Ruisend jij in de blinde nacht. Duisternis is waarneembaar, jouw vorm onbekend.
Het silhouet onderscheidt zich nauwelijks van de nevel die het geheel besiert. Lichaam en gedachten worden één, smelten samen, als iets ranzigs dat mij toch geluk brengt.
Het gezichtsveld vervaagt en dan is er enkel niets. Nietigheid vervult mij, lijkt me bruut te willen slachten.
Jouw afwezigheid doet pijn, laat onzichtbare en toch etterende wonden achter. Wonden die nooit zullen helen en bij elke gedachte dieper zullen worden, tot de pijn het hart bereikt en ons leidt naar het sterven.
Wij zijn een gestorven droom.
donderdag 30 september 2010
woensdag 29 september 2010
Soms is de sympathie verkracht. Is jouw bronzig huidsel compleet uit mijn gedachten weggevaagd, net als je ivoorwitte huid en diepe, donkere ogen. Al deze kenmerken van ziekelijke schoonheid transformeren binnen mijn gezichtsveld in monsters. Gruwelijke, verkoolde en vooral duivelse wezens die zich voeden met mijn diepst gewortelde haat. Mijn grondige apathie, zielsangst en bovenal verlies.
Want verlies, dat heb ik geleden.
Ik ben jou, je verschijning, verloren. Uit het oog, althans. Ik ben ziek van jou. Elke klank die ik uitstoot is een klank waarmee ik jou steeds verder uitkots, een gebeurtenis die mijn binnenste doet openrijten, om nooit meer te herstellen. De diepe, woeste haat die ver in de krochten van mijn ziel schuilt.
De ophemeling van mijn haat voor jou.
Want verlies, dat heb ik geleden.
Ik ben jou, je verschijning, verloren. Uit het oog, althans. Ik ben ziek van jou. Elke klank die ik uitstoot is een klank waarmee ik jou steeds verder uitkots, een gebeurtenis die mijn binnenste doet openrijten, om nooit meer te herstellen. De diepe, woeste haat die ver in de krochten van mijn ziel schuilt.
De ophemeling van mijn haat voor jou.
Herfst.
Het rood van de kilte mag dan vele bomen sieren, jou geeft het enkel een serene dofheid. In materieel opzicht ben je niets, in mijn gedachten allesoverheersend.
Met de regendruppels komt jouw lach en met de zon zie ik je huilen. Ieder zuchtje wind is genoeg om te horen wat je zegt. Ieder blad dat zich gracieus door de stilstaande lucht verplaatst is genoeg om aan te duiden dat jij het bent.
En laat dat nou net zijn waar ik altijd al zo bang voor was. Zielsangst, noem ik het. Je vangt mij in je herfstige armen, je depressie en tranen overspoelen me, vagen al mijn zelfheid weg.
Je neemt me over.
Want jij bent als de wind.
Met de regendruppels komt jouw lach en met de zon zie ik je huilen. Ieder zuchtje wind is genoeg om te horen wat je zegt. Ieder blad dat zich gracieus door de stilstaande lucht verplaatst is genoeg om aan te duiden dat jij het bent.
En laat dat nou net zijn waar ik altijd al zo bang voor was. Zielsangst, noem ik het. Je vangt mij in je herfstige armen, je depressie en tranen overspoelen me, vagen al mijn zelfheid weg.
Je neemt me over.
Want jij bent als de wind.
dinsdag 21 september 2010
Hoe blij mag je wel niet zijn
Vandaag was -op een paar dingen na- eigenlijk best een leuke dag. Ten eerste had ik een verkort lesrooster, ten tweede had ik alleen maar lessen die ik leuk vond en ten derde ben ik 's middags met C. de stad in geweest, wat heel gezellig en 'diepgaand' was en een hoop gespreksstof opleverde.
Ik begon de dag met een saai ontbijt en een 'blueeehhh' humeur. Deze dinsdag zag er niet erg rooskleurig uit en zelfs toen ik mijn fameuze Oreokoekjes inpakte barstte er geen vlammetje in me los. Iedereen in huis was chagrijnig en aangezien ik daar erg vatbaar voor ben, was ik het ook.
Gelukkig werd het op school, ondanks de enorme dosis slecht nieuws en depressieve gezichten, een stuk beter. Na regen komt zonneschijn, denk ik dan maar. Tijdens de lessen hebben we weer veel lol gehad, soms zelfs een beetje teveel, ik moest namelijk een uiterst intrigerend gedichtje voordragen aan de klas.
Tijdens de gymles werd het geheel nog leuker. We hadden geen verplichte onderdelen en daarom heb ik anderhalf uur op het basketbalveld gestaan. Gek genoeg was ik niet zo a-fanatiek (is dat een woord) als normaal. Ik zat vol met energie en die kwam er dan ook uit, in combinatie met een hoop zweet en woeste kreten. Ik was niet de enige. De wedstrijdjes gingen er dan ook niet al te rustig aan toe; C. kreeg een elleboog in haar gezicht (ouch!) en niet veel later struikelde ik over een -opnieuw op de grond liggende- C, wat natuurlijk leidde tot lachstuipen van onovertroffen grootte.
School was 'gelukkig' snel om, want dan kon het leukste moment beginnen; vrije invulling van half 1 tot half 5! Wat geweldig. We besloten naar de stad te gaan. Uiteindelijk was er iets misgegaan waardoor 'we' enkel uit twee personen bestond. We hebben ons prima vermaakt hoor, maar het is wel jammer dat persoon nummer 3 er niet bij was.
In de stad hebben we een shitload aan eten binnengekregen, mede door medewerking van C. en haar portemonnee. Onder dit voedselige gezelschap waren onder andere Meneer Rookworst en zijn vrouw Hotdog (die, vanzelfsprekend, heel erg hot was), hun kinderen croissant en hamburger en mevrouw cola light met haar hondje Energy. Toen deze kleine dwergjes onze maag hadden bereikt, besloten we dat het tijd was voor 'blokjes geluk', also known as chocola. Deze blokjes geluk deden ons veel goed tijdens onze filosofische en ethisch (soms on)verantwoorde gesprekken en hebben ervoor gezorgd dat we tot half 5 geen enkele stilte lieten vallen.
