Nu we toch weer in de tijd van de top 2000 en eeuwige gezelligheid zijn beland, leek het me wel eens leuk om een andere kant van mezelf te laten zien. Ik heb het erg vaak over wat ik nu leuk vind en wat me leuk lijkt in de toekomst, maar ik kijk eigenlijk zelden naar mijn (wel bijna achttien jaar oude) verleden.
Het valt me op dat de kinderen van na 2000 met heel andere dingen opgroeien dan de kinderen uit de twintigste eeuw. In het tijdperk van huppelende, roze Hannah Montana-imitaties met haar dat zo chemisch en plastic is dat het al in de hens vliegt als je er naar kijkt, populaire kleine jongetjes die worden vergeleken met stereotype lesbiennes en overmatig autotune-gebruik leek het me weleens leuk om stil te staan bij wat er vroegâh allemaal voor moois was.
Ik ben opgegroeid in een familie vol muziekliefhebbers. Zo was (en is) mijn opa bijvoorbeeld een groot fan van Frank Sinatra. Ik heb op menig verjaardag zijn gezang (dat van Frank Sinatra, maar ook van mijn opa) aan moeten horen, of ik daar nou zin in had of niet. Mijn ouders hadden het in elk geval niet, en gingen er dan ook maar meteen vanuit dat ik het ook bagger vond.
Mijn moeder was vroeger erg te spreken over zangeressen als Anouk, Pink en Skin (van Skunk Anansie). Dat is ze nu nog steeds wel, maar iets minder. Waar dat door komt weet ik niet. Mijn vader heeft al jaren dezelfde CD's (weten jullie wat dat is, moderne kinders?) in zijn CD-wisselaar (of dat dan?!) zitten, waarvan die van U2, Seal en Sting zonder twijfel grijs zijn gedraaid.
Als klein jochie had ik nog geen enorm uitgesproken mening over wat ik goed vond, maar ik kan me herinneren dat ik die muziek wel prettig vond: met U2 kon je immers heel hard meebrullen en bij Sting viel je lekker in slaap. Ook leerde ik door de vader van vriendin R. de band Genesis kennen, waarvan ik vrijwel alle nummers erg spannend vond.
Op vakantie hadden we vrijwel altijd dezelfde CD's in de auto: die van Sting, Santana en Ray of Light van Madonna. Dat laatste was misschien niet helemaal te verwachten, maar ik vond het wel te doen. Bovendien dacht ik dat de nummers gezongen waren door een vriendin van mijn moeder waar haar stem heel erg op leek, want wist ik veel wie Madonna was.
Enkele jaren later sloten ook de Red Hot Chilli Peppers, Kane (ieuw) en Amy Winehouse zich aan bij het repertoire van onze overbelaste CD-spelert. Al snel volgden artiesten als Adele en Giovanca, wat misschien iets minder binnen mijn genre viel maar toch nog best te pruimen was.
Vandaag de dag is mijn eigen muzieksmaak zo dominant dat ik moeite heb om het geduld op te brengen voor dergelijke muziek, maar ik kan in elk geval zeggen dat ik er waardevolle herinneringen aan heb overgehouden. Sterker nog, sommige artiesten vind ik nog steeds leuk. Neem bijvoorbeeld Genesis: hun nummers Land of Confusion en Tonight, Tonight staan gewoon in mijn iTunes-bibliotheek.
Hier onder een overzichtje van de liederen die ik vroeger te horen kreeg (met van alles en nog wat, omdat er toch wel genoeg te delen valt), en dat we nog maar lang naar muziek van vroegâh mogen luisteren. Fijne jaarwisseling!
zaterdag 31 december 2011
zondag 18 december 2011
De schim
De takken fluisterden naar hem, 'luister naar dat wat je roept'. De verdwaalde ziel draaide zich om, om niets te zien. Verwoed schudde hij zijn hoofd. De tranen stonden in zijn ogen. Hij was een hongerige geest, een onbevredigbaar stuk niets. Hij had haar nooit kunnen aanraken en zij had hem nooit kunnen zien.
De prijs die men moest betalen voor geluk was te groot, hij kon het zich niet veroorloven. Hij had zichzelf jaren voor de gek gehouden, gedaan alsof het wel kon, maar nu vielen alle leugens weg.
Een zacht geruis, opwaaiende rode bladeren. De stem van het woud die hem riep. Nooit mocht hij hieraan toegeven. Hij zou niet opnieuw die wirwar van doornstruiken en struikelwortels in gaan.
Ineens was daar de aanraking. Tien ranke vingers op zijn schouder.
Hij durfde niet te kijken, bang dat hij zichzelf opnieuw voor de gek hield.
dinsdag 13 december 2011
Red Velvet: poging één
Na mijn vorige blog heb ik besloten dat ik ab-so-luut niet meer kon wachten om aan mijn Red Velvet cake te beginnen: een bloedrode taart met mascarpone-frosting. Daarom heb ik vandaag moederlief voor het karretje gespannen en boodschappen voor me laten doen (tja, je moet toch wat als je tot half vijf op school zit) en ben ik zodra ik thuis arriveerde meteen begonnen. Helaas was het resultaat niet helemaal naar wens.
"Jezus Christus, dat is wel heel erg zoet," sprak mijn vader geschokt. "Je had me wel even mogen waarschuwen!"
"Inderdaad, Max. Ik zei toch dat er minder suiker in moest? En die frosting moet de volgende keer langer koelen."
Ouders hebben maar al te veel te klagen als ze zelf niet koken, blijkt maar weer. Echter, misschien hebben ze gelijk en is het niet verstandig om het recept (waar onder andere 500 gram poedersuiker en 350 gram gewone suiker deel van uitmaken) meteen te publiceren. Zaterdag ga ik in de herkansing: dan voeg ik limoen toe en laat ik de helft van de poedersuiker weg. Dan zal ik wellicht de twee recepten meenemen, als een dramatische before and after.
"Jezus Christus, dat is wel heel erg zoet," sprak mijn vader geschokt. "Je had me wel even mogen waarschuwen!"
"Inderdaad, Max. Ik zei toch dat er minder suiker in moest? En die frosting moet de volgende keer langer koelen."
Ouders hebben maar al te veel te klagen als ze zelf niet koken, blijkt maar weer. Echter, misschien hebben ze gelijk en is het niet verstandig om het recept (waar onder andere 500 gram poedersuiker en 350 gram gewone suiker deel van uitmaken) meteen te publiceren. Zaterdag ga ik in de herkansing: dan voeg ik limoen toe en laat ik de helft van de poedersuiker weg. Dan zal ik wellicht de twee recepten meenemen, als een dramatische before and after.
 |
| Te zoet, pffft. |
maandag 12 december 2011
Een nieuwe liefde
De afgelopen weken heb ik mijn passie voor eten herontdekt. Nouja, van de passie voor eten zelf was ik me al bewust, maar het maken ervan is iets waar ik niet altijd zin in heb.
Er is echter iets dat er verandering in heeft gebracht. Een nieuwe liefde. Een schoonheid.
Kunst.
Ik ontdekte namelijk laatst Food Network, een overdreven Amerikaanse website met recepten waarbij het water met liters uit mijn mond stroomt en mijn culinaire fantasie haar hoogtepunt bereik, ontdekt.
Het lijkt een normale website, tot je je verdiept in haar schoonheid. Als je dat eenmaal hebt gedaan, kun je er op rekenen dat je slachtoffer wordt van een zekere kookdrang. Ik heb zelfs een persoonlijke lijst gemaakt met gerechten die ik maar al te graag zou maken, waarvan de volgende enkele voorbeelden zijn:
- Red Velvet cake
- Pasta met gehaktballen van kalkoen
- Citroenpasta met gebakken gamba's
- Angel Food cake
- Lasagne met paddestoelen
- Thaise rode curry
- Teriyaki met shiitakes
- Tiramisu
- Strawberry Shortcake
Ik begin morgen met het afwerken van deze lijst.
Ja, ik ben slachtoffer. Nee, ik vind het niet erg.
zaterdag 3 december 2011
Gelegaliseerde explosieven
Het is december. De tijd van verbrijzelde chocoladeletters, pissed off kinderen en omvallende kerstbomen is weer aangebroken. Het is echter hoogst waarschijnlijk ook de tijd van sneeuw, vrieskou en vuurwerk. En laat dat laatste nou net iets zijn waar ik problemen mee heb.
Ik. haat. vuurwerk. Het is heus, het is echt, het is tragisch, misschien ook wel barbaars, maar ik HAAT het. Natuurlijk zijn van die fonteinen van licht in de donkere lucht prachtig om te aanschouwen, maar we weten allemaal dat dat niet het enige is wat we te zien krijgen. Want vuurwerk wordt helemaal niet alleen 's avonds afgestoken -en al helemáál niet alleen met oud en nieuw- en de term 'vuurwerk' neigt voor mij qua betekenis nog het meest naar 'Legale Explosieven die Kinderen in Terroristen Veranderen'.
Je zou nu kunnen gaan schreeuwen dat ik overdrijf als je niet zelf ook had ondervonden wat vuurwerk met een mens doet. We weten allemaal hoe gevaarlijk vuurwerk is en toch gooien we het vrijgevig in de handen van de jongste, meest puberale onverlaten. Die hond die een rotje ging apporteren en met een opgeblazen kop in het gras werd gevonden? Geen ongelukje. De jongen die zijn hand verloor bij vuurwerk afsteken? Geen ongelukje. Die oude vrouw wiens ramen uit haar flatje werden gebombardeerd? Geen ongelukje. Dit is een typische vorm van onverantwoordelijk gedrag die wij maar al te graag als ongelukje in de newspapers zien, maar we houden onszelf voor de gek. Want wie kent nou niet de irritante rotjes-gooiers onder de brug waar je elke dag onderdoor fietst, de knalvuurwerk-verslaafden die na het afsteken van hun explosieven niet omkijken maar heldhaftig wegrennen, de twaalfjarige jongetjes die ergens -en god weet waar- aan illegaal vuurwerk zijn gekomen? We kennen ze allemaal. We moeten het alleen nog zien.
Ik pleit ervoor dat vuurwerk niet langer in ieders handen terecht kan komen. Houd dat siervuurwerk maar lekker binnen het gemeentelijk bestuur en vier een gezamenlijk nieuwjaar met iets minder riskant vuurwerk. Er zullen dan natuurlijk nog mensen zijn die op een illegale manier aan hun pyromane trekken komen, maar dat moet dan maar hard afgestraft worden. De politie kan best 'es in plaats van mijn fietslampje te controleren een met explosieven smijtende puber aanpakken.
Op die manier zitten we in elk geval niet gevoelsmatig middenin een (letterlijk) knallende burgeroorlog. Dan kunnen we gerust naar buiten gaan zonder bang te zijn om zonder oliebol of hand of hoofd terug te komen.
Ik. haat. vuurwerk. Het is heus, het is echt, het is tragisch, misschien ook wel barbaars, maar ik HAAT het. Natuurlijk zijn van die fonteinen van licht in de donkere lucht prachtig om te aanschouwen, maar we weten allemaal dat dat niet het enige is wat we te zien krijgen. Want vuurwerk wordt helemaal niet alleen 's avonds afgestoken -en al helemáál niet alleen met oud en nieuw- en de term 'vuurwerk' neigt voor mij qua betekenis nog het meest naar 'Legale Explosieven die Kinderen in Terroristen Veranderen'.
Je zou nu kunnen gaan schreeuwen dat ik overdrijf als je niet zelf ook had ondervonden wat vuurwerk met een mens doet. We weten allemaal hoe gevaarlijk vuurwerk is en toch gooien we het vrijgevig in de handen van de jongste, meest puberale onverlaten. Die hond die een rotje ging apporteren en met een opgeblazen kop in het gras werd gevonden? Geen ongelukje. De jongen die zijn hand verloor bij vuurwerk afsteken? Geen ongelukje. Die oude vrouw wiens ramen uit haar flatje werden gebombardeerd? Geen ongelukje. Dit is een typische vorm van onverantwoordelijk gedrag die wij maar al te graag als ongelukje in de newspapers zien, maar we houden onszelf voor de gek. Want wie kent nou niet de irritante rotjes-gooiers onder de brug waar je elke dag onderdoor fietst, de knalvuurwerk-verslaafden die na het afsteken van hun explosieven niet omkijken maar heldhaftig wegrennen, de twaalfjarige jongetjes die ergens -en god weet waar- aan illegaal vuurwerk zijn gekomen? We kennen ze allemaal. We moeten het alleen nog zien.
Ik pleit ervoor dat vuurwerk niet langer in ieders handen terecht kan komen. Houd dat siervuurwerk maar lekker binnen het gemeentelijk bestuur en vier een gezamenlijk nieuwjaar met iets minder riskant vuurwerk. Er zullen dan natuurlijk nog mensen zijn die op een illegale manier aan hun pyromane trekken komen, maar dat moet dan maar hard afgestraft worden. De politie kan best 'es in plaats van mijn fietslampje te controleren een met explosieven smijtende puber aanpakken.
Op die manier zitten we in elk geval niet gevoelsmatig middenin een (letterlijk) knallende burgeroorlog. Dan kunnen we gerust naar buiten gaan zonder bang te zijn om zonder oliebol of hand of hoofd terug te komen.
dinsdag 22 november 2011
Twitter-quotes van het afgelopen jaar
Need I say more?
"Dude, she just called you a cheese!" "Hell no, hold my.. wait, what?"
"Katelijne zei net sorry tegen haar sleutels..."
"Dat zit wel koe. Nee, dat zit wel knor." - Laura
"Porli weet niet zeker of hij een man is, want hij voelt zijn vruchtwater soms borrelen."
"Een beveiligingsupdate ter beveiliging van uw computer is geïnstalleerd." Oh ik dacht dat het ter beveiliging van m'n kat was, toch bedankt.
"Ik voel het aan mijn water, heb dorst."
"Ohja, dinsdag ga ik trouwens dood. En anders volgend jaar dinsdag."
"Presentator: "Hoe voel jij je nou bij je eigen lichaam?" *heeft mentaal seks met zijn spiegelbeeld* #stylebyjury"
"M: "Word alsjeblieft geraakt door een vliegende-" L: "Hoer"."
"Door mijn zonnebril zie ik alles donkerder.."
"I still wonder what animals were used to crossbreed a Miley Cyrus."
"Jullie zijn dikkerdjes. Van die propjes waar je in wil knijpen. In jullie geval alleen wat harder, en met een graafmachine."
"Ik ben helemaal weg op jou." - Isabel
"Oh. Leuk. Ben lekker nat gemaakt door mn heerlijke buurmeisjes. Wacht tot ik met een echt pistool kom, geen waterpistool ;)" - Manon
"Van die Wehkamp-vrouwen die zichzelf voorstellen als "Hoi, ik ben Annelies. Ik ben een spontane, stoere, gekke meid." -____-"
"Ik vind SBS 6 televisie voor domme mensen. #magikdatzeggen #jadatmagikzeggen"
"1: "wat vind je mooi aan jezelf, gewoon, aan hoe jij bent?" 2: "mn borsten" =S" - Manon
"Ja, hoe heette die ene zanger van U2 nou ook alweer, Boner toch?"
"Dude, she just called you a cheese!" "Hell no, hold my.. wait, what?"
"Katelijne zei net sorry tegen haar sleutels..."
"Dat zit wel koe. Nee, dat zit wel knor." - Laura
"Porli weet niet zeker of hij een man is, want hij voelt zijn vruchtwater soms borrelen."
"Een beveiligingsupdate ter beveiliging van uw computer is geïnstalleerd." Oh ik dacht dat het ter beveiliging van m'n kat was, toch bedankt.
"Ik voel het aan mijn water, heb dorst."
"Ohja, dinsdag ga ik trouwens dood. En anders volgend jaar dinsdag."
"Presentator: "Hoe voel jij je nou bij je eigen lichaam?" *heeft mentaal seks met zijn spiegelbeeld* #stylebyjury"
"M: "Word alsjeblieft geraakt door een vliegende-" L: "Hoer"."
"Door mijn zonnebril zie ik alles donkerder.."
"I still wonder what animals were used to crossbreed a Miley Cyrus."
"Jullie zijn dikkerdjes. Van die propjes waar je in wil knijpen. In jullie geval alleen wat harder, en met een graafmachine."
"Ik ben helemaal weg op jou." - Isabel
"Oh. Leuk. Ben lekker nat gemaakt door mn heerlijke buurmeisjes. Wacht tot ik met een echt pistool kom, geen waterpistool ;)" - Manon
"Van die Wehkamp-vrouwen die zichzelf voorstellen als "Hoi, ik ben Annelies. Ik ben een spontane, stoere, gekke meid." -____-"
"Ik vind SBS 6 televisie voor domme mensen. #magikdatzeggen #jadatmagikzeggen"
"1: "wat vind je mooi aan jezelf, gewoon, aan hoe jij bent?" 2: "mn borsten" =S" - Manon
"Ja, hoe heette die ene zanger van U2 nou ook alweer, Boner toch?"
zaterdag 22 oktober 2011
Trippen zonder drugs
Een avond lang sta ik in de schaduw van haar stemgeluid. Van haar schreeuwende gitaren, van haar allesverbrijzelende basgeluiden, haar dreunende adem die mijn lichaam ritmisch, als een marionet, laat bewegen naar haar wil. Terwijl het maanlicht buiten vuren aanwakkert sta ik midden in de kajuit van dit grote schip dat zich door haar op de golven laat bewegen.
Dit zal sferisch misschien klinken als een poëtische beschrijving van een allerkeurigst bootje waarop mooie klingeltjes en klangeltjes uit een nog keuriger stuk piano tevoorschijn komen, maar voor mij was het afgelopen woensdag realiteit en bovendien veel minder allerkeurigst. Ík was namelijk die persoon in de kajuit van die prachtige boot die zich in verre oorden -Budapest, wel te verstaan- bevond.
Ik was namelijk aanwezig op het concert van Acid Mother's Temple (met in het voorprogramma Volkova Sisters), samen met zo'n dertien anderen, in de kajuit van het prachtige A38 Hajó-schip middenin de Donau.
Je zult je misschien afvragen, "maar beste Max, hoe kom jij in godsnaam op een boot, op een concértboot, middenin de Donau?" - het antwoord is vrij simpel. Ik was deze week op reisweek met mijn lieftallige school en-klasgenoten en allerleukste begeleiders, wat een week lang plezier, grappen en grollen en dronken mensen op hotelkamers zou gaan betekenen, en één van de begeleiders (ene T.) bleek een groot fan van de hoofdact.
Slinks als hij was liet hij in de overvolle bus muziek horen en vroeg wat mensen ervan vonden voor hij vertelde dat de mensen die de muziek goed vonden mee mochten. En daar stond ik dan.
De avond begon met een lange, huiveringwekkend koude zoektocht naar het juiste adres. Toen we uiteindelijk voor het toch wel imposante schip stonden was de verbazing groot, want wie had gedacht dat we met z'n allen in zo'n schuit zouden gaan staan dansen? We begonnen rustig met een drankje en wachtten braaf het voorprogramma af, dat bestond uit de Hongaarse band Volkova Sisters. Het was een prachtige mix van hypnotiserende zang, een stampende bas en meeslepende ritmes. Ik was erg onder de indruk en dacht dat het niet beter kon. Toen kwamen de Japanners.
Oh mijn god, de Japanners.
Acid Mother's Temple leek op het eerste gezicht nog het meest op een bijeengeschraapte hoop Japanse Sinterklazen en Perkamentussen. De mannen waren allemaal minimaal zestig jaar oud, verwilderd en hadden een enorme baard. Dat riep toch eventjes vraagtekens op, iets dat achteraf gezien totaal niet terecht was.
Deze oude tovenaars konden er namelijk best wel wat van. Met mijn twee meter lange gestalte, model hork, zul je mij niet snel zien bewegen, maar die avond heb ik het gedaan. En niet een beetje ook.
