te 'openen'. Het is een deel van mijn persoonlijkheid en het is eigenlijk een deel waar ik vrij weinig moeite mee heb.
Nu maar hopen op een goede smoes om het ook daadwerkelijk te doen.
Ik wil een tattoo.
Dit klinkt waarschijnlijk als een enorm puberaal idee, maar ik heb hier een aantal jaar over nagedacht en ik vraag me af waarom ik het (naast de mening van mijn ouders) niet zou doen. Nou kreeg ik een tijd geleden ook nog eens een geweldig idee, wat de drang nog groter maakt.
De tattoo die ik wil is namelijk...
Een sleutelgat.
Niet zomaar een sleutelgat, maar een minuscuul, pikzwart, simpel sleutelgat. Op de binnenkant van mijn pols.
Ik las ooit een quote die zei dat de periode waarin je de tattoo hebt laten zetten beter is dan de boodschap en daar ben ik het ook helemaal mee eens, maar helaas zit er ook nog een verhaal achter. Ik ben namelijk een erg gesloten persoon en het lijkt alsof niemand de sleutel heeft om me te 'openen'. Het is een deel van mijn persoonlijkheid en het is eigenlijk een deel waar ik vrij weinig moeite mee heb.
Nu maar hopen op een goede smoes om het ook daadwerkelijk te doen.
maandag 13 december 2010
Aanschouw mijn levenloze lichaam. Ik ben niet dood, enkel gestorven. Diep als mijn gedachten, zwart als mijn gemoed, zo kleurt dit meer jouw intrige. Ik zweef, althans, lijk te zweven. Het water draagt me met zijn miljoenen armen. Dit inktzwarte meer is niet wat het lijkt.
Jij ziet golven, duizenden golven. Wind die de sparren zachtjes heen en weer laat wiegen, romantisch geritsel vormend. Je ziet duizenden stukken riet die weg lijken te zakken in de beweeglijke bodem. Duizenden kleine vuurvliegjes. Je denkt dat het prachtig is. Je hebt het fout.
Want dit meer is slechts het einde. Van jou, van ons. Van niets.
Van alles.
Jij ziet golven, duizenden golven. Wind die de sparren zachtjes heen en weer laat wiegen, romantisch geritsel vormend. Je ziet duizenden stukken riet die weg lijken te zakken in de beweeglijke bodem. Duizenden kleine vuurvliegjes. Je denkt dat het prachtig is. Je hebt het fout.
Want dit meer is slechts het einde. Van jou, van ons. Van niets.
Van alles.
donderdag 9 december 2010
Weg
In de bus. Ik zit hier maar een beetje, doelloos. Of nouja, ik weet wat mijn doel is. Mijn doel is, net zoals dat van iedereen, aankomen op de gewenste bestemming. En dus zit ik hier. Uren. Dagen. Jaren.
Het duurt zo verdomd lang voor ik die bestemming bereik.
Ik zit er nog steeds. Natuurlijk. Wat moet ik anders.
De bus is niet eens mooi. Sterker nog, hij is verschrikkelijk. Alles is grijs en bijna alle verlichting is kapot. Soms wordt het grijs onderbroken door een enkele tekening die een walgelijk, misselijk tafereel vertoont, maar verder blijft het grijs. De ramen zijn vies, maar net niet vies genoeg om me aan het uitzicht te onttrekken.
Dat is prachtig. Bijna onwerkelijk mooi. Het is duidelijk zichtbaar dat de zon daar in alle glorie schijnt, zijn best doet om het meest opvallende aspect van het kleurrijke landschap te zijn. Het landschap waar alles bloeit, jong is. Waar hersenen taboe zijn.
Maar ik zit in de bus. Het licht dringt niet door.
Ik word omringd door mensen waarvan ik hou. Mensen die me steunen, hun best voor me doen. Maar er is iets vreemds.
Ze vinden de bus prachtig.
Magnifiek.
Ze kunnen hun ogen er niet van af houden, zo prachtig vinden ze de bus. Voor hen lijkt de bus mooier dan de wereld erbuiten. Ik kan zien dat ze ervan houden, maar hoe dat komt is mij een raadsel.
Ik vind het nog steeds verschrikkelijk. De reis lijkt alleen maar langer te duren en eigenlijk begint mijn doel steeds meer te vervagen. Want is dat doel wel wat ik precies wil?
Ik zou zo graag uitstappen. Zó graag. Zonder de buschauffeur ook maar aan te kijken. Maar het zijn deze mensen die me ervan weerhouden. De mensen die ik liefheb. Die deze bus zo'n prachtige plek vinden.
En daarom wacht ik op mijn eindbestemming. Dagen. Jaren. Eeuwen.
Maar de twijfel is er. Blijft toeslaan.
Altijd.
Het duurt zo verdomd lang voor ik die bestemming bereik.
Ik zit er nog steeds. Natuurlijk. Wat moet ik anders.
De bus is niet eens mooi. Sterker nog, hij is verschrikkelijk. Alles is grijs en bijna alle verlichting is kapot. Soms wordt het grijs onderbroken door een enkele tekening die een walgelijk, misselijk tafereel vertoont, maar verder blijft het grijs. De ramen zijn vies, maar net niet vies genoeg om me aan het uitzicht te onttrekken.
Dat is prachtig. Bijna onwerkelijk mooi. Het is duidelijk zichtbaar dat de zon daar in alle glorie schijnt, zijn best doet om het meest opvallende aspect van het kleurrijke landschap te zijn. Het landschap waar alles bloeit, jong is. Waar hersenen taboe zijn.
Maar ik zit in de bus. Het licht dringt niet door.
Ik word omringd door mensen waarvan ik hou. Mensen die me steunen, hun best voor me doen. Maar er is iets vreemds.
Ze vinden de bus prachtig.
Magnifiek.
Ze kunnen hun ogen er niet van af houden, zo prachtig vinden ze de bus. Voor hen lijkt de bus mooier dan de wereld erbuiten. Ik kan zien dat ze ervan houden, maar hoe dat komt is mij een raadsel.
Ik vind het nog steeds verschrikkelijk. De reis lijkt alleen maar langer te duren en eigenlijk begint mijn doel steeds meer te vervagen. Want is dat doel wel wat ik precies wil?
Ik zou zo graag uitstappen. Zó graag. Zonder de buschauffeur ook maar aan te kijken. Maar het zijn deze mensen die me ervan weerhouden. De mensen die ik liefheb. Die deze bus zo'n prachtige plek vinden.
En daarom wacht ik op mijn eindbestemming. Dagen. Jaren. Eeuwen.
Maar de twijfel is er. Blijft toeslaan.
Altijd.
dinsdag 7 december 2010
Achterlijk onderwijs
Hallo daar, lieve lezer! Ja, je ziet het goed, dit is mijn tweede post vandaag! Maar juich niet te vroeg, het onderwerp is een stuk minder vermakelijk dan dat van mijn vorige post.
Ik las net namelijk een artikel op nu.nl dat me ongelooflijk agressief heeft gemaakt. Het gaat over onderwijs en ik weet dat dit in Nederland veel te wensen overlaat, maar dit slaat toch echt alles.
De hoofdgedachte van het artikel is "er moeten geen HAVO-profielen zonder wiskunde zijn". In mijn ogen betekent dat zoiets als "iedereen die niet goed in wiskunde is moet naar het VMBO".
In het scholensysteem van Nederland is het zo dat je in de bovenbouw uit een aantal verschillende profielen kunt kiezen. Dat houdt in dat je kunt kiezen uit een aantal vakkenpakketten en keuzevakken.
Onder deze profielen vallen meestal een profiel met techniek, een profiel met gezondheid, een profiel met economie en een profiel met cultuur. In dit laatste profiel is wiskunde op HAVO niveau niet verplicht en ik vind dat dit zo moet blijven.
Je kiest immers niet voor niets een cultuurprofiel. De mensen die dit profiel kiezen hebben dan ook vaker aanleg voor taal dan voor cijfertjes. Sterker nog, de meesten hebben dit laatste helemaal niet.
Bovendien staat in het artikel dat het doel van deze ingreep is "Nederland niet meer terrein te laten verliezen op kennisgebied", maar is dat niet juist wat je doet als je mensen zo'n vak oplegt? De meeste mensen zullen hier waarschijnlijk in falen en de motivatie is dan waarschijnlijk ook ver te zoeken, wat hoogstwaarschijnlijk weer leidt tot een lager slagingspercentage.
Daarnaast is helemaal nooit gezegd dat het "KENNISGEBIED" enkel bestaat uit exacte vakken. Dat zijn echt niet de meest belangrijke onderdelen en sommige mensen vinden hun weg daar ook niet in. Ik denk dat intelligentie vrij weinig te maken heeft met aanleg.
Hiervan ben ik zelf een levend voorbeeld: ik heb vier jaar VWO gedaan en zit dit jaar in 4 HAVO. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik niets te klagen had over mijn cijfers, maar doordat ik faalde in wiskunde kon ik hier helemaal niks mee. Ik had een prachtig diploma kunnen halen als dat vak me niet door mijn strot was geduwd.
Tot slot slaat het natuurlijk helemaal nergens op om iedereen een vak op te leggen dat enkel bij een bepaalde tak van de economie past, of in elk geval in de hoeveelheid waarin het nu wordt aangeboden. Bij HAVO al helemaal, dat gaat gewoon te ver.
Conclusie: achterlijk idee.
Wat denken ze hier nou werkelijk mee te bereiken? Veel VMBO'ers kweken?
Ik las net namelijk een artikel op nu.nl dat me ongelooflijk agressief heeft gemaakt. Het gaat over onderwijs en ik weet dat dit in Nederland veel te wensen overlaat, maar dit slaat toch echt alles.
De hoofdgedachte van het artikel is "er moeten geen HAVO-profielen zonder wiskunde zijn". In mijn ogen betekent dat zoiets als "iedereen die niet goed in wiskunde is moet naar het VMBO".
In het scholensysteem van Nederland is het zo dat je in de bovenbouw uit een aantal verschillende profielen kunt kiezen. Dat houdt in dat je kunt kiezen uit een aantal vakkenpakketten en keuzevakken.
Onder deze profielen vallen meestal een profiel met techniek, een profiel met gezondheid, een profiel met economie en een profiel met cultuur. In dit laatste profiel is wiskunde op HAVO niveau niet verplicht en ik vind dat dit zo moet blijven.
Je kiest immers niet voor niets een cultuurprofiel. De mensen die dit profiel kiezen hebben dan ook vaker aanleg voor taal dan voor cijfertjes. Sterker nog, de meesten hebben dit laatste helemaal niet.
Bovendien staat in het artikel dat het doel van deze ingreep is "Nederland niet meer terrein te laten verliezen op kennisgebied", maar is dat niet juist wat je doet als je mensen zo'n vak oplegt? De meeste mensen zullen hier waarschijnlijk in falen en de motivatie is dan waarschijnlijk ook ver te zoeken, wat hoogstwaarschijnlijk weer leidt tot een lager slagingspercentage.
Daarnaast is helemaal nooit gezegd dat het "KENNISGEBIED" enkel bestaat uit exacte vakken. Dat zijn echt niet de meest belangrijke onderdelen en sommige mensen vinden hun weg daar ook niet in. Ik denk dat intelligentie vrij weinig te maken heeft met aanleg.
Hiervan ben ik zelf een levend voorbeeld: ik heb vier jaar VWO gedaan en zit dit jaar in 4 HAVO. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik niets te klagen had over mijn cijfers, maar doordat ik faalde in wiskunde kon ik hier helemaal niks mee. Ik had een prachtig diploma kunnen halen als dat vak me niet door mijn strot was geduwd.
Tot slot slaat het natuurlijk helemaal nergens op om iedereen een vak op te leggen dat enkel bij een bepaalde tak van de economie past, of in elk geval in de hoeveelheid waarin het nu wordt aangeboden. Bij HAVO al helemaal, dat gaat gewoon te ver.
Conclusie: achterlijk idee.
Wat denken ze hier nou werkelijk mee te bereiken? Veel VMBO'ers kweken?
Vergeetachtig
Soms vergeet je de stomste dingen. Dingen die niet van levensbelang zijn, maar wel belangrijk voor je goede humeur, en vooral om dit te behouden.
Zo'n moment had ik vandaag. Ik vergat iets ontzettend doms en heb daar de hele dag last van gehad.
Nadat ik 's ochtends was opgestaan (lees: mijn ogen dwangmatig openhield en van de trap naar beneden strompelde) begon ik aan mijn dagelijkse routine: drie bruine boterhammen met beleg, een kopje thee, krantje erbij... Een heel normale ochtend.
Ook het inpakken van mijn tas en het douchen ging vrij makkelijk.
Het was de stap die erna kwam. De stap na het douchen. Wat doe je na het douchen? Ja, afdrogen, natuurlijk. Maar daarna?
Ik weet dat voor sommige mensen een uitzondering gemaakt kan worden, maar vaak komt hierna het aankleedproces. Onderbroeken, sokken, broeken, shirts...
Juist. Ik heb expres niets méér gezegd omdat ik daar vanochtend ook niet aan dacht: ik vergat mijn vest.
Ik vind het altijd bijzonder intrigerend als ik iets vergeet. Ik ga mezelf dan altijd filosofische vragen stellen. Bijvoorbeeld "wat is vergeten?" en "waarom vergeten mensen dingen?".
Ik vraag me achteraf altijd af waarom ik dat zo interessant vind, maar dat is weer een ander verhaal. Het was niet mijn idee om jullie lastig te vallen met filosofie, nee, het was eerder mijn plan om jullie opnieuw lastig te vallen met wat 'geeky' feitjes over het brein. God, wat hou ik van de menselijke psyche. Bijna als in wetenschappelijk. Al heb ik natuurlijk niet het talent en geheugen om ook maar iets in (het exacte deel van) die richting te doen.
Volgens mijn grote liefde Wikipedia ligt dit aan het kortetermijngeheugen. Ik lijd gelukkig niet aan amnesie, want dat zou betekenen dat ik hele dagen of gebeurtenissen zou vergeten.
Ik denk dat ik hieruit wel kan concluderen dat dat met mijn geheugen iets anders zit. Mijn werkgeheugen is dat van een dooie slak. Misschien wel van een blokje kaas. Of van milieuvervuilend afval. Maargoed, daar heb ik nu ook vrij weinig aan.
Want ik heb het de hele dag koud gehad.
Zo'n moment had ik vandaag. Ik vergat iets ontzettend doms en heb daar de hele dag last van gehad.
Nadat ik 's ochtends was opgestaan (lees: mijn ogen dwangmatig openhield en van de trap naar beneden strompelde) begon ik aan mijn dagelijkse routine: drie bruine boterhammen met beleg, een kopje thee, krantje erbij... Een heel normale ochtend.
Ook het inpakken van mijn tas en het douchen ging vrij makkelijk.
Het was de stap die erna kwam. De stap na het douchen. Wat doe je na het douchen? Ja, afdrogen, natuurlijk. Maar daarna?
Ik weet dat voor sommige mensen een uitzondering gemaakt kan worden, maar vaak komt hierna het aankleedproces. Onderbroeken, sokken, broeken, shirts...
Juist. Ik heb expres niets méér gezegd omdat ik daar vanochtend ook niet aan dacht: ik vergat mijn vest.
Ik vind het altijd bijzonder intrigerend als ik iets vergeet. Ik ga mezelf dan altijd filosofische vragen stellen. Bijvoorbeeld "wat is vergeten?" en "waarom vergeten mensen dingen?".
Ik vraag me achteraf altijd af waarom ik dat zo interessant vind, maar dat is weer een ander verhaal. Het was niet mijn idee om jullie lastig te vallen met filosofie, nee, het was eerder mijn plan om jullie opnieuw lastig te vallen met wat 'geeky' feitjes over het brein. God, wat hou ik van de menselijke psyche. Bijna als in wetenschappelijk. Al heb ik natuurlijk niet het talent en geheugen om ook maar iets in (het exacte deel van) die richting te doen.
Volgens mijn grote liefde Wikipedia ligt dit aan het kortetermijngeheugen. Ik lijd gelukkig niet aan amnesie, want dat zou betekenen dat ik hele dagen of gebeurtenissen zou vergeten.
"De informatie die binnenkomt wordt voor korte tijd (bijvoorbeeld een half uur) bewaard (zie kortetermijngeheugen). Een goed voorbeeld is het onthouden van een (niet al te groot) boodschappenlijstje. Soms gebruikt men hiervoor ook de term werkgeheugen. Het werkgeheugen is echter dynamischer en omvat o.a. ook het vermogen bepaalde bewerkingen toe te passen op de opgeslagen informatie. Het is mogelijk om ongeveer 7 items te onthouden in het werkgeheugen (kortetermijngeheugen). Echter, deze 7 items zijn wel uit te breiden, dit wordt chunking genoemd. Zo is het mogelijk dat twee items een zin vormen of men kan een ezelsbruggetje gebruiken, zoals een acroniem (het vormen van een woord aan de hand van de beginletters van de items die onthouden moeten worden). Zo is het al snel mogelijk om 12 tot 13 items in het werkgeheugen te onthouden."
