Oerhollandse gezelligheid

Vaak vraag ik me af waarom wij, als Nederlanders, zijn zoals we zijn. Meestal irriteer ik me aan de burgerlijke Nederlander, zelden weet deze een gevoel van sympathie bij me op te wekken.

Ik zou niet in een ander land willen wonen, zeker niet, maar van de Hollandse cultuur heb ik geen bijster hoge dunk. We hebben het altijd over hoe we in ons land alles kunnen doen en zijn, hoe alles mag en niets moet, en ik denk dat dit in zekere zin ook wel zo is, maar niet helemaal. Dat zit me dwars. Neem bijvoorbeeld ons euthanasiebeleid, dat is heel vooruitstrevend. Of alleen al het feit dat vrouwen hier mogen stemmen. Maar is dit wel onze cultuur? Natuurlijk zijn we in zekere zin indirect verantwoordelijk voor dat wat onze regering doet, namelijk door te stemmen, maar binnen de persoonlijke relaties herrst een heel andere sfeer. We willen dat de wereld beter wordt, maar hem zelf verbeteren willen er maar heel weinig. Zolang we zelf onze handen niet vuil hoeven te maken vinden we het prima.

Ook op het vriendschappelijke en relationele vlak zijn we helemaal niet zo bezig met ons 'alles mag, niets moet-motto'; we komen dan over als een gezellig volk, maar in zekere zin is deze gezelligheidscultuur enorm geforceerd. We doen wel alsof de familiefeestjes met kaas, worst en taart zo gezellig en vrijblijvend zijn, sterker nog, we zeggen tegen elkaar dat het helemaal niet hoeft, maar als we niet komen opdagen worden we daar wel degelijk op aangekeken. Alsof ze denken dat je je te goed voelt om te komen.

Wij kunnen in Nederland maar moeilijk omgaan met uitschieters. Het motto 'doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg' is de lijfspreuk van de gemiddelde Nederlander geworden. Het wordt niet geaccepteerd als we iets beters te doen hebben dan gezellig doen.

Kortom, onze vrijheid is niet wat het lijkt. We hoeven niets, maar we moeten wel. We mogen alles, maar moeten normaal doen. De Nederlandse cultuur is tegenstrijdig, en ik ga (voor zover ik dat nog niet deed) ook niet meer mijn best doen om aan alle eisen te voldoen.

Frustratione

Hé hallo daar lezers (???). Er vanuitgaand dat er nog geen posters met mijn hoofd en de tekst "VERMIST" erop langs de weg hangen laat ik weer eens van me horen. Verwacht echter geen literaire hoogstandjes, want ik ben van plan om mijn proces van opbouwende frustratie voor jullie te beschrijven en zo literair is dat nou eenmaal niet.

Een zondagmorgen zoals we gewend zijn. De lucht is grijs, iedereen is chagrijnig en de buurman zaagt naar hartelust om acht uur 's ochtends. Metalen buizen, badkuipen en auto-onderdelen zijn niet meer veilig. Buiten proberen kinderen al schreeuwend elkaars ledematen af te rukken. Doodnormale taferelen dus.
Na gewekt te zijn door de alleraardigste buurman (die ik met liefde om zou brengen) besluit ik dat het weinig zin heeft om nog in bed te blijven liggen. Ik kijk op mijn telefoon, zoals ik dat iedere ochtend doe, en zie dat iemand op eBay op het laatste moment hoger heeft geboden op iets dat ik als cadeau wilde kopen. Terwijl ik sliep. 20 cent hoger. Gód-ver-domme.
Vervolgens zie ik berichten op Facebook waarin mensen vol enthousiasme vertellen over de vervolgopleiding waarvoor ze zich hebben ingeschreven. "Fuck," denk ik, "dat moet ik ook nog doen." En jahoor, daar is de twijfel weer. Ik doe er al zo'n zes maanden over om een opleiding te kiezen (je wil niet weten hoe groot het aanbod van kunstopleidingen in Nederland is) en telkens als ik het denk te weten, slaat de twijfel toe. Ondertussen pusht iedereen me on me in godsnaam maar in te schrijven bij een opleiding, "want ik vind het toch wel leuk," maar IK WEET HET NIET.

Na besloten te hebben de twijfels even te laten rusten, tracht ik mijn maatschappijboek open te slaan (ik heb immers morgen een erg belangrijke toets). Dit blijkt nog verdomd lastig, wat mij ervoor laat kiezen om naar een andere 'studie-ambiance' over te schakelen, namelijk mijn kamer. Maar wat wil het toeval? Mijn lieftallige moeder heeft bij het eigenhandig (en ongevraagd) opruimen van mijn kast alle zooi over mijn bureau geflikkerd. Daar komt nog bij dat er een ontzettende shitload aan troep op de grond ligt, waardoor de wieltjes van mijn bureaustoel dienst weigeren.
De wanhoop nabij besluit ik rustgevende muziek op te zetten. Hey ligt voor de hand, maar helpt doorgaans wel. Een goed en verantwoord plan, lijkt het. Niet dus. Ook mijn computer weigert dienst en programma's waarvan ik niet eens wist dat ik ze had lopen vast.

Ik haat zondagen.

Grappen en grollen in het bruisend hart van een dode stad

De laatste foto is mijn lookbook look! Heb je lookbook? Aarzel dan niet en gun mij even die kekke hype.
"When I was a teenage whore" http://lookbook.nu/look/3151481-Teenage-Whore