Wat begon als een beetje beenwiebelen en hoofdbonzen bij de kortere, krachtigere nummers, eindigde uiteindelijk in een soort muzikale extase die tot nu toe geen enkele artiest in me heeft weten los te brengen.
Ik danste niet langer. Mijn lichaam danste. Het was niet van mij, iemand anders had het van me geleend en bestuurde het terwijl ik vanuit mijn oogholtes mocht meegenieten. Alles om me heen vergat ik, alles werd vreemd, ik keerde in mezelf. Ik kon niet meer stoppen met bewegen, ik kon mijn ogen niet opendoen, ik kon niet horen wat mensen tegen me zeiden. Ik was aan het trippen. Trippen in de puurste zin van het woord. En ik had niks gebruikt. Ik gebruik nooit iets.
Ik heb een geweldige avond gehad. Achteraf ben ik nog wat raar aangekeken, maar dat maakte me niet uit.
Ik ging compleet op in de muziek. Het was prachtig.
Dit zal sferisch misschien klinken als een poëtische beschrijving van een allerkeurigst bootje waarop mooie klingeltjes en klangeltjes uit een nog keuriger stuk piano tevoorschijn komen, maar voor mij was het afgelopen woensdag realiteit en bovendien veel minder allerkeurigst. Ík was namelijk die persoon in de kajuit van die prachtige boot die zich in verre oorden -Budapest, wel te verstaan- bevond.
Ik was namelijk aanwezig op het concert van Acid Mother's Temple (met in het voorprogramma Volkova Sisters), samen met zo'n dertien anderen, in de kajuit van het prachtige A38 Hajó-schip middenin de Donau.
Je zult je misschien afvragen, "maar beste Max, hoe kom jij in godsnaam op een boot, op een concértboot, middenin de Donau?" - het antwoord is vrij simpel. Ik was deze week op reisweek met mijn lieftallige school en-klasgenoten en allerleukste begeleiders, wat een week lang plezier, grappen en grollen en dronken mensen op hotelkamers zou gaan betekenen, en één van de begeleiders (ene T.) bleek een groot fan van de hoofdact.
Slinks als hij was liet hij in de overvolle bus muziek horen en vroeg wat mensen ervan vonden voor hij vertelde dat de mensen die de muziek goed vonden mee mochten. En daar stond ik dan.
De avond begon met een lange, huiveringwekkend koude zoektocht naar het juiste adres. Toen we uiteindelijk voor het toch wel imposante schip stonden was de verbazing groot, want wie had gedacht dat we met z'n allen in zo'n schuit zouden gaan staan dansen? We begonnen rustig met een drankje en wachtten braaf het voorprogramma af, dat bestond uit de Hongaarse band Volkova Sisters. Het was een prachtige mix van hypnotiserende zang, een stampende bas en meeslepende ritmes. Ik was erg onder de indruk en dacht dat het niet beter kon. Toen kwamen de Japanners.
Oh mijn god, de Japanners.
Acid Mother's Temple leek op het eerste gezicht nog het meest op een bijeengeschraapte hoop Japanse Sinterklazen en Perkamentussen. De mannen waren allemaal minimaal zestig jaar oud, verwilderd en hadden een enorme baard. Dat riep toch eventjes vraagtekens op, iets dat achteraf gezien totaal niet terecht was.
Deze oude tovenaars konden er namelijk best wel wat van. Met mijn twee meter lange gestalte, model hork, zul je mij niet snel zien bewegen, maar die avond heb ik het gedaan. En niet een beetje ook.
Wat begon als een beetje beenwiebelen en hoofdbonzen bij de kortere, krachtigere nummers, eindigde uiteindelijk in een soort muzikale extase die tot nu toe geen enkele artiest in me heeft weten los te brengen.
Ik danste niet langer. Mijn lichaam danste. Het was niet van mij, iemand anders had het van me geleend en bestuurde het terwijl ik vanuit mijn oogholtes mocht meegenieten. Alles om me heen vergat ik, alles werd vreemd, ik keerde in mezelf. Ik kon niet meer stoppen met bewegen, ik kon mijn ogen niet opendoen, ik kon niet horen wat mensen tegen me zeiden. Ik was aan het trippen. Trippen in de puurste zin van het woord. En ik had niks gebruikt. Ik gebruik nooit iets.
Ik heb een geweldige avond gehad. Achteraf ben ik nog wat raar aangekeken, maar dat maakte me niet uit.
Ik ging compleet op in de muziek. Het was prachtig.
woensdag 5 oktober 2011
In knopen van haar eigen pracht
ziet zij in 't diepste van de nacht
een muze die zij is geweest
maar niet meer worden zal
Haar ziel honderdmaal aangetast
willen zijn lijkt ongepast
Een schaduw van vertrouwen
die zij verliezen zal
Het schepsel van de woeste nacht
Verdrinkend in haar eigen gracht
naar wie de schaduw en haar maan
niet snel meer lachen gaan
Nooit zullen zij opnieuw vergeten
Wat zij niet vergeten zal
© Max Schulze
ziet zij in 't diepste van de nacht
een muze die zij is geweest
maar niet meer worden zal
Haar ziel honderdmaal aangetast
willen zijn lijkt ongepast
Een schaduw van vertrouwen
die zij verliezen zal
Het schepsel van de woeste nacht
Verdrinkend in haar eigen gracht
naar wie de schaduw en haar maan
niet snel meer lachen gaan
Nooit zullen zij opnieuw vergeten
Wat zij niet vergeten zal
© Max Schulze
vrijdag 30 september 2011
't Voelt alsof jij je vlijmscherpe nagels, je allesverscheurende klauwen in mijn lichaam heb gezet. Alsof ze zich langzaam maar pijnlijk vastklemmen, mijn luchtpijp strelen en daarbij duizend kleine schrammen achterlaten.
Alsof ze zich recht in mijn rugwervels hebben gestoken, zo diep dat de wonden ongeneeslijk zijn en mijn ziel eeuwig omsloten zal zijn door een doods en onbeweeglijk omhulsel. Woorden zullen dan mijn lippen niet meer kunnen, laat staan willen verlaten. De schreeuw om hulp zal mijn keel verschroeien en enkel brandwonden achterlaten.
En dan, als ik de wanhoop zo voorbij ben dat mijn ziel het sterven nader is, zal mijn lichaam aan jou overgeleverd zijn. Je zult me verscheuren.
Alsof ze zich recht in mijn rugwervels hebben gestoken, zo diep dat de wonden ongeneeslijk zijn en mijn ziel eeuwig omsloten zal zijn door een doods en onbeweeglijk omhulsel. Woorden zullen dan mijn lippen niet meer kunnen, laat staan willen verlaten. De schreeuw om hulp zal mijn keel verschroeien en enkel brandwonden achterlaten.
En dan, als ik de wanhoop zo voorbij ben dat mijn ziel het sterven nader is, zal mijn lichaam aan jou overgeleverd zijn. Je zult me verscheuren.
zondag 11 september 2011
DIY: T-shirt Edition
Een tijdje terug zag ik het licht. Een geniale ingeving ontpopte zich in mijn brein en openbaarde zich na een lange worsteling door alle knopen in mijn hersenpan. Waar deze inspiratie precies vandaan kwam weet ik niet, maar ik heb er een geweldig shirt aan overgehouden.
Ik heb iets met enge dingen, dat weten jullie nou ondertussen wel. Ik heb vooral iets met dingen die eng zijn, maar eigenlijk nooit eng zouden moeten zijn. Zo heb ik voor dit T-shirt een Barok-achtig schilderij van de Franse koningin Marie-Antoinette bewerkt en getracht er iets duisters van te maken. Naar mijn idee ben ik daar behoorlijk goed in geslaagd!
Nu was het nut van dit blogje natuurlijk niet het pronken met mijn nieuwe shirt (hoewel...), ik wil andere mensen graag leren hoe ze een dergelijk shirt creëren. Voor je hier aan begint moet je het volgende in acht nemen: het is verslavend.
Ingrediënten:
- Een wit T-shirt (Ik heb er een gekocht bij de H&M voor maar liefst 5 euri)
- T-shirt transfer papier (HEMA, €6,95, staat bij het fotopapier)
- De afbeelding die je op het shirt wil hebben (A4 of kleiner, gespiegeld -dit laatste is belangrijk!)
Werkwijze:
Stop een vel transferpapier in je printer en print op de onbedrukte kant je afbeelding uit. Volg nu de instructies in de gebruiksaanwijzing en klaar is kees.
Succes ermee!
Ik heb iets met enge dingen, dat weten jullie nou ondertussen wel. Ik heb vooral iets met dingen die eng zijn, maar eigenlijk nooit eng zouden moeten zijn. Zo heb ik voor dit T-shirt een Barok-achtig schilderij van de Franse koningin Marie-Antoinette bewerkt en getracht er iets duisters van te maken. Naar mijn idee ben ik daar behoorlijk goed in geslaagd!
Nu was het nut van dit blogje natuurlijk niet het pronken met mijn nieuwe shirt (hoewel...), ik wil andere mensen graag leren hoe ze een dergelijk shirt creëren. Voor je hier aan begint moet je het volgende in acht nemen: het is verslavend.
Ingrediënten:
- Een wit T-shirt (Ik heb er een gekocht bij de H&M voor maar liefst 5 euri)
- T-shirt transfer papier (HEMA, €6,95, staat bij het fotopapier)
- De afbeelding die je op het shirt wil hebben (A4 of kleiner, gespiegeld -dit laatste is belangrijk!)
Werkwijze:
Stop een vel transferpapier in je printer en print op de onbedrukte kant je afbeelding uit. Volg nu de instructies in de gebruiksaanwijzing en klaar is kees.
Succes ermee!
zaterdag 10 september 2011
Recept: knoflookkip met aioli (4 pers.)
Dit geweldige recept heeft oorspronkelijk een veel langere naam, namelijk "In knoflook-limoenmarinade gebakken kip met aioli, ovenfrites en een salade van tomaat en Parmezaanse kaas met een scheutje olijfolie", maar de afkorting die ik hier heb gebruikt vond ik eigenlijk ook wel passend.
Het gerecht had echter ook in één woord samengevat kunnen worden: Knoflook.
Dit stukje hemel is niet bedoeld voor romantische avonden -tenzij je drie meter afstand van elkaar romantisch vindt- en al helemáál niet verantwoord voor een belangrijk zakencongres o.i.d., maar wel ontzettend lekker.
In dit pareltje gaan de volgende ingrediënten: (niet schrikken!)
- 6+ tenen knoflook
- Héél veel olijfolie.
- Voorgesneden aardappelschijfjes of patat (de vorm maakt niet veel uit, maar het is belangrijk dat dit geen patat voor in de frituur is. De patat moet namelijk in de oven gebakken worden, dat is een stuk minder vet -zelfs met dergelijke hoeveelheden olijfolie.)
- Paprikapoeder
- Zwarte peper
- Zeezout
- Twee eetlepels mosterd
- Mayonaise
- Een citroen (of twee limoenen, die vind ik persoonlijk lekkerder)
- 4 kipfilets
- 3 tomaten
- Parmezaanse kaas (geen strooikaas)
- Komkommer, in stukjes (optioneel)
Een precieze bereidingstijd voor dit gerecht is er niet. Als je net als ik niets voorbereidt kan een uurtje vrij krap zijn. Bereid je alles goed voor, dan is een uurtje genoeg.
Stap 1.
Verwarm de oven voor. Ik heb een heteluchtoven gebruikt en deze ingesteld op 175 graden celsius.
Leg de aardappelen in een grote ovenschaal. De hoeveelheid hangt erg af van je persoonlijke voorkeur. Verspreid de aardappelen goed over de hele schaal en giet er een hoop olijfolie overheen. Niet te zuinig, je zult er niet enorm dik van worden! Roer het geheel om totdat alle aardappelen ingevet zijn met de olijfolie. Gooi er vervolgens een flinke hoeveelheid paprikapoeder overheen. Roer dit opnieuw om en blijf poeder toevoegen tot de aardappelen er licht oranje (maar niet rood!) uitzien, dan is het genoeg. Voeg vervolgens zwarte peper en zout toe. Wees ook hier niet te zuinig mee, want het zijn echte smaakmakers!
Zet daarna de aardappelen in de oven. Ze moeten daar 30 minuten tot een uur staan (als ze goudgeel zijn kunnen ze er uit, als je ze iets knapperiger wil moet je wachten tot ze iets bruiniger zijn). Vergeet niet om tussen de andere stappen door af en toe even de aardappelen om te scheppen zodat ze allemaal goed gebakken worden.
Stap 2.
Het is nu tijd om de kip te marineren. Snijd de kipfilet in grove stukken. Het maakt niet uit of ze allemaal even groot zijn of niet.
Doe 4 eetlepels olijfolie in een schaal. Snijd hierbij een citroen (of limoen) doormidden en pers een helft helemaal uit boven de olijfolie. Schep hierna twee flinke eetlepels mosterd uit het potje (of plasticje, whatever) en roer deze door de olijfolie en het limoensap. Pers vervolgens zes knoflooktenen (als je geen knoflookpers hebt mag in kleine stukjes snijden ook) en roer die door je marinade. Doe er daarna twee theelepels zout en een flinke hoeveelheid peper (1 of 2 theelepels) bij en roer het geheel tot er geen grote klonten meer in zitten. Doe hier nu de stukken kip doorheen en schep alles om totdat elk stukje kip aan alle kanten gemarineerd is. Zet de kip nu weg zodat de marinade in kan trekken.
Stap 3.
Het is tijd om aan de aioli te beginnen. Aioli is een mooi en exotisch woord voor knoflookmayonaise.
Deze is erg makkelijk te maken en bovendien heel lekker.
Hiervoor heb je alleen mayonaise (of fritessaus, dat is ook prima), citroen en knoflook nodig. Per 200 milliliter mayonaise voeg je één knoflookteen toe en één eetlepel citroensap.
Dit geheel roer je door elkaar tot het een glad mengsel is. Voeg voor de smaak eventueel een klein beetje zout en peper (of olijfolie, maar niet teveel want dan wordt je aioli slap) toe en je aioli is klaar.
Stap 4.
Het is het handigst om een kwartier voor de aardappelen klaar zijn met je kip te beginnen. Het goed bakken hiervan duurt een kwartier tot twintig minuten. Dit is vrij simpel: schep het geheel in een hete pan met olijfolie en bak tot de kip mooi wit tot heel lichtbruin wordt. Als je aardappelen eerder klaar zijn dan je kip is dat niet erg, zo kunnen de aardappelen even een klein beetje afkoelen.
Stap 5.
Als al deze stappen zijn uitgevoerd, kun je aan tafel! Het is het lekkerst om de aioli te eten bij je kip, maar deze gaat qua smaak ook prima samen met de aardappelen. Gebruik de salade als een verfrissertje, het gerecht zelf is namelijk erg kruidig en vooral machtig.
Bon appetit!
maandag 22 augustus 2011
Haar hakjes klikklakken over het asfalt.
Ze houdt mijn hand vast, verslapt.
Uit elke voetstap valt een emotie te lezen, een die machteloos is tegenover wat ons te wachten staat.
Ik kan haar horen zuchten, nieuwsgierig en tegelijk doodsbang.
Uren brengen wij door in stilte.
Dan klikklakken de hakjes niet meer als voorheen.
Gracieus, trots zijn ze niet meer. Gebroken eerder.
Als een hert dat op gebroken voetjes voorthobbelt.
Het verdriet in haar stem kan ik horen. De woorden galmen nog door mijn hoofd.
"We doen wat het beste is."
Ze houdt mijn hand vast, verslapt.
Uit elke voetstap valt een emotie te lezen, een die machteloos is tegenover wat ons te wachten staat.
Ik kan haar horen zuchten, nieuwsgierig en tegelijk doodsbang.
Uren brengen wij door in stilte.
Dan klikklakken de hakjes niet meer als voorheen.
Gracieus, trots zijn ze niet meer. Gebroken eerder.
Als een hert dat op gebroken voetjes voorthobbelt.
Het verdriet in haar stem kan ik horen. De woorden galmen nog door mijn hoofd.
"We doen wat het beste is."
donderdag 11 augustus 2011
Een globje over hoe verschrikkelijk ik de stijl van indie kids en alles dat daarmee samenhangt haat
Om te beginnen, JA, ik weet dat ik een typfout heb gemaakt. Eigenlijk vind ik het wel leuk, globje. Klinkt leuker dan blog. Maargoed, dat is niet waar dit hartenbrekende, ogen openende en zielscheurende stukje over gaat.
Waar dit stukje wel over gaat zal de raadselachtige titel misschien al verklapt hebben. Ik weet namelijk niet hoe het komt, maar ik heb een natuurlijke afkeer tegen de kledingstijl van indie kids en aangezien dat toch wel een beetje een trend aan het vormen is kon ik het niet laten om jullie te informeren over deze wereldkwellende heerschappij.
Ik doel hiermee vooral op de kleding van jongens.
Iedereen heeft ze wel eens gezien. Van die jongens die met een akoestische gitaar rondlopen en er een beetje anders uitzien dan de rest. Dat laatste is -vrees ik- momenteel niet heel erg meer van toepassing, maar de gitaar is er. Meestal.
Wat ik nog wel het meest verschrikkelijke aan hun stijl vind, is het jongensachtige. De meeste 'indie kids' zijn namelijk 20+ en kleden zich daar totaal niet naar. Hier is geen sprake van schoenen, broeken en shirts, maar meer van Broekjes, Schoentjes en Shirtjes.
Wat ze dragen is overigens totaal niet mannelijk, wat ik jammer vind. Er valt namelijk een hoop uit mannelijke kleding te halen en je hoeft er niet als een jongetje bij te lopen om als modieus te worden beschouwd (want daar gaat het in de meeste gevallen om), veel mensen zijn echter te lui om hun eigen stijl te zoeken en kopiëren daarom maar klakkeloos die van andere jongetjes (of gewoon mensen natuurlijk, want niet alleen indie kids doen dit).
Dan komen er nog de pastelkleuren. Die dragen ze in overvloed. Alle kleuren die deze mensen dragen zijn van die verwassen mengseltjes die er een beetje kneuterig uitzien. Ik kan het niet helpen, maar ik heb gewoon steeds het idee dat ik naar een paspop in een kinderwinkel sta te kijken.
Ik weet dat ik aan het generaliseren ben en daar ga ik nu mee ophouden. Ik zou nog honderduit kunnen kletsen over groepsgevoel, saaie muziek, geitenwollen sokken et cetera, maar ik denk dat de boodschap wel is overgekomen.
Cardigans, petieterige schoentjes, smalle schoudertjes: van mij mag het allemaal wel iets minder soft.
Waar dit stukje wel over gaat zal de raadselachtige titel misschien al verklapt hebben. Ik weet namelijk niet hoe het komt, maar ik heb een natuurlijke afkeer tegen de kledingstijl van indie kids en aangezien dat toch wel een beetje een trend aan het vormen is kon ik het niet laten om jullie te informeren over deze wereldkwellende heerschappij.
Ik doel hiermee vooral op de kleding van jongens.
Iedereen heeft ze wel eens gezien. Van die jongens die met een akoestische gitaar rondlopen en er een beetje anders uitzien dan de rest. Dat laatste is -vrees ik- momenteel niet heel erg meer van toepassing, maar de gitaar is er. Meestal.
 | |
| Dit is vreselijk. :( |
Wat ze dragen is overigens totaal niet mannelijk, wat ik jammer vind. Er valt namelijk een hoop uit mannelijke kleding te halen en je hoeft er niet als een jongetje bij te lopen om als modieus te worden beschouwd (want daar gaat het in de meeste gevallen om), veel mensen zijn echter te lui om hun eigen stijl te zoeken en kopiëren daarom maar klakkeloos die van andere jongetjes (of gewoon mensen natuurlijk, want niet alleen indie kids doen dit).