Ik denk dat ik hieruit wel kan concluderen dat dat met mijn geheugen iets anders zit. Mijn werkgeheugen is dat van een dooie slak. Misschien wel van een blokje kaas. Of van milieuvervuilend afval. Maargoed, daar heb ik nu ook vrij weinig aan.
Want ik heb het de hele dag koud gehad.
vrijdag 3 december 2010
Geniet van mijn gedaante in de stilte van het geruis.
Laat mij nooit meer los met je innig schone blik, de doodsangst die jouw lichaam ontsierde, althans, tijdelijk. Laat ons dit diep begraven, in ons brein en in onze gedachten. Laat ons hieraan voor altijd terugdenken.
Laat ons lachen naar de regen, sterven op de maan. Laat onze agonie slechts verstrengelen, wees één met mij.
Laat mij nooit meer los met je innig schone blik, de doodsangst die jouw lichaam ontsierde, althans, tijdelijk. Laat ons dit diep begraven, in ons brein en in onze gedachten. Laat ons hieraan voor altijd terugdenken.
Laat ons lachen naar de regen, sterven op de maan. Laat onze agonie slechts verstrengelen, wees één met mij.
maandag 29 november 2010
En hier sta ik dan, voor je deur. Ik heb iets voor je. Een cadeau, een gift vanuit het diepste van mijn ziel, als die al bestaat. Ik voel me enkel lichaam, nutteloos omhulsel zonder verdere inhoud. Ik weet het zeker, ik zou mezelf kunnen vermoorden zonder dat te merken. In feite heb ik dat al gedaan.
Voor jou.
Want in feite sta ik hier niet voor mijn plezier. Ik sta hier om je iets te geven.
Mijn hart. Niet als in de romantische zin, niets komt daar ook maar in de buurt. Nee, voel alsjeblieft mijn godverdomde hart. Voel hoe mijn harme wanhoop je handen voor eeuwig besmeurt, hoe het bloed je altijd zal bijblijven.
Voel wat je hebt gedaan. Dan is het niet voor niks geweest.
Voor jou.
Want in feite sta ik hier niet voor mijn plezier. Ik sta hier om je iets te geven.
Mijn hart. Niet als in de romantische zin, niets komt daar ook maar in de buurt. Nee, voel alsjeblieft mijn godverdomde hart. Voel hoe mijn harme wanhoop je handen voor eeuwig besmeurt, hoe het bloed je altijd zal bijblijven.
Voel wat je hebt gedaan. Dan is het niet voor niks geweest.
zondag 28 november 2010
Opgesloten. Een andere term voor deze beangstigende atmosfeer bestaat niet. Vrees, angst, hoe je het wil noemen. Verschrikkelijke angst.
Ik zit opgesloten. Opgesloten in een kleine kamer. Een kamer met enkel een klein peertje aan het plafond. Het peertje moet als lichtbron dienen, maar knippert als de onzekerheid van het bestaan. Mijn bestaan. Misschien het jouwe.
Maar hier is enkel ik. Binnen deze muren, meters, kilometers dikke muren. Geen geluid, enkel muren. En een peertje. En mijn lichaam.
Elke dag lijken de muren dichterbij te komen. Niet omdat ik groter word, in tegendeel. Mijn ziekelijke geest wil me bevrijden. Het drijft me tot waanzin.
Wil me alles laten doen om te onstnappen. Om van dit gewicht op mijn schouders verlost te zijn. Even denk ik dat er hoop is, een vonk slaat over in het peertje. Althans, doet zijn best. Niet realiserend dat hij de laatste is.
Ik zit opgesloten. Opgesloten in een kleine kamer. Een kamer met enkel een klein peertje aan het plafond. Het peertje moet als lichtbron dienen, maar knippert als de onzekerheid van het bestaan. Mijn bestaan. Misschien het jouwe.
Maar hier is enkel ik. Binnen deze muren, meters, kilometers dikke muren. Geen geluid, enkel muren. En een peertje. En mijn lichaam.
Elke dag lijken de muren dichterbij te komen. Niet omdat ik groter word, in tegendeel. Mijn ziekelijke geest wil me bevrijden. Het drijft me tot waanzin.
Wil me alles laten doen om te onstnappen. Om van dit gewicht op mijn schouders verlost te zijn. Even denk ik dat er hoop is, een vonk slaat over in het peertje. Althans, doet zijn best. Niet realiserend dat hij de laatste is.
woensdag 24 november 2010
De lucht is zo ongelooflijk leeg. Wolken lijken me niets meer te doen.
Wolken. Enkel wolken. Waar komt dat licht vandaan? Of is de zon al verdwenen? Ik weet het niet, en daarmee niemand. Denk ik.
Wat is dit? Wat is dit voor situatie? Wat voor achterlijk hersenspinsel ís dit?
Waarom ben ik zo ongelooflijk achterlijk? Geweest?
Vragen, alleen maar vragen.
Geen antwoord.
Wolken. Enkel wolken. Waar komt dat licht vandaan? Of is de zon al verdwenen? Ik weet het niet, en daarmee niemand. Denk ik.
Wat is dit? Wat is dit voor situatie? Wat voor achterlijk hersenspinsel ís dit?
Waarom ben ik zo ongelooflijk achterlijk? Geweest?
Vragen, alleen maar vragen.
Geen antwoord.
Zonneschijn en bloemetjes enzo.
Een strand. Een prachtig strand. Een natuurlijke omgeving voor een muze als jij, enkel het zand kent zijn grenzen. Schoonheid niet.
Ik zie jou, met je streepjeskleren, zoals ik ze altijd noem. Je serene glimlach die voor mijn ogen nog nooit is verdwenen. Je houdt een rode bal vast. Een strandbal, ga ik vanuit. Zo rood als een boei in zee, zo rood als je haar dat wappert onder mijn verzuchting.
Ik herinner me dat jij de herfst verjoeg, de zomer inluidde. Al was het maar voor een moment. Dan, besef ik, wordt die herinnering waarheid.
Jij verandert de kille wind in een nietsontziende zonnestraal die van alles een lust voor het oog maakt. Imperfecties worden afgeschermd.
Ik herinner me dat we de golven zochten en lachten wanneer we ze vonden. Ik herinner me de blik die me zei dat niets er hier toe deed. Ik herinner me dat ik me voelde zoals ik me nooit meer zou voelen.
Een kind.
Ik zie jou, met je streepjeskleren, zoals ik ze altijd noem. Je serene glimlach die voor mijn ogen nog nooit is verdwenen. Je houdt een rode bal vast. Een strandbal, ga ik vanuit. Zo rood als een boei in zee, zo rood als je haar dat wappert onder mijn verzuchting.
Ik herinner me dat jij de herfst verjoeg, de zomer inluidde. Al was het maar voor een moment. Dan, besef ik, wordt die herinnering waarheid.
Jij verandert de kille wind in een nietsontziende zonnestraal die van alles een lust voor het oog maakt. Imperfecties worden afgeschermd.
Ik herinner me dat we de golven zochten en lachten wanneer we ze vonden. Ik herinner me de blik die me zei dat niets er hier toe deed. Ik herinner me dat ik me voelde zoals ik me nooit meer zou voelen.
Een kind.
Mijn toekomstige droomhuis; Deel 1
Ik weet niet waar ik het vandaan had, maar ik voerde vanmiddag een gesprek met vriendin L. over wat haar droomhuis was. Dat heeft me geïnspireerd.
Ja, dus... En nu is hier dus een blog.
Mijn droomhuis staat midden in een oude maar levendige stad. Het is niet vrijstaand, maar erg smal en hoog met aan weerszijden buren. De 'entree' is zo'n typisch Engels trappetje dat je veel op televisie ziet. Het is in Victoriaanse stijl, maar met niet teveel tierelantijntjes en bovenal: het heeft zo'n enorm steil dak dat aan de bovenkant plat is. Het is van buiten lekker vervallen en 's avonds zelfs een beetje griezelig. De voordeur, ook heel belangrijk, is erg groot en massief, van donker hout. En met een echte 'klopper'.
Na de voordeur kom je in een gigantisch rare kamer die wellicht de gang genoemd kan worden. Alles is uit verhouding, de trap wordt smaller naarmate je naar boven gaat en op het plafond zijn een tafel, wat stoelen en borden en glazen gelijmd. Het is bekleed met vloerbedekking, wat je tot de schokkende gedachte brengt dat het een 'op zijn kop'-kamer is. De deuren hebben rare vormen en het is een beetje een hypnotiserend geheel. Uit de muur steken paspophanden die als kapstok dienen.
De 'gang' heeft vijf deuren. De eerste deur gaat naar de woonkamer. Die heeft geheel grijs betonnen muren en een grijs betonnen vloer. Aan de muur hangen oude, brandhouten kisten die dienst doen als boekenkast, allemaal op verschillende en willekeurige hoogte. Op de muren staan allerlei potloodtekeningen en de naam van iedere vriend/vriendin die er ooit binnen is geweest.
De meubels zijn neutraal. Aan de muren hangen verder oude, halfvergane platenhoezen en bladzijdes uit boeken. Uit het plafond steken stukken prikkeldraad waar oude boeken aan hangen. Heel veel boeken.
De tweede deur is die naar de keuken, waar niets is dat de grond raakt. Alles hangt in de lucht. De tafel is een gigantisch bord en de muren zijn zwart. Er zijn met wit krijt allemaal rare dingen op geschreven.
Na de keuken is er Mysterieuze Kamer Nummer Eén, die compleet zwart is. De kamer is zo minimalistisch als maar kan: Er staat één stoel in, zwart, wel te verstaan.
De kamer is geluidsdicht en uit het plafond komt rustige muziek.
Dan is er Mysterieuze Kamer Nummer Twee, de vierde kamer van de benedenverdieping. Deze kamer is helemaal wit, het tegenovergestelde van Mysterieuze Kamer Nummer Eén. Ook hier komt muziek uit het plafond.
Hierna kom je uit op de wc, die helemaal vol hangt met (schone!) toiletborstels, zeep en wc-rollen, zover het oog reikt. Alles zit onder de verfspetters...
En dat was het eerste deel alweer. Volgende keer zie/lees je de rest van mijn excentrieke wannabee-huis.
Ja, dus... En nu is hier dus een blog.
Mijn droomhuis staat midden in een oude maar levendige stad. Het is niet vrijstaand, maar erg smal en hoog met aan weerszijden buren. De 'entree' is zo'n typisch Engels trappetje dat je veel op televisie ziet. Het is in Victoriaanse stijl, maar met niet teveel tierelantijntjes en bovenal: het heeft zo'n enorm steil dak dat aan de bovenkant plat is. Het is van buiten lekker vervallen en 's avonds zelfs een beetje griezelig. De voordeur, ook heel belangrijk, is erg groot en massief, van donker hout. En met een echte 'klopper'.
Na de voordeur kom je in een gigantisch rare kamer die wellicht de gang genoemd kan worden. Alles is uit verhouding, de trap wordt smaller naarmate je naar boven gaat en op het plafond zijn een tafel, wat stoelen en borden en glazen gelijmd. Het is bekleed met vloerbedekking, wat je tot de schokkende gedachte brengt dat het een 'op zijn kop'-kamer is. De deuren hebben rare vormen en het is een beetje een hypnotiserend geheel. Uit de muur steken paspophanden die als kapstok dienen.
De 'gang' heeft vijf deuren. De eerste deur gaat naar de woonkamer. Die heeft geheel grijs betonnen muren en een grijs betonnen vloer. Aan de muur hangen oude, brandhouten kisten die dienst doen als boekenkast, allemaal op verschillende en willekeurige hoogte. Op de muren staan allerlei potloodtekeningen en de naam van iedere vriend/vriendin die er ooit binnen is geweest.
De meubels zijn neutraal. Aan de muren hangen verder oude, halfvergane platenhoezen en bladzijdes uit boeken. Uit het plafond steken stukken prikkeldraad waar oude boeken aan hangen. Heel veel boeken.
De tweede deur is die naar de keuken, waar niets is dat de grond raakt. Alles hangt in de lucht. De tafel is een gigantisch bord en de muren zijn zwart. Er zijn met wit krijt allemaal rare dingen op geschreven.
Na de keuken is er Mysterieuze Kamer Nummer Eén, die compleet zwart is. De kamer is zo minimalistisch als maar kan: Er staat één stoel in, zwart, wel te verstaan.
De kamer is geluidsdicht en uit het plafond komt rustige muziek.
Dan is er Mysterieuze Kamer Nummer Twee, de vierde kamer van de benedenverdieping. Deze kamer is helemaal wit, het tegenovergestelde van Mysterieuze Kamer Nummer Eén. Ook hier komt muziek uit het plafond.
Hierna kom je uit op de wc, die helemaal vol hangt met (schone!) toiletborstels, zeep en wc-rollen, zover het oog reikt. Alles zit onder de verfspetters...
En dat was het eerste deel alweer. Volgende keer zie/lees je de rest van mijn excentrieke wannabee-huis.
dinsdag 23 november 2010
Haat
Mijn handen banen zich een weg dwars door mijn borst. Ik schreeuw het uit van pijn en genot tegelijkertijd. Mijn vingers nestelen zich diep in mijn vlees, zich voedend met de ontsnappende ellende. Ik ben een monster, wat ooit vingers waren zijn klauwen geworden. Moordwapens. Ik leg mijn ziel in de pijn die ik beleef, wetende dat het niet erger kan, wel erger is geweest. Ik besef dat dit het toppunt en tegelijkertijd het einde is. Mijn vuisten doorbreken mijn ribben, op zoek naar de tere inhoud van mijn borstkas. Pijn en verdriet sturen me terwijl mijn klauwen verder hun werk doen. Ik ben ziek. Een gedrocht. De zuurstof ontsnapt aan mijn hersenen terwijl mijn scherpe nagels me één voor een aan flarden scheuren. Ik doe een greep naar mijn hart en verpletter het, ik wil het niet meer. Het is nutteloos, een bron van zielspijn en verlangen, verlangen dat nooit kan worden bevredigd. Mijn waanzin bereikt mijn gezicht. Mijn bloeddoorlopen ogen zien niets, het lijkt alsof ik kijk met mijn klauwen. Ik scheur de resten van mijn hart in tweeën, ben blij dat ik een einde kan maken aan de eeuwige miserie. Ik vernietig de oorzaak, ik ben gevoelloos. Ik ben blind, verward. 'Verlossing'is het laatste woord dat mijn lippen verlaat als ik de rest van mijn lichaam verder aan flarden scheur. Ik ben ervan af, verlost.
Zand
Zie hoe het zand jouw stralen omarmt. Hoe de kou jouw warmte nauwelijks wegneemt.
Zie de takken die je toezwaaien. Uitzwaaien, toezwaaien. Zie ze bladeren en hun gouden kleur, die jouw verandering reeds hebben erkend.
Niets is tegen jou. Het tij is nooit gekeerd.
Zie de vogels, hóór de vogels. Zie ze naar je fluiten. Zie de wind, het geruis van de golven. Voel de vergiffenis van al deze pracht.
Zie mij, in de golven. Zie mijn hand die jou streelt met duizend zandkorreltjes.
Zie mijn haar dat lichtjes beweegt onder de druk van jouw verzwegen ademhaling.
Neem afscheid. Afscheid van de wind. Zie mij verdwijnen.
Vergeet mij.
Zie de takken die je toezwaaien. Uitzwaaien, toezwaaien. Zie ze bladeren en hun gouden kleur, die jouw verandering reeds hebben erkend.
Niets is tegen jou. Het tij is nooit gekeerd.
Zie de vogels, hóór de vogels. Zie ze naar je fluiten. Zie de wind, het geruis van de golven. Voel de vergiffenis van al deze pracht.
Zie mij, in de golven. Zie mijn hand die jou streelt met duizend zandkorreltjes.
Zie mijn haar dat lichtjes beweegt onder de druk van jouw verzwegen ademhaling.
Neem afscheid. Afscheid van de wind. Zie mij verdwijnen.
Vergeet mij.
maandag 22 november 2010
Volg mijn schaduw, laat het maanlicht je gids zijn. Sterf, mijn liefste. Sterf in mijn armen, in mijn ogen. Verdrink in de diepte van mijn hersenspinsels.
Scheur jezelf uiteen, raak verstrikt in de kluwen van mijn gevoel. Verlos me. Verlos me, liefste. Sterf en verlos me.
Van deze waanzin, deze blinde woede. Verlos me van al dat ik eerder begeerde, nu enkel afscheid. Verlos me van je verpletterende indruk.
En laat het maanlicht je gids zijn. Mogelijk levenslang.
Sterf, verlos me, liefste.
Sterf.
Scheur jezelf uiteen, raak verstrikt in de kluwen van mijn gevoel. Verlos me. Verlos me, liefste. Sterf en verlos me.
Van deze waanzin, deze blinde woede. Verlos me van al dat ik eerder begeerde, nu enkel afscheid. Verlos me van je verpletterende indruk.
En laat het maanlicht je gids zijn. Mogelijk levenslang.
Sterf, verlos me, liefste.
Sterf.
vrijdag 19 november 2010
Tijd voor verandering
Ik heb het licht gezien. Ik weet het. Ik ben geïnspireerd.
Het is tijd voor verandering. Daar denk ik al een tijd over na, ik ben al heel lang niet blij met mijn levensstijl (eetpatroon, etc.) en daar ga ik nu eindelijk verandering in (proberen) te brengen.