Al met al lijkt deze 'best leuke dag' nu dus best veel op een geweldige dag. Dankjewel C, het was leuk!
Ik begon de dag met een saai ontbijt en een 'blueeehhh' humeur. Deze dinsdag zag er niet erg rooskleurig uit en zelfs toen ik mijn fameuze Oreokoekjes inpakte barstte er geen vlammetje in me los. Iedereen in huis was chagrijnig en aangezien ik daar erg vatbaar voor ben, was ik het ook.
Gelukkig werd het op school, ondanks de enorme dosis slecht nieuws en depressieve gezichten, een stuk beter. Na regen komt zonneschijn, denk ik dan maar. Tijdens de lessen hebben we weer veel lol gehad, soms zelfs een beetje teveel, ik moest namelijk een uiterst intrigerend gedichtje voordragen aan de klas.
Tijdens de gymles werd het geheel nog leuker. We hadden geen verplichte onderdelen en daarom heb ik anderhalf uur op het basketbalveld gestaan. Gek genoeg was ik niet zo a-fanatiek (is dat een woord) als normaal. Ik zat vol met energie en die kwam er dan ook uit, in combinatie met een hoop zweet en woeste kreten. Ik was niet de enige. De wedstrijdjes gingen er dan ook niet al te rustig aan toe; C. kreeg een elleboog in haar gezicht (ouch!) en niet veel later struikelde ik over een -opnieuw op de grond liggende- C, wat natuurlijk leidde tot lachstuipen van onovertroffen grootte.
School was 'gelukkig' snel om, want dan kon het leukste moment beginnen; vrije invulling van half 1 tot half 5! Wat geweldig. We besloten naar de stad te gaan. Uiteindelijk was er iets misgegaan waardoor 'we' enkel uit twee personen bestond. We hebben ons prima vermaakt hoor, maar het is wel jammer dat persoon nummer 3 er niet bij was.
In de stad hebben we een shitload aan eten binnengekregen, mede door medewerking van C. en haar portemonnee. Onder dit voedselige gezelschap waren onder andere Meneer Rookworst en zijn vrouw Hotdog (die, vanzelfsprekend, heel erg hot was), hun kinderen croissant en hamburger en mevrouw cola light met haar hondje Energy. Toen deze kleine dwergjes onze maag hadden bereikt, besloten we dat het tijd was voor 'blokjes geluk', also known as chocola. Deze blokjes geluk deden ons veel goed tijdens onze filosofische en ethisch (soms on)verantwoorde gesprekken en hebben ervoor gezorgd dat we tot half 5 geen enkele stilte lieten vallen.
Al met al lijkt deze 'best leuke dag' nu dus best veel op een geweldige dag. Dankjewel C, het was leuk!
zondag 19 september 2010
Total sadness
Ik heb besloten wat meer zelf geschreven stukjes te posten, in plaats van alleen blogposts. Zo heb je naast mijn cynische, sarcastische en bovenal erg leuke stukjes ook nog wat meer diepgaand werk. Wees wel voorbereid, soms ben ik erg filosofisch.
Het onderstaande stukje heb ik geschreven toen ik in een niet erg goed humeur was, dus denk niet dat de toon ervan op dit moment iets met me te maken heeft...
-------------
Noten, gezang. Klanken lijken mijn oren te verblijden. Maar is dit enkel schijn? Antwoorden genoeg, vragen teveel. Het lijkt prachtig, dat ís het ook. Elk akkoord, iedere toon is een kunstwerk op zich.
Maar het maakt alles zwaarder. Deze prachtige, hypnotiserende muziek is als een parasiet. Iets dat van je leeft, je energie en wilskracht absorbeert. Iets dat je eerst met open armen verwelkomt, waarna het je nooit meer wil loslaten. Wat je ook doet.
Iets dat een last voor je is, soms een opluchting. Maar vooral een last. Een die steeds zwaarder wordt, tot het gewicht ondraaglijk wordt, tot het je benen breekt. Tot je bezwijkt.
En dan lig je daar. Willoos, terwijl je botten worden verpulverd.
Je wil niet opstaan. Het moet, maar je wil niet meer. Kan het ook niet.
Mooie, dodelijke schijn.
Het onderstaande stukje heb ik geschreven toen ik in een niet erg goed humeur was, dus denk niet dat de toon ervan op dit moment iets met me te maken heeft...
-------------
Noten, gezang. Klanken lijken mijn oren te verblijden. Maar is dit enkel schijn? Antwoorden genoeg, vragen teveel. Het lijkt prachtig, dat ís het ook. Elk akkoord, iedere toon is een kunstwerk op zich.
Maar het maakt alles zwaarder. Deze prachtige, hypnotiserende muziek is als een parasiet. Iets dat van je leeft, je energie en wilskracht absorbeert. Iets dat je eerst met open armen verwelkomt, waarna het je nooit meer wil loslaten. Wat je ook doet.
Iets dat een last voor je is, soms een opluchting. Maar vooral een last. Een die steeds zwaarder wordt, tot het gewicht ondraaglijk wordt, tot het je benen breekt. Tot je bezwijkt.
En dan lig je daar. Willoos, terwijl je botten worden verpulverd.
Je wil niet opstaan. Het moet, maar je wil niet meer. Kan het ook niet.
Mooie, dodelijke schijn.
woensdag 15 september 2010
30DOES: opnieuw wijziging
Door een combinatie van tijdgebrek en opstapelende 30DOES-'schulden' hebben wij een besluit genomen. Wees niet bang, we staken de actie niet! We denken alleen dat het vrij onmogelijk is om elke dag iets nieuws te doen, veelal door schooltijden en drukheid en stress. Enzovoort.