Dan komen er nog de pastelkleuren. Die dragen ze in overvloed. Alle kleuren die deze mensen dragen zijn van die verwassen mengseltjes die er een beetje kneuterig uitzien. Ik kan het niet helpen, maar ik heb gewoon steeds het idee dat ik naar een paspop in een kinderwinkel sta te kijken.
Ik weet dat ik aan het generaliseren ben en daar ga ik nu mee ophouden. Ik zou nog honderduit kunnen kletsen over groepsgevoel, saaie muziek, geitenwollen sokken et cetera, maar ik denk dat de boodschap wel is overgekomen.
Cardigans, petieterige schoentjes, smalle schoudertjes: van mij mag het allemaal wel iets minder soft.
maandag 8 augustus 2011
Artistieke vakantiekiekjes
Met de noorderzon vertrokken, was ik. Ik heb eigenlijk aan bijna niemand verteld dat ik op vakantie ging. Die behoefte had ik niet en het leek me ook wel beter zo. Geen excuses, zo moest het gebeuren.
De vakantie heeft een hoop met me gedaan. De Italiaanse zon heeft niet alleen mijn huidskleur, maar ook mijn humeur goed gedaan. Ook ben ik ineens enorm geïnspireerd, ik denk dat dat door de snelle verandering van omgeving komt.
Enfin, ik zal er niet meer omheen draaien. Voici les photeaus.
Ik zat deze zomer overigens rond het Gardameer. Ik ben onder andere in Milaan geweest.
Meer over mijn vakantie volgt, ik ben nu even niet in een schrijfbui.
De vakantie heeft een hoop met me gedaan. De Italiaanse zon heeft niet alleen mijn huidskleur, maar ook mijn humeur goed gedaan. Ook ben ik ineens enorm geïnspireerd, ik denk dat dat door de snelle verandering van omgeving komt.
Enfin, ik zal er niet meer omheen draaien. Voici les photeaus.
Meer over mijn vakantie volgt, ik ben nu even niet in een schrijfbui.
zondag 7 augustus 2011
Haar beweging is eindeloos, haar emotie ongetemd. Zij draait en tolt als een gracieuze, porseleinen pop. Haar souplesse, haar feilloze bewegingen laten zien welke macabere dans zij opvoert. De dans die het spel van zon en maan tot de achtergrond verdringt, zo overweldigend. Maar het oog bedriegt. Want hoewel het tafereel van ongekende schoonheid is, het is uiterst fragiel. Jij zult haar ten val brengen. En zij zal nooit meer dansen.
dinsdag 12 juli 2011
dinsdag 28 juni 2011
Hare
Haar voeten speelden met de lucht, wiebelend, ver boven het oppervlak. Ze was verder weg dan iemand ooit zou kunnen zien. Althans, dat zou ze hebben gedacht. Want hij zag haar, had haar altijd gezien. Nooit zou hij haar uit het oog verliezen. Dat durfde zijn blik niet. Nee, van wegkijken was geen sprake. Want wanneer hij dan terug zou kijken, zou ze er niet meer zijn. Dat kon gewoon niet. Ze had er altijd gezeten en hij had geen moment weggekeken, om dit nu te doen was ondenkbaar. En toch leek ineens alles en iedereen om zijn aandacht te vragen. Niet het zwierige takwerk waarop haar achterwerkje gepositioneerd was, niet haar eindeloze, krullende haar. Alles, maar niets. Niet aan haar.Wanneer zijn ogen haar vermeden, zou ze vallen. Dan was het zijn schuld. Hij had het gedaan.
Maar met elke wiebeling werd zijn zicht slechter, zijn brein onzekerder. Even wist hij niet eens meer dat ze daar was, maar ze was er wel. Eventjes. Een glimp wist hij van haar gelukkige, volmaakte gezichtje op te vangen. Daarna viel ze.
Maar met elke wiebeling werd zijn zicht slechter, zijn brein onzekerder. Even wist hij niet eens meer dat ze daar was, maar ze was er wel. Eventjes. Een glimp wist hij van haar gelukkige, volmaakte gezichtje op te vangen. Daarna viel ze.
zondag 26 juni 2011
De laatste loodjes
Nog drie weken school. Heerlijk, denken we dan. Geen huiswerk meer, geen gestress voor toetsen. Lekker een paar weken hersendood in de zonneschijn hamburgers inhaleren. Het klinkt geweldig, dat is het ook, maar vaak vergeten we iets heel belangrijks: het moeizame, stressvolle proces dat eraan vooraf gaat.
Mijn 'examenweken' -voor zover je de ordinaire toetsen examens kan noemen in vier havo- zijn bijna achter de rug en daar ben ik ontzettend blij mee, maar ik zie het gevaar al weer aan komen.
Elke ochtend, elke middag, elke avond spit ik alle kopjes van de schoolsite af die voldoen aan het signalement dat ik aan 'CIJFERBERICHT' verbind. Niets. Elk moment op de dag dat ik niet besteed aan het hervatten van mijn bruut opgebroken slaapproces staat onze digitale cijferlijst open. Je moet toch iets. Maar nee, het is je reinste bedrog.
Docenten maken namelijk helemaal geen gebruik van digitale cijferlijsten. En ook niet van de mail. Het zijn digibeten. Maar aangezien een pen niet dusdanig digitaal is dat een docent ervoor terugdeinst, vrees ik dat dit ellenlange stappenplan van uitstellen en niet nakijken zijn oorsprong puur in luiheid vindt.
Zo kwam laatst mijn filosofiedocent, één van de zeldzame docenten waar ik geen godsgruwelijke hekel aan heb, tien minuten te laat binnen. Tien. Haar excuus was 'ik moest mijn dochtertje nog voeren'.
Wie geeft docenten in godsnaam het recht om maar voor elk wissewasje te laat te komen? Ik kan ook zeggen dat ik mijn kind nog voedsel door haar strot moest duwen (al zou dat niet heel geloofwaardig overkomen) en alsnog een briefje moeten halen bij de administratie. Hetzelfde geldt voor toetsen. Wij, de leerlingen, moeten altijd alles op tijd inleveren. Doen we dat niet, dan krijgen we een één. Ondertussen moeten we hard leren voor toetsen (waarvan de vragen voor een deel compleet achterlijk zijn) en die maar weer braaf bij onze docentjes inleveren. Kortom: we moeten met alles altijd op tijd zijn, want anders.
Maar wat gebeurt er dan, zo na een toets? Niets. Geen cijfers. Na zelf uren te hebben gestrest valt iedere schoolse verplichting weg en hoeven docenten blijkbaar ook niet meer na te kijken. Want ach, het zijn toch maar leerlingen. Die nemen wel genoegen met een cijfertje vroeger of later.
NEE.
Daar nemen wij geen genoegen mee. Ik heb net het eerste deel van de toetsweek achter de rug en ben erg benieuwd naar en bezorgd over mijn cijfers. Elke keer klopt mijn hart in mijn keel als ik de schoolsite open. Onnodige stress, want de cijfers zijn er toch nooit.
Docenten zouden eens een voorbeeld moeten nemen aan hun leerlingen. Dat meen ik echt. Natuurlijk is niet elke leerling perfect, maar ik denk dat een docent aan mij best een voorbeeld zou kunnen hebben. Ik doe mijn uiterste best om overal op tijd te komen, ik maak mijn huiswerk en ik leer. Ik kan vragen beantwoorden als dat nodig is en doe niet minder dan van me verwacht wordt.
Deden docenten dat maar eens.
Mijn 'examenweken' -voor zover je de ordinaire toetsen examens kan noemen in vier havo- zijn bijna achter de rug en daar ben ik ontzettend blij mee, maar ik zie het gevaar al weer aan komen.
Elke ochtend, elke middag, elke avond spit ik alle kopjes van de schoolsite af die voldoen aan het signalement dat ik aan 'CIJFERBERICHT' verbind. Niets. Elk moment op de dag dat ik niet besteed aan het hervatten van mijn bruut opgebroken slaapproces staat onze digitale cijferlijst open. Je moet toch iets. Maar nee, het is je reinste bedrog.
Docenten maken namelijk helemaal geen gebruik van digitale cijferlijsten. En ook niet van de mail. Het zijn digibeten. Maar aangezien een pen niet dusdanig digitaal is dat een docent ervoor terugdeinst, vrees ik dat dit ellenlange stappenplan van uitstellen en niet nakijken zijn oorsprong puur in luiheid vindt.
Zo kwam laatst mijn filosofiedocent, één van de zeldzame docenten waar ik geen godsgruwelijke hekel aan heb, tien minuten te laat binnen. Tien. Haar excuus was 'ik moest mijn dochtertje nog voeren'.
Wie geeft docenten in godsnaam het recht om maar voor elk wissewasje te laat te komen? Ik kan ook zeggen dat ik mijn kind nog voedsel door haar strot moest duwen (al zou dat niet heel geloofwaardig overkomen) en alsnog een briefje moeten halen bij de administratie. Hetzelfde geldt voor toetsen. Wij, de leerlingen, moeten altijd alles op tijd inleveren. Doen we dat niet, dan krijgen we een één. Ondertussen moeten we hard leren voor toetsen (waarvan de vragen voor een deel compleet achterlijk zijn) en die maar weer braaf bij onze docentjes inleveren. Kortom: we moeten met alles altijd op tijd zijn, want anders.
Maar wat gebeurt er dan, zo na een toets? Niets. Geen cijfers. Na zelf uren te hebben gestrest valt iedere schoolse verplichting weg en hoeven docenten blijkbaar ook niet meer na te kijken. Want ach, het zijn toch maar leerlingen. Die nemen wel genoegen met een cijfertje vroeger of later.
NEE.
Daar nemen wij geen genoegen mee. Ik heb net het eerste deel van de toetsweek achter de rug en ben erg benieuwd naar en bezorgd over mijn cijfers. Elke keer klopt mijn hart in mijn keel als ik de schoolsite open. Onnodige stress, want de cijfers zijn er toch nooit.
Docenten zouden eens een voorbeeld moeten nemen aan hun leerlingen. Dat meen ik echt. Natuurlijk is niet elke leerling perfect, maar ik denk dat een docent aan mij best een voorbeeld zou kunnen hebben. Ik doe mijn uiterste best om overal op tijd te komen, ik maak mijn huiswerk en ik leer. Ik kan vragen beantwoorden als dat nodig is en doe niet minder dan van me verwacht wordt.
Deden docenten dat maar eens.
zondag 19 juni 2011
Hoe het was om liefdeloos te leven had zijn onaangetaste ziel reeds jaren ervaren. Het isolement dat zich krampachtig om elke mogelijke ontwikkeling sloot, mogelijk om deze in de kiem te smoren, begon zich met de dag strakker om zijn borst te sluiten. Het werkte zo verstikkend dat aan ademen denken alleen al onrealistisch was, in feite was hij al dood.
Alles dat hij moest doen was schreeuwen. Schreeuwen om hulp, om bevrijding. Schreeuwen om redding. Maar schreeuwen ging niet, dat wist hij. Want iedere klank die zijn keel wilde verlaten, bleef jammerlijk kleven in zijn opgedroogde verdriet. Hij zou maar moeten wachten. Wachten tot het harnas zich strakker sloot. Tot hij zou sterven, alleen.
Alles dat hij moest doen was schreeuwen. Schreeuwen om hulp, om bevrijding. Schreeuwen om redding. Maar schreeuwen ging niet, dat wist hij. Want iedere klank die zijn keel wilde verlaten, bleef jammerlijk kleven in zijn opgedroogde verdriet. Hij zou maar moeten wachten. Wachten tot het harnas zich strakker sloot. Tot hij zou sterven, alleen.
woensdag 15 juni 2011
Complottheorie #495607
Woensdagavond. Ik maak een werkstuk over Psychobilly voor Frans. Een doodnormale dag, lijkt het.
Maar dat is het niet. Want als ik zoals altijd weer eens verveeld ben geraakt en begin door te klikken op wikipedia ('Oh, ik vind gothabilly ook wel interessant. Oh hé, ik wil eigenlijk wel wat meer weten over die Skinheads die dus eigenlijk helemaal niet racistisch zijn -waar overigens nog eens een blog over komt-'), om vervolgens op iets opmerkelijks te stuiten: de Ku Klux Klan. Voor wie het niet weet, de Ku Klux Klan is een organisatie in Amerika die zich bezighoudt met het terroriseren van etnische minderheden en ander racistisch geweld. Ziek, maar dat wist ik al. Maar na dat te hebben gelezen stuit mijn oog op iets anders: het logo...
Kijk vooral eens goed naar het midden.
Doet het je niet ergens aan denken?
Ik vraag me af wat het verhaal hier achter is. Zou Vodafone stiekem uit agressieve racisten bestaan of is het gewoon toeval? Het lijkt gewoon té toevallig, maar dat kan ook zijn omdat ik dit zo sensationeel vind.
Maar dat is het niet. Want als ik zoals altijd weer eens verveeld ben geraakt en begin door te klikken op wikipedia ('Oh, ik vind gothabilly ook wel interessant. Oh hé, ik wil eigenlijk wel wat meer weten over die Skinheads die dus eigenlijk helemaal niet racistisch zijn -waar overigens nog eens een blog over komt-'), om vervolgens op iets opmerkelijks te stuiten: de Ku Klux Klan. Voor wie het niet weet, de Ku Klux Klan is een organisatie in Amerika die zich bezighoudt met het terroriseren van etnische minderheden en ander racistisch geweld. Ziek, maar dat wist ik al. Maar na dat te hebben gelezen stuit mijn oog op iets anders: het logo...
Kijk vooral eens goed naar het midden.
Doet het je niet ergens aan denken?
Ik vraag me af wat het verhaal hier achter is. Zou Vodafone stiekem uit agressieve racisten bestaan of is het gewoon toeval? Het lijkt gewoon té toevallig, maar dat kan ook zijn omdat ik dit zo sensationeel vind.
zondag 12 juni 2011
Huilend als een oude ziel wiens bestaan haast ten einde is sta ik, met openliggende voeten en verstuikte enkels, op de immense rots die boven alles uittorent. Dit keer is het echter niet mijn bestaan dat bijna ten einde is, het is het jouwe. Mijn muze, je staat daar zo stilletjes en toch zo wanhopig. Je klemt je lippen stijf op elkaar maar ik weet dat je van binnen schreeuwt. Ik wil je helemaal niet laten gaan, ik heb daar nooit ook maar een moment aan gedacht. Ik kan het haast niet bevatten, hier staan we dan. Beide aan een andere kant van ons universum, met aan jouw kant toch wel een sinistere afbraak. Ik probeer te fluisteren, elk woord dat mijn keel verlaat is als een scheermes dat door mijn hele lichaam glijdt. Mijn adem stokt, mijn ogen sluiten zich. Ik wil er niet aan denken, ik wil het niet zien. Ik wil me omdraaien. Ja, dat zal ik doen. Ik draai me om, dan zal er niets gebeuren. Dan zie ik je morgen weer en zul je naar me lachen, de zon op laten komen en weer laten zakken precies wanneer jij dat wil. Maar hoe gelukkig die gedachte ook is, ik weet dat de realiteit me als een vuist zal raken. Een laatste traan verlaat mijn gezicht als ik mijn ogen open. Eventjes balanceer je nog, dan stort je in de diepte.
Je bent weg.
Je bent weg.
zaterdag 4 juni 2011
Mijn eigenaardigheden
Och och, wat is het lang geleden dat ik hier iets heb gepost. Ik weet dat ik dat vaker zeg en ik weet óók dat ik me er vaker voor verontschulig, maar toch. Sorry. Inspiratie is helaas nog steeds erg ver te zoeken en ik heb enorme last van een zogenaamde "writer's block", wat dat alleen nog maar erger maakt. Daarom vandaag geen vermakelijk stukje tekst, maar een lijstje van dingetjes in mijn persoonlijkheid die de meeste mensen als vreemd ervaren. Voilá.
1. Ik heb een ontzettende hekel aan mensen. Natuurlijk zijn er wel mensen waarmee ik het goed kan vinden en ik heb ook echt wel vrienden (al zijn die op één hand te tellen), maar met de mensheid in het algemeen kan ik het bizar slecht vinden. Ik weet niet precies waar dat door komt, maar er spelen wel wat factoren mee. Hebzucht bijvoorbeeld, en egoïsme. En oh, vooral het gevoel dat de mens superieur aan alles is. Bah bah bah.
Een goed voorbeeld is een fragment over dromen dat ik te zien kreeg tijdens een kijk-luisterexamen Engels, waarin werd verteld dat bij een kat een stuk van de hersenen was weggehaald, 'maar bij mensen kunnen we dat natuurlijk niet doen'. Gadverdamme, wat walg ik van de mens.
2. Ik kan niet omgaan met autoriteit. Als iemand probeert me iets te laten doen, word ik erg snel boos. Ik denk dat dat een deel van mijn persoonlijkheid is dat te maken heeft met zelf denken. Ik vind het niet leuk als mensen gehoorzaam achter iemand aan lopen, dus doe ik het zelf ook niet. Daarnaast vind ik niet dat iemand het recht heeft om zich beter te voelen dan ik, al was die persoon de voorzitter van de VN. Naar mijn mening is iedereen gelijk, ongeacht wat we hebben bereikt of gedaan in het leven.
3. Ik vind slagroom uit een spuitbus veel lekkerder dan verse slagroom. Vraag me niet waarom dat is, ik weet het zelf ook niet. Misschien komt het doordat verse slagroom zo'n soort drabje is. Ik ben niet zo dol op drabjes.
4. Ik vind eten met 'verrassingen' absoluut niet lekker. Ik vind het fijn als ik weet wat ik eet. Ik vind het dan ook verschrikkelijk als mijn moeder weer eens creatief is geweest met de spaghettisaus: als ergens ondefinieerbare stukken groente in drijven vind ik dat vreselijk goor. Wat dat betreft ben ik maar een saai mens: geef mij alsjeblieft sperziebonen met aardappelen en een gehaktbal. Oh, en saus apart, alstublieft.
5. Ik lust geen sushi. Ik weet dat het een schande is voor food-trendwatching Nederland, maar ik vind het rauwe visje met zijn huid van zeewier verschrikkelijk. Sterker nog, ik heb het meerdere malen geprobeerd, tot kokhalzen aan toe, maar het lukt me gewoon niet om het weg te krijgen.
6. Ik wél gek op rijst. Als er geen taugé, paprika, fruit of andere vreemde dingen doorheen zitten dan. Sausje, vleesje (of visje, of tofutje) en één of twee soorten groente met plakkerige rijst vind ik heerlijk.
7. Ik vind eten vaak lekkerder als het nog niet helemaal gaar is. Denk hierbij aan pannekoeken, koekjes, cake, muffins... Ik vind het heerlijk als de binnenkant eigenlijk nog niet klaar is. Soms ben ik zelfs bereid om gewoon de beslagkom leeg te eten en helemaal niks te bakken.
8. Ik ben redelijk stipt. Echt waar, ik doe altijd mijn uiterste best om overal op tijd te komen. Al moet ik er 80 km/u voor fietsen, ik moet en zal op tijd komen. Helaas wordt dit vaak verhinderd door huiselijke situaties (lees: ouders en broertje) die me in de weg zitten, waardoor niemand me gelooft als ik dat vertel. Maar echt, ik word gék als ik ergens te laat kom. Vaak schaam ik me dan ook helemaal dood, al vindt de persoon in kwestie dat meestal helemaal niet erg.
9. Ik vertrouw mensen erg moeilijk. Ik wil mensen nooit iets vertellen. Dit komt doordat ik ze óf niet vertrouw met de informatie (genoeg mensen hebben immers bewezen dat ze niet te vertrouwen zijn), óf bang ben dat de waarheid ze pijn doet. Toch doe ik mijn uiterste best om alles aan mijn vrienden te vertellen, hoor. Maar soms is het moeilijk.