Ik suggereer hiermee niet dat ik mezelf dik vind, laat ik dat even duidelijk maken. Ik weet zelf ook wel dat ik niet dik ben en mijn lichaam is dan misschien niet perfect, dat is niet de reden dat ik het ga doen.
Die ligt ergens anders, namelijk in hoe ik me voel. Ik eet veel te ongezond en zo voel ik me ook, al kom ik er niet van aan.
Daarnaast zeg ik al een lange tijd dat ik vaker vegetarisch/biologisch wil eten. Ik zeg bewust vaker omdat ik weet dat ik niet zonder vlees kan, maar ik kan er wel in minderen. En als het kan, waarom zou ik het dan niet doen?
En daarom begin ik na volgende week aan een caloriearm hippiedieet: ik ga zo lang mogelijk niet snoepen en vaker vegetarisch eten en dan maar hopen dat ik me wat beter voel!
Nogmaals, ik zit dus niet slecht in m'n vel ofzo. Ik ben gewoon niet tevreden over mijn levensstijl.
Het is tijd voor verandering. Daar denk ik al een tijd over na, ik ben al heel lang niet blij met mijn levensstijl (eetpatroon, etc.) en daar ga ik nu eindelijk verandering in (proberen) te brengen.
Ik suggereer hiermee niet dat ik mezelf dik vind, laat ik dat even duidelijk maken. Ik weet zelf ook wel dat ik niet dik ben en mijn lichaam is dan misschien niet perfect, dat is niet de reden dat ik het ga doen.
Die ligt ergens anders, namelijk in hoe ik me voel. Ik eet veel te ongezond en zo voel ik me ook, al kom ik er niet van aan.
Daarnaast zeg ik al een lange tijd dat ik vaker vegetarisch/biologisch wil eten. Ik zeg bewust vaker omdat ik weet dat ik niet zonder vlees kan, maar ik kan er wel in minderen. En als het kan, waarom zou ik het dan niet doen?
En daarom begin ik na volgende week aan een caloriearm hippiedieet: ik ga zo lang mogelijk niet snoepen en vaker vegetarisch eten en dan maar hopen dat ik me wat beter voel!
Nogmaals, ik zit dus niet slecht in m'n vel ofzo. Ik ben gewoon niet tevreden over mijn levensstijl.
zondag 14 november 2010
Raar
Ik voel me op het moment zó raar. Raar als in 'geen zinnig woord kunnen uitbrengen'-raar, maar ook als in 'me schuldig voelen'-raar. Een enorm dubbel gevoel. Aan de ene kant voel ik me geweldig, aan de andere kant geweldig kut.
Daarom heb ik een verhaaltje bedacht..
..en dat gaan jullie voorlopig niet lezen, want het is er nog niet.
Daarom heb ik een verhaaltje bedacht..
..en dat gaan jullie voorlopig niet lezen, want het is er nog niet.
maandag 8 november 2010
Ik sta midden in een woud vol met bomen. Ze zijn overal, houden niet eens op voorbij de horizon. Er zijn overal bomen, zo ver als het oog reikt.
Tussen deze bomen loopt een pad. Een lang, wellicht oneindig en kringelig stuk aarde waarvan ik weet dat mijn voetzolen de enige zijn die het ooit zullen bewandelen.
Ik sta midden in het bos. Voor mijn neus staat een wegwijzer, maar hij is te hoog. En verkeerd opgesteld, dat al helemaal. Want de zon schijnt recht in mijn ogen, verbrandt mijn netvlies. Het bord enkel gehuld in wazige duisternis.
Ik ben verloren, verdwaald. Dat weet ik. Het is niet iets dat ik denk, ik weet het gewoon. Ik zal de weg niet terugvinden, nooit.
Het is niet dat ik het niet heb geprobeerd.
Maar de zon gaat niet weg.
Tussen deze bomen loopt een pad. Een lang, wellicht oneindig en kringelig stuk aarde waarvan ik weet dat mijn voetzolen de enige zijn die het ooit zullen bewandelen.
Ik sta midden in het bos. Voor mijn neus staat een wegwijzer, maar hij is te hoog. En verkeerd opgesteld, dat al helemaal. Want de zon schijnt recht in mijn ogen, verbrandt mijn netvlies. Het bord enkel gehuld in wazige duisternis.
Ik ben verloren, verdwaald. Dat weet ik. Het is niet iets dat ik denk, ik weet het gewoon. Ik zal de weg niet terugvinden, nooit.
Het is niet dat ik het niet heb geprobeerd.
Maar de zon gaat niet weg.
maandag 1 november 2010
Ik ben echt zó goed in Frans.
Niet dus.
Hierbij mijn twee waardeloze brieven die ik in elkaar heb geflanst.
Dit kun je maar beter niet kopiëren.
ADRES
Pays-Bas
Aurélie Fromage
Rue de Poisson
1322 KU Toulouse
La France
Salut!
Ça va?
Je me présenté. Moi, je m’appelle Max. Je suis un garçon et j’ai seize ans. J’habite á Almere, c’est un village dans les Pays-Bas. Je n’aime Almere pas, parce que c’est un village trop moderne. J’aime l’atmosphère des villes anciens.
J’habite dans un maison avec mes parents, mon p’tit frère et mes deux chats. J’aime mes animals domestique.
Ma vie n’est très intéressant pas. Mes intéresses sont Photographie, Les Arts et Psychobilly. C’est une style de la musique. J’aime la musique HorrorPunk, Ska et Rockabilly aussi.
J’aime regarder les films aussi. Horror est mon genre favori.
As-tu un genre favori pour la musique ou les films ?
Repondez-moi vite !
Au Revoir,
Max
ADRES
Pays-Bas
Camping le Chêvre gros
Rue de la bourgogne
1222 BN Nîmes
La France
Á l'attention de chef.
Monsieur, madame,
Je vous écris au sujet d’information pour la réservation de votre camping. J’ai réservé des deux places pour les caravans, mais je voudrais des deux appartements parce que des caravans sont total-loss.
J’ai participé dans un accident avec un autobus. C’est une désastre.
Nous restons á Genève, mais la vacation est horrible. C’est la raison de ma question.
Avez-vous des deux appartements pour ma famille? Et aussi, avez-vous d’extra information pour le camping?
Dans l'attente de votre réponse,
Merci d'avance pour votre participation.
Max ACHTERNAAM.
Hierbij mijn twee waardeloze brieven die ik in elkaar heb geflanst.
Dit kun je maar beter niet kopiëren.
ADRES
Pays-Bas
Aurélie Fromage
Rue de Poisson
1322 KU Toulouse
La France
Salut!
Ça va?
Je me présenté. Moi, je m’appelle Max. Je suis un garçon et j’ai seize ans. J’habite á Almere, c’est un village dans les Pays-Bas. Je n’aime Almere pas, parce que c’est un village trop moderne. J’aime l’atmosphère des villes anciens.
J’habite dans un maison avec mes parents, mon p’tit frère et mes deux chats. J’aime mes animals domestique.
Ma vie n’est très intéressant pas. Mes intéresses sont Photographie, Les Arts et Psychobilly. C’est une style de la musique. J’aime la musique HorrorPunk, Ska et Rockabilly aussi.
J’aime regarder les films aussi. Horror est mon genre favori.
As-tu un genre favori pour la musique ou les films ?
Repondez-moi vite !
Au Revoir,
Max
ADRES
Pays-Bas
Camping le Chêvre gros
Rue de la bourgogne
1222 BN Nîmes
La France
Á l'attention de chef.
Monsieur, madame,
Je vous écris au sujet d’information pour la réservation de votre camping. J’ai réservé des deux places pour les caravans, mais je voudrais des deux appartements parce que des caravans sont total-loss.
J’ai participé dans un accident avec un autobus. C’est une désastre.
Nous restons á Genève, mais la vacation est horrible. C’est la raison de ma question.
Avez-vous des deux appartements pour ma famille? Et aussi, avez-vous d’extra information pour le camping?
Dans l'attente de votre réponse,
Merci d'avance pour votre participation.
Max ACHTERNAAM.
Schrijfsels uit de oude doos.
Alles lijkt pijn te doen. Niet zomaar pijn. Ik denk niet eens dat pijn het goede woord is. Het is de wraak die ik voel. De vloek die rust op mijn simpelweg stompzinnige gedrag.
En terwijl ik me dat besef hak ik erin. Ik doe mezelf meer pijn. Pijn voor het feit dat ik er weer in ben getrapt. Mijn leugens en de jouwe. Datgeen dat ik nooit meer dacht aan te kunnen zien. Toch zie ik het aan. Met grote pijn.
Waar het vandaan komt weet ik niet, maar ik voel zo’n enorme haat. Voor alle gebeurtenissen waar ik me vroeger aan vasthield. Die zijn afgebrokkeld en mij in het diepe hebben geworpen, waar ik met een harde krak terechtkwam en alle botten in mijn lijf brak.
Ik neem wraak op alles dat me dwarszit. Niets wordt overgeslagen.
En ik heb mezelf vermoord. Opnieuw.
----
Dit dook laatst op tussen mijn bestanden. Apart...
En terwijl ik me dat besef hak ik erin. Ik doe mezelf meer pijn. Pijn voor het feit dat ik er weer in ben getrapt. Mijn leugens en de jouwe. Datgeen dat ik nooit meer dacht aan te kunnen zien. Toch zie ik het aan. Met grote pijn.
Waar het vandaan komt weet ik niet, maar ik voel zo’n enorme haat. Voor alle gebeurtenissen waar ik me vroeger aan vasthield. Die zijn afgebrokkeld en mij in het diepe hebben geworpen, waar ik met een harde krak terechtkwam en alle botten in mijn lijf brak.
Ik neem wraak op alles dat me dwarszit. Niets wordt overgeslagen.
En ik heb mezelf vermoord. Opnieuw.
----
Dit dook laatst op tussen mijn bestanden. Apart...
De dood.
Ja, dit zal je misschien verrassen, maar de titel is compleet random. We gaan het niet over 'De Dood' hebben.
Hoewel ik op dit moment best een langzame door aan het sterven ben door de stress.
De bergen huiswerk hopen zich hier op en daarbij heb ik woensdag een sollicitatiegesprek. Daarnaast heb ik woensdag een toets Antropologie (filosofie) waar ik me helemaal de pleuris voor leer.
Maar het feest is nog niet afgelopen! Ik moet de komende drie dagen het huishouden op me nemen omdat mijn ouders naar Barcelona moeten voor een klant, of zoiets.
Conclusie: sollicitatiegesprek zonder steun van ouders, een hoop rommel en ik ga dood.
WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA.
Zo.
Hoewel ik op dit moment best een langzame door aan het sterven ben door de stress.
De bergen huiswerk hopen zich hier op en daarbij heb ik woensdag een sollicitatiegesprek. Daarnaast heb ik woensdag een toets Antropologie (filosofie) waar ik me helemaal de pleuris voor leer.
Maar het feest is nog niet afgelopen! Ik moet de komende drie dagen het huishouden op me nemen omdat mijn ouders naar Barcelona moeten voor een klant, of zoiets.
Conclusie: sollicitatiegesprek zonder steun van ouders, een hoop rommel en ik ga dood.
WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA.
Zo.
a head for the headless
Misschien heeft dit onderwerp even opheldering nodig. Ik irriteerde me al een lange tijd aan de naam van mijn blog. Het paste gewoon nét niet bij me. Daarom heb ik Cupcakes with Chainsaws (hopelijk) voorgoed veranderd in a head for the headless.
Ik ga de betekenis van de titel niet uitleggen, dan ben ik twee eeuwen bezig.
Geniet er maar van. Hopelijk binnenkort nieuwe posts :)
Ik ga de betekenis van de titel niet uitleggen, dan ben ik twee eeuwen bezig.
Geniet er maar van. Hopelijk binnenkort nieuwe posts :)
[ADVERTENTIE]
Mijn naam is M. Ik ben egoïstisch, dik, manipulatief en ik hou van agressie en zinloos geweld.
Daarnaast hou ik me veel bezig met jaloezie, haat-liefde, bezigheidstherapie en betweterigheid.
Daten?
Daarnaast hou ik me veel bezig met jaloezie, haat-liefde, bezigheidstherapie en betweterigheid.
Daten?
zondag 31 oktober 2010
Stomme veertienjarigen in de sportschool
Ik zit nu om precies te zijn zeven minuten en eenentwintig seconden over een aardige omschrijving te denken voor het volgende fenomeen. Helaas lukt me dat niet.
Bij de sportschool waar ik train stikt het van de vage figuren. Ze zijn stuk voor stuk vreemde vogels met ieder hun eigen vreemdheid. Op zich heb ik geen problemen met vreemde mensen, ik ben er zelf één van. Maar er is er één die me het bloed onder de nagels vandaan haalt. Een broekie. Een jongetje. Veertien jaar, schat ik. En niet zomaar veertien jaar, hij is het soort typische veertienjarigen-veertien jaar. Gewoon een typisch voorbeeld waaraan je denkt als iemand het getal veertien zegt. Zo'n type.
Ik weet het, ik ben ook veertien geweest, niet zo kort geleden zelfs, ik denk toen ik twaalf was. Maar ik ben nooit echt zó geweest. Zo verschrikkelijk.
Dit jongetje traint namelijk zo'n halfjaar bij mijn sportschool en voelt zich al helemaal 'tha macho'. Ik heb sowieso al iets tegen macho's, een heleboel zelfs, maar deze slaat echt alles. Hij is VEERTIEN. En hij voelt zich al helemaal het mannetje.
Vandaag was ie er ook weer, die veertienjarige. Met zijn zielige puistenhoofdje. Zijn slappe mierenarmpjes. Nouja, dubbele mierenarmpjes. Want hij heeft natuurlijk SPIERBALLEEEUH! Grapje.
Ik weet niet hoe blind hij is, maar het is zo'n zielig gezicht. Het is zo'n typisch figuur waar bij je automatisch een pruillip tevoorschijn tovert, uit medelijden. Maar bij deze doe je dat niet. Omdat hij zo macho is.
Het kind draagt nu sinds een week hempjes. En god, wat voelt 'ie zich er geweldig in. Ik weet niet waarom hij het doet eigenlijk. Ergens fascineert het me wel. Misschien heeft hij het wel van zijn vader. Die komt elke keer mee en is minstens zo erg. Maar hij mag het, want hij ís groot en sterk. Al heeft hij wel een bierbuik.
Soms heb ik zin om dit kind even te laten zien dat hij niet geweldig is. Al zijn zelfgekweekte arrogantie compleet de grond in te trappen en er vervolgens overheen te schijten. Want arrogant, dat is hij. Nergens voor nodig, maar zulke mensen zijn er nou eenmaal. En laat arrogantie nou net dát zijn waar ik niet tegenkan. Wat me ongelooflijk boos kan maken. Wat het gemeenste, meest agressieve en testosteronverantwoorde in me naar boven haalt.
Ik besef het me. Op zulke momenten ben ik zelf een macho. Ik denk hem wel even de grond in te trappen.
Ik weet ook zeker dat ik het kan hoor.
Maar het is erg. Heel erg.
Want ik wil geen macho zijn.
Bij de sportschool waar ik train stikt het van de vage figuren. Ze zijn stuk voor stuk vreemde vogels met ieder hun eigen vreemdheid. Op zich heb ik geen problemen met vreemde mensen, ik ben er zelf één van. Maar er is er één die me het bloed onder de nagels vandaan haalt. Een broekie. Een jongetje. Veertien jaar, schat ik. En niet zomaar veertien jaar, hij is het soort typische veertienjarigen-veertien jaar. Gewoon een typisch voorbeeld waaraan je denkt als iemand het getal veertien zegt. Zo'n type.
Ik weet het, ik ben ook veertien geweest, niet zo kort geleden zelfs, ik denk toen ik twaalf was. Maar ik ben nooit echt zó geweest. Zo verschrikkelijk.
Dit jongetje traint namelijk zo'n halfjaar bij mijn sportschool en voelt zich al helemaal 'tha macho'. Ik heb sowieso al iets tegen macho's, een heleboel zelfs, maar deze slaat echt alles. Hij is VEERTIEN. En hij voelt zich al helemaal het mannetje.
Vandaag was ie er ook weer, die veertienjarige. Met zijn zielige puistenhoofdje. Zijn slappe mierenarmpjes. Nouja, dubbele mierenarmpjes. Want hij heeft natuurlijk SPIERBALLEEEUH! Grapje.
Ik weet niet hoe blind hij is, maar het is zo'n zielig gezicht. Het is zo'n typisch figuur waar bij je automatisch een pruillip tevoorschijn tovert, uit medelijden. Maar bij deze doe je dat niet. Omdat hij zo macho is.
Het kind draagt nu sinds een week hempjes. En god, wat voelt 'ie zich er geweldig in. Ik weet niet waarom hij het doet eigenlijk. Ergens fascineert het me wel. Misschien heeft hij het wel van zijn vader. Die komt elke keer mee en is minstens zo erg. Maar hij mag het, want hij ís groot en sterk. Al heeft hij wel een bierbuik.