Daarom hebben we besloten van 30DOES een soort actieve bucket list te maken. We zijn van plan in korte tijd 30 nieuwe dingen te doen, waarvan we er nu dus al 9 (?) hebben gedaan. We doen het dus niet meer binnen een vaste tijd, maar wel zo snel mogelijk, zodat we wat flexibeler te werk kunnen gaan.
Dat was het! Viel mee toch?
Daarom hebben we besloten van 30DOES een soort actieve bucket list te maken. We zijn van plan in korte tijd 30 nieuwe dingen te doen, waarvan we er nu dus al 9 (?) hebben gedaan. We doen het dus niet meer binnen een vaste tijd, maar wel zo snel mogelijk, zodat we wat flexibeler te werk kunnen gaan.
Dat was het! Viel mee toch?
maandag 13 september 2010
30DOES: Dag negen
Het is al een tijdje terug, maar na een heel leuk en druk weekend is onze eerste 30DOES activiteit weer succesvol voltooid. Onze opgave voor vandaag was een liedje schrijven voor onze oude band, Thee Heavy Tits.
We hebben de naam echter veranderd in PORNOPOPS, omdat we vonden dat thee heavy tits een nieuw jasje nodig hadden. Anyways, de songtekst is dus af en daarvan krijg je nu een klein voorproefje.
Het liedje heet Dear dear bicycle.
Hieronder het lieftallige logo van PORNOPOPS, door ondergetekende ontworpen.
We hebben de naam echter veranderd in PORNOPOPS, omdat we vonden dat thee heavy tits een nieuw jasje nodig hadden. Anyways, de songtekst is dus af en daarvan krijg je nu een klein voorproefje.
Het liedje heet Dear dear bicycle.
And we were supposed to sing alongDit is natuurlijk maar een minuscuul stukje van onze geniale tekst. Meer krijg je later, op welke manier blijft nog even geheim.
Another verse, another song
And every song was like
I want to ride my bicycle, I want to ride my bike
Dear dear bicycle, I'm not angry anymore
I've forgiven you,
Now please come back
Won't hurt you anymoreee
Hieronder het lieftallige logo van PORNOPOPS, door ondergetekende ontworpen.
Ons egocentrisme
Het menselijk brein is iets dat me dagelijks fascineert. Ik vraag me altijd af hoe wij, als mens, aan die vreemde kronkels in onze gedachten komen. Wat ik me het meest afvraag, is waarom wij ons in godsnaam zo ver verheven voelen boven elk ander schepsel.
De mens ziet zichzelf al onbeschrijfbaar lang als 'het intelligente soort'. Het is dan misschien zo dat wij, als mensen, met elkaar kunnen praten en enorm veel macht hebben, maakt dit ons 'het intelligente soort'?
Ik denk van niet. Want hoe je het ook wendt of keert, de mens blijft een dier. We onderscheiden onszelf van dieren, maar eigenlijk slaat dit helemaal nergens op. We hebben dezelfde manier van denken, we denken namelijk eerst aan onszelf en hoe we eten te pakken krijgen, waar we gaan slapen, etcetera. Alles wat daar bijkomt is menselijke, bedachte luxe en bijzaak.
Want hoe slim is de mens nou eigenlijk? Natuurlijk, we hebben een manier gevonden om elektriciteit te gebruiken, om ons sneller voort te bewegen dan het snelste zoogdier, we hebben voor vrijwel alles een oplossing. Maar er is één ding dat we niet kunnen, en dat is dingen houden zoals ze moeten zijn. We zijn gigantisch goed in dingen vernietigen, al helemaal als deze niet van ons zijn. We vernietigen de aarde en denken enkel en alleen aan onszelf. Meer hout nodig? Ach, dan kappen we een bos. Hoe zou het zijn als de apen ineens besloten onze huizen in de fik te steken zodat hun houtskoolvoorraad weer lekker wordt aangevuld? Het lijkt misschien een vreemd voorbeeld, maar dit is precies hoe ik erover denk.
We staan er eigenlijk nooit bij stil wat voor ravage we aanrichten en dat is erg. Heel erg.
Ik ben trouwens geen haar beter, ik denk ook dat daar geen uitzonderingen in zijn. Ik denk dat het in ons menszijn zit, hoe we zijn. Ik denk dat de mens een egocentrische machine is. Maar zo heeft iedereen zijn eigen mening en ik denk niet dat de mijne op deze manier heel veel zin heeft.
Ach, het is er in elk geval uit.
De mens ziet zichzelf al onbeschrijfbaar lang als 'het intelligente soort'. Het is dan misschien zo dat wij, als mensen, met elkaar kunnen praten en enorm veel macht hebben, maakt dit ons 'het intelligente soort'?
Ik denk van niet. Want hoe je het ook wendt of keert, de mens blijft een dier. We onderscheiden onszelf van dieren, maar eigenlijk slaat dit helemaal nergens op. We hebben dezelfde manier van denken, we denken namelijk eerst aan onszelf en hoe we eten te pakken krijgen, waar we gaan slapen, etcetera. Alles wat daar bijkomt is menselijke, bedachte luxe en bijzaak.
Want hoe slim is de mens nou eigenlijk? Natuurlijk, we hebben een manier gevonden om elektriciteit te gebruiken, om ons sneller voort te bewegen dan het snelste zoogdier, we hebben voor vrijwel alles een oplossing. Maar er is één ding dat we niet kunnen, en dat is dingen houden zoals ze moeten zijn. We zijn gigantisch goed in dingen vernietigen, al helemaal als deze niet van ons zijn. We vernietigen de aarde en denken enkel en alleen aan onszelf. Meer hout nodig? Ach, dan kappen we een bos. Hoe zou het zijn als de apen ineens besloten onze huizen in de fik te steken zodat hun houtskoolvoorraad weer lekker wordt aangevuld? Het lijkt misschien een vreemd voorbeeld, maar dit is precies hoe ik erover denk.
We staan er eigenlijk nooit bij stil wat voor ravage we aanrichten en dat is erg. Heel erg.