10. Ik ben gek op achtbanen, maar in een draaimolen word ik misselijk. Spreekt voor zich, denk ik.
11. Ik maak niet zo makkelijk vrienden en wil dat ook vaak niet. Op vakantie e.d. ben ik nooit de persoon die zich in het feestgedruis stort (zie ook 12), ik ben vaak nog liever alleen dan dat ik initiatief moet nemen. Daarbij ben ik erg streng voor mezelf en anderen en laat ik mensen niet zo snel toe in mijn persoonlijke ruimte.
12. Ik ben geen feestbeest. God, wat zou ik willen dat ik het was. Natuurlijk, soms wil ik er best even uit, even vreemd doen en losgaan, maar in relatief ongezonde mate. Als ik zie dat mensen elke vrijdagavond uitgaan, zakt mijn mond even open. Het lijkt me helemaal niks. Ik krijg er alleen maar een onrustig hoofd van. Op een vrijdagavond zit ik liever op mijn vensterbank te genieten van de ondergaande zon, ik zie het nut er niet zo van in om elke vrijdag een immense hoeveelheid alcohol in je lichaam te pompen.
13. Ik ben socially awkward. Iedereen kent wel zo'n persoon waarbij de gesprekken stilvallen, het oogcontact veel te wensen overlaat en de gesprekken een zeer pijnlijke dood sterven. Die persoon ben ik. Tenminste, voor onbekenden. Als mijn vrienden in de buurt zijn ben ik heel leuk en gezellig.
14. Soms kan ik niet stoppen met praten. Op die momenten wil ik mezelf met liefde de mond snoeren, maar het gaat niet. Ik ben een soort waterval van woorden die over iedereen heen dendert. Heel gezellig, maar ik kan me voorstellen dat mensen er soms gek van worden.
15. Ik laat niet snel zien hoe ik me voel. Dat doe ik simpelweg omdat ik niet wil dat mensen zich zorgen om me maken, ik kan alles zelf wel dragen. Zij moeten lekker hun eigen leventje leiden en zich niet in de weg laten zitten door hoe ik me voel.
16. Ik ben een controlfreak. Tijdens samenwerkingsopdrachten wil je me niet meemaken, ik trek alles naar me toe en kan geobsedeerd raken door een simpele opgave. Ik wil vaak alles zelf doen en snauw alles en iedereen om me heen af als het niet goed gaat.
17. Ik ben dol op regen, ook op de fiets. Er is niets dat me zo blij maakt als regen. Het werkt inspirerend en rustgevend en vaak krijg ik het gevoel dat alles even van me af spoelt. Dat is natuurlijk een ander verhaal als ik naar school moet, want na zo'n regenbui wil ik me wel even lekker kunnen opfrissen.
18. Ik ben geobsedeerd door de dood. Het is niet dat ik er blij van word als iemand doodgaat, dat zeker niet, maar als ik begrafenissen, horrorfilms e.d. op televisie zie krijg ik daar een heel apart gevoel van en kan ik eigenlijk niet stoppen met kijken. Dat heb ik overigens alleen als het om fictie gaat, want met de dood in het echte leven heb ik niets.
19. Ik maak heel makkelijk vriendschappen kapot. Leuk persoon ben ik hè? Het is wel echt zo. Als iets me niet zint, is het vrij makkelijk afgelopen. Je moet het dan wel goed voor elkaar hebben, maar als dat eenmaal zo is en ik je zat ben, kan ik makkelijk afscheid van je nemen.
20. Ik lust geen appelmoes en pindakaas. Vroeger ook niet. Ik ben gewoon niet zo dol op prutjes, denk ik.
21. Ik kan chocola eten als een ongestelde vrouw. Van chocola kan ik echt nooit genoeg krijgen en het is dan ook één van de meest geapprecieerde cadeaus die je me kan geven.
22. Ik vind eigenlijk nooit een lange tijd hetzelfde leuk. Dat heb ik met muziek, maar ook met bezigheden. Zo vind ik het het ene moment heerlijk om te fotograferen (afgelopen herfst/winter), maar schilder ik het andere moment liever de hele dag.
23. Ik vind manga en anime verschrikkelijk. Ik kan niet kijken naar poppetjes met belachelijk grote ogen, veel te wild haar en vrijwel geen neus en lippen. Ik snap ook niet wat mensen er leuk aan vinden.
24. Ik vind schrijven geweldig, maar lees heel weinig. Ik heb nooit het geduld voor boeken, of beter gezegd, de tijd. Want naast alles wat ik doe is er voor lezen eigenlijk redelijk weinig ruimte.
25. Ik eet niets waarvan je kan zien wat het geweest is. Hiermee doel ik op vlees. Vroeger at ik nog graag kippenpoten en dergelijke, maar nu walg ik daarvan. Het vlees is lekker, dat wel, maar ik kan daar gewoon niet tegen. Ik heb een tijdje geprobeerd om vegetariër te worden, maar dat is vrij moeilijk in deze familie. Misschien is dit een soort compromis.
Binnenkort meer? Wie weet. Ik beloof niks.
1. Ik heb een ontzettende hekel aan mensen. Natuurlijk zijn er wel mensen waarmee ik het goed kan vinden en ik heb ook echt wel vrienden (al zijn die op één hand te tellen), maar met de mensheid in het algemeen kan ik het bizar slecht vinden. Ik weet niet precies waar dat door komt, maar er spelen wel wat factoren mee. Hebzucht bijvoorbeeld, en egoïsme. En oh, vooral het gevoel dat de mens superieur aan alles is. Bah bah bah.
Een goed voorbeeld is een fragment over dromen dat ik te zien kreeg tijdens een kijk-luisterexamen Engels, waarin werd verteld dat bij een kat een stuk van de hersenen was weggehaald, 'maar bij mensen kunnen we dat natuurlijk niet doen'. Gadverdamme, wat walg ik van de mens.
2. Ik kan niet omgaan met autoriteit. Als iemand probeert me iets te laten doen, word ik erg snel boos. Ik denk dat dat een deel van mijn persoonlijkheid is dat te maken heeft met zelf denken. Ik vind het niet leuk als mensen gehoorzaam achter iemand aan lopen, dus doe ik het zelf ook niet. Daarnaast vind ik niet dat iemand het recht heeft om zich beter te voelen dan ik, al was die persoon de voorzitter van de VN. Naar mijn mening is iedereen gelijk, ongeacht wat we hebben bereikt of gedaan in het leven.
3. Ik vind slagroom uit een spuitbus veel lekkerder dan verse slagroom. Vraag me niet waarom dat is, ik weet het zelf ook niet. Misschien komt het doordat verse slagroom zo'n soort drabje is. Ik ben niet zo dol op drabjes.
4. Ik vind eten met 'verrassingen' absoluut niet lekker. Ik vind het fijn als ik weet wat ik eet. Ik vind het dan ook verschrikkelijk als mijn moeder weer eens creatief is geweest met de spaghettisaus: als ergens ondefinieerbare stukken groente in drijven vind ik dat vreselijk goor. Wat dat betreft ben ik maar een saai mens: geef mij alsjeblieft sperziebonen met aardappelen en een gehaktbal. Oh, en saus apart, alstublieft.
5. Ik lust geen sushi. Ik weet dat het een schande is voor food-trendwatching Nederland, maar ik vind het rauwe visje met zijn huid van zeewier verschrikkelijk. Sterker nog, ik heb het meerdere malen geprobeerd, tot kokhalzen aan toe, maar het lukt me gewoon niet om het weg te krijgen.
6. Ik wél gek op rijst. Als er geen taugé, paprika, fruit of andere vreemde dingen doorheen zitten dan. Sausje, vleesje (of visje, of tofutje) en één of twee soorten groente met plakkerige rijst vind ik heerlijk.
7. Ik vind eten vaak lekkerder als het nog niet helemaal gaar is. Denk hierbij aan pannekoeken, koekjes, cake, muffins... Ik vind het heerlijk als de binnenkant eigenlijk nog niet klaar is. Soms ben ik zelfs bereid om gewoon de beslagkom leeg te eten en helemaal niks te bakken.
8. Ik ben redelijk stipt. Echt waar, ik doe altijd mijn uiterste best om overal op tijd te komen. Al moet ik er 80 km/u voor fietsen, ik moet en zal op tijd komen. Helaas wordt dit vaak verhinderd door huiselijke situaties (lees: ouders en broertje) die me in de weg zitten, waardoor niemand me gelooft als ik dat vertel. Maar echt, ik word gék als ik ergens te laat kom. Vaak schaam ik me dan ook helemaal dood, al vindt de persoon in kwestie dat meestal helemaal niet erg.
9. Ik vertrouw mensen erg moeilijk. Ik wil mensen nooit iets vertellen. Dit komt doordat ik ze óf niet vertrouw met de informatie (genoeg mensen hebben immers bewezen dat ze niet te vertrouwen zijn), óf bang ben dat de waarheid ze pijn doet. Toch doe ik mijn uiterste best om alles aan mijn vrienden te vertellen, hoor. Maar soms is het moeilijk.
10. Ik ben gek op achtbanen, maar in een draaimolen word ik misselijk. Spreekt voor zich, denk ik.
11. Ik maak niet zo makkelijk vrienden en wil dat ook vaak niet. Op vakantie e.d. ben ik nooit de persoon die zich in het feestgedruis stort (zie ook 12), ik ben vaak nog liever alleen dan dat ik initiatief moet nemen. Daarbij ben ik erg streng voor mezelf en anderen en laat ik mensen niet zo snel toe in mijn persoonlijke ruimte.
12. Ik ben geen feestbeest. God, wat zou ik willen dat ik het was. Natuurlijk, soms wil ik er best even uit, even vreemd doen en losgaan, maar in relatief ongezonde mate. Als ik zie dat mensen elke vrijdagavond uitgaan, zakt mijn mond even open. Het lijkt me helemaal niks. Ik krijg er alleen maar een onrustig hoofd van. Op een vrijdagavond zit ik liever op mijn vensterbank te genieten van de ondergaande zon, ik zie het nut er niet zo van in om elke vrijdag een immense hoeveelheid alcohol in je lichaam te pompen.
13. Ik ben socially awkward. Iedereen kent wel zo'n persoon waarbij de gesprekken stilvallen, het oogcontact veel te wensen overlaat en de gesprekken een zeer pijnlijke dood sterven. Die persoon ben ik. Tenminste, voor onbekenden. Als mijn vrienden in de buurt zijn ben ik heel leuk en gezellig.
14. Soms kan ik niet stoppen met praten. Op die momenten wil ik mezelf met liefde de mond snoeren, maar het gaat niet. Ik ben een soort waterval van woorden die over iedereen heen dendert. Heel gezellig, maar ik kan me voorstellen dat mensen er soms gek van worden.
15. Ik laat niet snel zien hoe ik me voel. Dat doe ik simpelweg omdat ik niet wil dat mensen zich zorgen om me maken, ik kan alles zelf wel dragen. Zij moeten lekker hun eigen leventje leiden en zich niet in de weg laten zitten door hoe ik me voel.
16. Ik ben een controlfreak. Tijdens samenwerkingsopdrachten wil je me niet meemaken, ik trek alles naar me toe en kan geobsedeerd raken door een simpele opgave. Ik wil vaak alles zelf doen en snauw alles en iedereen om me heen af als het niet goed gaat.
17. Ik ben dol op regen, ook op de fiets. Er is niets dat me zo blij maakt als regen. Het werkt inspirerend en rustgevend en vaak krijg ik het gevoel dat alles even van me af spoelt. Dat is natuurlijk een ander verhaal als ik naar school moet, want na zo'n regenbui wil ik me wel even lekker kunnen opfrissen.
18. Ik ben geobsedeerd door de dood. Het is niet dat ik er blij van word als iemand doodgaat, dat zeker niet, maar als ik begrafenissen, horrorfilms e.d. op televisie zie krijg ik daar een heel apart gevoel van en kan ik eigenlijk niet stoppen met kijken. Dat heb ik overigens alleen als het om fictie gaat, want met de dood in het echte leven heb ik niets.
19. Ik maak heel makkelijk vriendschappen kapot. Leuk persoon ben ik hè? Het is wel echt zo. Als iets me niet zint, is het vrij makkelijk afgelopen. Je moet het dan wel goed voor elkaar hebben, maar als dat eenmaal zo is en ik je zat ben, kan ik makkelijk afscheid van je nemen.
20. Ik lust geen appelmoes en pindakaas. Vroeger ook niet. Ik ben gewoon niet zo dol op prutjes, denk ik.
21. Ik kan chocola eten als een ongestelde vrouw. Van chocola kan ik echt nooit genoeg krijgen en het is dan ook één van de meest geapprecieerde cadeaus die je me kan geven.
22. Ik vind eigenlijk nooit een lange tijd hetzelfde leuk. Dat heb ik met muziek, maar ook met bezigheden. Zo vind ik het het ene moment heerlijk om te fotograferen (afgelopen herfst/winter), maar schilder ik het andere moment liever de hele dag.
23. Ik vind manga en anime verschrikkelijk. Ik kan niet kijken naar poppetjes met belachelijk grote ogen, veel te wild haar en vrijwel geen neus en lippen. Ik snap ook niet wat mensen er leuk aan vinden.
24. Ik vind schrijven geweldig, maar lees heel weinig. Ik heb nooit het geduld voor boeken, of beter gezegd, de tijd. Want naast alles wat ik doe is er voor lezen eigenlijk redelijk weinig ruimte.
25. Ik eet niets waarvan je kan zien wat het geweest is. Hiermee doel ik op vlees. Vroeger at ik nog graag kippenpoten en dergelijke, maar nu walg ik daarvan. Het vlees is lekker, dat wel, maar ik kan daar gewoon niet tegen. Ik heb een tijdje geprobeerd om vegetariër te worden, maar dat is vrij moeilijk in deze familie. Misschien is dit een soort compromis.
Binnenkort meer? Wie weet. Ik beloof niks.
maandag 23 mei 2011
Een liefde in Parijs
Als kleine jongen had hij geleerd niet van de talloze trappen te denderen wanneer hij zich weer eens met spoed voortbewoog en al rennend langs de oevers van de Seine patrouilleerde. Gaandeweg had hij geleerd dat de rotsen konden praten, de golven tegen hem fluisterden, als dolende zielen zonder verder doel, en wat een verhalen vertelden zij hem. Dagenlang luisterde hij naar de fluisteringen van de wind, doorbrak het oppervlak van het toch al beweeglijke water. En wanneer hij dan thuis kwam, was er niemand die er iets van zeggen zou. Zijn vader had immers nimmer tijd voor de complicaties die zijn zoon teweegbracht. Daarbij was de huishoudster altijd te verlegen geweest om ook maar iets anders uit te kramen dan "Ja, meneer".
Een moeder had hij al een lange tijd niet meer, de vrouw was enkele uren na het baren van haar zoon overleden. De jongen had alles gehad, maar kon zijn weg niet vinden in het enorme huis dat zij bezaten.
Daarom vond men hem steeds vaker in de naakte buitenlucht, zich onrustig bewegend onder het licht van zon en maan. Hij was niet gemaakt voor een gesloten leven, hij werd in beslag genomen door de vrijheid van het buiten. Nooit zou hij op die ene plek blijven. De Seine was zijn enige vriend, wat verder reikte kon hij enkel begeren.
-----
Deel van mijn nieuwe kortverhaal, 'Een liefde in Parijs'.
Binnenkort meer.
Een moeder had hij al een lange tijd niet meer, de vrouw was enkele uren na het baren van haar zoon overleden. De jongen had alles gehad, maar kon zijn weg niet vinden in het enorme huis dat zij bezaten.
Daarom vond men hem steeds vaker in de naakte buitenlucht, zich onrustig bewegend onder het licht van zon en maan. Hij was niet gemaakt voor een gesloten leven, hij werd in beslag genomen door de vrijheid van het buiten. Nooit zou hij op die ene plek blijven. De Seine was zijn enige vriend, wat verder reikte kon hij enkel begeren.
-----
Deel van mijn nieuwe kortverhaal, 'Een liefde in Parijs'.
Binnenkort meer.
zaterdag 21 mei 2011
Waarom wij (waarschijnlijk) vannacht niet doodgaan
De wereld schreeuwt. En we schreeuwen niet zomaar. We schreeuwen moord, brand, vuur, ijs, snoep. We schreeuwen dood en verderf. Sommigen schreeuwen het zelfs allemaal tegelijk.
We gaan dood. Tenminste, dat maakte een prediker de wereld wijs.
Laat me even zeggen dat ik respect heb voor mensen die ergens in geloven (al heb ik niet zo'n respect voor de bloedige geschiedenis van de katholieken en protestanten in combinatie met de kerk en misdaad en bedrog enzo), maar ik vind dit toch zorgwekkend. Een priester, pastoor of weetikveelwat schreeuwt iets en meteen is de hele wereld in rep en roer.
Wat die priester/pastoor/groenteman schreeuwt varieert, maar in dit geval is de boodschap wel erg sensationeel: we gaan dood. Allemaal. Er zal geen stukje van ons overblijven en nog het belangrijkste: we gaan naar de hel. We gaan allemaal branden als kalkoen in een Amerikaanse Thanksgiving-oven.
WANT. Nu komt het. Er komen aardbevingen. Oh, en Jezus komt terug. Ook interessant.
Wetenschappelijk (bijna) onmogelijk
Laat me allereerst duidelijk maken dat het vrij moeilijk is om iedereen om te leggen met een aardbeving. De aarde bestaat uit een aardkern en een aardkorst (en nog iets dat daar tussenin hoort te zitten). De aardkorst bestaat weer uit verschillende stukken, die wetenschappers de prachtige benaming 'tektonische platen' hebben gegeven. Deze platen zijn over het algemeen erg groot en vinden het leuk om te verschuiven. Dat doen ze elke dag, al merken wij daar niet zoveel van. Soms hebben de platen een beetje ruzie, dan botsen ze tegen elkaar en begint de aarde te schuddebuiken. Geen leuk resultaat, meestal.
Ik geef toe dat een dergelijke botsing vrij heftige gevolgen kan hebben, maar deze vind je vooral aan de rand van de fameuze platen. Je raadt het al: daar zitten wij niet in de buurt.
Nederland (en nog een hoop andere landen) bevindt zich op de zogeheten Eurazische plaat, een plaat die zo groot is dat hij zowel Europa als Azië volledig in beslag neemt. Nederland ligt misschien niet compleet centraal, maar ook weer niet erg dicht bij de rand. Dat dat bij een aardbeving belangrijk is, blijkt wel uit het volgende kaartje (en een hoop wetenschappelijke onderzoeken):
Kijk bijvoorbeeld eens waar Japan ligt. Oeps. Da's een lelijk kruispunt. Kijk nu eens waar Nederland ligt. Relatief ongevaarlijk als je het mij vraagt. Het valt bijvoorbeeld ook op, als je bijvoorbeeld kijkt naar de positie van Italië, dat er vrijwel meteen een slim idee in je hoofd op zal springen. Want Italië mag dan bij welvarend Europa horen, Moeder Natuur heeft het een onfortuinlijke plek gegeven. Dat verklaart ook dat er relatief vaak aardbevingen zijn in Italië en andere landen die dicht bij een 'grens' liggen.
Om Nederland compleet te verwoesten zou er een aardbeving van tachtig op de schaal van richter moeten zijn en dan ook nog precies aan deze kant van Europa, wat me vrij onwaarschijnlijk lijkt.
Overigens lijkt het me ook vrij raar als juist Jezus ons komt halen. Ik heb altijd gedacht dat die man volgens de Bijbelse verhalen dood was. Daarnaast kan ik het gewoon niet geloven, simpelweg omdat ik zelf niet in Bijbelse verhalen geloof (sorry?).
Het lijkt me dat we vannacht allemaal rustig kunnen gaan slapen. Ik neem in elk geval geen zwemvest, kettingzaag en opblaasdolfijn mee. Als ik het fout heb, is dat natuurlijk jammer voor ons allemaal en zullen we het met de dood moeten bekopen. Maargoed, dat zien we wel.