Soms heb ik zin om dit kind even te laten zien dat hij niet geweldig is. Al zijn zelfgekweekte arrogantie compleet de grond in te trappen en er vervolgens overheen te schijten. Want arrogant, dat is hij. Nergens voor nodig, maar zulke mensen zijn er nou eenmaal. En laat arrogantie nou net dát zijn waar ik niet tegenkan. Wat me ongelooflijk boos kan maken. Wat het gemeenste, meest agressieve en testosteronverantwoorde in me naar boven haalt.
Ik besef het me. Op zulke momenten ben ik zelf een macho. Ik denk hem wel even de grond in te trappen.
Ik weet ook zeker dat ik het kan hoor.
Maar het is erg. Heel erg.
Want ik wil geen macho zijn.
zondag 24 oktober 2010
Waarom ik nooit computerspelletjes speel
Ik heb een ongelooflijke hekel aan videogames. Dat is niet altijd zo geweest, toen ik 8 was vermaakte ik me kostelijk met mensen in elkaar rammen, eekhoorntjes afvuren op monsters en auto's laten crashen tijdens races.
Waarom dat nu niet meer zo is weet ik eigenlijk niet precies, hoewel ik denk dat ik er overheen ben gegroeid. Ik heb het idee dat ik wel iets beters te doen heb dan urenlang spelletjes spelen. Ik ken volwassenen die nog regelmatig gamen en dan vraag ik me af of ze niet iets beters te doen hebben. Ik vind het er altijd zo stom en kinderachtig uitzien.
Ook vind ik het grootste deel ook helemaal niet leuk. Ik kan bijvoorbeeld níet tegen oorlogsspelletjes. Ik denk dan altijd; een oorlog is geweest en die wil je toch niet herbeleven?
Ik las laats op twitter iets dat leek op "Net wat mensen neergeknald met COD, LOL."
Ik zie hier de 'LOL' helemaal niet van in, het gaat om iets dat op de gruwelijke werkelijkheid gebaseerd is. Op zulke momenten vraag ik me af hoe die persoon het zou vinden als ik hém even 'neerknalde', voor de 'LOL'.
Dat zijn niet de enige redenen, ik vind namelijk ook dat games ongelooflijk veel kostbare tijd vreten, om over geld maar niet te beginnen. Ook maken spelletjes mij over het algemeen tot een agressief monster. Ik kan er NIET tegen als ik verlies, dan ga ik tegen alles en iedereen om me heen schreeuwen en soms zelfs slaan.
Voor veel mensen werkt gamen ontspannend. Nou, voor mij dus niet.
Toch is er één spelletje dat me gelukkig maakt. Guitar Hero World Tour op de xbox. Wat een ongelooflijk geweldig iets is dat. Het is leuk op feestjes en mensen als ik kunnen zich helemaal inleven.
Dit is natuurlijk geen excuus om games minder verschrikkelijk te vinden. Ik zou heel goed zonder kunnen leven. Ja, zélfs zonder Guitar Hero.
Come on, maak je eigen leven spannend in plaats van je missie op Halo.
Waarom dat nu niet meer zo is weet ik eigenlijk niet precies, hoewel ik denk dat ik er overheen ben gegroeid. Ik heb het idee dat ik wel iets beters te doen heb dan urenlang spelletjes spelen. Ik ken volwassenen die nog regelmatig gamen en dan vraag ik me af of ze niet iets beters te doen hebben. Ik vind het er altijd zo stom en kinderachtig uitzien.
Ook vind ik het grootste deel ook helemaal niet leuk. Ik kan bijvoorbeeld níet tegen oorlogsspelletjes. Ik denk dan altijd; een oorlog is geweest en die wil je toch niet herbeleven?
Ik las laats op twitter iets dat leek op "Net wat mensen neergeknald met COD, LOL."
Ik zie hier de 'LOL' helemaal niet van in, het gaat om iets dat op de gruwelijke werkelijkheid gebaseerd is. Op zulke momenten vraag ik me af hoe die persoon het zou vinden als ik hém even 'neerknalde', voor de 'LOL'.
Dat zijn niet de enige redenen, ik vind namelijk ook dat games ongelooflijk veel kostbare tijd vreten, om over geld maar niet te beginnen. Ook maken spelletjes mij over het algemeen tot een agressief monster. Ik kan er NIET tegen als ik verlies, dan ga ik tegen alles en iedereen om me heen schreeuwen en soms zelfs slaan.
Voor veel mensen werkt gamen ontspannend. Nou, voor mij dus niet.
Toch is er één spelletje dat me gelukkig maakt. Guitar Hero World Tour op de xbox. Wat een ongelooflijk geweldig iets is dat. Het is leuk op feestjes en mensen als ik kunnen zich helemaal inleven.
Dit is natuurlijk geen excuus om games minder verschrikkelijk te vinden. Ik zou heel goed zonder kunnen leven. Ja, zélfs zonder Guitar Hero.
Come on, maak je eigen leven spannend in plaats van je missie op Halo.
Je bloed vloeit als een waterval. Niets dan dit overweldigend moordspel brengt mij genot. Terwijl jij ligt te creperen van de pijn wordt mijn genot alleen maar heftiger. Je gilt en schreeuwt, probeert weg te komen. Ik sla je hard in je gezicht. En nog eens. Ik pak mijn gasbrander en steek je haar in de fik. Zo, kan je daar ook niet meer over zeiken. Voor ik het weet ben ik op dreef en ligt je hoofd een stuk verderop. Ik lach. HA!
Ik probeer je verkrampte handen open te vouwen, wat op zich nog een lastig proces is. Eén voor één ruk ik je dikke vingers eraf. Ik ga tot op het bot, letterlijk.
Eindelijk heb ik het ontfutseld. Het briefje. Ik geef je nog een laatste trap en kijk naar het bonnetje. "Zo, nu hoef ik mijn geld niet meer terug."
Ik lach. Duivels haast.
Ik lach als nooit tevoren.
Ik probeer je verkrampte handen open te vouwen, wat op zich nog een lastig proces is. Eén voor één ruk ik je dikke vingers eraf. Ik ga tot op het bot, letterlijk.
Eindelijk heb ik het ontfutseld. Het briefje. Ik geef je nog een laatste trap en kijk naar het bonnetje. "Zo, nu hoef ik mijn geld niet meer terug."
Ik lach. Duivels haast.
Ik lach als nooit tevoren.
Ik heb een grote prefrontale cortex!
Het is kwart voor drie en je zit bij filosofie. Over een halfuur is het vakantie en de presentaties die op de planning zijn, zijn al voorbij. Wat doe je dan?
Juist, je gaat vage films kijken. Zweverige films. Denk je.
En dat dacht ik dus ook. Maar de 'film' bleek een fragment van een filosofisch programma te zijn. Het was een programma over wat het menselijk brein te maken heeft met de keuze voor links of rechts. Hoewel ik niet echt een wetenschapper ben, vond ik het erg interessant. Wist jij bijvoorbeeld dat iemand die links stemt vaak een grotere prefrontale cortex heeft en iemand die rechts stemt een groter amygdala?
(Dat zijn delen in de hersenen, ik doe nu ook wel interessant maar ik zou het niet weten als in de derde klas de biologie er niet ingeramd was)
Wat ook blijkt, is dat wij als mensen sneller op iemand stemmen als die persoon aantrekkelijk, 'rijp' (als in volwassen, iets ouder) is en een getekend gezicht heeft. (niet als in potlood, maar als in karakteristiek)
Maar dat was nog niet het meest schokkend. Er werd ook verteld dat ons brein al keuzes voor ons maakt voordat we het ook maar doorhebben. Een paar wetenschappers hadden dat onderzocht en konden met een machine vragen aan je stellen en het antwoord al weten voordat je je mond opende. Dat vind ik dus fucking creepy.
Gaan technologie en wetenschap niet een beetje te ver soms? Ik vind de menselijke psyche heel interessant (en dat is dan ook echt het enige wetenschappelijke dat me ook maar een beetje interesseert), maar ga je na een tijd niet tegen de mensenrechten in?
Ach, ik weet in elk geval wat ik moet doen als iemand me vraagt om een breintest te doen: die persoon een knietje geven en heel hard gillend wegrennen.
Juist, je gaat vage films kijken. Zweverige films. Denk je.
En dat dacht ik dus ook. Maar de 'film' bleek een fragment van een filosofisch programma te zijn. Het was een programma over wat het menselijk brein te maken heeft met de keuze voor links of rechts. Hoewel ik niet echt een wetenschapper ben, vond ik het erg interessant. Wist jij bijvoorbeeld dat iemand die links stemt vaak een grotere prefrontale cortex heeft en iemand die rechts stemt een groter amygdala?
(Dat zijn delen in de hersenen, ik doe nu ook wel interessant maar ik zou het niet weten als in de derde klas de biologie er niet ingeramd was)
Wat ook blijkt, is dat wij als mensen sneller op iemand stemmen als die persoon aantrekkelijk, 'rijp' (als in volwassen, iets ouder) is en een getekend gezicht heeft. (niet als in potlood, maar als in karakteristiek)
Maar dat was nog niet het meest schokkend. Er werd ook verteld dat ons brein al keuzes voor ons maakt voordat we het ook maar doorhebben. Een paar wetenschappers hadden dat onderzocht en konden met een machine vragen aan je stellen en het antwoord al weten voordat je je mond opende. Dat vind ik dus fucking creepy.
Gaan technologie en wetenschap niet een beetje te ver soms? Ik vind de menselijke psyche heel interessant (en dat is dan ook echt het enige wetenschappelijke dat me ook maar een beetje interesseert), maar ga je na een tijd niet tegen de mensenrechten in?
Ach, ik weet in elk geval wat ik moet doen als iemand me vraagt om een breintest te doen: die persoon een knietje geven en heel hard gillend wegrennen.
vrijdag 22 oktober 2010
Pessimisme en depressie
Ik ben een geboren pessimist. Als iets goed en fout kan gaan, ga ik ervan uit dat het fout gaat en als een glas tot de helft gevuld is, zeg ik dat het half leeg is.
Nu is het bij mij nog niet zo dat het monsterlijke proporties heeft aangenomen, maar als je naar de volgende quotes kijkt denk je mogelijk iets anders. Deze quotes zijn een overdreven vorm van ons pessimisme en ik moet zeggen dat het erg leuk was om ze te bedenken.
"Als het vandaag niet lukt, lukt het morgen ook niet."
"Als je iets kapot maakt, moet je het goed doen ook."
"Leef vandaag, sterf morgen."
"Leef alsof je dood bent."
"Als ik toch dood moet, doe het dan maar meteen."
"Ik doe het niet want ik kan het toch niet."
"Ik ben een misdruk van een lot uit de loterij."
"I wake up in the morning feeling like going to bed again."
"Lachen doet pijn."
"Huil, er zijn al genoeg blije mensen."
"Het heeft geen zin meer dus ik geef het op."
"Het leven heeft geen zin."
"Niemand houdt van je."
"Red jezelf, ik val niet meer te redden."
"Pijn is fijn."
"Zijn doet pijn."
"Leef evenwichtig, val en sterf."
"Geef het maar op, het lukt toch niet."
"Help maar niet, het is al te laat."
"Geluk bestaat niet."
"In mijn hoofd regent het altijd."
"Het gras is nergens groener want groen gras bestaat niet."
"Na regen komt hagel."
"Ik heb altijd wind tegen, met alles."
"Als het leven zwaar is laat ik het gewoon vallen."
"Als het niet mee zit, geef het dan gewoon op."
"Ik heb geen ijsberg nodig om te zinken."
"Heb geen zorgen, zoek je toevlucht in drugs."
"Wie niet waagt die niet wint. Ik waag niet, want ik win toch nooit wat."
"Zelfs een monster wil mij niet."
"Ik ben een ongelukje."
"Geen woorden maar moorden."
"Eigenlijk ben ik al dood."
"Zonder mij is het leven leuk."
"Rozen zijn rood, viooltjes... Ach, ik weet het niet. Ik geef het op."
"I won't survive."
"In de 16e eeuw zouden ze me op de brandstapel gooien. Nu nog steeds, waarschijnlijk."
"Ik ga niet meer naar school want ik ga toch nooit wat bereiken."
"Het gras is dood, de lucht is grauw... Teletubbies, sterf maar gauw!"
"Ik kan niet verbranden want er is geen zon in mijn leven."
"Mijn cijfers zijn zo laag dat ik ze op moet graven."
"Waarom gelukkig zijn als je ongelukkig kan zijn?"
"Lieg jezelf niet voor, je kan het toch niet."
"Bij elke bloedvlek hoort een messteek."
"Maak je toch geen zorgen, je faalt toch wel."
"Ik wil dood maar ik mis de trein steeds."
"Ik ben mijn vis en mijn leven is een waterval."
"Bekijk het van de negatieve kant."
"De trein met mooie mensen is zonder mij vertrokken."
Voor de duidelijkheid; deze quotes staan dus niet op mij. Dit is gewoon een typisch voorbeeld van wat ik allemaal uitvoer onder een les Maatschappijwetenschappen.
Met dank aan Laura en Cilla.
Nu is het bij mij nog niet zo dat het monsterlijke proporties heeft aangenomen, maar als je naar de volgende quotes kijkt denk je mogelijk iets anders. Deze quotes zijn een overdreven vorm van ons pessimisme en ik moet zeggen dat het erg leuk was om ze te bedenken.
"Als het vandaag niet lukt, lukt het morgen ook niet."
"Als je iets kapot maakt, moet je het goed doen ook."
"Leef vandaag, sterf morgen."
"Leef alsof je dood bent."
"Als ik toch dood moet, doe het dan maar meteen."
"Ik doe het niet want ik kan het toch niet."
"Ik ben een misdruk van een lot uit de loterij."
"I wake up in the morning feeling like going to bed again."
"Lachen doet pijn."
"Huil, er zijn al genoeg blije mensen."
"Het heeft geen zin meer dus ik geef het op."
"Het leven heeft geen zin."
"Niemand houdt van je."
"Red jezelf, ik val niet meer te redden."
"Pijn is fijn."
"Zijn doet pijn."
"Leef evenwichtig, val en sterf."
"Geef het maar op, het lukt toch niet."
"Help maar niet, het is al te laat."
"Geluk bestaat niet."
"In mijn hoofd regent het altijd."
"Het gras is nergens groener want groen gras bestaat niet."
"Na regen komt hagel."
"Ik heb altijd wind tegen, met alles."
"Als het leven zwaar is laat ik het gewoon vallen."
"Als het niet mee zit, geef het dan gewoon op."
"Ik heb geen ijsberg nodig om te zinken."
"Heb geen zorgen, zoek je toevlucht in drugs."
"Wie niet waagt die niet wint. Ik waag niet, want ik win toch nooit wat."
"Zelfs een monster wil mij niet."
"Ik ben een ongelukje."
"Geen woorden maar moorden."
"Eigenlijk ben ik al dood."
"Zonder mij is het leven leuk."
"Rozen zijn rood, viooltjes... Ach, ik weet het niet. Ik geef het op."
"I won't survive."
"In de 16e eeuw zouden ze me op de brandstapel gooien. Nu nog steeds, waarschijnlijk."
"Ik ga niet meer naar school want ik ga toch nooit wat bereiken."
"Het gras is dood, de lucht is grauw... Teletubbies, sterf maar gauw!"
"Ik kan niet verbranden want er is geen zon in mijn leven."
"Mijn cijfers zijn zo laag dat ik ze op moet graven."
"Waarom gelukkig zijn als je ongelukkig kan zijn?"
"Lieg jezelf niet voor, je kan het toch niet."
"Bij elke bloedvlek hoort een messteek."
"Maak je toch geen zorgen, je faalt toch wel."
"Ik wil dood maar ik mis de trein steeds."
"Ik ben mijn vis en mijn leven is een waterval."
"Bekijk het van de negatieve kant."
"De trein met mooie mensen is zonder mij vertrokken."
Voor de duidelijkheid; deze quotes staan dus niet op mij. Dit is gewoon een typisch voorbeeld van wat ik allemaal uitvoer onder een les Maatschappijwetenschappen.
Met dank aan Laura en Cilla.
donderdag 21 oktober 2010
Niemand
Dit is niemand.
Niemand geeft écht iets om het milieu.
Niemand wil graag helpen om het milieu te verbeteren.
Niemand gaat niet mee met de mode.
Dat is dan ook precies waarom niemand écht iets om het milieu geeft.
Want niemand houdt van energie verspillen aan nutteloze reclamespotjes.
En niemand vindt het leuk om daarnaar te kijken.
Help mee de wereld te verkrachten.
NUON.
Niemand geeft écht iets om het milieu.
Niemand wil graag helpen om het milieu te verbeteren.
Niemand gaat niet mee met de mode.
Dat is dan ook precies waarom niemand écht iets om het milieu geeft.
Want niemand houdt van energie verspillen aan nutteloze reclamespotjes.
En niemand vindt het leuk om daarnaar te kijken.
Help mee de wereld te verkrachten.
NUON.
Champignonliefde
Toen ik klein was gingen we vaak op vakantie naar Frankrijk. Vaak was onze bestemming de Dordogne, een onwaarschijnlijk mooie streek waar ik op die leeftijd helaas nog niet veel van zag. We raakten er nooit op uitgekeken en daarom gingen we er ook meerdere malen heen.
