En hier sta ik dan, voor je deur. Ik heb iets voor je. Een cadeau, een gift vanuit het diepste van mijn ziel, als die al bestaat. Ik voel me enkel lichaam, nutteloos omhulsel zonder verdere inhoud. Ik weet het zeker, ik zou mezelf kunnen vermoorden zonder dat te merken. In feite heb ik dat al gedaan.
Voor jou.
Want in feite sta ik hier niet voor mijn plezier. Ik sta hier om je iets te geven.
Mijn hart. Niet als in de romantische zin, niets komt daar ook maar in de buurt. Nee, voel alsjeblieft mijn godverdomde hart. Voel hoe mijn harme wanhoop je handen voor eeuwig besmeurt, hoe het bloed je altijd zal bijblijven.
Voel wat je hebt gedaan. Dan is het niet voor niks geweest.

Opgesloten. Een andere term voor deze beangstigende atmosfeer bestaat niet. Vrees, angst, hoe je het wil noemen. Verschrikkelijke angst.
Ik zit opgesloten. Opgesloten in een kleine kamer. Een kamer met enkel een klein peertje aan het plafond. Het peertje moet als lichtbron dienen, maar knippert als de onzekerheid van het bestaan. Mijn bestaan. Misschien het jouwe.
Maar hier is enkel ik. Binnen deze muren, meters, kilometers dikke muren. Geen geluid, enkel muren. En een peertje. En mijn lichaam.
Elke dag lijken de muren dichterbij te komen. Niet omdat ik groter word, in tegendeel. Mijn ziekelijke geest wil me bevrijden. Het drijft me tot waanzin.
Wil me alles laten doen om te onstnappen. Om van dit gewicht op mijn schouders verlost te zijn. Even denk ik dat er hoop is, een vonk slaat over in het peertje. Althans, doet zijn best. Niet realiserend dat hij de laatste is.

De lucht is zo ongelooflijk leeg. Wolken lijken me niets meer te doen.
Wolken. Enkel wolken. Waar komt dat licht vandaan? Of is de zon al verdwenen? Ik weet het niet, en daarmee niemand. Denk ik.
Wat is dit? Wat is dit voor situatie? Wat voor achterlijk hersenspinsel ís dit?
Waarom ben ik zo ongelooflijk achterlijk? Geweest?
Vragen, alleen maar vragen.
Geen antwoord.

Stamp over me heen. Maak me plat. Laat niets van me over.
Alsjeblieft. Stop. Niet met wat je doet, maar met...
Help me. Help me hiermee. Alsjeblieft.
Ik zou je zo graag smeken.

Maar ik kan het niet

Zonneschijn en bloemetjes enzo.

Een strand. Een prachtig strand. Een natuurlijke omgeving voor een muze als jij, enkel het zand kent zijn grenzen. Schoonheid niet.
Ik zie jou, met je streepjeskleren, zoals ik ze altijd noem. Je serene glimlach die voor mijn ogen nog nooit is verdwenen. Je houdt een rode bal vast. Een strandbal, ga ik vanuit. Zo rood als een boei in zee, zo rood als je haar dat wappert onder mijn verzuchting.
Ik herinner me dat jij de herfst verjoeg, de zomer inluidde. Al was het maar voor een moment. Dan, besef ik, wordt die herinnering waarheid.
Jij verandert de kille wind in een nietsontziende zonnestraal die van alles een lust voor het oog maakt. Imperfecties worden afgeschermd.
Ik herinner me dat we de golven zochten en lachten wanneer we ze vonden. Ik herinner me de blik die me zei dat niets er hier toe deed. Ik herinner me dat ik me voelde zoals ik me nooit meer zou voelen.
Een kind.

Mijn toekomstige droomhuis; Deel 1

Ik weet niet waar ik het vandaan had, maar ik voerde vanmiddag een gesprek met vriendin L. over wat haar droomhuis was. Dat heeft me geïnspireerd.
Ja, dus... En nu is hier dus een blog.