Mocht het toch gebeuren, dan zie ik jullie allemaal wel bij ''De Apocalyps''.
PS: bij taalfouten, houd rekening met het tijdstip.
We gaan dood. Tenminste, dat maakte een prediker de wereld wijs.
Laat me even zeggen dat ik respect heb voor mensen die ergens in geloven (al heb ik niet zo'n respect voor de bloedige geschiedenis van de katholieken en protestanten in combinatie met de kerk en misdaad en bedrog enzo), maar ik vind dit toch zorgwekkend. Een priester, pastoor of weetikveelwat schreeuwt iets en meteen is de hele wereld in rep en roer.
Wat die priester/pastoor/groenteman schreeuwt varieert, maar in dit geval is de boodschap wel erg sensationeel: we gaan dood. Allemaal. Er zal geen stukje van ons overblijven en nog het belangrijkste: we gaan naar de hel. We gaan allemaal branden als kalkoen in een Amerikaanse Thanksgiving-oven.
WANT. Nu komt het. Er komen aardbevingen. Oh, en Jezus komt terug. Ook interessant.
Wetenschappelijk (bijna) onmogelijk
Laat me allereerst duidelijk maken dat het vrij moeilijk is om iedereen om te leggen met een aardbeving. De aarde bestaat uit een aardkern en een aardkorst (en nog iets dat daar tussenin hoort te zitten). De aardkorst bestaat weer uit verschillende stukken, die wetenschappers de prachtige benaming 'tektonische platen' hebben gegeven. Deze platen zijn over het algemeen erg groot en vinden het leuk om te verschuiven. Dat doen ze elke dag, al merken wij daar niet zoveel van. Soms hebben de platen een beetje ruzie, dan botsen ze tegen elkaar en begint de aarde te schuddebuiken. Geen leuk resultaat, meestal.
Ik geef toe dat een dergelijke botsing vrij heftige gevolgen kan hebben, maar deze vind je vooral aan de rand van de fameuze platen. Je raadt het al: daar zitten wij niet in de buurt.
Nederland (en nog een hoop andere landen) bevindt zich op de zogeheten Eurazische plaat, een plaat die zo groot is dat hij zowel Europa als Azië volledig in beslag neemt. Nederland ligt misschien niet compleet centraal, maar ook weer niet erg dicht bij de rand. Dat dat bij een aardbeving belangrijk is, blijkt wel uit het volgende kaartje (en een hoop wetenschappelijke onderzoeken):
 |
| De geweldige Tektonische Platen |
Om Nederland compleet te verwoesten zou er een aardbeving van tachtig op de schaal van richter moeten zijn en dan ook nog precies aan deze kant van Europa, wat me vrij onwaarschijnlijk lijkt.
Overigens lijkt het me ook vrij raar als juist Jezus ons komt halen. Ik heb altijd gedacht dat die man volgens de Bijbelse verhalen dood was. Daarnaast kan ik het gewoon niet geloven, simpelweg omdat ik zelf niet in Bijbelse verhalen geloof (sorry?).
Het lijkt me dat we vannacht allemaal rustig kunnen gaan slapen. Ik neem in elk geval geen zwemvest, kettingzaag en opblaasdolfijn mee. Als ik het fout heb, is dat natuurlijk jammer voor ons allemaal en zullen we het met de dood moeten bekopen. Maargoed, dat zien we wel.
Mocht het toch gebeuren, dan zie ik jullie allemaal wel bij ''De Apocalyps''.
PS: bij taalfouten, houd rekening met het tijdstip.
woensdag 11 mei 2011
Dit geloof je toch niet?
Er is iets waar bijna iedereen van houdt. Het is zelfs bijna misdadig om er niet van te houden. Toch ben ik er niet dol op. Net als meer dingen waar ik -in tegenstelling tot de rest van de mensheid- niet dol op ben.
Ik heb het over cabaret.
Enorme moeite heb ik ermee, een zenuwachtig mannetje of vrouwtje dat, moederziel alleen, grappen staat te verkopen op een immens podium. Ik ben er zelfs een beetje allergisch voor, dat gedwongen grappen maken.
Cabaretiers en cabaretières lijken zo graag grappig te willen zijn en daar kan ik niet tegen. Het is niet alleen irritant, als iemand leuk genoeg is om geen afstandbediening naar het beeldscherm te moeten gooien ben ik na enkele grappen al doodmoe. Ik heb er helemaal het geduld niet voor. De grappen ratelen maar door en door en door en op een gegeven moment ben ik er gewoon klaar mee. Dan heeft de luidruchtige figuur mijn oren, neus en ogen weggeblazen en heb ik er geen zin meer in. Men schreeuwt boven zichzelf uit.
Zo ook vandaag, tijdens de Engelse les. Ik heb een vrolijke, humoristische docent, één van de zeldzame docenten op mijn school waar ik me niet aan irriteer.
Vandaag heb ik me wél geïrriteerd. Niet aan mijn docent, maar aan een filmpje dat hij liet zien. Het was een filmpje van een Britse of Schotse (?) cabaretier die niet alleen praatte alsof zijn tong los in zijn mond lag, maar ook nog eens veel te enthousiast was wat grappig zijn betrof. Ik sloeg mezelf meerdere malen en besloot me maar ongemerkt ergens anders mee bezig te houden en me niet te erg te irriteren. "Want daar word je alleen maar moe van".
Maar het is niet gelukt, hoor. Ik heb me opnieuw geïrriteerd.
En nu ben ik moe.
woensdag 4 mei 2011
Trappen. Duizenden tentakels in dit duivels stuk doolhof. Mijn ziel waart zich hier enkel om middernacht, begraven in de diepste verwarring die hij mogelijk ooit gekend heeft. Met haar miljoenen treden grijpt zij mij naar de keel, ze wil me bruut wegstelen uit de aanwezigheid van deze zuurstof.
Hongerig komen haar miljarden kinderen op mij af gesneld, verstrengelen zich, klauwen in mijn been, scheuren me aan stukken. Steeds strakker, steeds monsterlijker. Bloed stroomt als water uit mijn neus, mijn ogen draaien.
Ik ben overgeleverd. Ze heeft me.
Hongerig komen haar miljarden kinderen op mij af gesneld, verstrengelen zich, klauwen in mijn been, scheuren me aan stukken. Steeds strakker, steeds monsterlijker. Bloed stroomt als water uit mijn neus, mijn ogen draaien.
Ik ben overgeleverd. Ze heeft me.
dinsdag 3 mei 2011
Respect?
Vijf minuten geleden was het. De bel ging.
Twee mensen, een oud mannetje en een vrouwtje (ze waren immers allebei klein) dat een beetje aan een cavia deed denken stonden met een zonnige lach voor de deur.
"Shit," dacht ik. "Daar zijn ze weer."
In de buurt waar ik woon, en eigenlijk in deze hele stad, komt het heel vaak voor dat mensen het evangelie of iets dergelijks verspreiden. En laat het nou net zijn dat ik daar enorm allergisch voor ben.
"Een hele zonnige dag mijnheer," was het eerste dat de oude man, enigszins stotterend, tegen me zei. "Wij zouden graag even met u willen praten over de God die er voor ons allen is."
Hoe haalt deze man het in zijn hoofd om mijn dag op die manier te laten beginnen? Stel je eens voor, stel je voor dat ik een minder ruimdenkend persoon was. Ik zou me hierdoor enorm beledigd gevoeld kunnen hebben.
Bij mij was er alleen sprake van irritatie, ik geloof immers niet echt ergens in (een beetje de "Ik geloof niet ergens in maar ik ontken ook niet dat het kan bestaan"-gedachte) en heb daar ook totaal geen behoefte aan.
Misschien ben ik wel een enorme ketter, maar volgens mij leven wij niet meer in de middeleeuwen, waar het vanzelfsprekend was dat je Katholiek of Protestant was.
"Nou sorry meneer, maar daar heb ik even geen zin in," was mijn antwoord, totaal terecht. Ik verwachtte dat de man daarna wel weg zou gaan, maar niets was minder waar.
"Nou, mijnheer, denkt u dan even na hoe wij dit beeld kunnen veranderen!"
Ik was met stomheid geslagen.
"Ik wil mijn denkbeeld niet veranderen en al helemaal niet voor een geloof dat me de strot door wordt geduwd, DOEI."
Zo. Die deur zat dicht.
Laat me nog eens herhalen wat ik ongetwijfeld al vijftigduizendeneen keer op mijn blog heb gezet; ik heb respect voor iedereen. Ongeacht ras, geslacht, geloof, geaardheid of denkbeelden. Ik vind dat mensen elkaar moeten accepteren voor wie ze zijn en moeten proberen zich waar nodig een beetje aan te passen zodat onze samenleving geen 'cage fighting' wordt. Maar moet dat respect dan niet wederzijds zijn?
Misschien ben ik nu wel heel onredelijk, maar alles dat ik van deze mensen verwacht is een beetje respect. Respect voor het feit dat ik niet ergens in geloof. Ik heb ook respect voor de mensen die wél ergens in geloven, dus erg onlogisch klinkt het niet.
Waarom is het dan zo moeilijk om niet met je gezwets in iemands persoonlijke omgeving binnen te dringen?
Twee mensen, een oud mannetje en een vrouwtje (ze waren immers allebei klein) dat een beetje aan een cavia deed denken stonden met een zonnige lach voor de deur.
"Shit," dacht ik. "Daar zijn ze weer."
In de buurt waar ik woon, en eigenlijk in deze hele stad, komt het heel vaak voor dat mensen het evangelie of iets dergelijks verspreiden. En laat het nou net zijn dat ik daar enorm allergisch voor ben.
"Een hele zonnige dag mijnheer," was het eerste dat de oude man, enigszins stotterend, tegen me zei. "Wij zouden graag even met u willen praten over de God die er voor ons allen is."
Hoe haalt deze man het in zijn hoofd om mijn dag op die manier te laten beginnen? Stel je eens voor, stel je voor dat ik een minder ruimdenkend persoon was. Ik zou me hierdoor enorm beledigd gevoeld kunnen hebben.
Bij mij was er alleen sprake van irritatie, ik geloof immers niet echt ergens in (een beetje de "Ik geloof niet ergens in maar ik ontken ook niet dat het kan bestaan"-gedachte) en heb daar ook totaal geen behoefte aan.
Misschien ben ik wel een enorme ketter, maar volgens mij leven wij niet meer in de middeleeuwen, waar het vanzelfsprekend was dat je Katholiek of Protestant was.
"Nou sorry meneer, maar daar heb ik even geen zin in," was mijn antwoord, totaal terecht. Ik verwachtte dat de man daarna wel weg zou gaan, maar niets was minder waar.
"Nou, mijnheer, denkt u dan even na hoe wij dit beeld kunnen veranderen!"
Ik was met stomheid geslagen.
"Ik wil mijn denkbeeld niet veranderen en al helemaal niet voor een geloof dat me de strot door wordt geduwd, DOEI."
Zo. Die deur zat dicht.
Laat me nog eens herhalen wat ik ongetwijfeld al vijftigduizendeneen keer op mijn blog heb gezet; ik heb respect voor iedereen. Ongeacht ras, geslacht, geloof, geaardheid of denkbeelden. Ik vind dat mensen elkaar moeten accepteren voor wie ze zijn en moeten proberen zich waar nodig een beetje aan te passen zodat onze samenleving geen 'cage fighting' wordt. Maar moet dat respect dan niet wederzijds zijn?
Misschien ben ik nu wel heel onredelijk, maar alles dat ik van deze mensen verwacht is een beetje respect. Respect voor het feit dat ik niet ergens in geloof. Ik heb ook respect voor de mensen die wél ergens in geloven, dus erg onlogisch klinkt het niet.
Waarom is het dan zo moeilijk om niet met je gezwets in iemands persoonlijke omgeving binnen te dringen?
zondag 1 mei 2011
Bom van inspiratie
Inspiratie komt uit een onverwachte hoek, zeggen ze. In mijn geval klopt dit zeker.
Na een drukke koninginnedag besloot ik weer wat oude bands op te graven uit mijn muziekbibliotheek en ik vond een paar PARELTJES, waaronder Siouxsie and the Banshees.
Ik snap eigenlijk niet hoe ik ooit afscheid heb kunnen nemen van die band. Siouxsie Sioux is zo'n inspirerende persoon!
Dit filmpje zelf is niet zo heel interessant, maar het ging me vooral om het liedje.
Hier vond ik het liedje zelf wat minder, maar de video is zo ontzettend vet gedaan. Ik heb sowieso een zwak voor zwartwitte strepen die de optische illusie kunnen creëren, maar denk er eens over na, deze video komt waarschijnlijk uit de eighties (de band begon in 1978) en was zijn tijd naar mijn idee erg vooruit!
Na een drukke koninginnedag besloot ik weer wat oude bands op te graven uit mijn muziekbibliotheek en ik vond een paar PARELTJES, waaronder Siouxsie and the Banshees.
Ik snap eigenlijk niet hoe ik ooit afscheid heb kunnen nemen van die band. Siouxsie Sioux is zo'n inspirerende persoon!
Dit filmpje zelf is niet zo heel interessant, maar het ging me vooral om het liedje.
Hier vond ik het liedje zelf wat minder, maar de video is zo ontzettend vet gedaan. Ik heb sowieso een zwak voor zwartwitte strepen die de optische illusie kunnen creëren, maar denk er eens over na, deze video komt waarschijnlijk uit de eighties (de band begon in 1978) en was zijn tijd naar mijn idee erg vooruit!
dinsdag 12 april 2011
Mijn transformatie
Hemeltjelief, sorry sorry SORRY, maar het lukt me écht niet om opnieuw een overzichtje te schrijven.
Dan kun je wel zeggen "maar Max, dan schud je dat toch gewoon even uit je mouw?".
Nee.
Dat kan niet! Want dan gaat het ten koste van mijn guweldugu schrijfstijl.
Aangezien ik op het moment ziek (een andere manier van ziek dan de ziek die ik eerst had genoemd) in bed hoor te liggen maar me niet kon bedwingen (HAHAHA, ER ZIJN DANSENDE GEITEN OP TV) om te schrijven, zit ik nu hier. Mijn bovenste oogleden zijn half gedrapeerd over de onderste, mijn onderlip hangt op mijn schoot en mijn keel zit vol barsten, maar dat mag de pret niet drukken.
Daarom ga ik jullie nu eventjes wat foto's laten zien van toen ik nog niet ziek was en bovenal, van toen ik net naar de kapper was geweest.
Wat zie ik er blij uit hè?
Dan kun je wel zeggen "maar Max, dan schud je dat toch gewoon even uit je mouw?".
Nee.
Dat kan niet! Want dan gaat het ten koste van mijn guweldugu schrijfstijl.
Aangezien ik op het moment ziek (een andere manier van ziek dan de ziek die ik eerst had genoemd) in bed hoor te liggen maar me niet kon bedwingen (HAHAHA, ER ZIJN DANSENDE GEITEN OP TV) om te schrijven, zit ik nu hier. Mijn bovenste oogleden zijn half gedrapeerd over de onderste, mijn onderlip hangt op mijn schoot en mijn keel zit vol barsten, maar dat mag de pret niet drukken.
Daarom ga ik jullie nu eventjes wat foto's laten zien van toen ik nog niet ziek was en bovenal, van toen ik net naar de kapper was geweest.
Wat zie ik er blij uit hè?
vrijdag 8 april 2011
Het felbegeerde overzicht PART ONE
Ja, trouwe lezers, jullie hebben toch een stuk van mijn leven gemist hoor. Want in de tijd dat ik weg ben geweest heb ik niet alleen maar al etend op bed geleden (al heb ik dat wel veel gedaan nu ik er over nadenk), ik heb ook het een en ander ondernomen.
Bij deze een overichtje, want een geïnformeerd mensch is een blij mensch.
Even zien, waar waren we voor die shitload aan onzinposts gebleven.
Ohja. Ik weet het alweer.
4 februari
De datum waarop ik naar Leiden vertrok voor de Britse (hard)rockband Die So Fluid. Nouja, niet voor de band zelf, maar meer voor mijn eigen plezier. De band was daarbij ook wel een leuke factor. Het concert, dat meer op een privévoorstelling leek aangezien er maar zo'n veertig mensen waren, vond plaats in Brothers of Beer, een hardrock/punkcafé in de weet-ik-veel-watstraat in hartje Leiden.
Al met al was het een geweldige avond, waarop ik nog wat leuke mensen heb leren kennen. Daarnaast heb ik nog heel gezellig met de bloedmooie zangeres staan babbelen (ordinaire verkooptruc, ik gaf een fortuin uit bij de merchandise stand)en werd ik steeds weer omver gelopen voor het druk bezochte herentoilet waar het podium zo mooi voor gepositioneerd was. Voordeel was dus wel dat ik helemaal vooraan stond!
17 februari
Mijn verjaardag! Ik heb echt de meest geweldige cadeaus gekregen die een zeventienjarige (HA!) zich kan wensen, waaronder een dvd-box van Friends (ik ben verslááfd aan Friends), een kaartje voor The Kills (blog hierover volgt hoogstwaarschijnlijk nog) en mijn woest begeerde nieuwe telefoon. Dat laatste kwam wel enkele weken (lees: maanden) later, maar dat mocht de pret niet drukken. Alleen van het idee begon ik immers al te kwijlen.
28 februari
Mijn laatste werkdag. Snik. Ik weet niet of ik er ooit over heb uitgeweid, maar ik heb van oktober tot februari bij de New Yorker (een ver-schrik-ke-lijke kledingwinkel met kleding die een fatsoenlijk mens nachtmerries bezorgt) mijn centjes verdiend. Ik stond bijna voor een ethisch dilemma toen ik aan mijn sollicitatiegesprek begon (kan ik mensen deze kleding wel aandoen? wíl ik dit verkopen?) maar mijn drang naar geld heeft me overgehaald. Ik ben niet gelovig op wat voor manier dan ook, maar iets van boven heeft me dat laten voelen ook. Het was een verschrikkelijke baan. Niet alleen moest ik veel onbetaald overwerken, het was gewoon niet mijn winkel (is dat een compliment naar mezelf?) en de klanten bevielen me ook geenszins ("dees broek is klein, u hebt maat 2,%#?") . Al met al vond ik het niet erg dat ik ontslagen was, maar mijn portemonnee deed wel ongelooflijk veel zeer.
Van maart kan ik me op het moment vreemd genoeg vrij weinig herinneren. Wellicht komt dat door het tijdstip in combinatie met het slaapgebrek waarmee ik kamp. Daarom beloof ik meer voor de volgende keer.
God knows wanneer dat is.
Bij deze een overichtje, want een geïnformeerd mensch is een blij mensch.
Even zien, waar waren we voor die shitload aan onzinposts gebleven.
Ohja. Ik weet het alweer.
4 februari
De datum waarop ik naar Leiden vertrok voor de Britse (hard)rockband Die So Fluid. Nouja, niet voor de band zelf, maar meer voor mijn eigen plezier. De band was daarbij ook wel een leuke factor. Het concert, dat meer op een privévoorstelling leek aangezien er maar zo'n veertig mensen waren, vond plaats in Brothers of Beer, een hardrock/punkcafé in de weet-ik-veel-watstraat in hartje Leiden. Al met al was het een geweldige avond, waarop ik nog wat leuke mensen heb leren kennen. Daarnaast heb ik nog heel gezellig met de bloedmooie zangeres staan babbelen (ordinaire verkooptruc, ik gaf een fortuin uit bij de merchandise stand)en werd ik steeds weer omver gelopen voor het druk bezochte herentoilet waar het podium zo mooi voor gepositioneerd was. Voordeel was dus wel dat ik helemaal vooraan stond!