De herinnering die me het meest bijstaat is die van het meest gezellige en heerlijke restaurant ooit. Nouja, naar de mening van een zesjarige (?) dan. Het was een klein restaurant in een pittoresk plaatsje waarvan ik helaas de naam vergeten ben. Het heette als ik het goed heb "Le Pompon Rouge". Het was gevestigd in een schattig pand, zo'n typisch frans pand met luikjes voor de ramen en enorm veel klimop tegen de voorgevel. Ook het typische, smeedijzeren uithangbord ontbrak niet en de verf mocht dan een beetje afbladderen, ik vond het geweldig. Maar de buitenkant, en zelfs het uithangbord, waren niet het beste. Dat was de sfeer.
Toen we er voor de eerste keer binnenkwamen, zat er een gitarist met een rauwe stem op een minuscuul podium voor het doorgeefluik van de keuken. Elke noot die hij zong was gemeend en zijn gitaar had een mooie toon. Dat, gemixt met het geroezemoes en schemerige kaarslicht zorgde voor een enorm warme sfeer die me zelfs in de vorm van een herinnering nog blij maakt.
En dan hebben we het nog niet eens over het eten gehad. Nadat mijn oma me op een stoel had geholpen, kreeg ik de menukaart in mijn handen. Ik wist natuurlijk niet wat al die franse krabbeltjes betekenden, dus ik koos maar wat uit. Twee dingen, om precies te zijn, want ik kreeg de zeldzame kans om een voorgerecht uit te kiezen. Uiteindelijk bleek het dat ik Franse Uiensoep en Gegratineerde Champignons had gekozen. Dat laatste staat me het meest bij en was zo heerlijk dat er elke keer als ik erover praat champignontekentjes (een variatie op de befaamde dollartekentjes) in mijn ogen verschijnen. Ik heb besloten het zelf binnenkort ook eens te gaan maken, want het was heerlijk. Maar misschien komt dat omdat ik toen nog niet naar films voor zes jaar en ouder mocht.
Na dit geweldige hoofdgerecht was er een verrassing; er was geen dessertkaart. Integendeel, er was geen dessert. Er waren desserts. Meervoud. Met een S erachter.
En het was all you can eat.
Het dessert kwam in de vorm van een grote kar met allemaal verschillende borden, groot en klein, met daarop de heerlijkste dingen. Op het ene bord vond je oude kaas, op het andere bord een bavarois, dan weer bosvruchtentaart of chocoladegebak... Alles was lekker. Zelfs in combinatie, geen uitzondering.
En dus leefde ik me uit. Ik at en at en at en vrat. Ik vrat tot ik niet meer kon en nodig naar de wc moest. En daarna vrat ik weer. Achteraf lijkt het asociaal, maar ga er zelf maar eens eten.
Helaas kan dat niet meer. Enkele maanden later kwamen we de eigenares van het restaurant (toevallig een Nederlandse)tegen op een markt in Nederland, waar ze vertelde dat ze failliet waren gegaan. Mijn kinderdroom zal zich dus helaas nooit herhalen, maar ik wil de eigenaars van het restaurant bedanken voor de geweldige avond die ze me toen, als klein kind, hebben gegeven. Het was heerlijk.
En dat hebben ze gemerkt ook.
De herinnering die me het meest bijstaat is die van het meest gezellige en heerlijke restaurant ooit. Nouja, naar de mening van een zesjarige (?) dan. Het was een klein restaurant in een pittoresk plaatsje waarvan ik helaas de naam vergeten ben. Het heette als ik het goed heb "Le Pompon Rouge". Het was gevestigd in een schattig pand, zo'n typisch frans pand met luikjes voor de ramen en enorm veel klimop tegen de voorgevel. Ook het typische, smeedijzeren uithangbord ontbrak niet en de verf mocht dan een beetje afbladderen, ik vond het geweldig. Maar de buitenkant, en zelfs het uithangbord, waren niet het beste. Dat was de sfeer.
Toen we er voor de eerste keer binnenkwamen, zat er een gitarist met een rauwe stem op een minuscuul podium voor het doorgeefluik van de keuken. Elke noot die hij zong was gemeend en zijn gitaar had een mooie toon. Dat, gemixt met het geroezemoes en schemerige kaarslicht zorgde voor een enorm warme sfeer die me zelfs in de vorm van een herinnering nog blij maakt.
En dan hebben we het nog niet eens over het eten gehad. Nadat mijn oma me op een stoel had geholpen, kreeg ik de menukaart in mijn handen. Ik wist natuurlijk niet wat al die franse krabbeltjes betekenden, dus ik koos maar wat uit. Twee dingen, om precies te zijn, want ik kreeg de zeldzame kans om een voorgerecht uit te kiezen. Uiteindelijk bleek het dat ik Franse Uiensoep en Gegratineerde Champignons had gekozen. Dat laatste staat me het meest bij en was zo heerlijk dat er elke keer als ik erover praat champignontekentjes (een variatie op de befaamde dollartekentjes) in mijn ogen verschijnen. Ik heb besloten het zelf binnenkort ook eens te gaan maken, want het was heerlijk. Maar misschien komt dat omdat ik toen nog niet naar films voor zes jaar en ouder mocht.
Na dit geweldige hoofdgerecht was er een verrassing; er was geen dessertkaart. Integendeel, er was geen dessert. Er waren desserts. Meervoud. Met een S erachter.
En het was all you can eat.
Het dessert kwam in de vorm van een grote kar met allemaal verschillende borden, groot en klein, met daarop de heerlijkste dingen. Op het ene bord vond je oude kaas, op het andere bord een bavarois, dan weer bosvruchtentaart of chocoladegebak... Alles was lekker. Zelfs in combinatie, geen uitzondering.
En dus leefde ik me uit. Ik at en at en at en vrat. Ik vrat tot ik niet meer kon en nodig naar de wc moest. En daarna vrat ik weer. Achteraf lijkt het asociaal, maar ga er zelf maar eens eten.
Helaas kan dat niet meer. Enkele maanden later kwamen we de eigenares van het restaurant (toevallig een Nederlandse)tegen op een markt in Nederland, waar ze vertelde dat ze failliet waren gegaan. Mijn kinderdroom zal zich dus helaas nooit herhalen, maar ik wil de eigenaars van het restaurant bedanken voor de geweldige avond die ze me toen, als klein kind, hebben gegeven. Het was heerlijk.
En dat hebben ze gemerkt ook.
All I want for Christmas is... Christmas.
Oké, ik wéét dat het oktober is en ik wéét dat iedereen zit aan te hikken tegen de decembermaand, maar grote god, wat heb ik een zin in kerst.
Voor wie na het lezen van deze zin is afgehaakt; komt alstublieft terug! Dit zal één van de weinige stukjes over kerst zijn. Dat beloof ik jullie.
Denk ik.
Ik hoor van alle kanten geklaag over dat de winkels al vol liggen met chocoladeletters en pepernoten, bij kerst precies hetzelfde met andere artikelen, maar... Het is niet dat ik het onzin vind, oktober IS vroeg om met decemberactiviteiten te beginnen, maar vinden jullie, of in dit geval jij (want veel lezers heb ik niet) het niet ongelooflijk gezellig, die feestdagen?
De tijd waarin je heerlijk warm op de bank kan zitten terwijl het buiten vriest, het liefst met een kop warme chocomel? Met op de radio alle clichéliedjes die weer tevoorschijn worden getoverd, een heerlijke schranspartij met je hele familie of met de mooie, versierde kerstboom in de hoek van de kamer?
Ik vind het heerlijk. Het liefst zou ik nu al kerst vieren, als het moet in mijn eentje. Het liefst zou ik het gourmetstel alvast tevoorschijn halen en home alone films kijken, of een peperkoeken huisje bouwen zoals ik dat ooit deed toen ik klein was. (om het natuurlijk vervolgens helemaal op te eten)
Als het moet maak ik van mijn zuur verdiende geld een bergje cadeautjes en gooi ik de tuin vol zaagsel zodat het lijkt alsof het heeft gesneeuwd. Al moet ik de gordijnen dichtdoen zodat het donker is, IK WIL HET.
En toch doe ik het niet.
Want hoeveel zin ik ook in de 'feestmaand' heb, het is niet voor niks de feestmaand. Dingen moeten bijzonder blijven, er moet iets zijn om naar uit te kijken, of zoals in mijn geval, wanhopig naar uit te kijken. Ik zou liever een tijdmachine willen, zodat ik op fastforward richting december kan. Maar ook dat toch maar niet. Het is goed zo.
Ik zal maar moeten wachten, en er naar uitkijken.
Voor wie na het lezen van deze zin is afgehaakt; komt alstublieft terug! Dit zal één van de weinige stukjes over kerst zijn. Dat beloof ik jullie.
Denk ik.
Ik hoor van alle kanten geklaag over dat de winkels al vol liggen met chocoladeletters en pepernoten, bij kerst precies hetzelfde met andere artikelen, maar... Het is niet dat ik het onzin vind, oktober IS vroeg om met decemberactiviteiten te beginnen, maar vinden jullie, of in dit geval jij (want veel lezers heb ik niet) het niet ongelooflijk gezellig, die feestdagen?
De tijd waarin je heerlijk warm op de bank kan zitten terwijl het buiten vriest, het liefst met een kop warme chocomel? Met op de radio alle clichéliedjes die weer tevoorschijn worden getoverd, een heerlijke schranspartij met je hele familie of met de mooie, versierde kerstboom in de hoek van de kamer?
Ik vind het heerlijk. Het liefst zou ik nu al kerst vieren, als het moet in mijn eentje. Het liefst zou ik het gourmetstel alvast tevoorschijn halen en home alone films kijken, of een peperkoeken huisje bouwen zoals ik dat ooit deed toen ik klein was. (om het natuurlijk vervolgens helemaal op te eten)
Als het moet maak ik van mijn zuur verdiende geld een bergje cadeautjes en gooi ik de tuin vol zaagsel zodat het lijkt alsof het heeft gesneeuwd. Al moet ik de gordijnen dichtdoen zodat het donker is, IK WIL HET.
En toch doe ik het niet.
Want hoeveel zin ik ook in de 'feestmaand' heb, het is niet voor niks de feestmaand. Dingen moeten bijzonder blijven, er moet iets zijn om naar uit te kijken, of zoals in mijn geval, wanhopig naar uit te kijken. Ik zou liever een tijdmachine willen, zodat ik op fastforward richting december kan. Maar ook dat toch maar niet. Het is goed zo.
Ik zal maar moeten wachten, en er naar uitkijken.
woensdag 20 oktober 2010
Brief aan een geliefde
Geachte, lieve UPC medewerkers,
er zit mij al een lange tijd iets dwars. U belooft mij plechtig dat ik sneller internet krijg dan wie dan ook, bovendien is het ook internet dat nooit uitvalt. Nu is het geval dat dit je reinste onzin is. Mijn internet is zo sloom als de touwtering en valt om de haverklap uit.
Dat terzijde, het internet is vooral niet ouder-proof. Mijn geliefde ouders hebben namelijk een internetslot ingeschakeld, wat voor de gemiddelde ouder (lees: a-techneut) niet mogelijk zou moeten zijn. Dit is nog niet eens het ergst; dit internetslot schommelt heen en weer tussen al dan niet 12 uur of vroeger/later.
Dit apprecieer ik ten zeerste, enkele minuten eerder naar bed is voor een mens gezond, maar de manier waarop u dit hanteert werkt voor mij niet. Zeker niet als het internet er, zoals gisteravond half elf stipt, zonder enige aangegeven reden uit flikkert. HALF. FUCKING. ELF. Mijn hele sociale leven naar de kloten, maar dat zult u vast niet begrijpen. Want u begrijpt ook niet wat twaalf uur is. Of is het een storing? Laat u mij daar alstublieft niet over beginnen. Of beter, bespaar uzelf dat verhaal. Ik weet een deal.
U geeft mij mijn beloofde, supersnelle en stabiele internet terug en ik kom niet naar uw kantoor met een bijl. Of een kettingzaag.
De keuze is aan u.
Met vijandelijke groet,
Een boze klant.
er zit mij al een lange tijd iets dwars. U belooft mij plechtig dat ik sneller internet krijg dan wie dan ook, bovendien is het ook internet dat nooit uitvalt. Nu is het geval dat dit je reinste onzin is. Mijn internet is zo sloom als de touwtering en valt om de haverklap uit.
Dat terzijde, het internet is vooral niet ouder-proof. Mijn geliefde ouders hebben namelijk een internetslot ingeschakeld, wat voor de gemiddelde ouder (lees: a-techneut) niet mogelijk zou moeten zijn. Dit is nog niet eens het ergst; dit internetslot schommelt heen en weer tussen al dan niet 12 uur of vroeger/later.
Dit apprecieer ik ten zeerste, enkele minuten eerder naar bed is voor een mens gezond, maar de manier waarop u dit hanteert werkt voor mij niet. Zeker niet als het internet er, zoals gisteravond half elf stipt, zonder enige aangegeven reden uit flikkert. HALF. FUCKING. ELF. Mijn hele sociale leven naar de kloten, maar dat zult u vast niet begrijpen. Want u begrijpt ook niet wat twaalf uur is. Of is het een storing? Laat u mij daar alstublieft niet over beginnen. Of beter, bespaar uzelf dat verhaal. Ik weet een deal.
U geeft mij mijn beloofde, supersnelle en stabiele internet terug en ik kom niet naar uw kantoor met een bijl. Of een kettingzaag.
De keuze is aan u.
Met vijandelijke groet,
Een boze klant.
dinsdag 19 oktober 2010
Muzikale update #4
Ik heb de laatste tijd weer wat nieuwe muziek ontdekt. Om een kort bericht ook echt kort te houden, is verklaar ik hierbij dat dit het einde van de tekst is.
Al met al zou je dus best kunnen zeggen dat ik een brede smaak heb.
Al met al zou je dus best kunnen zeggen dat ik een brede smaak heb.
Vrouw Fama
Zuchtend. Gierend als de zilte wind.
Fluisterend door het zachtste gras
Ze is een stuk realiteit. Krioelend.
Tollend in een massa van niets.
Hulpeloos. Spartelend. Vervuld van pijn.
Haar stem brandt woest in haar keel.
Als een flakkerend vuur dat zich vergrijpt
aan een stuk dood hout.
En toch blijft ze schreeuwen
Ze moet.
Want met elke schreeuw trotseert ze de wind,
dooft ze het vuur.
Haar hoofd vervuld van loze woorden
Geen snufje interesse, enkel doelloze fluisteringen
Tollen razend door haar hoofd.
Op zoek naar een uitweg.
Dan passeren ze de hitte.
Wagen hun leven. Verbrand. Verkoold.
Aangetast.
Verlaten ze haar lippen.
Fluisterend door het zachtste gras
Ze is een stuk realiteit. Krioelend.
Tollend in een massa van niets.
Hulpeloos. Spartelend. Vervuld van pijn.
Haar stem brandt woest in haar keel.
Als een flakkerend vuur dat zich vergrijpt
aan een stuk dood hout.
En toch blijft ze schreeuwen
Ze moet.
Want met elke schreeuw trotseert ze de wind,
dooft ze het vuur.
Haar hoofd vervuld van loze woorden
Geen snufje interesse, enkel doelloze fluisteringen
Tollen razend door haar hoofd.
Op zoek naar een uitweg.
Dan passeren ze de hitte.
Wagen hun leven. Verbrand. Verkoold.
Aangetast.
Verlaten ze haar lippen.
zaterdag 16 oktober 2010
Gewoon een leuke dag.
Ik stond vanochtend op als een wrak. Ik had koppijn, een ochtendhumeur van ongeëvenaarde omvang en een ongelooflijke moeheid en lusteloosheid. Ik had helemaal nergens zin in, zelf mijn drie bruine boterhammen met melkchocolade vlokken, die ik normaal koester, gingen er met enige moeite in.
Wat een rampdag zou dat worden. Tot ik er achter kwam dat R. (lees ook mijn leuke verhaal over Amsterdam) me had gebeld en ik terug moest bellen. Toen ik dat deed, hadden we binnen no time een 'date'. (in vriendschappelijk opzicht, voor de onbegrijpenden)
Toen R. voor mijn deur stond en ik nog haastig de laatste koekresten onder mijn bed verborg, kon de pret beginnen. We namen een héérlijk glas limonade (serieus, wat een lekkere limonade hebben wij, haalt het kinderlijke in me naar boven) en gingen daarna naar boven, zodat ik mijn interessante msngesprek met B. kon afmaken. Dat was overigens een interessant gesprek, het ging over een shoot en... bla, ik dwaal af.
Na deze geweldige start besloten we op mijn kamer wat te gaan nolifen. Daarna besloten we zonder jas naar buiten te gaan, het was toch mooi weer. De zon scheen. Tot we een pokkeneind van mijn huis af waren en de zon werd verzwolgen door dikke, zwarte wolken. Daar ging de warmte. We besloten dus maar terug te gaan, gedoemd tot niks doen... tot ik een geweldig idee kreeg.
Ik ben de laatste tijd erg bezig met mijn toekomst en probeer daarom een portfolio op te bouwen van alles waarin ik interesse heb. Daaronder valt ook fotografie en mijn idee was dus om een fotoshoot van R. te doen.