Ik ben trouwens geen haar beter, ik denk ook dat daar geen uitzonderingen in zijn. Ik denk dat het in ons menszijn zit, hoe we zijn. Ik denk dat de mens een egocentrische machine is. Maar zo heeft iedereen zijn eigen mening en ik denk niet dat de mijne op deze manier heel veel zin heeft.
Ach, het is er in elk geval uit.
zondag 12 september 2010
Feminisme?
Vandaag was ik met goede vriendin Z. in de bibliotheek, wat natuurlijk tot spannende taferelen leidde. Zij was op zoek naar Duitse boeken (der Apotheker en iets dat ik ben vergeten), maar toen die boeken ofwel waren uitgeleend of gewoon niet bestonden, besloten wij dat de bibliotheek ons toch een vorm van genot moest brengen.
Dit genot vonden we op een zeer opmerkelijke afdeling die stond volgebouwd met boeken als 'de man, het zwakke geslacht' en 'wife powerrr' (die laatste is vrij vertaald, de originele naam ben ik half vergeten).
Deze titels vonden wij vrij vermakelijk en het waren ook écht feministische boeken ("de chromosomale eigenschappen van het geslacht gingen al ver voor de prehistorie mis, toen het Y-chromosoom zijn intrede deed bij dinosaurussen", of iets dergelijks) maar toch knaagde er bij mij iets. Tuurlijk, ik ben voor elke vorm van een geëmancipeerde samenleving. Ik vind het heel goed als vrouwen gelijke kansen kunnen krijgen als mannen, maar bestaat er niet ook iets als over-emancipatie? Emancipatie die zo ver gaat dat een andere groep zich moet emanciperen? Ik vind feminisme op zich een goed iets, maar het moet niet tever doorslaan. Want moet er dan ineens mannenemancipatie plaatsvinden? Homminisme, of zoiets? Dat is een averechts effect van 'de gelijke kans' en ik denk niet dat we daar naar op zoek zijn in deze samenleving.
Daarbij snap ik het eigenlijk niet. Waarom mannen als grote boosdoeners worden beschouwd. Tuurlijk, wij hebben ooit alle banen ingepikt. Maar de vrouwen zijn druk bezig met een inhaalslag en er zijn behoorlijk wat topvrouwen. Daarbij heb ik niet het idee dat wij, als leden van het oeroude mannelijke geslacht (ja, ik hoor er ook bij, voor het geval die vraag door je hoofd spookte), deze topvrouwen overhoop schieten met een kannon. Waar is al die haat voor nodig?
Tuurlijk. Alle mannen zijn assholes. Dat moet ik toegeven, ik ben zelf soms ook een enorme asshole. Maar vrouwen hebben toch ook niet altijd alles goed voor elkaar? Ook vrouwen vliegen mensen in de haren.
Ik denk dat iedereen wel iets verkeerds heeft, maar om iemand daarom nou tot het zwakke geslacht te benoemen vind ik erg ver gaan. Wat nou als we iedereen als persoon zien in plaats van wandelende lul of kut? Ik denk dat dat een hoop narigheid voorkomt.
Pfft, sommige dingen zal ik ook nooit begrijpen.
Dit genot vonden we op een zeer opmerkelijke afdeling die stond volgebouwd met boeken als 'de man, het zwakke geslacht' en 'wife powerrr' (die laatste is vrij vertaald, de originele naam ben ik half vergeten).
Deze titels vonden wij vrij vermakelijk en het waren ook écht feministische boeken ("de chromosomale eigenschappen van het geslacht gingen al ver voor de prehistorie mis, toen het Y-chromosoom zijn intrede deed bij dinosaurussen", of iets dergelijks) maar toch knaagde er bij mij iets. Tuurlijk, ik ben voor elke vorm van een geëmancipeerde samenleving. Ik vind het heel goed als vrouwen gelijke kansen kunnen krijgen als mannen, maar bestaat er niet ook iets als over-emancipatie? Emancipatie die zo ver gaat dat een andere groep zich moet emanciperen? Ik vind feminisme op zich een goed iets, maar het moet niet tever doorslaan. Want moet er dan ineens mannenemancipatie plaatsvinden? Homminisme, of zoiets? Dat is een averechts effect van 'de gelijke kans' en ik denk niet dat we daar naar op zoek zijn in deze samenleving.
Daarbij snap ik het eigenlijk niet. Waarom mannen als grote boosdoeners worden beschouwd. Tuurlijk, wij hebben ooit alle banen ingepikt. Maar de vrouwen zijn druk bezig met een inhaalslag en er zijn behoorlijk wat topvrouwen. Daarbij heb ik niet het idee dat wij, als leden van het oeroude mannelijke geslacht (ja, ik hoor er ook bij, voor het geval die vraag door je hoofd spookte), deze topvrouwen overhoop schieten met een kannon. Waar is al die haat voor nodig?
Tuurlijk. Alle mannen zijn assholes. Dat moet ik toegeven, ik ben zelf soms ook een enorme asshole. Maar vrouwen hebben toch ook niet altijd alles goed voor elkaar? Ook vrouwen vliegen mensen in de haren.
Ik denk dat iedereen wel iets verkeerds heeft, maar om iemand daarom nou tot het zwakke geslacht te benoemen vind ik erg ver gaan. Wat nou als we iedereen als persoon zien in plaats van wandelende lul of kut? Ik denk dat dat een hoop narigheid voorkomt.
Pfft, sommige dingen zal ik ook nooit begrijpen.
zaterdag 11 september 2010
Blugh
Ik zit de laatste tijd enorm veel over mijn toekomst na te denken en ik heb echt geen flauw idee wat ik wil. En een klas met ambitieuze leerlingen maakt het er niet beter op. Het lijkt alsof iedereen in mijn omgeving precies weet wat hij/zij wil. Dat is niet zo en dat weet ik zelf ook wel, maar het líjkt zo. Ze weten waarschijnlijk meer dan ik.