17 februari
Mijn verjaardag! Ik heb echt de meest geweldige cadeaus gekregen die een zeventienjarige (HA!) zich kan wensen, waaronder een dvd-box van Friends (ik ben verslááfd aan Friends), een kaartje voor The Kills (blog hierover volgt hoogstwaarschijnlijk nog) en mijn woest begeerde nieuwe telefoon. Dat laatste kwam wel enkele weken (lees: maanden) later, maar dat mocht de pret niet drukken. Alleen van het idee begon ik immers al te kwijlen.
28 februari
Mijn laatste werkdag. Snik. Ik weet niet of ik er ooit over heb uitgeweid, maar ik heb van oktober tot februari bij de New Yorker (een ver-schrik-ke-lijke kledingwinkel met kleding die een fatsoenlijk mens nachtmerries bezorgt) mijn centjes verdiend. Ik stond bijna voor een ethisch dilemma toen ik aan mijn sollicitatiegesprek begon (kan ik mensen deze kleding wel aandoen? wíl ik dit verkopen?) maar mijn drang naar geld heeft me overgehaald. Ik ben niet gelovig op wat voor manier dan ook, maar iets van boven heeft me dat laten voelen ook. Het was een verschrikkelijke baan. Niet alleen moest ik veel onbetaald overwerken, het was gewoon niet mijn winkel (is dat een compliment naar mezelf?) en de klanten bevielen me ook geenszins ("dees broek is klein, u hebt maat 2,%#?") . Al met al vond ik het niet erg dat ik ontslagen was, maar mijn portemonnee deed wel ongelooflijk veel zeer.
Van maart kan ik me op het moment vreemd genoeg vrij weinig herinneren. Wellicht komt dat door het tijdstip in combinatie met het slaapgebrek waarmee ik kamp. Daarom beloof ik meer voor de volgende keer.
God knows wanneer dat is.
Ik ben ziek.
Ik besef me dat ik een tijdje niet heb geblogd en voel me dan ook uitermate schuldig tegenover mijn trouwe (kuch) lezers. Er was echter een reden voor, en die vind ik zelf nou niet bepaald spetterend, maar hij is er wel. Helaas.
Laten we het erop houden dat ik ziek ben en geen tijd heb gehad. Ziek, ja.
Als in dokters. Als in vreemde taferelen en bedliggen. JA.
Om niet als een oersaai beekje verder te kabbelen op dit onderwerp besluit ik bij deze het af te sluiten.
Dus eh, dag.
Oh, en de volgende keer krijg je een overzichtje van alles dat ik in die... 2 maanden die ik hier niet ben geweest heb meegemaakt. Of 2 jaar. Of eeuwen.
Weet ik veel.
Laten we het erop houden dat ik ziek ben en geen tijd heb gehad. Ziek, ja.
Als in dokters. Als in vreemde taferelen en bedliggen. JA.
Om niet als een oersaai beekje verder te kabbelen op dit onderwerp besluit ik bij deze het af te sluiten.
Dus eh, dag.
Oh, en de volgende keer krijg je een overzichtje van alles dat ik in die... 2 maanden die ik hier niet ben geweest heb meegemaakt. Of 2 jaar. Of eeuwen.
Weet ik veel.
woensdag 16 maart 2011
zaterdag 5 maart 2011
Mode
Het begrip mode. Jij kent het, zij kennen het, ik ken het.
Iedereen komt het onverhoopt tegen in zijn of haar leven. Eén of meerdere malen, dat ligt er maar net aan hoe vaak je je huis uit komt. Feit blijft dat de maatschappij er vrijwel zeker door gedreven wordt.
Ik haat het.
Mijn hoofd wordt op het moment getorpedeerd door verschillende vragen. Of nouja, vragen... Eerder cynische 'dit meen je toch niet'-hersenspinsels. Waarom laat je in godsnaam je leven omsluiten door een fenomeen dat je weliswaar veilig stelt, maar daar tegenover ook alle vrijheid wegneemt? Waarom laten wij als mensen dit toe?
Een bekend voorbeeld is het dragen van kleding. We leven in een enorme consumptiemaatschappij die vrijwel alles vanuit een commercieel oogpunt bekijkt. Wij als wereldburgers zien, kopen en gebruiken. We worden geprikkeld door beelden die ons opvallen en wat je veel ziet, is over het algemeen goed. Hierdoor krijg je snel de neiging om veiligheid op te zoeken en dezelfde spullen te kopen en aan te trekken. Maar ben je wie je wil zijn? Nee. Natuurlijk zijn er mensen die spullen dragen omdat ze die mooi vinden, maar ik vrees dat dat een belachelijk laag aantal is.
Niet alleen volgers van de mode hebben hier last van, in de alternatieve scene begaan ook steeds meer mensen deze misdaad. Vaak zoeken mensen toevlucht in 'iets anders', in rebelleren, in schoppen tegen de maatschappij. Vaak geeft dit erg veel persoonlijke vrijheid, maar je moet er ook wel risico voor nemen.
De laatste jaren is het begrip 'alternatief' echter steeds minder wat je denkt dat het is. Er heerst een sterk modegevoel, al zou je dat soms niet geloven. In deze groepen mag je bijvoorbeeld niet naar oude muziek luisteren wil je geaccepteerd worden, je moet compleet up-to-date zijn. Dit is voor mij waar individualiteit stopt. Want ook al kleed je je anders dan je gemiddelde land, stad of schoolgenoot, je bent niet precies zoals je wil zijn.
Ik ben zelf een groot voorstander van zelfontplooiing. Mensen moeten de kans krijgen om compleet zichzelf te zijn en zich precies zo te ontwikkelen als zij willen. Ikzelf ben hier een goed voorbeeld van en dat is natuurlijk makkelijk te zeggen, maar ik ben ervan overtuigd.
Als iemand mij vraagt "Welke stijl heb jij nou?" antwoord ik standaard met "Mijn eigen". Ik denk dat je pas je eigen stijl hebt als je verschillende aspecten weet los te koppelen en dan weer samen te combineren, vanuit welke richting ze ook komen. Zo combineer ik vaak kruistekens en doodskisten met een simpel t-shirt van H&M, maar loop ik ook graag in een warme gebreide trui of een mosterdgeel vest. Daarnaast ben ik dol op streepjes, stippen, effen shirts, nette en iets minder nette kleren. Eén grote milkshake van een hoop verschillende dingen dus.
Dat is wat ik leuk vind. Hetzelfde heb ik met muziek. Die gaat van jazz naar black metal en van horror punk naar house. Ik ben daar tevreden mee.
Mensen moeten niet belemmerd worden in hun doen en laten. Naar mijn idee moet creativiteit en individualiteit wat meer benadrukt worden. We moeten het begrip 'uniek' weer als iets positiefs gaan zien en niet bang zijn voor het onbekende.
Ik denk dat de wereld dan een stuk mooier zou zijn.
Ik ben namelijk geen onderdeel van één stijl, of van een groep. Ik ben een persoon.
En jij ook.
Zo zouden meer personen moeten denken.
...Of niet?
Iedereen komt het onverhoopt tegen in zijn of haar leven. Eén of meerdere malen, dat ligt er maar net aan hoe vaak je je huis uit komt. Feit blijft dat de maatschappij er vrijwel zeker door gedreven wordt.
Ik haat het.
Mijn hoofd wordt op het moment getorpedeerd door verschillende vragen. Of nouja, vragen... Eerder cynische 'dit meen je toch niet'-hersenspinsels. Waarom laat je in godsnaam je leven omsluiten door een fenomeen dat je weliswaar veilig stelt, maar daar tegenover ook alle vrijheid wegneemt? Waarom laten wij als mensen dit toe?
Een bekend voorbeeld is het dragen van kleding. We leven in een enorme consumptiemaatschappij die vrijwel alles vanuit een commercieel oogpunt bekijkt. Wij als wereldburgers zien, kopen en gebruiken. We worden geprikkeld door beelden die ons opvallen en wat je veel ziet, is over het algemeen goed. Hierdoor krijg je snel de neiging om veiligheid op te zoeken en dezelfde spullen te kopen en aan te trekken. Maar ben je wie je wil zijn? Nee. Natuurlijk zijn er mensen die spullen dragen omdat ze die mooi vinden, maar ik vrees dat dat een belachelijk laag aantal is.
Niet alleen volgers van de mode hebben hier last van, in de alternatieve scene begaan ook steeds meer mensen deze misdaad. Vaak zoeken mensen toevlucht in 'iets anders', in rebelleren, in schoppen tegen de maatschappij. Vaak geeft dit erg veel persoonlijke vrijheid, maar je moet er ook wel risico voor nemen.
De laatste jaren is het begrip 'alternatief' echter steeds minder wat je denkt dat het is. Er heerst een sterk modegevoel, al zou je dat soms niet geloven. In deze groepen mag je bijvoorbeeld niet naar oude muziek luisteren wil je geaccepteerd worden, je moet compleet up-to-date zijn. Dit is voor mij waar individualiteit stopt. Want ook al kleed je je anders dan je gemiddelde land, stad of schoolgenoot, je bent niet precies zoals je wil zijn.
Ik ben zelf een groot voorstander van zelfontplooiing. Mensen moeten de kans krijgen om compleet zichzelf te zijn en zich precies zo te ontwikkelen als zij willen. Ikzelf ben hier een goed voorbeeld van en dat is natuurlijk makkelijk te zeggen, maar ik ben ervan overtuigd.
Als iemand mij vraagt "Welke stijl heb jij nou?" antwoord ik standaard met "Mijn eigen". Ik denk dat je pas je eigen stijl hebt als je verschillende aspecten weet los te koppelen en dan weer samen te combineren, vanuit welke richting ze ook komen. Zo combineer ik vaak kruistekens en doodskisten met een simpel t-shirt van H&M, maar loop ik ook graag in een warme gebreide trui of een mosterdgeel vest. Daarnaast ben ik dol op streepjes, stippen, effen shirts, nette en iets minder nette kleren. Eén grote milkshake van een hoop verschillende dingen dus.
Dat is wat ik leuk vind. Hetzelfde heb ik met muziek. Die gaat van jazz naar black metal en van horror punk naar house. Ik ben daar tevreden mee.
Mensen moeten niet belemmerd worden in hun doen en laten. Naar mijn idee moet creativiteit en individualiteit wat meer benadrukt worden. We moeten het begrip 'uniek' weer als iets positiefs gaan zien en niet bang zijn voor het onbekende.
Ik denk dat de wereld dan een stuk mooier zou zijn.
Ik ben namelijk geen onderdeel van één stijl, of van een groep. Ik ben een persoon.
En jij ook.
Zo zouden meer personen moeten denken.
...Of niet?
donderdag 3 maart 2011
Hoeveel ik ervoor zou doen om in mist op te gaan. Om mijn voeten over talloze roodgekleurde bladeren te zien zweven. Om de kale takken gestreeld te zien worden door de heldere lucht.
Wat ik er al niet voor zou doen om me met jou, met jullie, met niemand door dit bos voort te bewegen, urenlang fluisterend over woorden die nooit gesproken zijn. Of juist wel, herinneringen koesterend.
Wat zou ik er wel niet voor over hebben om met jou de zon te zien opkomen, de dauwdruppels te voelen bij het schijnbaar ontwaken.
Alles.
Wist je dat maar.
Wat ik er al niet voor zou doen om me met jou, met jullie, met niemand door dit bos voort te bewegen, urenlang fluisterend over woorden die nooit gesproken zijn. Of juist wel, herinneringen koesterend.
Wat zou ik er wel niet voor over hebben om met jou de zon te zien opkomen, de dauwdruppels te voelen bij het schijnbaar ontwaken.
Alles.
Wist je dat maar.
zondag 13 februari 2011
Valentijnsdag
Het bekende fenomeen zit er weer aan te komen. Sterker nog, feitelijk begint de ongelooflijk uitgekauwde en zoetsappige Valentijnsdag over enkele uren.
Ik heb een ongelooflijke hekel aan dagen waarop je elkaar moet laten zien hoeveel je van elkaar houdt. Ik vind het gewoon onzin. Waarom zou je het op een feestdag persé moeten doen en de rest van het jaar niet?
Bovendien is het idee flink geëscaleerd. Valentijnsdag is niet langer een dag waarop je iemand eraan herinnert dat je van hem of haar houdt, het is eerder een dag waarop mensen elkaar massaal bespringen en liefdesverklaringen doen waar het gros later ook weer spijt van krijgt.
De oorsprong van Valentijnsdag is ook niet wat het lijkt. Hij heeft niets te maken met engeltjes die verliefd op elkaar werden, of schattige, donzige katjes die rollebollen. Laat staan bloemetjes, hartjes en regenboogjes. Het ontstaan van Valentijnsdag is, volgens mijn welingelichte bronnen, een ware tragedie.
Omdat ik me vanochtend besefte dat ik Valentijnsdag waarschijnlijk niet ga overleven, heb ik een plan bedacht.
Een erg sluw plan, al zeg ik het zelf.
Ik ga namelijk iedereen waar ik een hekel aan heb dat nog eens extra duidelijk maken. Ik denk dat ik maar begin met mijn Maatschappij docent. Dus Cristian, mocht je dit lezen... Sorry makker, ik haat je. En je stagiair ook.
Ik hoop natuurlijk dat mijn plan me door deze dag van liefdeloosheid en teleurgestelde mensen heen gaat slaan, maar je weet maar nooit. Gelukkig is er altijd een plan B: denken aan mijn verjaardag (de zeventiende, dus over ongeveer vier dagen, NIET VERGETEN). Daarnaast kan ik natuurlijk altijd stiekem valentijnschocolaatjes stelen van mensen die wél geluk hebben gevonden.
Ik heb een ongelooflijke hekel aan dagen waarop je elkaar moet laten zien hoeveel je van elkaar houdt. Ik vind het gewoon onzin. Waarom zou je het op een feestdag persé moeten doen en de rest van het jaar niet?
Bovendien is het idee flink geëscaleerd. Valentijnsdag is niet langer een dag waarop je iemand eraan herinnert dat je van hem of haar houdt, het is eerder een dag waarop mensen elkaar massaal bespringen en liefdesverklaringen doen waar het gros later ook weer spijt van krijgt.
De oorsprong van Valentijnsdag is ook niet wat het lijkt. Hij heeft niets te maken met engeltjes die verliefd op elkaar werden, of schattige, donzige katjes die rollebollen. Laat staan bloemetjes, hartjes en regenboogjes. Het ontstaan van Valentijnsdag is, volgens mijn welingelichte bronnen, een ware tragedie.
"Waarschijnlijk ligt de oorsprong bij Sint Valentijn. Een jonge Romein die werd gemarteld maar weigerde om zijn christendom op te geven. Hij stierf op 14 februari 269 na Christus. De legende zegt dat Valentijn een de dag voor zijn executie een afscheidsbriefje achterliet voor de dochter van een medegevangene waarop hij verliefd was geworden. Hij ondertekende het briefje met 'Van jouw Valentijn'. Hier zou ook de traditie vandaan komen om kaarten te ondertekenen met 'jouw Valentijn'."
(Bron: http://www.valentijnsdag.net/geschiedenis.html)
Omdat ik me vanochtend besefte dat ik Valentijnsdag waarschijnlijk niet ga overleven, heb ik een plan bedacht.
Een erg sluw plan, al zeg ik het zelf.
Ik ga namelijk iedereen waar ik een hekel aan heb dat nog eens extra duidelijk maken. Ik denk dat ik maar begin met mijn Maatschappij docent. Dus Cristian, mocht je dit lezen... Sorry makker, ik haat je. En je stagiair ook.
Ik hoop natuurlijk dat mijn plan me door deze dag van liefdeloosheid en teleurgestelde mensen heen gaat slaan, maar je weet maar nooit. Gelukkig is er altijd een plan B: denken aan mijn verjaardag (de zeventiende, dus over ongeveer vier dagen, NIET VERGETEN). Daarnaast kan ik natuurlijk altijd stiekem valentijnschocolaatjes stelen van mensen die wél geluk hebben gevonden.
donderdag 3 februari 2011
Kijk me aan
Kijk me aan, slechtste dunk
Je bent slecht voor me
Bezie mij
Verleid me
Ik zal je binnenste nooit kennen
Maar je verleiding is genoeg
Zal het geweest zijn
Meer dan genoeg
Kijk niet om
Kijk niet op
Zie geen verleden
Enkel nieuw
Word verscheurd
Alsjeblieft
Want je bent zo mooi
Zo bewonderenswaardig
Maar je hebt dit gebroken
En je scherf zit in mij.
Kijk me aan, slechtste dunk
Je bent slecht voor me
Bezie mij
Verleid me
Ik zal je binnenste nooit kennen
Maar je verleiding is genoeg
Zal het geweest zijn
Meer dan genoeg
Kijk niet om
Kijk niet op
Zie geen verleden
Enkel nieuw
Word verscheurd
Alsjeblieft
Want je bent zo mooi
Zo bewonderenswaardig
Maar je hebt dit gebroken
En je scherf zit in mij.
woensdag 2 februari 2011
Egoïsme
Sinds ik het vak filosofie heb gekozen spookt er elke dag wel een vraag door mijn hoofd. Meerdere zelfs, maar er blijft er één terugkomen. Zijn we nou allemaal egoïstisch?
Mijn antwoord is ja. Sterker nog, ik denk dat we niet alleen egoïstisch zijn, we handelen er ook naar. Alles wat we doen is egoïstisch. Voor mij betekent de term 'egoïsme' zoiets als 'iets doen waar je jezelf beter van gaat voelen' en als je daar even over nadenkt, krijg je als uitkomst dat vrijwel alles wat we doen egoïstisch is.
Natuurlijk, we zijn mensen, die zíjn nou eenmaal zo, maar toch. Denk er eens over na.
We werken en verdienen daarmee geld. Voor onszelf. Andere mensen verdienen dat geld misschien niet, maar dat maakt ons niet uit. Want het is geld en daar zijn we blij mee. En al zijn we bereid iets op te geven voor een ander, dan is dat puur en alleen omdat zoiets ONS schuldgevoel wegneemt. Iets dat in JOU geworteld zit.
Veel mensen zullen na deze korte stortvloed van negatieve woorden waarschijnlijk wanhopig prevelen dat er ook iets bestaat als 'liefde voor de medemens'. En dat is precies wat ik bedoel. Liefde bestaat helemaal niet.
Liefde is een veredelde vorm van hebzucht. We willen iemand hebben. We willen ons iemand toe eigenen en gelukkig maken, gewoon omdat we daar zelf blij van worden. Geef me maar eens ongelijk, als liefde niet goed voelde zou ook niemand zich er (bewust) aan overgeven. Nu is naastenliefde natuurlijk iets anders, maar het komt op hetzelfde neer. We doen misschien iets voor de medemens, maar stiekem doen we dat om een piepklein mannetje in ons brein, de zogenaamde 'schuldbewustheid', het zwijgen opleggen.
Ik denk dat egoïsme iets menselijks is. Instinct heeft er naar mijn idee vrij weinig mee te maken. Een goed voorbeeld is de scheiding tussen mens en dier. Wie heeft zich de wereld toegeëigend? Juist.
Dieren zullen hooguit hun patroon van gras (of weet ik veel wat) eten, voortplanten en slapen voortzetten. Vaak denken we dat ons brein een gift is vanuit betere oorden, maar zou de wereld niet veel beter af zijn zonder deze 'menselijke intelligentie', een erg arrogante term die wij onszelf reeds hebben toegewezen?
Een goeie opmerking zou nu zijn 'maar dan ben je toch zelf ook egoïstisch?'
Dat is ook zo. Ik ga zeker niet ontkennen dat ik dat ben. Het is niet dat ik er trots op ben, maar ik denk dat we maar moeten accepteren dat we menselijk (en dus egoïstisch) zijn. De mate waarin, daarentegen, is wat écht uitmaakt.
Mijn antwoord is ja. Sterker nog, ik denk dat we niet alleen egoïstisch zijn, we handelen er ook naar. Alles wat we doen is egoïstisch. Voor mij betekent de term 'egoïsme' zoiets als 'iets doen waar je jezelf beter van gaat voelen' en als je daar even over nadenkt, krijg je als uitkomst dat vrijwel alles wat we doen egoïstisch is.