Gelukkig vond zij het ook een geweldig idee. We zijn de hele middag bezig geweest met het schieten van schattige kiekjes en daaruit zijn een paar -al zeg ik het zelf- heel mooie foto's uitgekomen, die je hier kunt bekijken: http://flickr.com/photos/garbageslut
Nadat we deze foto's hadden genomen, besloten we maar weer naar mijn huis te gaan om ons te vergrijpen aan een halve fles cola. Ondertussen bewerkten we de foto's die we die middag hadden genomen. Net toen we klaar waren moest R. helaas weer naar huis, maar het was in elk geval een erg leuke dag!
Wat een rampdag zou dat worden. Tot ik er achter kwam dat R. (lees ook mijn leuke verhaal over Amsterdam) me had gebeld en ik terug moest bellen. Toen ik dat deed, hadden we binnen no time een 'date'. (in vriendschappelijk opzicht, voor de onbegrijpenden)
Toen R. voor mijn deur stond en ik nog haastig de laatste koekresten onder mijn bed verborg, kon de pret beginnen. We namen een héérlijk glas limonade (serieus, wat een lekkere limonade hebben wij, haalt het kinderlijke in me naar boven) en gingen daarna naar boven, zodat ik mijn interessante msngesprek met B. kon afmaken. Dat was overigens een interessant gesprek, het ging over een shoot en... bla, ik dwaal af.
Na deze geweldige start besloten we op mijn kamer wat te gaan nolifen. Daarna besloten we zonder jas naar buiten te gaan, het was toch mooi weer. De zon scheen. Tot we een pokkeneind van mijn huis af waren en de zon werd verzwolgen door dikke, zwarte wolken. Daar ging de warmte. We besloten dus maar terug te gaan, gedoemd tot niks doen... tot ik een geweldig idee kreeg.
Ik ben de laatste tijd erg bezig met mijn toekomst en probeer daarom een portfolio op te bouwen van alles waarin ik interesse heb. Daaronder valt ook fotografie en mijn idee was dus om een fotoshoot van R. te doen.
Gelukkig vond zij het ook een geweldig idee. We zijn de hele middag bezig geweest met het schieten van schattige kiekjes en daaruit zijn een paar -al zeg ik het zelf- heel mooie foto's uitgekomen, die je hier kunt bekijken: http://flickr.com/photos/garbageslut
Nadat we deze foto's hadden genomen, besloten we maar weer naar mijn huis te gaan om ons te vergrijpen aan een halve fles cola. Ondertussen bewerkten we de foto's die we die middag hadden genomen. Net toen we klaar waren moest R. helaas weer naar huis, maar het was in elk geval een erg leuke dag!
woensdag 13 oktober 2010
Bloedend
Alsof jouw melodie mijn macht wegneemt, me wegdraagt naar een ver oord van illusie en mij in een duikvlucht door de nacht stuurt. Als een stilte die enkel geweld kent, mijn mentale ik geen gehoor geeft en over me heen raast.
Als een zwerm van de zoetste verleiding, als een stem die mij zachtjes influistert dat ik me moet overgeven.
Mijn agonie, verblind mij met je verlangen. Je lippen van duivelsheid. Je verschrikkelijke perfectie. Mijn zure angst, verslind mij met je rottend tandgewelf. Maak een einde aan alles dat mij was. Breek al mijn botten en verscheur mijn vlees. En laat me achter. Bloedend.
Als een zwerm van de zoetste verleiding, als een stem die mij zachtjes influistert dat ik me moet overgeven.
Mijn agonie, verblind mij met je verlangen. Je lippen van duivelsheid. Je verschrikkelijke perfectie. Mijn zure angst, verslind mij met je rottend tandgewelf. Maak een einde aan alles dat mij was. Breek al mijn botten en verscheur mijn vlees. En laat me achter. Bloedend.
zondag 10 oktober 2010
muzikale update #3
Het is nog vrij kort na de vorige update, maar ik dump toch nog maar eens een nieuwe update. Ik ben namelijk nog een paar erg leuke songs tegengekomen, waaronder een remix die een geweldig liedje nóg geweldiger maakt en... ach, see it for yourself!
donderdag 7 oktober 2010
Zwaar tafereel
Ik vertrek naar een plaats, al weet ik zeker dat ik die nooit zal bereiken. Aan dat idee durft mijn gevoel niet te twijfelen. Onmacht. Willoosheid neemt me over.
Met elke meter die mijn rode fiets, die vlak afsteekt tegen dit herfstige tafereel, aflegt lijkt de wind een zuchtje sterker te worden.
Maar ik moet doorgaan, ik mag niet stoppen, of omkeren. Ik moet vooruit blijven kijken en zien hoe de oneindigheid nadert. De knisperende grond lijkt aan mijn banden te kleven, de bomen ontkleden zich langzaam en lenen mij hun mantel van zachte kou.
Steeds verder lijk ik weg te zinken. Ik kijk, maar zie niets bewegen. Ik trap zo hard ik kan, kijk wanhopig achterom, om te ontdekken dat er geen achterom meer is.
En geen vooruit. Er is ook geen vooruit meer. Ik voel hoe de wind mijn lichaam probeert te dragen, maar daarin jammerlijk faalt. Ik voel hoe de grond mijn voeten begeert. Ik wil niet meer, weet ik ineens. Ik geef me over.
En met een laatste zucht zak ik weg.
Met elke meter die mijn rode fiets, die vlak afsteekt tegen dit herfstige tafereel, aflegt lijkt de wind een zuchtje sterker te worden.
Maar ik moet doorgaan, ik mag niet stoppen, of omkeren. Ik moet vooruit blijven kijken en zien hoe de oneindigheid nadert. De knisperende grond lijkt aan mijn banden te kleven, de bomen ontkleden zich langzaam en lenen mij hun mantel van zachte kou.
Steeds verder lijk ik weg te zinken. Ik kijk, maar zie niets bewegen. Ik trap zo hard ik kan, kijk wanhopig achterom, om te ontdekken dat er geen achterom meer is.
En geen vooruit. Er is ook geen vooruit meer. Ik voel hoe de wind mijn lichaam probeert te dragen, maar daarin jammerlijk faalt. Ik voel hoe de grond mijn voeten begeert. Ik wil niet meer, weet ik ineens. Ik geef me over.
En met een laatste zucht zak ik weg.
maandag 4 oktober 2010
Muzikale update #2
Jaja, het werd toch maar eens tijd voor een muzikale update! Daarom hieronder een aantal songs die ik de laatste tijd veel luister. Het is zoals altijd heel uiteenlopend, ik ben de laatste tijd helemaal gek van Ska. Ook No Doubt heb ik tijdelijk herontdekt, heerlijk vrolijke muziek! Maar Rockabilly en Psychobilly mogen natuurlijk ook weer niet ontbreken! Daarnaast nog een gezonde dosis metal en punk.
Veel luisterplezier!
Dat was het voorlopig. Binnenkort een nieuwe update!
Veel luisterplezier!
Dat was het voorlopig. Binnenkort een nieuwe update!
zondag 3 oktober 2010
Een dag om blij van te worden
Vrijdagavond. Max had niks te doen. Gerucht: dit weekend voor €2 naar Amsterdam. Dus wat deed ik? Inderdaad. Ik smste vriendin R. Verbazingwekkend genoeg smste vriendin R. ook nog eens terug.
Kan het nog perfecter? Ja, dat kan het. Want je weet niet wat er in de sms stond. Wie weet bedreigde ik haar wel met de dood en reageerde ze met een ijselijke schreeuw in sms-vorm.
Nee, dat gebeurde niet. Ik vroeg haar namelijk of ze zin had om naar Amsterdam te gaan. En dat had ze.
We hadden de volgende ochtend om 9 uur afgesproken, wat ervoor zorgde dat meneer om 7 uur zijn bed uit moest. Ik had maar zes uur geslapen en moest daarna al gaan opschieten, wat natuurlijk tot succesvolle taferelen leidde. Gelukkig bereikte ik het station (bijna) heelhuids, maar er zat een adder onder het gras; R. was er niet.
En vijf minuten later ook niet.
Ik wist zeker dat ze nog in leven was, want ze had me per sms (hoe kan het ook anders) gevraagd waar ik in godsnaam uithing. Ik vertelde dat ik voor de ingang van het station stond. Zij dus ook.
Het enige probleem was dat we het beide over een ander station hadden.
Gelukkig werden wij na enige tijd herenigd. Jammergenoeg hadden we wel onze eerste 3 treinen gemist, wat ervoor zorgde dat we nog een kwartier moesten wachten. Maar ook die situatie overwonnen wij, we besloten maar eens de Plus te gaan leegkopen.
Toen we binnenkwamen leek ons dat vrij onrealistisch met ons behoorlijk krappe budget, wat ervoor zorgde dat we de Plus uit kwamen met hazelnootchocola a.k.a. blokjes geluk, pringles, lange vingers en een pakje goedemorgen. We hadden nog drie minuten dus we moesten rennen, maar uiteindelijk kwamen we met gemak de trein in.
Tijdens de treinreis vermaakten we ons met zeer interessante en opmerkelijke gespreksstof, waaronder 'welterusten', de variant op goedemorgen, saaie leraren, opmerkingen die we niet hadden moeten maken, etc etc etc.
Eenmaal aangekomen in Amsterdam besloten we dat het misschien handig was om voor de verandering eens op de kaart te kijken in plaats van in the blind the gaan ronddolen. Dat deden we dus, en we stippelden een hele route uit. Jammergenoeg ging het meteen mis doordat we de verkeerde uitgang van het station hadden genomen en dus de verkeerde kant op liepen, wat erg dom was aangezien ik de straat ook niet herkende en er niet eens een lampje ging branden.
Gelukkig vonden we daarna wél onze bestemming; de negen straatjes. Ik nam R. mee naar onder andere Episode -waar ik een geweldige vampierjas kocht- en Zipper, waar zij een plofvest en ik een bril kocht.
R. was helemaal ondersteboven van het geweldige Amsterdam en mijn misschien nog wel geweldigere richtingsgevoel. Dat laatste is trouwens geen leugen; we zijn die dag niet één keer verdwaald!
Na de negen straatjes gingen we naar de 'Gothicstraat' (oude hoogstraat) die niet zo gothic meer bleek te zijn omdat vrijwel alle Gothicwinkels failliet waren gegaan. Omdat we niet teleurgesteld terug wilden lopen, besloten we rechts af te slaan en richting het Waterlooplein te gaan.
Daar zagen we veel interessante dingen, waaronder een oud mannetje dat porno stond te kijken en erbij gniffelde. Gelukkig kwamen we ook positieve dingen tegen, zoals sociale marktmensen en aparte t-shirts.
Na het Waterlooplein besloten we naar de Haarlemmerstraat en weet ik veel wat nog meer te gaan. We hebben -naast eten- niks meer gekocht, maar wel veel lol gehad en enorm geweldige foto's gemaakt.
Het liep toen tegen half drie en aangezien ik vier uur op een verjaardag moest zijn en er toch íets mis moest gaan, besloten we onze zere voeten een lol te doen en comfortabel de trein terug te nemen.
Al met al was het een erg leuke dag die me in totaal €56,95 heeft gekost. Het was het geld meer dan waard en ik hoop dat R. en ik snel weer zoiets leuks gaan doen!
Als afsluiting nog wat van de supershoebiediewoep foto's die R. en ik hebben gemaakt:
Kan het nog perfecter? Ja, dat kan het. Want je weet niet wat er in de sms stond. Wie weet bedreigde ik haar wel met de dood en reageerde ze met een ijselijke schreeuw in sms-vorm.
Nee, dat gebeurde niet. Ik vroeg haar namelijk of ze zin had om naar Amsterdam te gaan. En dat had ze.
We hadden de volgende ochtend om 9 uur afgesproken, wat ervoor zorgde dat meneer om 7 uur zijn bed uit moest. Ik had maar zes uur geslapen en moest daarna al gaan opschieten, wat natuurlijk tot succesvolle taferelen leidde. Gelukkig bereikte ik het station (bijna) heelhuids, maar er zat een adder onder het gras; R. was er niet.
En vijf minuten later ook niet.
Ik wist zeker dat ze nog in leven was, want ze had me per sms (hoe kan het ook anders) gevraagd waar ik in godsnaam uithing. Ik vertelde dat ik voor de ingang van het station stond. Zij dus ook.
Het enige probleem was dat we het beide over een ander station hadden.
Gelukkig werden wij na enige tijd herenigd. Jammergenoeg hadden we wel onze eerste 3 treinen gemist, wat ervoor zorgde dat we nog een kwartier moesten wachten. Maar ook die situatie overwonnen wij, we besloten maar eens de Plus te gaan leegkopen.
Toen we binnenkwamen leek ons dat vrij onrealistisch met ons behoorlijk krappe budget, wat ervoor zorgde dat we de Plus uit kwamen met hazelnootchocola a.k.a. blokjes geluk, pringles, lange vingers en een pakje goedemorgen. We hadden nog drie minuten dus we moesten rennen, maar uiteindelijk kwamen we met gemak de trein in.
Tijdens de treinreis vermaakten we ons met zeer interessante en opmerkelijke gespreksstof, waaronder 'welterusten', de variant op goedemorgen, saaie leraren, opmerkingen die we niet hadden moeten maken, etc etc etc.
Eenmaal aangekomen in Amsterdam besloten we dat het misschien handig was om voor de verandering eens op de kaart te kijken in plaats van in the blind the gaan ronddolen. Dat deden we dus, en we stippelden een hele route uit. Jammergenoeg ging het meteen mis doordat we de verkeerde uitgang van het station hadden genomen en dus de verkeerde kant op liepen, wat erg dom was aangezien ik de straat ook niet herkende en er niet eens een lampje ging branden.
Gelukkig vonden we daarna wél onze bestemming; de negen straatjes. Ik nam R. mee naar onder andere Episode -waar ik een geweldige vampierjas kocht- en Zipper, waar zij een plofvest en ik een bril kocht.
R. was helemaal ondersteboven van het geweldige Amsterdam en mijn misschien nog wel geweldigere richtingsgevoel. Dat laatste is trouwens geen leugen; we zijn die dag niet één keer verdwaald!
Na de negen straatjes gingen we naar de 'Gothicstraat' (oude hoogstraat) die niet zo gothic meer bleek te zijn omdat vrijwel alle Gothicwinkels failliet waren gegaan. Omdat we niet teleurgesteld terug wilden lopen, besloten we rechts af te slaan en richting het Waterlooplein te gaan.
Daar zagen we veel interessante dingen, waaronder een oud mannetje dat porno stond te kijken en erbij gniffelde. Gelukkig kwamen we ook positieve dingen tegen, zoals sociale marktmensen en aparte t-shirts.
Na het Waterlooplein besloten we naar de Haarlemmerstraat en weet ik veel wat nog meer te gaan. We hebben -naast eten- niks meer gekocht, maar wel veel lol gehad en enorm geweldige foto's gemaakt.
Het liep toen tegen half drie en aangezien ik vier uur op een verjaardag moest zijn en er toch íets mis moest gaan, besloten we onze zere voeten een lol te doen en comfortabel de trein terug te nemen.
Al met al was het een erg leuke dag die me in totaal €56,95 heeft gekost. Het was het geld meer dan waard en ik hoop dat R. en ik snel weer zoiets leuks gaan doen!
Als afsluiting nog wat van de supershoebiediewoep foto's die R. en ik hebben gemaakt:
donderdag 30 september 2010
Ruisend jij in de blinde nacht. Duisternis is waarneembaar, jouw vorm onbekend.
Het silhouet onderscheidt zich nauwelijks van de nevel die het geheel besiert. Lichaam en gedachten worden één, smelten samen, als iets ranzigs dat mij toch geluk brengt.
Het gezichtsveld vervaagt en dan is er enkel niets. Nietigheid vervult mij, lijkt me bruut te willen slachten.
Jouw afwezigheid doet pijn, laat onzichtbare en toch etterende wonden achter. Wonden die nooit zullen helen en bij elke gedachte dieper zullen worden, tot de pijn het hart bereikt en ons leidt naar het sterven.
Wij zijn een gestorven droom.
Het silhouet onderscheidt zich nauwelijks van de nevel die het geheel besiert. Lichaam en gedachten worden één, smelten samen, als iets ranzigs dat mij toch geluk brengt.
Het gezichtsveld vervaagt en dan is er enkel niets. Nietigheid vervult mij, lijkt me bruut te willen slachten.
Jouw afwezigheid doet pijn, laat onzichtbare en toch etterende wonden achter. Wonden die nooit zullen helen en bij elke gedachte dieper zullen worden, tot de pijn het hart bereikt en ons leidt naar het sterven.
Wij zijn een gestorven droom.
woensdag 29 september 2010
Soms is de sympathie verkracht. Is jouw bronzig huidsel compleet uit mijn gedachten weggevaagd, net als je ivoorwitte huid en diepe, donkere ogen. Al deze kenmerken van ziekelijke schoonheid transformeren binnen mijn gezichtsveld in monsters. Gruwelijke, verkoolde en vooral duivelse wezens die zich voeden met mijn diepst gewortelde haat. Mijn grondige apathie, zielsangst en bovenal verlies.