Ik weet van mezelf dat ik artistiek ben en droom ervan later mijn brood te verdienen met een eigen atelier of weet ik veel, maar ik moet realistisch zijn. Ik droom ervan om een kunstopleiding te doen, naar een kunstacademie te gaan, maar ik weet niet eens welke richting. Ik ben gek op tekenen, fotograferen, schrijven, gitaar spelen, filosoferen en... zucht. Teveel dus. Maar ga ik daar ooit mijn geld mee kunnen verdienen? Ik mag dan een pessimist zijn, ik vind mezelf vrij realistisch als ik zeg dat brood verdienen daarin niet makkelijk is. Daarom heb ik er over na gedacht of dit het wel is. Of ik niet iets anders moet doen.
En toch ben ik eruit. Welke kant ik op wil. Ik moet en zal die kunstopleiding doen. Ik moet en zal doen wat ik wil, wat mijn droom is. En ik wil er alles voor geven. Maar ik weet dat het ongelooflijk moeilijk is, wat er dan weer voor zorgt dat ik al mijn visie kwijt ben. Zelfvertrouwen kweken? Tegen mijn chronische zelfhaat kan waarschijnlijk niks op en al ga ik mezelf waarderen, bereik ik het dan wél ooit? Ik vind die gedachte zo onrealistisch. Maar ik vind dat ik het kan. En ik ga het ook proberen.
Maar zucht, wat als...
Nee.
Ik weet van mezelf dat ik artistiek ben en droom ervan later mijn brood te verdienen met een eigen atelier of weet ik veel, maar ik moet realistisch zijn. Ik droom ervan om een kunstopleiding te doen, naar een kunstacademie te gaan, maar ik weet niet eens welke richting. Ik ben gek op tekenen, fotograferen, schrijven, gitaar spelen, filosoferen en... zucht. Teveel dus. Maar ga ik daar ooit mijn geld mee kunnen verdienen? Ik mag dan een pessimist zijn, ik vind mezelf vrij realistisch als ik zeg dat brood verdienen daarin niet makkelijk is. Daarom heb ik er over na gedacht of dit het wel is. Of ik niet iets anders moet doen.
En toch ben ik eruit. Welke kant ik op wil. Ik moet en zal die kunstopleiding doen. Ik moet en zal doen wat ik wil, wat mijn droom is. En ik wil er alles voor geven. Maar ik weet dat het ongelooflijk moeilijk is, wat er dan weer voor zorgt dat ik al mijn visie kwijt ben. Zelfvertrouwen kweken? Tegen mijn chronische zelfhaat kan waarschijnlijk niks op en al ga ik mezelf waarderen, bereik ik het dan wél ooit? Ik vind die gedachte zo onrealistisch. Maar ik vind dat ik het kan. En ik ga het ook proberen.
Maar zucht, wat als...
Nee.
30DOES: Dag zeven en acht
Jaja, het heeft weer even geduurd om te bloggen. Ik moet zeggen dat ik me op het moment van schrijven een slecht mens voel. Mijn humeur is nu echter opperbest, dus dat boeit me eigenlijk niks. Daarom leek het me leuk om nú over dag 7 en 8 te bloggen.
Op dag zeven besloten we bijgelovig te zijn. Dit hield in dat we niet mochten gapen zonder een hand voor onze mond. Ook mochten we niet op randjes van stoeptegels lopen (lastig met mijn schoenmaat) en bij elke zwarte kat gillend wegrennen, wat vrij zielig was aangezien mijn eigen kat zo zwart als oostindische inkt is. Gelukkig zijn we de hele dag bijgelovig geweest tot we er (bijna) bij neervielen en is die opgave geslaagd.
Daarna hadden we voor dag 8 nog de opdracht om een kauwgumbel te blazen die gigantisch was. Hierin hebben we gefaald, aangezien we kauwgum waren vergeten te kopen en daar ook niet echt een mogelijkheid meer voor was.
Maar dat moeten we inhalen. Vind ik dan. Eens kijken hoe A. daarover denkt.
Op dag zeven besloten we bijgelovig te zijn. Dit hield in dat we niet mochten gapen zonder een hand voor onze mond. Ook mochten we niet op randjes van stoeptegels lopen (lastig met mijn schoenmaat) en bij elke zwarte kat gillend wegrennen, wat vrij zielig was aangezien mijn eigen kat zo zwart als oostindische inkt is. Gelukkig zijn we de hele dag bijgelovig geweest tot we er (bijna) bij neervielen en is die opgave geslaagd.
Daarna hadden we voor dag 8 nog de opdracht om een kauwgumbel te blazen die gigantisch was. Hierin hebben we gefaald, aangezien we kauwgum waren vergeten te kopen en daar ook niet echt een mogelijkheid meer voor was.
Maar dat moeten we inhalen. Vind ik dan. Eens kijken hoe A. daarover denkt.
woensdag 8 september 2010
30DOES: Dag zes
Jaja, het is nog dag zes, wat betekent dat dit bericht nét op tijd is. Nu ik dit schrijf zesendertig minuten, om precies te zijn. Om dit vol te houden zal ik bondig moeten zijn; we hebben vandaag een fanbrief aan de psychoband Horrorpops gestuurd. De brief die je hier ziet is de brief die we naar Patricia Day, de prachtige zangeres, hebben verstuurd:
Ter opheldering hieronder de tekst die misschien niet zo goed te lezen valt;
Zo, dat was dan de brief. Nu nog iets voor morgen bedenken!
---
Ter afsluiting nog even een leuk filmpje met muziek van deze prachtband.
 | |
| We kunnen uitstekend spellen, Firefox herkent gewoon geen Engels. |
Ter opheldering hieronder de tekst die misschien niet zo goed te lezen valt;
september 8th, 2010
Dearest Horrorpops,
We have received the great news. You still exist! How we know? Well, we're not dead yet! What we want to say is... We want to marry you! Directly. As a band.
We really love you. We do, we do!