Mijn droomhuis staat midden in een oude maar levendige stad. Het is niet vrijstaand, maar erg smal en hoog met aan weerszijden buren. De 'entree' is zo'n typisch Engels trappetje dat je veel op televisie ziet. Het is in Victoriaanse stijl, maar met niet teveel tierelantijntjes en bovenal: het heeft zo'n enorm steil dak dat aan de bovenkant plat is. Het is van buiten lekker vervallen en 's avonds zelfs een beetje griezelig. De voordeur, ook heel belangrijk, is erg groot en massief, van donker hout. En met een echte 'klopper'.

Na de voordeur kom je in een gigantisch rare kamer die wellicht de gang genoemd kan worden. Alles is uit verhouding, de trap wordt smaller naarmate je naar boven gaat en op het plafond zijn een tafel, wat stoelen en borden en glazen gelijmd. Het is bekleed met vloerbedekking, wat je tot de schokkende gedachte brengt dat het een 'op zijn kop'-kamer is. De deuren hebben rare vormen en het is een beetje een hypnotiserend geheel. Uit de muur steken paspophanden die als kapstok dienen.

De 'gang' heeft vijf deuren. De eerste deur gaat naar de woonkamer. Die heeft geheel grijs betonnen muren en een grijs betonnen vloer. Aan de muur hangen oude, brandhouten kisten die dienst doen als boekenkast, allemaal op verschillende en willekeurige hoogte. Op de muren staan allerlei potloodtekeningen en de naam van iedere vriend/vriendin die er ooit binnen is geweest.
De meubels zijn neutraal. Aan de muren hangen verder oude, halfvergane platenhoezen en bladzijdes uit boeken. Uit het plafond steken stukken prikkeldraad waar oude boeken aan hangen. Heel veel boeken.

De tweede deur is die naar de keuken, waar niets is dat de grond raakt. Alles hangt in de lucht. De tafel is een gigantisch bord en de muren zijn zwart. Er zijn met wit krijt allemaal rare dingen op geschreven.

Na de keuken is er Mysterieuze Kamer Nummer Eén, die compleet zwart is. De kamer is zo minimalistisch als maar kan: Er staat één stoel in, zwart, wel te verstaan.
De kamer is geluidsdicht en uit het plafond komt rustige muziek.

Dan is er Mysterieuze Kamer Nummer Twee, de vierde kamer van de benedenverdieping. Deze kamer is helemaal wit, het tegenovergestelde van Mysterieuze Kamer Nummer Eén. Ook hier komt muziek uit het plafond.

Hierna kom je uit op de wc, die helemaal vol hangt met (schone!) toiletborstels, zeep en wc-rollen, zover het oog reikt. Alles zit onder de verfspetters...


En dat was het eerste deel alweer. Volgende keer zie/lees je de rest van mijn excentrieke wannabee-huis.

Haat

Mijn handen banen zich een weg dwars door mijn borst. Ik schreeuw het uit van pijn en genot tegelijkertijd. Mijn vingers nestelen zich diep in mijn vlees, zich voedend met de ontsnappende ellende. Ik ben een monster, wat ooit vingers waren zijn klauwen geworden. Moordwapens. Ik leg mijn ziel in de pijn die ik beleef, wetende dat het niet erger kan, wel erger is geweest. Ik besef dat dit het toppunt en tegelijkertijd het einde is. Mijn vuisten doorbreken mijn ribben, op zoek naar de tere inhoud van mijn borstkas. Pijn en verdriet sturen me terwijl mijn klauwen verder hun werk doen. Ik ben ziek. Een gedrocht. De zuurstof ontsnapt aan mijn hersenen terwijl mijn scherpe nagels me één voor een aan flarden scheuren. Ik doe een greep naar mijn hart en verpletter het, ik wil het niet meer. Het is nutteloos, een bron van zielspijn en verlangen, verlangen dat nooit kan worden bevredigd. Mijn waanzin bereikt mijn gezicht. Mijn bloeddoorlopen ogen zien niets, het lijkt alsof ik kijk met mijn klauwen. Ik scheur de resten van mijn hart in tweeën, ben blij dat ik een einde kan maken aan de eeuwige miserie. Ik vernietig de oorzaak, ik ben gevoelloos. Ik ben blind, verward. 'Verlossing'is het laatste woord dat mijn lippen verlaat als ik de rest van mijn lichaam verder aan flarden scheur. Ik ben ervan af, verlost.