Want verlies, dat heb ik geleden.
Ik ben jou, je verschijning, verloren. Uit het oog, althans. Ik ben ziek van jou. Elke klank die ik uitstoot is een klank waarmee ik jou steeds verder uitkots, een gebeurtenis die mijn binnenste doet openrijten, om nooit meer te herstellen. De diepe, woeste haat die ver in de krochten van mijn ziel schuilt.
De ophemeling van mijn haat voor jou.
Want verlies, dat heb ik geleden.
Ik ben jou, je verschijning, verloren. Uit het oog, althans. Ik ben ziek van jou. Elke klank die ik uitstoot is een klank waarmee ik jou steeds verder uitkots, een gebeurtenis die mijn binnenste doet openrijten, om nooit meer te herstellen. De diepe, woeste haat die ver in de krochten van mijn ziel schuilt.
De ophemeling van mijn haat voor jou.
Herfst.
Het rood van de kilte mag dan vele bomen sieren, jou geeft het enkel een serene dofheid. In materieel opzicht ben je niets, in mijn gedachten allesoverheersend.
Met de regendruppels komt jouw lach en met de zon zie ik je huilen. Ieder zuchtje wind is genoeg om te horen wat je zegt. Ieder blad dat zich gracieus door de stilstaande lucht verplaatst is genoeg om aan te duiden dat jij het bent.
En laat dat nou net zijn waar ik altijd al zo bang voor was. Zielsangst, noem ik het. Je vangt mij in je herfstige armen, je depressie en tranen overspoelen me, vagen al mijn zelfheid weg.
Je neemt me over.
Want jij bent als de wind.
Met de regendruppels komt jouw lach en met de zon zie ik je huilen. Ieder zuchtje wind is genoeg om te horen wat je zegt. Ieder blad dat zich gracieus door de stilstaande lucht verplaatst is genoeg om aan te duiden dat jij het bent.
En laat dat nou net zijn waar ik altijd al zo bang voor was. Zielsangst, noem ik het. Je vangt mij in je herfstige armen, je depressie en tranen overspoelen me, vagen al mijn zelfheid weg.
Je neemt me over.
Want jij bent als de wind.
dinsdag 21 september 2010
Hoe blij mag je wel niet zijn
Vandaag was -op een paar dingen na- eigenlijk best een leuke dag. Ten eerste had ik een verkort lesrooster, ten tweede had ik alleen maar lessen die ik leuk vond en ten derde ben ik 's middags met C. de stad in geweest, wat heel gezellig en 'diepgaand' was en een hoop gespreksstof opleverde.
Ik begon de dag met een saai ontbijt en een 'blueeehhh' humeur. Deze dinsdag zag er niet erg rooskleurig uit en zelfs toen ik mijn fameuze Oreokoekjes inpakte barstte er geen vlammetje in me los. Iedereen in huis was chagrijnig en aangezien ik daar erg vatbaar voor ben, was ik het ook.
Gelukkig werd het op school, ondanks de enorme dosis slecht nieuws en depressieve gezichten, een stuk beter. Na regen komt zonneschijn, denk ik dan maar. Tijdens de lessen hebben we weer veel lol gehad, soms zelfs een beetje teveel, ik moest namelijk een uiterst intrigerend gedichtje voordragen aan de klas.
Tijdens de gymles werd het geheel nog leuker. We hadden geen verplichte onderdelen en daarom heb ik anderhalf uur op het basketbalveld gestaan. Gek genoeg was ik niet zo a-fanatiek (is dat een woord) als normaal. Ik zat vol met energie en die kwam er dan ook uit, in combinatie met een hoop zweet en woeste kreten. Ik was niet de enige. De wedstrijdjes gingen er dan ook niet al te rustig aan toe; C. kreeg een elleboog in haar gezicht (ouch!) en niet veel later struikelde ik over een -opnieuw op de grond liggende- C, wat natuurlijk leidde tot lachstuipen van onovertroffen grootte.
School was 'gelukkig' snel om, want dan kon het leukste moment beginnen; vrije invulling van half 1 tot half 5! Wat geweldig. We besloten naar de stad te gaan. Uiteindelijk was er iets misgegaan waardoor 'we' enkel uit twee personen bestond. We hebben ons prima vermaakt hoor, maar het is wel jammer dat persoon nummer 3 er niet bij was.
In de stad hebben we een shitload aan eten binnengekregen, mede door medewerking van C. en haar portemonnee. Onder dit voedselige gezelschap waren onder andere Meneer Rookworst en zijn vrouw Hotdog (die, vanzelfsprekend, heel erg hot was), hun kinderen croissant en hamburger en mevrouw cola light met haar hondje Energy. Toen deze kleine dwergjes onze maag hadden bereikt, besloten we dat het tijd was voor 'blokjes geluk', also known as chocola. Deze blokjes geluk deden ons veel goed tijdens onze filosofische en ethisch (soms on)verantwoorde gesprekken en hebben ervoor gezorgd dat we tot half 5 geen enkele stilte lieten vallen.
Al met al lijkt deze 'best leuke dag' nu dus best veel op een geweldige dag. Dankjewel C, het was leuk!
Ik begon de dag met een saai ontbijt en een 'blueeehhh' humeur. Deze dinsdag zag er niet erg rooskleurig uit en zelfs toen ik mijn fameuze Oreokoekjes inpakte barstte er geen vlammetje in me los. Iedereen in huis was chagrijnig en aangezien ik daar erg vatbaar voor ben, was ik het ook.
Gelukkig werd het op school, ondanks de enorme dosis slecht nieuws en depressieve gezichten, een stuk beter. Na regen komt zonneschijn, denk ik dan maar. Tijdens de lessen hebben we weer veel lol gehad, soms zelfs een beetje teveel, ik moest namelijk een uiterst intrigerend gedichtje voordragen aan de klas.
Tijdens de gymles werd het geheel nog leuker. We hadden geen verplichte onderdelen en daarom heb ik anderhalf uur op het basketbalveld gestaan. Gek genoeg was ik niet zo a-fanatiek (is dat een woord) als normaal. Ik zat vol met energie en die kwam er dan ook uit, in combinatie met een hoop zweet en woeste kreten. Ik was niet de enige. De wedstrijdjes gingen er dan ook niet al te rustig aan toe; C. kreeg een elleboog in haar gezicht (ouch!) en niet veel later struikelde ik over een -opnieuw op de grond liggende- C, wat natuurlijk leidde tot lachstuipen van onovertroffen grootte.
School was 'gelukkig' snel om, want dan kon het leukste moment beginnen; vrije invulling van half 1 tot half 5! Wat geweldig. We besloten naar de stad te gaan. Uiteindelijk was er iets misgegaan waardoor 'we' enkel uit twee personen bestond. We hebben ons prima vermaakt hoor, maar het is wel jammer dat persoon nummer 3 er niet bij was.
In de stad hebben we een shitload aan eten binnengekregen, mede door medewerking van C. en haar portemonnee. Onder dit voedselige gezelschap waren onder andere Meneer Rookworst en zijn vrouw Hotdog (die, vanzelfsprekend, heel erg hot was), hun kinderen croissant en hamburger en mevrouw cola light met haar hondje Energy. Toen deze kleine dwergjes onze maag hadden bereikt, besloten we dat het tijd was voor 'blokjes geluk', also known as chocola. Deze blokjes geluk deden ons veel goed tijdens onze filosofische en ethisch (soms on)verantwoorde gesprekken en hebben ervoor gezorgd dat we tot half 5 geen enkele stilte lieten vallen.
Al met al lijkt deze 'best leuke dag' nu dus best veel op een geweldige dag. Dankjewel C, het was leuk!
zondag 19 september 2010
Total sadness
Ik heb besloten wat meer zelf geschreven stukjes te posten, in plaats van alleen blogposts. Zo heb je naast mijn cynische, sarcastische en bovenal erg leuke stukjes ook nog wat meer diepgaand werk. Wees wel voorbereid, soms ben ik erg filosofisch.
Het onderstaande stukje heb ik geschreven toen ik in een niet erg goed humeur was, dus denk niet dat de toon ervan op dit moment iets met me te maken heeft...
-------------
Noten, gezang. Klanken lijken mijn oren te verblijden. Maar is dit enkel schijn? Antwoorden genoeg, vragen teveel. Het lijkt prachtig, dat ís het ook. Elk akkoord, iedere toon is een kunstwerk op zich.
Maar het maakt alles zwaarder. Deze prachtige, hypnotiserende muziek is als een parasiet. Iets dat van je leeft, je energie en wilskracht absorbeert. Iets dat je eerst met open armen verwelkomt, waarna het je nooit meer wil loslaten. Wat je ook doet.
Iets dat een last voor je is, soms een opluchting. Maar vooral een last. Een die steeds zwaarder wordt, tot het gewicht ondraaglijk wordt, tot het je benen breekt. Tot je bezwijkt.
En dan lig je daar. Willoos, terwijl je botten worden verpulverd.
Je wil niet opstaan. Het moet, maar je wil niet meer. Kan het ook niet.
Mooie, dodelijke schijn.
Het onderstaande stukje heb ik geschreven toen ik in een niet erg goed humeur was, dus denk niet dat de toon ervan op dit moment iets met me te maken heeft...
-------------
Noten, gezang. Klanken lijken mijn oren te verblijden. Maar is dit enkel schijn? Antwoorden genoeg, vragen teveel. Het lijkt prachtig, dat ís het ook. Elk akkoord, iedere toon is een kunstwerk op zich.
Maar het maakt alles zwaarder. Deze prachtige, hypnotiserende muziek is als een parasiet. Iets dat van je leeft, je energie en wilskracht absorbeert. Iets dat je eerst met open armen verwelkomt, waarna het je nooit meer wil loslaten. Wat je ook doet.
Iets dat een last voor je is, soms een opluchting. Maar vooral een last. Een die steeds zwaarder wordt, tot het gewicht ondraaglijk wordt, tot het je benen breekt. Tot je bezwijkt.
En dan lig je daar. Willoos, terwijl je botten worden verpulverd.
Je wil niet opstaan. Het moet, maar je wil niet meer. Kan het ook niet.
Mooie, dodelijke schijn.
woensdag 15 september 2010
30DOES: opnieuw wijziging
Door een combinatie van tijdgebrek en opstapelende 30DOES-'schulden' hebben wij een besluit genomen. Wees niet bang, we staken de actie niet! We denken alleen dat het vrij onmogelijk is om elke dag iets nieuws te doen, veelal door schooltijden en drukheid en stress. Enzovoort.
Daarom hebben we besloten van 30DOES een soort actieve bucket list te maken. We zijn van plan in korte tijd 30 nieuwe dingen te doen, waarvan we er nu dus al 9 (?) hebben gedaan. We doen het dus niet meer binnen een vaste tijd, maar wel zo snel mogelijk, zodat we wat flexibeler te werk kunnen gaan.
Dat was het! Viel mee toch?
Daarom hebben we besloten van 30DOES een soort actieve bucket list te maken. We zijn van plan in korte tijd 30 nieuwe dingen te doen, waarvan we er nu dus al 9 (?) hebben gedaan. We doen het dus niet meer binnen een vaste tijd, maar wel zo snel mogelijk, zodat we wat flexibeler te werk kunnen gaan.
Dat was het! Viel mee toch?
maandag 13 september 2010
30DOES: Dag negen
Het is al een tijdje terug, maar na een heel leuk en druk weekend is onze eerste 30DOES activiteit weer succesvol voltooid. Onze opgave voor vandaag was een liedje schrijven voor onze oude band, Thee Heavy Tits.
We hebben de naam echter veranderd in PORNOPOPS, omdat we vonden dat thee heavy tits een nieuw jasje nodig hadden. Anyways, de songtekst is dus af en daarvan krijg je nu een klein voorproefje.
Het liedje heet Dear dear bicycle.
Hieronder het lieftallige logo van PORNOPOPS, door ondergetekende ontworpen.
We hebben de naam echter veranderd in PORNOPOPS, omdat we vonden dat thee heavy tits een nieuw jasje nodig hadden. Anyways, de songtekst is dus af en daarvan krijg je nu een klein voorproefje.
Het liedje heet Dear dear bicycle.
And we were supposed to sing alongDit is natuurlijk maar een minuscuul stukje van onze geniale tekst. Meer krijg je later, op welke manier blijft nog even geheim.
Another verse, another song
And every song was like
I want to ride my bicycle, I want to ride my bike
Dear dear bicycle, I'm not angry anymore
I've forgiven you,
Now please come back
Won't hurt you anymoreee
Hieronder het lieftallige logo van PORNOPOPS, door ondergetekende ontworpen.
Ons egocentrisme
Het menselijk brein is iets dat me dagelijks fascineert. Ik vraag me altijd af hoe wij, als mens, aan die vreemde kronkels in onze gedachten komen. Wat ik me het meest afvraag, is waarom wij ons in godsnaam zo ver verheven voelen boven elk ander schepsel.
De mens ziet zichzelf al onbeschrijfbaar lang als 'het intelligente soort'. Het is dan misschien zo dat wij, als mensen, met elkaar kunnen praten en enorm veel macht hebben, maakt dit ons 'het intelligente soort'?
Ik denk van niet. Want hoe je het ook wendt of keert, de mens blijft een dier. We onderscheiden onszelf van dieren, maar eigenlijk slaat dit helemaal nergens op. We hebben dezelfde manier van denken, we denken namelijk eerst aan onszelf en hoe we eten te pakken krijgen, waar we gaan slapen, etcetera. Alles wat daar bijkomt is menselijke, bedachte luxe en bijzaak.
Want hoe slim is de mens nou eigenlijk? Natuurlijk, we hebben een manier gevonden om elektriciteit te gebruiken, om ons sneller voort te bewegen dan het snelste zoogdier, we hebben voor vrijwel alles een oplossing. Maar er is één ding dat we niet kunnen, en dat is dingen houden zoals ze moeten zijn. We zijn gigantisch goed in dingen vernietigen, al helemaal als deze niet van ons zijn. We vernietigen de aarde en denken enkel en alleen aan onszelf. Meer hout nodig? Ach, dan kappen we een bos. Hoe zou het zijn als de apen ineens besloten onze huizen in de fik te steken zodat hun houtskoolvoorraad weer lekker wordt aangevuld? Het lijkt misschien een vreemd voorbeeld, maar dit is precies hoe ik erover denk.
We staan er eigenlijk nooit bij stil wat voor ravage we aanrichten en dat is erg. Heel erg.
Ik ben trouwens geen haar beter, ik denk ook dat daar geen uitzonderingen in zijn. Ik denk dat het in ons menszijn zit, hoe we zijn. Ik denk dat de mens een egocentrische machine is. Maar zo heeft iedereen zijn eigen mening en ik denk niet dat de mijne op deze manier heel veel zin heeft.
Ach, het is er in elk geval uit.
De mens ziet zichzelf al onbeschrijfbaar lang als 'het intelligente soort'. Het is dan misschien zo dat wij, als mensen, met elkaar kunnen praten en enorm veel macht hebben, maakt dit ons 'het intelligente soort'?
Ik denk van niet. Want hoe je het ook wendt of keert, de mens blijft een dier. We onderscheiden onszelf van dieren, maar eigenlijk slaat dit helemaal nergens op. We hebben dezelfde manier van denken, we denken namelijk eerst aan onszelf en hoe we eten te pakken krijgen, waar we gaan slapen, etcetera. Alles wat daar bijkomt is menselijke, bedachte luxe en bijzaak.
Want hoe slim is de mens nou eigenlijk? Natuurlijk, we hebben een manier gevonden om elektriciteit te gebruiken, om ons sneller voort te bewegen dan het snelste zoogdier, we hebben voor vrijwel alles een oplossing. Maar er is één ding dat we niet kunnen, en dat is dingen houden zoals ze moeten zijn. We zijn gigantisch goed in dingen vernietigen, al helemaal als deze niet van ons zijn. We vernietigen de aarde en denken enkel en alleen aan onszelf. Meer hout nodig? Ach, dan kappen we een bos. Hoe zou het zijn als de apen ineens besloten onze huizen in de fik te steken zodat hun houtskoolvoorraad weer lekker wordt aangevuld? Het lijkt misschien een vreemd voorbeeld, maar dit is precies hoe ik erover denk.
We staan er eigenlijk nooit bij stil wat voor ravage we aanrichten en dat is erg. Heel erg.
Ik ben trouwens geen haar beter, ik denk ook dat daar geen uitzonderingen in zijn. Ik denk dat het in ons menszijn zit, hoe we zijn. Ik denk dat de mens een egocentrische machine is. Maar zo heeft iedereen zijn eigen mening en ik denk niet dat de mijne op deze manier heel veel zin heeft.
Ach, het is er in elk geval uit.
zondag 12 september 2010
Feminisme?
Vandaag was ik met goede vriendin Z. in de bibliotheek, wat natuurlijk tot spannende taferelen leidde. Zij was op zoek naar Duitse boeken (der Apotheker en iets dat ik ben vergeten), maar toen die boeken ofwel waren uitgeleend of gewoon niet bestonden, besloten wij dat de bibliotheek ons toch een vorm van genot moest brengen.