Oh, how rude. We even forgot to introduce ourselves. Our names are Max (Captain Zombie) and Alex Tess (The Undead Chihuahua).
Your music is so inspiring and you look sooooo awesome! We just love you. Love love love. Love.
Oh, by the way, we form a band! We're called Thee Heavy Tits and we play Rockapunkie underwater vikingmetalbreezerjunkcoretronica music.
Well, we SAY we play it. We haven't done anything yet and the band exists for almost a year already.
One day, we want to be as awesome as you are, which isn't gonna happen because we suck. But sucking can be nice in some way.
Wow, this looks like a fan letter, doesn't it? Surprise, it kinda is!
Best Regards,
Captain Zombie and the Undead Chihuahua.
Zo, dat was dan de brief. Nu nog iets voor morgen bedenken!
---
Ter afsluiting nog even een leuk filmpje met muziek van deze prachtband.
30DOES: song op komst.
Denk bij deze titel alsjeblieft niet aan een titelsong voor een soap die over 30DOES gaat. Ain't gonna happen.
Wat wél gaat gebeuren, is het opnieuw leven inblazen van onze oude band, Thee Heavy Tits. Samen maakten we Rockapunkie underwater vikingmetalbreezerjunkcoretronica. Nouja, dat liegen we onszelf voor. We hebben namelijk nog nooit iets gepresteerd. Maar dat gaat wel gebeuren! En snel. Ons eerste nummer komt eraan. We hebben geen flauw idee hoe het gaat heten en/of klinken, maar het wordt vast geweldig.
We laten ons inspireren door het moment zelf, dus dat belooft veel goeds!
Wat wél gaat gebeuren, is het opnieuw leven inblazen van onze oude band, Thee Heavy Tits. Samen maakten we Rockapunkie underwater vikingmetalbreezerjunkcoretronica. Nouja, dat liegen we onszelf voor. We hebben namelijk nog nooit iets gepresteerd. Maar dat gaat wel gebeuren! En snel. Ons eerste nummer komt eraan. We hebben geen flauw idee hoe het gaat heten en/of klinken, maar het wordt vast geweldig.
We laten ons inspireren door het moment zelf, dus dat belooft veel goeds!
30DOES: Dag vijf
Gisteren was dag 5 van 30DOES. Het betekende dat we noodles zouden gaan eten op school! A. had pakjes noodles meegenomen naar deze plaats van verplicht leren en saaie docenten. Ik was verantwoordelijk voor het eetgerei en borden. Zoals altijd als ik verantwoordelijkheid moet dragen ging dat natuurlijk gruwelijk mis. Ik kreeg het niet voor elkaar hufterproof-borden te vinden. Gelukkig hebben we dit opgelost met plastic bekertjes.
Geweldig, al zeg ik het zelf.
Voor vandaag (dag 6) staat een fanbrief naar Horrorpops op het schema. Hoe het gaat gebeuren weet nog niemand, helaas.
Voor nu nog even wat foto's en dan eh... Tot straks. Of tot morgen. Dat ligt in handen (?) van mijn lieftallige computer.
Geweldig, al zeg ik het zelf.
Voor vandaag (dag 6) staat een fanbrief naar Horrorpops op het schema. Hoe het gaat gebeuren weet nog niemand, helaas.
Voor nu nog even wat foto's en dan eh... Tot straks. Of tot morgen. Dat ligt in handen (?) van mijn lieftallige computer.
 | |
| Deze foto is niet vreemd, de bekertjes waren fijngeknepen. |
 |
| Dit is nou genot. In een bekertje. |
 |
| De lens besloeg ervan. |
 |
| A. vindt het heerlijk. Duidelijk te zien ook. |
 | |||||||
| Ja, we genoten ervan.Vooral meneer krulkop, die erg moe was. |
maandag 6 september 2010
Muzikale update #1
Mijn blog is zo ongelooflijk muziekloos! Daarom heb ik besloten mezelf te dwingen om af en toe, laat zeggen elke week (nee, dat is geen belofte, dan kan ik tenminste nog terugkrabbelen) een update te geven van liedjes die ik heb ontdekt. Zo ben ik deze week helemaal gek van Vice Squad en Walls of Jericho. (daarvan kon ik helaas geen filmpje vinden)
Hieronder een stuk of wat filmpjes. Meer over een week!
Het eerste filmpje is een liedje van Vice Squad en het heet Princess Paranoia. Vice Squad is (of was eigenlijk) een punkband.
Daaronder staat Franz Ferdinand - Do you want to. Dit liedje kende ik al heel lang, maar ik heb het laatst herontdekt en daarbij meteen een energieboost gekregen.
Het laatste nummer is weer iets heel anders. Het is van Patsy Cline, een geweldige zangeres. Een echte oldie, maar wel gigantisch mooi en sfeervol.
Hieronder een stuk of wat filmpjes. Meer over een week!
Het eerste filmpje is een liedje van Vice Squad en het heet Princess Paranoia. Vice Squad is (of was eigenlijk) een punkband.
Daaronder staat Franz Ferdinand - Do you want to. Dit liedje kende ik al heel lang, maar ik heb het laatst herontdekt en daarbij meteen een energieboost gekregen.
Het laatste nummer is weer iets heel anders. Het is van Patsy Cline, een geweldige zangeres. Een echte oldie, maar wel gigantisch mooi en sfeervol.
30DOES: Dag 4 (?)
Gisteren hebben A. en ik besloten om van 30 Days of Epic shit geen zevendaagse maar vijfdaagse bezigheid per week te maken, simpelweg omdat we in het weekend te druk en/of lusteloos zijn om er iets aan te doen. Het loopt dus nog iets door in oktober.
Dit zorgt ervoor dat vandaag eigenlijk dag vier van 30DOES is. Vandaag hebben we weer een behoorlijk vreemde opgave gekregen; het hebben van en praten over een onzichtbare vriend!
Dit is de reden dat Kimmetje en haar kat Karel samen met Herman in ons leven zijn gekomen. Inmiddels zijn de twee gelukkig getrouwd.