Natuurlijk, we zijn mensen, die zíjn nou eenmaal zo, maar toch. Denk er eens over na.
We werken en verdienen daarmee geld. Voor onszelf. Andere mensen verdienen dat geld misschien niet, maar dat maakt ons niet uit. Want het is geld en daar zijn we blij mee. En al zijn we bereid iets op te geven voor een ander, dan is dat puur en alleen omdat zoiets ONS schuldgevoel wegneemt. Iets dat in JOU geworteld zit.
Veel mensen zullen na deze korte stortvloed van negatieve woorden waarschijnlijk wanhopig prevelen dat er ook iets bestaat als 'liefde voor de medemens'. En dat is precies wat ik bedoel. Liefde bestaat helemaal niet.
Liefde is een veredelde vorm van hebzucht. We willen iemand hebben. We willen ons iemand toe eigenen en gelukkig maken, gewoon omdat we daar zelf blij van worden. Geef me maar eens ongelijk, als liefde niet goed voelde zou ook niemand zich er (bewust) aan overgeven. Nu is naastenliefde natuurlijk iets anders, maar het komt op hetzelfde neer. We doen misschien iets voor de medemens, maar stiekem doen we dat om een piepklein mannetje in ons brein, de zogenaamde 'schuldbewustheid', het zwijgen opleggen.
Ik denk dat egoïsme iets menselijks is. Instinct heeft er naar mijn idee vrij weinig mee te maken. Een goed voorbeeld is de scheiding tussen mens en dier. Wie heeft zich de wereld toegeëigend? Juist.
Dieren zullen hooguit hun patroon van gras (of weet ik veel wat) eten, voortplanten en slapen voortzetten. Vaak denken we dat ons brein een gift is vanuit betere oorden, maar zou de wereld niet veel beter af zijn zonder deze 'menselijke intelligentie', een erg arrogante term die wij onszelf reeds hebben toegewezen?
Een goeie opmerking zou nu zijn 'maar dan ben je toch zelf ook egoïstisch?'
Dat is ook zo. Ik ga zeker niet ontkennen dat ik dat ben. Het is niet dat ik er trots op ben, maar ik denk dat we maar moeten accepteren dat we menselijk (en dus egoïstisch) zijn. De mate waarin, daarentegen, is wat écht uitmaakt.
-
Zij komt wanneer de lelies verzinken
In het ijzig geheel van duister goed
Wanneer de tijd enkel stilstaat
Voor jou, mijn liefste
Niet voor mij
Zij komt wanneer tere zielen verdrinken
Onder het oppervlak van gedempte vloed
Als het te laat is voor excuses
Dan komt zij
In het ijzig geheel van duister goed
Wanneer de tijd enkel stilstaat
Voor jou, mijn liefste
Niet voor mij
Zij komt wanneer tere zielen verdrinken
Onder het oppervlak van gedempte vloed
Als het te laat is voor excuses
Dan komt zij
zondag 23 januari 2011
WOOOOOHOOOOO!!!!
I am excited. YES, I am. Ik ben zo blij.
Ik herontdekte laatst namelijk de Britse band Die So Fluid, een band met hardrock-invloeden (en een mij verder onbekende mix van een hoop geweldige stijlen) die ik eerder jammerlijk had verward met Jack Off Jill, een kwalitatief goede band, maar niet het format dat mij aansprak.
Ik heb meteen de albums grijsgedraaid en kwam er daarna per toeval achter dat ze 4 februari in Nederland optreden. "KUT" dacht ik, "die zijn vast al uitverkocht". Neen. Het is namelijk gratis toegang, which means: geen kaartjes.
Mijn persoonlijkheid raakte in revolutie toen ik dat las. Adrenaline gierde door mijn lijf. Ik werd gek van blijdschap en ging nijlpaardgeluiden maken. Ik werd gék.
Dus ik ben 4 februari in Leiden. Van 22:00 tot weet ik veel hoe laat. Al duurt het tot kerst. Dat zou me alleen maar blij maken.
Hallelujah.
Ik herontdekte laatst namelijk de Britse band Die So Fluid, een band met hardrock-invloeden (en een mij verder onbekende mix van een hoop geweldige stijlen) die ik eerder jammerlijk had verward met Jack Off Jill, een kwalitatief goede band, maar niet het format dat mij aansprak.
Ik heb meteen de albums grijsgedraaid en kwam er daarna per toeval achter dat ze 4 februari in Nederland optreden. "KUT" dacht ik, "die zijn vast al uitverkocht". Neen. Het is namelijk gratis toegang, which means: geen kaartjes.
Mijn persoonlijkheid raakte in revolutie toen ik dat las. Adrenaline gierde door mijn lijf. Ik werd gek van blijdschap en ging nijlpaardgeluiden maken. Ik werd gék.
Dus ik ben 4 februari in Leiden. Van 22:00 tot weet ik veel hoe laat. Al duurt het tot kerst. Dat zou me alleen maar blij maken.
Hallelujah.
dinsdag 11 januari 2011
Een paar dingen die je moet weten
Ik heb mezelf natuurlijk al uitvoerig beschreven in mijn voorgaande blogposts, maar ik heb niet het idee dat ik mezelf genoeg kan beschrijven. Het gaat dan ook totaal tegen mijn uiterst bescheiden ik in maar is wel heel leuk om te zeggen dat er NU drie dingen aankomen die je écht over me moet weten.
Drie uitvoerig beschreven dingen, uiteraard.
Moeilijk
Mijn persoonlijkheid is enorm complex en ik denk ook dat niemand die ooit compleet zal begrijpen. Zelf begrijp ik hem echter wel, en dat is ook de reden dat ik heel veel in mijn medemens ook begrijp. Veel van die dingen zijn voor mij namelijk nogal bekend: ik heb een erg 'brede' persoonlijkheid.
Ik weet niet of ik het levenservaring zou willen noemen -want zoveel ervaring met het leven heb ik nou ook weer niet- , misschien eerder levenskennis. Dat ik vrijwel alles kan begrijpen betekent echter niet dat ik ook overal begrip voor heb, sommige dingen kan ik je niet makkelijk vergeven.
Misschien is dit ook wel een reden dat ik zo enorm eigenwijs en eigenzinnig ben, om over wispelturig nog maar niet te spreken.
Uniek
Ik ben een uniek persoon en ben me daar ook ten volle bewust van. Sterker nog, ik geniet ervan. Ik beschik over het talent om mezelf te zijn zonder met mijn persoonlijkheid te worstelen, iets dat veel leeftijdsgenoten niet kunnen. Naar mijn mening is het een beetje gek om te zeggen dat je totaal niets geeft om wat mensen van je vinden -dat kan gewoon nooit zo zijn, daar ben je een mens voor en de mens is zwak-, maar ik probeer me zo weinig mogelijk aan te trekken van wat mensen van me vinden. Naar mijn idee lukt dat ook wel aardig.
Ik ben erg gesteld op mijn eigenheid en word ook heel snel boos als iemand achter me aanloopt. Wat dat betreft ben ik een eenling, ik wil niet dat er iemand is die ook maar een beetje op mij lijkt. Soms is het daardoor moeilijk voor me om vrienden te maken, bijvoorbeeld op vakanties, maar daar zit ik eigenlijk niet zo mee.
Einzelgänger/groepsmens
Gezelschap heeft voor mij twee kanten. Aan de ene kant ben ik behoorlijk zelfstandig (ja, echt, ik red me wel) en kan ik uren alleen zijn zonder er ongelukkig van te worden, maar naar de andere kant vind ik het heel prettig om mensen om me heen te hebben, mits ik een klik met die mensen heb.
Zoals eerder genoemd, vakanties, tja... Ik zit er eigenlijk helemaal niet mee als ik geen vrienden maak op vakantie. Ik vind het wel fijn zo, in mijn eentje. Op mijn soort vakantie lopen altijd van die mensen rond in te kleine bikini's en met Björn Borg onderbroeken boven hun zwembroek uit, alléén maar. Dat zijn nou net de mensen waarmee ik totaal geen klik voel en daar hoef ik dus ook totaal niet mee op te trekken van mezelf. Als ik je niet moet, moet ik je niet. Zo simpel is het. Bovendien zijn er in situaties genoeg andere dingen om aan te denken dan het groepsleven. De wereld bestaat niet alleen maar uit mens, maar dat willen we nog weleens vergeten.
Waarom heb ik ook alweer gezegd dat het maar drie punten zouden worden? Wat ongelooflijk zonde, want er valt zoveel meer over me te vertellen. Ik ben een erg veelzijdig en (al zeg ik het zelf) interessant persoon. Maar helaas, daarvan gaan jullie nu niks meer meekrijgen. Ga in de tussentijd gerust huilen in een hoekje, schreeuwen in een bos of met je hoofd tegen de muur rammen, je merkt het wel weer als ik terugkom met MEER.
Drie uitvoerig beschreven dingen, uiteraard.
Moeilijk
Mijn persoonlijkheid is enorm complex en ik denk ook dat niemand die ooit compleet zal begrijpen. Zelf begrijp ik hem echter wel, en dat is ook de reden dat ik heel veel in mijn medemens ook begrijp. Veel van die dingen zijn voor mij namelijk nogal bekend: ik heb een erg 'brede' persoonlijkheid.
Ik weet niet of ik het levenservaring zou willen noemen -want zoveel ervaring met het leven heb ik nou ook weer niet- , misschien eerder levenskennis. Dat ik vrijwel alles kan begrijpen betekent echter niet dat ik ook overal begrip voor heb, sommige dingen kan ik je niet makkelijk vergeven.
Misschien is dit ook wel een reden dat ik zo enorm eigenwijs en eigenzinnig ben, om over wispelturig nog maar niet te spreken.
Uniek
Ik ben een uniek persoon en ben me daar ook ten volle bewust van. Sterker nog, ik geniet ervan. Ik beschik over het talent om mezelf te zijn zonder met mijn persoonlijkheid te worstelen, iets dat veel leeftijdsgenoten niet kunnen. Naar mijn mening is het een beetje gek om te zeggen dat je totaal niets geeft om wat mensen van je vinden -dat kan gewoon nooit zo zijn, daar ben je een mens voor en de mens is zwak-, maar ik probeer me zo weinig mogelijk aan te trekken van wat mensen van me vinden. Naar mijn idee lukt dat ook wel aardig.
Ik ben erg gesteld op mijn eigenheid en word ook heel snel boos als iemand achter me aanloopt. Wat dat betreft ben ik een eenling, ik wil niet dat er iemand is die ook maar een beetje op mij lijkt. Soms is het daardoor moeilijk voor me om vrienden te maken, bijvoorbeeld op vakanties, maar daar zit ik eigenlijk niet zo mee.
Einzelgänger/groepsmens
Gezelschap heeft voor mij twee kanten. Aan de ene kant ben ik behoorlijk zelfstandig (ja, echt, ik red me wel) en kan ik uren alleen zijn zonder er ongelukkig van te worden, maar naar de andere kant vind ik het heel prettig om mensen om me heen te hebben, mits ik een klik met die mensen heb.
Zoals eerder genoemd, vakanties, tja... Ik zit er eigenlijk helemaal niet mee als ik geen vrienden maak op vakantie. Ik vind het wel fijn zo, in mijn eentje. Op mijn soort vakantie lopen altijd van die mensen rond in te kleine bikini's en met Björn Borg onderbroeken boven hun zwembroek uit, alléén maar. Dat zijn nou net de mensen waarmee ik totaal geen klik voel en daar hoef ik dus ook totaal niet mee op te trekken van mezelf. Als ik je niet moet, moet ik je niet. Zo simpel is het. Bovendien zijn er in situaties genoeg andere dingen om aan te denken dan het groepsleven. De wereld bestaat niet alleen maar uit mens, maar dat willen we nog weleens vergeten.
Waarom heb ik ook alweer gezegd dat het maar drie punten zouden worden? Wat ongelooflijk zonde, want er valt zoveel meer over me te vertellen. Ik ben een erg veelzijdig en (al zeg ik het zelf) interessant persoon. Maar helaas, daarvan gaan jullie nu niks meer meekrijgen. Ga in de tussentijd gerust huilen in een hoekje, schreeuwen in een bos of met je hoofd tegen de muur rammen, je merkt het wel weer als ik terugkom met MEER.
maandag 10 januari 2011
Wat weet je nou eigenlijk over mij? Deel 2
Zoals beloofd nog wat feitjes over mij.
46. Ik ben heel anders dan de meeste jongens van mijn leeftijd.
47. Je kunt met mij over vrijwel alles praten en ik zal ook nergens raar over doen.
48. Ik kan niet tegen rauwe vis, daarvan moet ik automatisch kotsen.
49. Ik voel me altijd schuldig als ik vlees eet, maar ik eet het wel.
50. Ik heb nooit heel veel van sport gehouden. Ik ben geen teampersoon en wil het liefst vrijheid wat mijn vrije tijd betreft.
51. Er zijn veel mensen die ik bewonder, maar ook veel mensen die ik met plezier uit het raam zou gooien.
52. Ik word niet snel boos, maar als het je lukt om me op mijn tenen te trappen heb je ook echt ruzie.
53. Als je met een compleet gestoord plan bent dat gedoemd is om fout af te lopen, ga ik er zonder twijfelen in mee.
54. Ik word zielsgelukkig van Amsterdam.
55. Na mijn school wil ik zo snel als ik kan Almere uit.
56. Ik ben heel slecht met geld: zodra ik het heb ga ik nutteloze dingen kopen.
57. Ik ben heel slecht in beslissingen nemen en knopen doorhakken.
58. Ik ben verslaafd aan alles dat zoet is.
59. Op zondagmorgen wil je me niet meemaken.
60. Zonder mijn vrienden zou ik heel ergens anders zijn.
Wordt vervolgd.
46. Ik ben heel anders dan de meeste jongens van mijn leeftijd.
47. Je kunt met mij over vrijwel alles praten en ik zal ook nergens raar over doen.
48. Ik kan niet tegen rauwe vis, daarvan moet ik automatisch kotsen.
49. Ik voel me altijd schuldig als ik vlees eet, maar ik eet het wel.
50. Ik heb nooit heel veel van sport gehouden. Ik ben geen teampersoon en wil het liefst vrijheid wat mijn vrije tijd betreft.
51. Er zijn veel mensen die ik bewonder, maar ook veel mensen die ik met plezier uit het raam zou gooien.
52. Ik word niet snel boos, maar als het je lukt om me op mijn tenen te trappen heb je ook echt ruzie.
53. Als je met een compleet gestoord plan bent dat gedoemd is om fout af te lopen, ga ik er zonder twijfelen in mee.
54. Ik word zielsgelukkig van Amsterdam.
55. Na mijn school wil ik zo snel als ik kan Almere uit.
56. Ik ben heel slecht met geld: zodra ik het heb ga ik nutteloze dingen kopen.
57. Ik ben heel slecht in beslissingen nemen en knopen doorhakken.
58. Ik ben verslaafd aan alles dat zoet is.
59. Op zondagmorgen wil je me niet meemaken.
60. Zonder mijn vrienden zou ik heel ergens anders zijn.
Wordt vervolgd.
TEN DAYS OF PURE CHALLENGE
Ik zag laatst iets voorbij komen op internet. Het was een klein plaatje met tien punten erop.
Tien 'challenges', verdeeld over tien dagen.
Ik heb besloten dit lekker na te apen, dus bij deze, lieveleukegoeie lezer, OPDRACHT ÉÉN!
Ik snapte de opdracht eigenlijk niet helemaal. Fail.
Want gaat het hier nou om honderd punten of om tien? De gemakzuchtige Ik heeft bepaald dat het er tien worden.
Raisa: Ik vind het heel jammer dat ik je nog zo weinig zie. We moeten eens wat meer doen samen!
Moeders: Ik ben er nog niet overheen en dat weet je zelf ook wel.
Vaders: Ik moet nog steeds je tweedehands colbertjes krijgen!
Broertje: Stel je alsjeblieft wat minder aan.
Zora: We gaan hoe dan ook naar Londen!
Rosanne: Het komt allemaal wel goed!
[onbekend persoon nummer één]: Blijf uit mijn huis.
[onbekend persoon nummer twee]: bemoei je met je eigen zaken en laat me met rust.
Even ter verduidelijking, dit ga ik NIET uitleggen. De mensen zelf weten wel dat het over hen gaat en als ze dat niet weten, is dat jammer. Wat de boodschappen voor betekenis hebben gaat jou als buitenstaander eigenlijk ook vrij weinig aan.
Tien 'challenges', verdeeld over tien dagen.
Ik heb besloten dit lekker na te apen, dus bij deze, lieveleukegoeie lezer, OPDRACHT ÉÉN!
"Name ten things you want to say to ten different people you know."
Ik snapte de opdracht eigenlijk niet helemaal. Fail.
Want gaat het hier nou om honderd punten of om tien? De gemakzuchtige Ik heeft bepaald dat het er tien worden.
Laura: Ik ben heel blij met je. Je bent een geweldige vriendin.
Alex: Ik ben heel blij dat jij en ik nou eindelijk weer eens wat samen gaan doen, ik heb die dingen echt gemist!Raisa: Ik vind het heel jammer dat ik je nog zo weinig zie. We moeten eens wat meer doen samen!
Moeders: Ik ben er nog niet overheen en dat weet je zelf ook wel.
Vaders: Ik moet nog steeds je tweedehands colbertjes krijgen!
Broertje: Stel je alsjeblieft wat minder aan.
Zora: We gaan hoe dan ook naar Londen!
Rosanne: Het komt allemaal wel goed!
[onbekend persoon nummer één]: Blijf uit mijn huis.
[onbekend persoon nummer twee]: bemoei je met je eigen zaken en laat me met rust.
Even ter verduidelijking, dit ga ik NIET uitleggen. De mensen zelf weten wel dat het over hen gaat en als ze dat niet weten, is dat jammer. Wat de boodschappen voor betekenis hebben gaat jou als buitenstaander eigenlijk ook vrij weinig aan.
Opgewonden
Ik voel een opwinding die ik nog nooit eerder gevoeld heb. Een opwinding die vergelijkbaar is met geluk.
Mijn tenen kronkelen ervan, mijn nek kriebelt. Mijn neus maakt geluidjes en mijn haar vliegt.
Zo opgewonden ben ik.
Opgewonden als een breezersletje met haar nieuwste Nickelson jas. Opgewonden als de winnaar van het Wereldkampioenschap Wereldkampioen Zijn. Als een eetverslaafde die een volledige keukenkast tot zijn beschikking heeft. Een eetverslaafde die zich vol vunzig genoegen overgeeft aan zijn verslaving.
ZÓ.ONTZETTEND.OPGEWONDEN.
Waarom? Omdat ik naar The Meteors, The Silver Shine, Koffin Kats en Long Tall Texans (allemaal bands die je niks zeggen) ga. In Arnhem. Op de dag van mijn verjaardag. It's meant to be.
Daarom.
Mijn tenen kronkelen ervan, mijn nek kriebelt. Mijn neus maakt geluidjes en mijn haar vliegt.
Zo opgewonden ben ik.
Opgewonden als een breezersletje met haar nieuwste Nickelson jas. Opgewonden als de winnaar van het Wereldkampioenschap Wereldkampioen Zijn. Als een eetverslaafde die een volledige keukenkast tot zijn beschikking heeft. Een eetverslaafde die zich vol vunzig genoegen overgeeft aan zijn verslaving.
ZÓ.ONTZETTEND.OPGEWONDEN.
Waarom? Omdat ik naar The Meteors, The Silver Shine, Koffin Kats en Long Tall Texans (allemaal bands die je niks zeggen) ga. In Arnhem. Op de dag van mijn verjaardag. It's meant to be.