Zand

Zie hoe het zand jouw stralen omarmt. Hoe de kou jouw warmte nauwelijks wegneemt.
Zie de takken die je toezwaaien. Uitzwaaien, toezwaaien. Zie ze bladeren en hun gouden kleur, die jouw verandering reeds hebben erkend.
Niets is tegen jou. Het tij is nooit gekeerd.
Zie de vogels, hóór de vogels. Zie ze naar je fluiten. Zie de wind, het geruis van de golven. Voel de vergiffenis van al deze pracht.
Zie mij, in de golven. Zie mijn hand die jou streelt met duizend zandkorreltjes.
Zie mijn haar dat lichtjes beweegt onder de druk van jouw verzwegen ademhaling.
Neem afscheid. Afscheid van de wind. Zie mij verdwijnen.
Vergeet mij.

Volg mijn schaduw, laat het maanlicht je gids zijn. Sterf, mijn liefste. Sterf in mijn armen, in mijn ogen. Verdrink in de diepte van mijn hersenspinsels.
Scheur jezelf uiteen, raak verstrikt in de kluwen van mijn gevoel. Verlos me. Verlos me, liefste. Sterf en verlos me.
Van deze waanzin, deze blinde woede. Verlos me van al dat ik eerder begeerde, nu enkel afscheid. Verlos me van je verpletterende indruk.
En laat het maanlicht je gids zijn. Mogelijk levenslang.
Sterf, verlos me, liefste.
Sterf.

Tijd voor verandering

Ik heb het licht gezien. Ik weet het. Ik ben geïnspireerd.
Het is tijd voor verandering. Daar denk ik al een tijd over na, ik ben al heel lang niet blij met mijn levensstijl (eetpatroon, etc.) en daar ga ik nu eindelijk verandering in (proberen) te brengen.

Ik suggereer hiermee niet dat ik mezelf dik vind, laat ik dat even duidelijk maken. Ik weet zelf ook wel dat ik niet dik ben en mijn lichaam is dan misschien niet perfect, dat is niet de reden dat ik het ga doen.
Die ligt ergens anders, namelijk in hoe ik me voel. Ik eet veel te ongezond en zo voel ik me ook, al kom ik er niet van aan.

Daarnaast zeg ik al een lange tijd dat ik vaker vegetarisch/biologisch wil eten. Ik zeg bewust vaker omdat ik weet dat ik niet zonder vlees kan, maar ik kan er wel in minderen. En als het kan, waarom zou ik het dan niet doen?

En daarom begin ik na volgende week aan een caloriearm hippiedieet: ik ga zo lang mogelijk niet snoepen en vaker vegetarisch eten en dan maar hopen dat ik me wat beter voel!

Nogmaals, ik zit dus niet slecht in m'n vel ofzo. Ik ben gewoon niet tevreden over mijn levensstijl.

Raar

Ik voel me op het moment zó raar. Raar als in 'geen zinnig woord kunnen uitbrengen'-raar, maar ook als in 'me schuldig voelen'-raar. Een enorm dubbel gevoel. Aan de ene kant voel ik me geweldig, aan de andere kant geweldig kut.
Daarom heb ik een verhaaltje bedacht..

..en dat gaan jullie voorlopig niet lezen, want het is er nog niet.

Ik sta midden in een woud vol met bomen. Ze zijn overal, houden niet eens op voorbij de horizon. Er zijn overal bomen, zo ver als het oog reikt.
Tussen deze bomen loopt een pad. Een lang, wellicht oneindig en kringelig stuk aarde waarvan ik weet dat mijn voetzolen de enige zijn die het ooit zullen bewandelen.
Ik sta midden in het bos. Voor mijn neus staat een wegwijzer, maar hij is te hoog. En verkeerd opgesteld, dat al helemaal. Want de zon schijnt recht in mijn ogen, verbrandt mijn netvlies. Het bord enkel gehuld in wazige duisternis.
Ik ben verloren, verdwaald. Dat weet ik. Het is niet iets dat ik denk, ik weet het gewoon. Ik zal de weg niet terugvinden, nooit.
Het is niet dat ik het niet heb geprobeerd.
Maar de zon gaat niet weg.

Ik ben echt zó goed in Frans.

Niet dus.
Hierbij mijn twee waardeloze brieven die ik in elkaar heb geflanst.
Dit kun je maar beter niet kopiëren.