Morgen gaan we noodles eten op school!
Ter afsluiting nog een paar illustraties.
(credits: Laura.)
 |
| M. en Kimmetje |
 |
| A, in innige omhelzing met Herman. |
 |
| Samen 'peace out' met Herman (linksmidden) en Kimmetje (rechtsmidden) |
 |
| Een vurige romance tussen Herman (links) en Kimmetje (rechts) |
 |
| Helaas zat Karel de kat er wat verlaten bij... |
zondag 5 september 2010
30DOES: help.
Gisteren was dag vier van 30DOES. Ik was erg inspiratieloos en vond het niet heel leuk om alles in mijn eentje te doen. Ik heb besloten een tijdje met een accent te praten, maar ook daar is niet heel veel aan als jij de enige bent die weet waarom. Het is best vermoeiend om elke dag iets anders te doen. Ik heb er ook eigenlijk lang niet altijd zin in. BLUGH.
vrijdag 3 september 2010
30DOES: Dag drie
Vandaag (JA, hij is op tijd!) besloten we om voor het eerst in ons leven flessenpost te versturen!
Eigenlijk was dit een vrij simpele opdracht, maar die moeten er natuurlijk ook zijn.
We schreven een brief aan de onbekende die de fles wellicht zou vinden (tenzij de vinder een meerkoet is, want die kunnen niet lezen...) en bleven dus uiterst onpersoonlijk.
De inhoud van de brief kunnen we helaas niet vertellen.
Enfin, 's middags stonden we dan op de brug met een fles drank. Nouja, een fles zónder drank. Met briefje.
Het ging heel snel. Ploep. Weg was de fles. Weg was onze brief.
Nu maar wachten tot iemand hem vindt.
A. Schrijft de brief (ik heb een tijdelijke handicap...)
A. is klaar om te gooien.
Ik sta klaar om een de fles te gooien (en om iets heel smerigs te eten, zo te zien)
Eigenlijk wilden we een foto maken van de vliegende fles, maar dat lukte niet.
En daar gaat die felbegeerde fles dan.
Eigenlijk was dit een vrij simpele opdracht, maar die moeten er natuurlijk ook zijn.
We schreven een brief aan de onbekende die de fles wellicht zou vinden (tenzij de vinder een meerkoet is, want die kunnen niet lezen...) en bleven dus uiterst onpersoonlijk.
De inhoud van de brief kunnen we helaas niet vertellen.
Enfin, 's middags stonden we dan op de brug met een fles drank. Nouja, een fles zónder drank. Met briefje.
Het ging heel snel. Ploep. Weg was de fles. Weg was onze brief.
Nu maar wachten tot iemand hem vindt.
30DOES: Dag twee
Sorry dat we achterlopen, alle laptops in huis waren ineens foetsie!
Gisteren was de tweede dag van onze 30DOES. Omdat we dat nog nooit hadden gedaan, besloten we bomen te gaan knuffelen. Een zeker persoon had mij al eens uitgemaakt voor 'bomenknuffelaar' omdat ik vrij links ben, dus daar besloot ik het maar van te nemen.
Het plan voltrok zich 's middags, omstreeks 15:00 uur. Nadat we verscheidene bomen hadden goed en/of afgekeurd, besloten we er maar een uit te kiezen. Het werd de boom bij het fietspad, tegenover de pabo en de oude bibliotheek. Dit was veruit de mooiste boom. Hij zag er gezond uit en daarom besloten we hem een gezonde naam te geven, wat de boom voor ons Bert de Boom maakte.
Na de boom een aantal keer te hebben verblijd met onze omarming, besloten we dit eens te fotograferen. Daarna moesten we er helaas weer vandoor, want de plicht riep.
Ik hoor je denken; dit vraagt om foto's! Dat doet het inderdaad.
Dus hiermee kondig ik het einde aan. Veel fotokijkplezier.
M. en A. vergrijpen zich aan boom.
Bert de Boom.
Bert de Boom en twee retards.
Eigenlijk zijn bomen best aardig.
Einde.
Gisteren was de tweede dag van onze 30DOES. Omdat we dat nog nooit hadden gedaan, besloten we bomen te gaan knuffelen. Een zeker persoon had mij al eens uitgemaakt voor 'bomenknuffelaar' omdat ik vrij links ben, dus daar besloot ik het maar van te nemen.
Het plan voltrok zich 's middags, omstreeks 15:00 uur. Nadat we verscheidene bomen hadden goed en/of afgekeurd, besloten we er maar een uit te kiezen. Het werd de boom bij het fietspad, tegenover de pabo en de oude bibliotheek. Dit was veruit de mooiste boom. Hij zag er gezond uit en daarom besloten we hem een gezonde naam te geven, wat de boom voor ons Bert de Boom maakte.
Na de boom een aantal keer te hebben verblijd met onze omarming, besloten we dit eens te fotograferen. Daarna moesten we er helaas weer vandoor, want de plicht riep.
Ik hoor je denken; dit vraagt om foto's! Dat doet het inderdaad.
Dus hiermee kondig ik het einde aan. Veel fotokijkplezier.
Einde.
Een perfecte dag
Het is vijf voor zeven en ik ben wakker. Klaarwakker zelfs. Het is verschrikkelijk, ik heb toch niet voor niets het eerste uur vrij? En als klap op de vuurpijl is het ook nog mijn broertjes verjaardag. Dat betekent gillende twaalfjarigen en eindeloze slaapfeestjes. En mensen een hand geven. Joepie.
Dat laatste zeg ik niet voor niets. Enkele uren later zit ik namelijk op de fiets richting school. Ik ga compleet op in mijn muziek. Maar dan plots; NJINGGG. Een irritante, prikkende pijn in mijn hand. Ik hou hem omhoog en trap in paniek op mijn remmen als ik zie dat het een wesp is, die me zojuist in mijn handpalm heeft gestoken.