Dit genot vonden we op een zeer opmerkelijke afdeling die stond volgebouwd met boeken als 'de man, het zwakke geslacht' en 'wife powerrr' (die laatste is vrij vertaald, de originele naam ben ik half vergeten).
Deze titels vonden wij vrij vermakelijk en het waren ook écht feministische boeken ("de chromosomale eigenschappen van het geslacht gingen al ver voor de prehistorie mis, toen het Y-chromosoom zijn intrede deed bij dinosaurussen", of iets dergelijks) maar toch knaagde er bij mij iets. Tuurlijk, ik ben voor elke vorm van een geëmancipeerde samenleving. Ik vind het heel goed als vrouwen gelijke kansen kunnen krijgen als mannen, maar bestaat er niet ook iets als over-emancipatie? Emancipatie die zo ver gaat dat een andere groep zich moet emanciperen? Ik vind feminisme op zich een goed iets, maar het moet niet tever doorslaan. Want moet er dan ineens mannenemancipatie plaatsvinden? Homminisme, of zoiets? Dat is een averechts effect van 'de gelijke kans' en ik denk niet dat we daar naar op zoek zijn in deze samenleving.
Daarbij snap ik het eigenlijk niet. Waarom mannen als grote boosdoeners worden beschouwd. Tuurlijk, wij hebben ooit alle banen ingepikt. Maar de vrouwen zijn druk bezig met een inhaalslag en er zijn behoorlijk wat topvrouwen. Daarbij heb ik niet het idee dat wij, als leden van het oeroude mannelijke geslacht (ja, ik hoor er ook bij, voor het geval die vraag door je hoofd spookte), deze topvrouwen overhoop schieten met een kannon. Waar is al die haat voor nodig?
Tuurlijk. Alle mannen zijn assholes. Dat moet ik toegeven, ik ben zelf soms ook een enorme asshole. Maar vrouwen hebben toch ook niet altijd alles goed voor elkaar? Ook vrouwen vliegen mensen in de haren.
Ik denk dat iedereen wel iets verkeerds heeft, maar om iemand daarom nou tot het zwakke geslacht te benoemen vind ik erg ver gaan. Wat nou als we iedereen als persoon zien in plaats van wandelende lul of kut? Ik denk dat dat een hoop narigheid voorkomt.
Pfft, sommige dingen zal ik ook nooit begrijpen.
Dit genot vonden we op een zeer opmerkelijke afdeling die stond volgebouwd met boeken als 'de man, het zwakke geslacht' en 'wife powerrr' (die laatste is vrij vertaald, de originele naam ben ik half vergeten).
Deze titels vonden wij vrij vermakelijk en het waren ook écht feministische boeken ("de chromosomale eigenschappen van het geslacht gingen al ver voor de prehistorie mis, toen het Y-chromosoom zijn intrede deed bij dinosaurussen", of iets dergelijks) maar toch knaagde er bij mij iets. Tuurlijk, ik ben voor elke vorm van een geëmancipeerde samenleving. Ik vind het heel goed als vrouwen gelijke kansen kunnen krijgen als mannen, maar bestaat er niet ook iets als over-emancipatie? Emancipatie die zo ver gaat dat een andere groep zich moet emanciperen? Ik vind feminisme op zich een goed iets, maar het moet niet tever doorslaan. Want moet er dan ineens mannenemancipatie plaatsvinden? Homminisme, of zoiets? Dat is een averechts effect van 'de gelijke kans' en ik denk niet dat we daar naar op zoek zijn in deze samenleving.
Daarbij snap ik het eigenlijk niet. Waarom mannen als grote boosdoeners worden beschouwd. Tuurlijk, wij hebben ooit alle banen ingepikt. Maar de vrouwen zijn druk bezig met een inhaalslag en er zijn behoorlijk wat topvrouwen. Daarbij heb ik niet het idee dat wij, als leden van het oeroude mannelijke geslacht (ja, ik hoor er ook bij, voor het geval die vraag door je hoofd spookte), deze topvrouwen overhoop schieten met een kannon. Waar is al die haat voor nodig?
Tuurlijk. Alle mannen zijn assholes. Dat moet ik toegeven, ik ben zelf soms ook een enorme asshole. Maar vrouwen hebben toch ook niet altijd alles goed voor elkaar? Ook vrouwen vliegen mensen in de haren.
Ik denk dat iedereen wel iets verkeerds heeft, maar om iemand daarom nou tot het zwakke geslacht te benoemen vind ik erg ver gaan. Wat nou als we iedereen als persoon zien in plaats van wandelende lul of kut? Ik denk dat dat een hoop narigheid voorkomt.
Pfft, sommige dingen zal ik ook nooit begrijpen.
zaterdag 11 september 2010
Blugh
Ik zit de laatste tijd enorm veel over mijn toekomst na te denken en ik heb echt geen flauw idee wat ik wil. En een klas met ambitieuze leerlingen maakt het er niet beter op. Het lijkt alsof iedereen in mijn omgeving precies weet wat hij/zij wil. Dat is niet zo en dat weet ik zelf ook wel, maar het líjkt zo. Ze weten waarschijnlijk meer dan ik.
Ik weet van mezelf dat ik artistiek ben en droom ervan later mijn brood te verdienen met een eigen atelier of weet ik veel, maar ik moet realistisch zijn. Ik droom ervan om een kunstopleiding te doen, naar een kunstacademie te gaan, maar ik weet niet eens welke richting. Ik ben gek op tekenen, fotograferen, schrijven, gitaar spelen, filosoferen en... zucht. Teveel dus. Maar ga ik daar ooit mijn geld mee kunnen verdienen? Ik mag dan een pessimist zijn, ik vind mezelf vrij realistisch als ik zeg dat brood verdienen daarin niet makkelijk is. Daarom heb ik er over na gedacht of dit het wel is. Of ik niet iets anders moet doen.
En toch ben ik eruit. Welke kant ik op wil. Ik moet en zal die kunstopleiding doen. Ik moet en zal doen wat ik wil, wat mijn droom is. En ik wil er alles voor geven. Maar ik weet dat het ongelooflijk moeilijk is, wat er dan weer voor zorgt dat ik al mijn visie kwijt ben. Zelfvertrouwen kweken? Tegen mijn chronische zelfhaat kan waarschijnlijk niks op en al ga ik mezelf waarderen, bereik ik het dan wél ooit? Ik vind die gedachte zo onrealistisch. Maar ik vind dat ik het kan. En ik ga het ook proberen.
Maar zucht, wat als...
Nee.
Ik weet van mezelf dat ik artistiek ben en droom ervan later mijn brood te verdienen met een eigen atelier of weet ik veel, maar ik moet realistisch zijn. Ik droom ervan om een kunstopleiding te doen, naar een kunstacademie te gaan, maar ik weet niet eens welke richting. Ik ben gek op tekenen, fotograferen, schrijven, gitaar spelen, filosoferen en... zucht. Teveel dus. Maar ga ik daar ooit mijn geld mee kunnen verdienen? Ik mag dan een pessimist zijn, ik vind mezelf vrij realistisch als ik zeg dat brood verdienen daarin niet makkelijk is. Daarom heb ik er over na gedacht of dit het wel is. Of ik niet iets anders moet doen.
En toch ben ik eruit. Welke kant ik op wil. Ik moet en zal die kunstopleiding doen. Ik moet en zal doen wat ik wil, wat mijn droom is. En ik wil er alles voor geven. Maar ik weet dat het ongelooflijk moeilijk is, wat er dan weer voor zorgt dat ik al mijn visie kwijt ben. Zelfvertrouwen kweken? Tegen mijn chronische zelfhaat kan waarschijnlijk niks op en al ga ik mezelf waarderen, bereik ik het dan wél ooit? Ik vind die gedachte zo onrealistisch. Maar ik vind dat ik het kan. En ik ga het ook proberen.
Maar zucht, wat als...
Nee.
30DOES: Dag zeven en acht
Jaja, het heeft weer even geduurd om te bloggen. Ik moet zeggen dat ik me op het moment van schrijven een slecht mens voel. Mijn humeur is nu echter opperbest, dus dat boeit me eigenlijk niks. Daarom leek het me leuk om nú over dag 7 en 8 te bloggen.
Op dag zeven besloten we bijgelovig te zijn. Dit hield in dat we niet mochten gapen zonder een hand voor onze mond. Ook mochten we niet op randjes van stoeptegels lopen (lastig met mijn schoenmaat) en bij elke zwarte kat gillend wegrennen, wat vrij zielig was aangezien mijn eigen kat zo zwart als oostindische inkt is. Gelukkig zijn we de hele dag bijgelovig geweest tot we er (bijna) bij neervielen en is die opgave geslaagd.
Daarna hadden we voor dag 8 nog de opdracht om een kauwgumbel te blazen die gigantisch was. Hierin hebben we gefaald, aangezien we kauwgum waren vergeten te kopen en daar ook niet echt een mogelijkheid meer voor was.
Maar dat moeten we inhalen. Vind ik dan. Eens kijken hoe A. daarover denkt.
Op dag zeven besloten we bijgelovig te zijn. Dit hield in dat we niet mochten gapen zonder een hand voor onze mond. Ook mochten we niet op randjes van stoeptegels lopen (lastig met mijn schoenmaat) en bij elke zwarte kat gillend wegrennen, wat vrij zielig was aangezien mijn eigen kat zo zwart als oostindische inkt is. Gelukkig zijn we de hele dag bijgelovig geweest tot we er (bijna) bij neervielen en is die opgave geslaagd.
Daarna hadden we voor dag 8 nog de opdracht om een kauwgumbel te blazen die gigantisch was. Hierin hebben we gefaald, aangezien we kauwgum waren vergeten te kopen en daar ook niet echt een mogelijkheid meer voor was.
Maar dat moeten we inhalen. Vind ik dan. Eens kijken hoe A. daarover denkt.
woensdag 8 september 2010
30DOES: Dag zes
Jaja, het is nog dag zes, wat betekent dat dit bericht nét op tijd is. Nu ik dit schrijf zesendertig minuten, om precies te zijn. Om dit vol te houden zal ik bondig moeten zijn; we hebben vandaag een fanbrief aan de psychoband Horrorpops gestuurd. De brief die je hier ziet is de brief die we naar Patricia Day, de prachtige zangeres, hebben verstuurd:
Ter opheldering hieronder de tekst die misschien niet zo goed te lezen valt;
Zo, dat was dan de brief. Nu nog iets voor morgen bedenken!
---
Ter afsluiting nog even een leuk filmpje met muziek van deze prachtband.
 | |
| We kunnen uitstekend spellen, Firefox herkent gewoon geen Engels. |
Ter opheldering hieronder de tekst die misschien niet zo goed te lezen valt;
september 8th, 2010
Dearest Horrorpops,
We have received the great news. You still exist! How we know? Well, we're not dead yet! What we want to say is... We want to marry you! Directly. As a band.
We really love you. We do, we do!
Oh, how rude. We even forgot to introduce ourselves. Our names are Max (Captain Zombie) and Alex Tess (The Undead Chihuahua).
Your music is so inspiring and you look sooooo awesome! We just love you. Love love love. Love.
Oh, by the way, we form a band! We're called Thee Heavy Tits and we play Rockapunkie underwater vikingmetalbreezerjunkcoretronica music.
Well, we SAY we play it. We haven't done anything yet and the band exists for almost a year already.
One day, we want to be as awesome as you are, which isn't gonna happen because we suck. But sucking can be nice in some way.
Wow, this looks like a fan letter, doesn't it? Surprise, it kinda is!
Best Regards,
Captain Zombie and the Undead Chihuahua.
Zo, dat was dan de brief. Nu nog iets voor morgen bedenken!
---
Ter afsluiting nog even een leuk filmpje met muziek van deze prachtband.
30DOES: song op komst.
Denk bij deze titel alsjeblieft niet aan een titelsong voor een soap die over 30DOES gaat. Ain't gonna happen.
Wat wél gaat gebeuren, is het opnieuw leven inblazen van onze oude band, Thee Heavy Tits. Samen maakten we Rockapunkie underwater vikingmetalbreezerjunkcoretronica. Nouja, dat liegen we onszelf voor. We hebben namelijk nog nooit iets gepresteerd. Maar dat gaat wel gebeuren! En snel. Ons eerste nummer komt eraan. We hebben geen flauw idee hoe het gaat heten en/of klinken, maar het wordt vast geweldig.
We laten ons inspireren door het moment zelf, dus dat belooft veel goeds!
Wat wél gaat gebeuren, is het opnieuw leven inblazen van onze oude band, Thee Heavy Tits. Samen maakten we Rockapunkie underwater vikingmetalbreezerjunkcoretronica. Nouja, dat liegen we onszelf voor. We hebben namelijk nog nooit iets gepresteerd. Maar dat gaat wel gebeuren! En snel. Ons eerste nummer komt eraan. We hebben geen flauw idee hoe het gaat heten en/of klinken, maar het wordt vast geweldig.
We laten ons inspireren door het moment zelf, dus dat belooft veel goeds!
30DOES: Dag vijf
Gisteren was dag 5 van 30DOES. Het betekende dat we noodles zouden gaan eten op school! A. had pakjes noodles meegenomen naar deze plaats van verplicht leren en saaie docenten. Ik was verantwoordelijk voor het eetgerei en borden. Zoals altijd als ik verantwoordelijkheid moet dragen ging dat natuurlijk gruwelijk mis. Ik kreeg het niet voor elkaar hufterproof-borden te vinden. Gelukkig hebben we dit opgelost met plastic bekertjes.
Geweldig, al zeg ik het zelf.
Voor vandaag (dag 6) staat een fanbrief naar Horrorpops op het schema. Hoe het gaat gebeuren weet nog niemand, helaas.
Voor nu nog even wat foto's en dan eh... Tot straks. Of tot morgen. Dat ligt in handen (?) van mijn lieftallige computer.
Geweldig, al zeg ik het zelf.
Voor vandaag (dag 6) staat een fanbrief naar Horrorpops op het schema. Hoe het gaat gebeuren weet nog niemand, helaas.
Voor nu nog even wat foto's en dan eh... Tot straks. Of tot morgen. Dat ligt in handen (?) van mijn lieftallige computer.
 | |
| Deze foto is niet vreemd, de bekertjes waren fijngeknepen. |
 |
| Dit is nou genot. In een bekertje. |
 |
| De lens besloeg ervan. |
 |
| A. vindt het heerlijk. Duidelijk te zien ook. |
 | |||||||
| Ja, we genoten ervan.Vooral meneer krulkop, die erg moe was. |
maandag 6 september 2010
Muzikale update #1
Mijn blog is zo ongelooflijk muziekloos! Daarom heb ik besloten mezelf te dwingen om af en toe, laat zeggen elke week (nee, dat is geen belofte, dan kan ik tenminste nog terugkrabbelen) een update te geven van liedjes die ik heb ontdekt. Zo ben ik deze week helemaal gek van Vice Squad en Walls of Jericho. (daarvan kon ik helaas geen filmpje vinden)
Hieronder een stuk of wat filmpjes. Meer over een week!
Het eerste filmpje is een liedje van Vice Squad en het heet Princess Paranoia. Vice Squad is (of was eigenlijk) een punkband.
Daaronder staat Franz Ferdinand - Do you want to. Dit liedje kende ik al heel lang, maar ik heb het laatst herontdekt en daarbij meteen een energieboost gekregen.
Het laatste nummer is weer iets heel anders. Het is van Patsy Cline, een geweldige zangeres. Een echte oldie, maar wel gigantisch mooi en sfeervol.
Hieronder een stuk of wat filmpjes. Meer over een week!
Het eerste filmpje is een liedje van Vice Squad en het heet Princess Paranoia. Vice Squad is (of was eigenlijk) een punkband.
Daaronder staat Franz Ferdinand - Do you want to. Dit liedje kende ik al heel lang, maar ik heb het laatst herontdekt en daarbij meteen een energieboost gekregen.
Het laatste nummer is weer iets heel anders. Het is van Patsy Cline, een geweldige zangeres. Een echte oldie, maar wel gigantisch mooi en sfeervol.
30DOES: Dag 4 (?)
Gisteren hebben A. en ik besloten om van 30 Days of Epic shit geen zevendaagse maar vijfdaagse bezigheid per week te maken, simpelweg omdat we in het weekend te druk en/of lusteloos zijn om er iets aan te doen. Het loopt dus nog iets door in oktober.
Dit zorgt ervoor dat vandaag eigenlijk dag vier van 30DOES is. Vandaag hebben we weer een behoorlijk vreemde opgave gekregen; het hebben van en praten over een onzichtbare vriend!
Dit is de reden dat Kimmetje en haar kat Karel samen met Herman in ons leven zijn gekomen. Inmiddels zijn de twee gelukkig getrouwd.
Morgen gaan we noodles eten op school!
Ter afsluiting nog een paar illustraties.
(credits: Laura.)
 |
| M. en Kimmetje |
 |
| A, in innige omhelzing met Herman. |
 |
| Samen 'peace out' met Herman (linksmidden) en Kimmetje (rechtsmidden) |
 |
| Een vurige romance tussen Herman (links) en Kimmetje (rechts) |
 |
| Helaas zat Karel de kat er wat verlaten bij... |
Abonneren op:
Posts (Atom)