ADRES
Pays-Bas

Aurélie Fromage
Rue de Poisson
1322 KU Toulouse
La France



Salut!

Ça va?
Je me présenté. Moi, je m’appelle Max. Je suis un garçon et j’ai seize ans. J’habite á Almere, c’est un village dans les Pays-Bas. Je n’aime Almere pas, parce que c’est un village trop moderne. J’aime l’atmosphère des villes anciens.
J’habite dans un maison avec mes parents, mon p’tit frère et mes deux chats. J’aime mes animals domestique.

Ma vie n’est très intéressant pas. Mes intéresses sont Photographie, Les Arts et Psychobilly. C’est une style de la musique. J’aime la musique HorrorPunk, Ska et Rockabilly aussi.
J’aime regarder les films aussi. Horror est mon genre favori.
As-tu un genre favori pour la musique ou les films ?
Repondez-moi vite !

Au Revoir,

Max















ADRES
Pays-Bas

Camping le Chêvre gros
Rue de la bourgogne
1222 BN Nîmes
La France





Á l'attention de chef.


Monsieur, madame,

Je vous écris au sujet d’information pour la réservation de votre camping. J’ai réservé des deux places pour les caravans, mais je voudrais des deux appartements parce que des caravans sont total-loss.
J’ai participé dans un accident avec un autobus. C’est une désastre.
Nous restons á Genève, mais la vacation est horrible. C’est la raison de ma question.
Avez-vous des deux appartements pour ma famille? Et aussi, avez-vous d’extra information pour le camping?
Dans l'attente de votre réponse,

Merci d'avance pour votre participation.


Max ACHTERNAAM.

Schrijfsels uit de oude doos.

Alles lijkt pijn te doen. Niet zomaar pijn. Ik denk niet eens dat pijn het goede woord is. Het is de wraak die ik voel. De vloek die rust op mijn simpelweg stompzinnige gedrag.
En terwijl ik me dat besef hak ik erin. Ik doe mezelf meer pijn. Pijn voor het feit dat ik er weer in ben getrapt. Mijn leugens en de jouwe. Datgeen dat ik nooit meer dacht aan te kunnen zien. Toch zie ik het aan. Met grote pijn.
Waar het vandaan komt weet ik niet, maar ik voel zo’n enorme haat. Voor alle gebeurtenissen waar ik me vroeger aan vasthield. Die zijn afgebrokkeld en mij in het diepe hebben geworpen, waar ik met een harde krak terechtkwam en alle botten in mijn lijf brak.
Ik neem wraak op alles dat me dwarszit. Niets wordt overgeslagen.
En ik heb mezelf vermoord. Opnieuw.


----
Dit dook laatst op tussen mijn bestanden. Apart...

De dood.

Ja, dit zal je misschien verrassen, maar de titel is compleet random. We gaan het niet over 'De Dood' hebben.
Hoewel ik op dit moment best een langzame door aan het sterven ben door de  stress.
De bergen huiswerk hopen zich hier op en daarbij heb ik woensdag een sollicitatiegesprek. Daarnaast heb ik woensdag een toets Antropologie (filosofie) waar ik me helemaal de pleuris voor leer.
 Maar het feest is nog niet afgelopen! Ik moet de komende drie dagen het huishouden op me nemen omdat mijn ouders naar Barcelona moeten voor een klant, of zoiets.
Conclusie: sollicitatiegesprek zonder steun van ouders, een hoop rommel en ik ga dood.


WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA.

Zo.

a head for the headless

Misschien heeft dit onderwerp even opheldering nodig. Ik irriteerde me al een lange tijd aan de naam van mijn blog. Het paste gewoon nét niet bij me. Daarom heb ik Cupcakes with Chainsaws (hopelijk) voorgoed veranderd in a head for the headless.
Ik ga de betekenis van de titel niet uitleggen, dan ben ik twee eeuwen bezig.
Geniet er maar van. Hopelijk binnenkort nieuwe posts :)

Daar is de herfst.

Dag herfst.

[ADVERTENTIE]

Mijn naam is M. Ik ben egoïstisch, dik, manipulatief en ik hou van agressie en zinloos geweld.
Daarnaast hou ik me veel bezig met jaloezie, haat-liefde, bezigheidstherapie en betweterigheid.
Daten?