Daarom.
zondag 9 januari 2011
Het perfecte leven: een sitcom
Er zijn al blogs geweest over mijn ideale huis en ideale huisregels, maar natuurlijk nog niet over het ideale LEVEN! Dat ziet er, ironisch gezien, iets anders uit dan wonen in het huis dat ik eerder heb beschreven, maar dat is ook gewoon alleen leuk als je er in je eentje woont.
Nee, mijn ideale leven is iets anders. Want in mijn ideale leven ben ik fulltime 'artist'. Een 'artist' die zo ongeveer alles doet: van misvormde kleisculpturen tot tattoos en van olieverfschilderijen tot films.
Het liefst zoveel mogelijk, maar niet thuis. Want thuis wil ik ruimte voor de mensen waar ik van hou.
En dat is waar het 'sitcom' (situation comedy) gedeelte wordt toegepast: het aller-aller-allerliefst zou ik later met mijn beste vrienden in één groot huis wonen. Geen partner of een gezinnetje, maar vrienden.
Daar buiten is nog wel ruimte voor een liefdesleven, en anders maak ik daar wel ruimte voor.
Een beetje zoals in Friends dan, behalve dat de hele boel daar wordt platgeneukt en het één grote soap is.
Nee, gewoon lekker met je vrienden in één huis.
Heerlijk lijkt me dat, al is privacy dan waarschijnlijk erg ver te zoeken. I don't give a shit.
Gezellig samen kerst vieren zonder problemen met vervoer, samen lachen, samen huilen. Samen gigantische voorraden koekjes opeten. Samen film kijken.
Noem het allemaal maar op.
Samen alles doen. Geweldig. En bovenal: geen gedoe met relaties. Geen boze vrouw die klaagt als je te laat thuis bent (god, daar zie ik nu al tegenop), niemand die tegen je zeurt, en misschien nog wel het beste: iedereen maakt troep, dus dat is automatisch ook niet erg meer.
Bovendien kun je in een vriendengroep ook (naar mijn idee) beter je hart luchten dan tegen een levenspartner. Want eerlijk is eerlijk, over sommige dingen kun je met die persoon gewoon niet praten en dat zal ook altijd zo blijven. Sorry als ik hiermee uw huwelijk in de modder heb geworpen, lieve lezer.
Het zoete inval-gebeuren fascineert me ook wel. Het feit dat gewoon iedereen binnen kan lopen. Vriend of geen vriend, allemaal welkom. Zo leer je nog eens mensen kennen en bovendien: er is altijd leven.
Ik ben iemand die van gezelschap houdt, dus ook dát is ideaal.
Kortom: een leven met vrienden is gewoon ideaal.
Het ís zo. Het is een feit hoor, geen mening.
Oké, misschien een subjectief feit dan.
Nee, mijn ideale leven is iets anders. Want in mijn ideale leven ben ik fulltime 'artist'. Een 'artist' die zo ongeveer alles doet: van misvormde kleisculpturen tot tattoos en van olieverfschilderijen tot films.
Het liefst zoveel mogelijk, maar niet thuis. Want thuis wil ik ruimte voor de mensen waar ik van hou.
En dat is waar het 'sitcom' (situation comedy) gedeelte wordt toegepast: het aller-aller-allerliefst zou ik later met mijn beste vrienden in één groot huis wonen. Geen partner of een gezinnetje, maar vrienden.
 |
| FRIENDS |
Een beetje zoals in Friends dan, behalve dat de hele boel daar wordt platgeneukt en het één grote soap is.
Nee, gewoon lekker met je vrienden in één huis.
Heerlijk lijkt me dat, al is privacy dan waarschijnlijk erg ver te zoeken. I don't give a shit.
Gezellig samen kerst vieren zonder problemen met vervoer, samen lachen, samen huilen. Samen gigantische voorraden koekjes opeten. Samen film kijken.
Noem het allemaal maar op.
Samen alles doen. Geweldig. En bovenal: geen gedoe met relaties. Geen boze vrouw die klaagt als je te laat thuis bent (god, daar zie ik nu al tegenop), niemand die tegen je zeurt, en misschien nog wel het beste: iedereen maakt troep, dus dat is automatisch ook niet erg meer.
Bovendien kun je in een vriendengroep ook (naar mijn idee) beter je hart luchten dan tegen een levenspartner. Want eerlijk is eerlijk, over sommige dingen kun je met die persoon gewoon niet praten en dat zal ook altijd zo blijven. Sorry als ik hiermee uw huwelijk in de modder heb geworpen, lieve lezer.
Het zoete inval-gebeuren fascineert me ook wel. Het feit dat gewoon iedereen binnen kan lopen. Vriend of geen vriend, allemaal welkom. Zo leer je nog eens mensen kennen en bovendien: er is altijd leven.
Ik ben iemand die van gezelschap houdt, dus ook dát is ideaal.
Kortom: een leven met vrienden is gewoon ideaal.
Het ís zo. Het is een feit hoor, geen mening.
Oké, misschien een subjectief feit dan.
De huisregels van mijn ideale toekomst
Er zijn een aantal dingen waar ik nu zo gek van word dat ik zeker weet dat ik er regels voor ga bedenken. Veel plezier gewenst.
1. Geen sport
In mijn huis wordt geen sport gekeken. Als ik hier beneden kom, staat er altijd studio sport aan. Of het nou gaat om voetballen, schaatsen of ijsstokjes-likken, sport is hier heilig. Het staat 's avonds aan, als ik liever een film kijk, het staat aan tijdens het eten, op zondagochtend... Ik word er helemaal gek van.
2. Eten voor alles
Er moet altijd genoeg eten zijn. Al moet je zo nodig nieuwe gordijnen hebben, eten gaat voor alles. In dit huis merk ik heel vaak dat er geen interessant eten is, alleen de basis, en dat moet ik later absoluut niet hebben.
Ik wil genoeg mozzarella, bier, zelfrijzend bakmeel, suiker, zout, brood, kaas en knoflook in huis hebben.
En natuurlijk heeeel veel snoepjes.
3. OPBERGRUIMTE
DEZE TYP IK VOLLEDIG IN HOOFDLETTERS. IK HEB HIER NOOIT ERGENS RUIMTE VOOR EN DAAROM GOOI IK ALTIJD ALLES OP DE GROND. HET WORDT DAN ÉÉN GROTE ZOOI EN IK WORD DAAR HELEMAAL GEK VAN.
4. Douche & co
Mijn wil is wet en ik sta zo lang onder de douche als ik wil. Ga dus niet op de deur kloppen en schreeuwen hoe lang ik er nog over doe. Dan blijf ik er extra lang onder staan.
Oh, en zet NOOIT de tandpasta in de douche want een urenlange zoektocht naar zo'n product kan me gigantisch agressief maken.
5. Warmte
Wie de deur tijdens een winterdag te lang open laat staan wenst dat ie dood is.
6. Veel boeken
Mijn huis moet een inspirerende omgeving zijn en daarom moet het helemaal zijn volgestouwd met boeken en andere inspirerende dingen. Wie daar aan komt, komt aan mij.
7. Rust
Wie op de tafel trommelt of op de deur roffelt wordt op een lieftallige manier het huis uit geflikkerd.
To be continued...
1. Geen sport
In mijn huis wordt geen sport gekeken. Als ik hier beneden kom, staat er altijd studio sport aan. Of het nou gaat om voetballen, schaatsen of ijsstokjes-likken, sport is hier heilig. Het staat 's avonds aan, als ik liever een film kijk, het staat aan tijdens het eten, op zondagochtend... Ik word er helemaal gek van.
2. Eten voor alles
Er moet altijd genoeg eten zijn. Al moet je zo nodig nieuwe gordijnen hebben, eten gaat voor alles. In dit huis merk ik heel vaak dat er geen interessant eten is, alleen de basis, en dat moet ik later absoluut niet hebben.
Ik wil genoeg mozzarella, bier, zelfrijzend bakmeel, suiker, zout, brood, kaas en knoflook in huis hebben.
En natuurlijk heeeel veel snoepjes.
3. OPBERGRUIMTE
DEZE TYP IK VOLLEDIG IN HOOFDLETTERS. IK HEB HIER NOOIT ERGENS RUIMTE VOOR EN DAAROM GOOI IK ALTIJD ALLES OP DE GROND. HET WORDT DAN ÉÉN GROTE ZOOI EN IK WORD DAAR HELEMAAL GEK VAN.
4. Douche & co
Mijn wil is wet en ik sta zo lang onder de douche als ik wil. Ga dus niet op de deur kloppen en schreeuwen hoe lang ik er nog over doe. Dan blijf ik er extra lang onder staan.
Oh, en zet NOOIT de tandpasta in de douche want een urenlange zoektocht naar zo'n product kan me gigantisch agressief maken.
5. Warmte
Wie de deur tijdens een winterdag te lang open laat staan wenst dat ie dood is.
6. Veel boeken
Mijn huis moet een inspirerende omgeving zijn en daarom moet het helemaal zijn volgestouwd met boeken en andere inspirerende dingen. Wie daar aan komt, komt aan mij.
7. Rust
Wie op de tafel trommelt of op de deur roffelt wordt op een lieftallige manier het huis uit geflikkerd.
To be continued...
Zondag
Zondag. Ondanks mijn eendags-weekendse werkeloosheid is er niets dat erger is.
Dit steeds terugkomende punt op onze kalender is niet alleen de dag voor de roemruchte 'maandag', nee, het is nog een verschrikkelijke dag ook. Alles aan zondagen is verschrikkelijk.
Dames en Heren, ik, Max, gun u een kijkje in mijn leven.
Bed. Hmm. Er is niets zo goed als een bed. Tenminste, terwijl je slaapt. Als ik wakker ben, haat ik mijn bed. Je zou wel kunnen zeggen dat ik een haat-liefderelatie met mijn bed heb. Op dit moment is het enkel de haat die ik voel.
Want ik ben zojuist bruut wakkergeschreeuwd. En ik ben niet zomaar wakkergeschreeuwd, nee, ik ben niet wakkergeschreeuwd door mijn goddelijk ogende vriendin, een pornoster of de geest van Elvis. Ik ben wakkergeschreeuwd door mijn Ouders.
Of ik als de wiedeweerga uit mijn bed wil komen (want zij moeten naar vóetballen). Ja, doei. Althans, dat denk ik. Want slaap is mij niet meer gegund.
Ik woel nog enkele uren in mijn bed en besef dat het hopeloos is. Ik ga niet meer in slaap kunnen vallen. Ik ben nou eenmaal al wakker en dat zonlicht dat me overdag altijd verblindt helpt ook niet echt mee.
Tijd om iets te doen, denk je dan. Fout!
Want ook mijn zondagse hoofdpijn en kreupelheid speelt weer op. Ik weet mezelf met moeite uit bed te slepen en druk mijn hand hard in mijn gezicht, in de hoop dat het zoveel pijn doet dat ik de hoofdpijn niet meer voel.
Oh ja, sportschool. Denk ik.
Ook dat gaat niet door. Ik ben te laat.
Frustratie alom.
Dan is het tijd om te ontbijten. Ik kruip van de trap af naar beneden, me wanhopig vastklampend aan de leuning. Ik trotseer steile hellingen en kom zonder kleerscheuren in de hal aan, maar daar wacht het volgende avontuur. De spiegel.
Durf ik het aan? Durf ik te kijken? Ja. Of toch niet... Nee. Ja... Ach, ik doe het gewoon. Ik kijk in de spiegel. Ik zie een grauw gezicht, dikke wallen, halfdichte, rode ogen, een slecht verzorgd gezicht en warrig haar.
Mooi dat ik vandaag de deur niet uit ga.
Ik pak mijn ontbijtspullen, maar dan zie ik ineens iets... Een rode verpakking.
Je weet wat het is met rode verpakkingen, er zit BIJNA altijd iets lekkers in.
Dus ik pak de rode verpakking.
Celebrations.
Holy mother of Buddha.
Ik kijk om me heen of écht iedereen weg is en nadat ik me er bewust van ben geworden dat de enige individuen die mij gaan zien mijn katten zijn, gris ik gulzig een tiental chocolaatjes uit de la.
Zo, missie geslaagd.
Ik ga in mijn paarse badjas op de bank zitten en peuzel de chocolaatjes één voor één op. Dan pak ik een bijpassende paarse fleecedeken en wikkel mezelf daar in.
Ik grijp naar de afstandsbediening. Tevergeefs, ik grijp mis.
Shit.
Kreunend en steunend beweeg ik me voort over de vloer. Opstaan is er niet bij, daar doe ik niet aan. Als ik eindelijk mijn trofee heb bemachtigd, zet ik de televisie aan en begin te zappen. Er is niets leuks op televisie, behalve één film. Die heb ik al gezien, maar je moet toch wat. Ik kijk een tijdje en besef dan dat er brood op me staat te wachten. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer in brood, maar ik moet van mezelf. Daarna mag ik nog wat celebrations.
Ik focus me op het laatste en vergeet bijna te kauwen bij het eten. Daarna trakteer ik mezelf op nog een aantal van de verrukkelijke chocolaatjes en na mezelf de trap weer op te hebben gesleept, duik ik achter mijn computer.
Ik strijk mijn hand door mijn vettige haar en kijk of ik nog updates heb gemist.
Niet dus. Dan ga ik mijn tanden poetsen.
En televisie kijken.
De hele dag.
Zondagen, wat verschrikkelijk.
Dit steeds terugkomende punt op onze kalender is niet alleen de dag voor de roemruchte 'maandag', nee, het is nog een verschrikkelijke dag ook. Alles aan zondagen is verschrikkelijk.
Dames en Heren, ik, Max, gun u een kijkje in mijn leven.
Bed. Hmm. Er is niets zo goed als een bed. Tenminste, terwijl je slaapt. Als ik wakker ben, haat ik mijn bed. Je zou wel kunnen zeggen dat ik een haat-liefderelatie met mijn bed heb. Op dit moment is het enkel de haat die ik voel.
Want ik ben zojuist bruut wakkergeschreeuwd. En ik ben niet zomaar wakkergeschreeuwd, nee, ik ben niet wakkergeschreeuwd door mijn goddelijk ogende vriendin, een pornoster of de geest van Elvis. Ik ben wakkergeschreeuwd door mijn Ouders.
Of ik als de wiedeweerga uit mijn bed wil komen (want zij moeten naar vóetballen). Ja, doei. Althans, dat denk ik. Want slaap is mij niet meer gegund.
Ik woel nog enkele uren in mijn bed en besef dat het hopeloos is. Ik ga niet meer in slaap kunnen vallen. Ik ben nou eenmaal al wakker en dat zonlicht dat me overdag altijd verblindt helpt ook niet echt mee.
Tijd om iets te doen, denk je dan. Fout!
Want ook mijn zondagse hoofdpijn en kreupelheid speelt weer op. Ik weet mezelf met moeite uit bed te slepen en druk mijn hand hard in mijn gezicht, in de hoop dat het zoveel pijn doet dat ik de hoofdpijn niet meer voel.
Oh ja, sportschool. Denk ik.
Ook dat gaat niet door. Ik ben te laat.
Frustratie alom.
Dan is het tijd om te ontbijten. Ik kruip van de trap af naar beneden, me wanhopig vastklampend aan de leuning. Ik trotseer steile hellingen en kom zonder kleerscheuren in de hal aan, maar daar wacht het volgende avontuur. De spiegel.
Durf ik het aan? Durf ik te kijken? Ja. Of toch niet... Nee. Ja... Ach, ik doe het gewoon. Ik kijk in de spiegel. Ik zie een grauw gezicht, dikke wallen, halfdichte, rode ogen, een slecht verzorgd gezicht en warrig haar.
Mooi dat ik vandaag de deur niet uit ga.
Ik pak mijn ontbijtspullen, maar dan zie ik ineens iets... Een rode verpakking.
Je weet wat het is met rode verpakkingen, er zit BIJNA altijd iets lekkers in.
Dus ik pak de rode verpakking.
Celebrations.
Holy mother of Buddha.
Ik kijk om me heen of écht iedereen weg is en nadat ik me er bewust van ben geworden dat de enige individuen die mij gaan zien mijn katten zijn, gris ik gulzig een tiental chocolaatjes uit de la.
Zo, missie geslaagd.
Ik ga in mijn paarse badjas op de bank zitten en peuzel de chocolaatjes één voor één op. Dan pak ik een bijpassende paarse fleecedeken en wikkel mezelf daar in.
Ik grijp naar de afstandsbediening. Tevergeefs, ik grijp mis.
Shit.
Kreunend en steunend beweeg ik me voort over de vloer. Opstaan is er niet bij, daar doe ik niet aan. Als ik eindelijk mijn trofee heb bemachtigd, zet ik de televisie aan en begin te zappen. Er is niets leuks op televisie, behalve één film. Die heb ik al gezien, maar je moet toch wat. Ik kijk een tijdje en besef dan dat er brood op me staat te wachten. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer in brood, maar ik moet van mezelf. Daarna mag ik nog wat celebrations.
Ik focus me op het laatste en vergeet bijna te kauwen bij het eten. Daarna trakteer ik mezelf op nog een aantal van de verrukkelijke chocolaatjes en na mezelf de trap weer op te hebben gesleept, duik ik achter mijn computer.
Ik strijk mijn hand door mijn vettige haar en kijk of ik nog updates heb gemist.
Niet dus. Dan ga ik mijn tanden poetsen.
En televisie kijken.
De hele dag.
Zondagen, wat verschrikkelijk.
vrijdag 7 januari 2011
Winter
Nog nooit in mijn hele leven heb ik de winter van deze kant gezien.
Het is alsof de kilte, de duistere schaduwen en asgrauwe lucht het tafereel niet verzwakken, maar enkel een lust voor het oog maken.
In mijn hersenen is een klein kamertje dat 'winter' heet, een kamertje dat ik elke keer als dit seizoen aanbreekt platbrand, kapotstamp en uitkots.
Nu echter niet.
Want de winter die ik vandaag heb gezien is mooi.
Het is alsof de kilte, de duistere schaduwen en asgrauwe lucht het tafereel niet verzwakken, maar enkel een lust voor het oog maken.
In mijn hersenen is een klein kamertje dat 'winter' heet, een kamertje dat ik elke keer als dit seizoen aanbreekt platbrand, kapotstamp en uitkots.
Nu echter niet.
Want de winter die ik vandaag heb gezien is mooi.
donderdag 6 januari 2011
Moe.
Ik ben moe van het voelen. Van het leven en sterven.
Keer op keer. Van het vallen en het opstaan. Storten en wederkeren.
Ik ben zo ongelooflijk moe van de winter. De kille, snijdende wind die je moedeloze woorden influistert. Ik ben moe van elk gerucht, elke fluistering.
Het liefst zou ik terugkeren, maar ik weet dat het niet mogelijk is.
Dit is een nieuwe wereld. Een verdorven wereld. Een kooi van al dat slecht is, me opsluit, omsluit en nooit meer los zal laten.
Het is een valkuil, zingend gegraven en huilend gedolven. Een oneindig diepe grafkuil die me tot in het diepst van mijn ziel zal grijpen, niets kan ook maar een greintje verandering teweeg brengen. Het is voorbestemd.
Ik zal moeten vallen.
Keer op keer. Van het vallen en het opstaan. Storten en wederkeren.
Ik ben zo ongelooflijk moe van de winter. De kille, snijdende wind die je moedeloze woorden influistert. Ik ben moe van elk gerucht, elke fluistering.
Het liefst zou ik terugkeren, maar ik weet dat het niet mogelijk is.
Dit is een nieuwe wereld. Een verdorven wereld. Een kooi van al dat slecht is, me opsluit, omsluit en nooit meer los zal laten.
Het is een valkuil, zingend gegraven en huilend gedolven. Een oneindig diepe grafkuil die me tot in het diepst van mijn ziel zal grijpen, niets kan ook maar een greintje verandering teweeg brengen. Het is voorbestemd.
Ik zal moeten vallen.
Abonneren op:
Posts (Atom)