Boos sla ik de wesp weg en vervolg zonder de beet uit te zuigen (de angel was er overigens wel uit) mij weg naar school omdat ik anders te laat kom. Het gevoel wordt echter alleen maar onprettiger, dus ik besluit dat even tegen mijn docent te zeggen. Die vertelt me dat ze geen ehbo-spullen heeft, en al helemaal niet voor wespensteken. Vervolgens word ik naar de conciërge gestuurd. Die stuurt me naar de kantine. Die mensen sturen me naar de receptie, die sturen me weer naar de conciërge, dan ga ik weer naar de kantine en uiteindelijk toch naar de receptie.
Voor een zalfje dat de pijn een halfuur laat stoppen.
En nu doet mijn hand dus nog steeds pijn en kan ik nauwelijks schrijven. Laat staan handen schudden.
Dat laatste zeg ik niet voor niets. Enkele uren later zit ik namelijk op de fiets richting school. Ik ga compleet op in mijn muziek. Maar dan plots; NJINGGG. Een irritante, prikkende pijn in mijn hand. Ik hou hem omhoog en trap in paniek op mijn remmen als ik zie dat het een wesp is, die me zojuist in mijn handpalm heeft gestoken.
Boos sla ik de wesp weg en vervolg zonder de beet uit te zuigen (de angel was er overigens wel uit) mij weg naar school omdat ik anders te laat kom. Het gevoel wordt echter alleen maar onprettiger, dus ik besluit dat even tegen mijn docent te zeggen. Die vertelt me dat ze geen ehbo-spullen heeft, en al helemaal niet voor wespensteken. Vervolgens word ik naar de conciërge gestuurd. Die stuurt me naar de kantine. Die mensen sturen me naar de receptie, die sturen me weer naar de conciërge, dan ga ik weer naar de kantine en uiteindelijk toch naar de receptie.
Voor een zalfje dat de pijn een halfuur laat stoppen.
En nu doet mijn hand dus nog steeds pijn en kan ik nauwelijks schrijven. Laat staan handen schudden.
donderdag 2 september 2010
WIJZIGING: 30DOES; dag twee
Het plan voor vandaag, de fameuze tweede dag van 30DOES, was oorspronkelijk om een tijdcapsule te begraven, maar is enigszins veranderd door een geweldige planning van de meneer die dit nu zit te typen.
Vandaag wordt het dus geen tijdcapsule, maar treehuggen! Je zult je afvragen wat treehuggen is. Nee, dat is verkeerd gezegd. Je zult je afvragen of dat treehuggen letterlijk is wat het woord zegt. Ja, dat is het. Want zo achterlijk zijn we wel.
Vanmiddag of vanavond kun je foto's en een uitgebreid verslag lezen!
Vandaag wordt het dus geen tijdcapsule, maar treehuggen! Je zult je afvragen wat treehuggen is. Nee, dat is verkeerd gezegd. Je zult je afvragen of dat treehuggen letterlijk is wat het woord zegt. Ja, dat is het. Want zo achterlijk zijn we wel.
Vanmiddag of vanavond kun je foto's en een uitgebreid verslag lezen!
woensdag 1 september 2010
30DOES: Dag één
De allereerste dag van 30DOES brak vandaag aan. De opdracht luidde 'be a better person for just one day', wat betekent dat we allebei de hele dag niet gemeen mochten doen en gewoon een dag voor de goedheid in menselijke belichaming moesten spelen. Dat klinkt heel braaf, maar je moet het maar eens proberen.
Vandaag ben ik er dan ook achter gekomen wat voor verschrikkelijk persoon ik ben. Iedere keer dat ik me moest inhouden voelde vreselijk en het hield ook niet op bij drie keer, al moet ik zeggen dat er ook wel een hoop was dat vandaag tegenwerkte.
Het gaat om de meest simpele dingen waarover je struikelt; (oprecht) aardig doen tegen docenten, kalm blijven als er iets frustrerends gebeurt en bovenal niet terugschelden als iemand je uitscheldt. Een hele opgave!
Toch vind ik dat ik het tot nu toe vrij goed heb volgehouden. Ik heb de hele dag ook echt niemand uitgescholden, aangekeken met mijn dodelijke blik of mijn sarcasme laten voelen. Wél had ik vanmiddag even een kwaad momentje, maar dat is ruimschoots gecompenseerd met mijn geweldige gedrag vandaag.
Ik denk dat ik het meen als ik zeg dat ik vandaag mijn missie heb gehaald. Ik ben vandaag heel aardig geweest en in mijn omgeving moet dat ook goed merkbaar zijn geweest. De allereerste dag van 30DOES was dus een succes.
Morgen gaan we als het goed is een tijdcapsule begraven. En weer lekker schelden, natuurlijk.
Vandaag ben ik er dan ook achter gekomen wat voor verschrikkelijk persoon ik ben. Iedere keer dat ik me moest inhouden voelde vreselijk en het hield ook niet op bij drie keer, al moet ik zeggen dat er ook wel een hoop was dat vandaag tegenwerkte.
Het gaat om de meest simpele dingen waarover je struikelt; (oprecht) aardig doen tegen docenten, kalm blijven als er iets frustrerends gebeurt en bovenal niet terugschelden als iemand je uitscheldt. Een hele opgave!
Toch vind ik dat ik het tot nu toe vrij goed heb volgehouden. Ik heb de hele dag ook echt niemand uitgescholden, aangekeken met mijn dodelijke blik of mijn sarcasme laten voelen. Wél had ik vanmiddag even een kwaad momentje, maar dat is ruimschoots gecompenseerd met mijn geweldige gedrag vandaag.
Ik denk dat ik het meen als ik zeg dat ik vandaag mijn missie heb gehaald. Ik ben vandaag heel aardig geweest en in mijn omgeving moet dat ook goed merkbaar zijn geweest. De allereerste dag van 30DOES was dus een succes.
Morgen gaan we als het goed is een tijdcapsule begraven. En weer lekker schelden, natuurlijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)