Nu we toch weer in de tijd van de top 2000 en eeuwige gezelligheid zijn beland, leek het me wel eens leuk om een andere kant van mezelf te laten zien. Ik heb het erg vaak over wat ik nu leuk vind en wat me leuk lijkt in de toekomst, maar ik kijk eigenlijk zelden naar mijn (wel bijna achttien jaar oude) verleden.
Het valt me op dat de kinderen van na 2000 met heel andere dingen opgroeien dan de kinderen uit de twintigste eeuw. In het tijdperk van huppelende, roze Hannah Montana-imitaties met haar dat zo chemisch en plastic is dat het al in de hens vliegt als je er naar kijkt, populaire kleine jongetjes die worden vergeleken met stereotype lesbiennes en overmatig autotune-gebruik leek het me weleens leuk om stil te staan bij wat er vroegâh allemaal voor moois was.
Ik ben opgegroeid in een familie vol muziekliefhebbers. Zo was (en is) mijn opa bijvoorbeeld een groot fan van Frank Sinatra. Ik heb op menig verjaardag zijn gezang (dat van Frank Sinatra, maar ook van mijn opa) aan moeten horen, of ik daar nou zin in had of niet. Mijn ouders hadden het in elk geval niet, en gingen er dan ook maar meteen vanuit dat ik het ook bagger vond.
Mijn moeder was vroeger erg te spreken over zangeressen als Anouk, Pink en Skin (van Skunk Anansie). Dat is ze nu nog steeds wel, maar iets minder. Waar dat door komt weet ik niet. Mijn vader heeft al jaren dezelfde CD's (weten jullie wat dat is, moderne kinders?) in zijn CD-wisselaar (of dat dan?!) zitten, waarvan die van U2, Seal en Sting zonder twijfel grijs zijn gedraaid.
Als klein jochie had ik nog geen enorm uitgesproken mening over wat ik goed vond, maar ik kan me herinneren dat ik die muziek wel prettig vond: met U2 kon je immers heel hard meebrullen en bij Sting viel je lekker in slaap. Ook leerde ik door de vader van vriendin R. de band Genesis kennen, waarvan ik vrijwel alle nummers erg spannend vond.
Op vakantie hadden we vrijwel altijd dezelfde CD's in de auto: die van Sting, Santana en Ray of Light van Madonna. Dat laatste was misschien niet helemaal te verwachten, maar ik vond het wel te doen. Bovendien dacht ik dat de nummers gezongen waren door een vriendin van mijn moeder waar haar stem heel erg op leek, want wist ik veel wie Madonna was.
Enkele jaren later sloten ook de Red Hot Chilli Peppers, Kane (ieuw) en Amy Winehouse zich aan bij het repertoire van onze overbelaste CD-spelert. Al snel volgden artiesten als Adele en Giovanca, wat misschien iets minder binnen mijn genre viel maar toch nog best te pruimen was.
Vandaag de dag is mijn eigen muzieksmaak zo dominant dat ik moeite heb om het geduld op te brengen voor dergelijke muziek, maar ik kan in elk geval zeggen dat ik er waardevolle herinneringen aan heb overgehouden. Sterker nog, sommige artiesten vind ik nog steeds leuk. Neem bijvoorbeeld Genesis: hun nummers Land of Confusion en Tonight, Tonight staan gewoon in mijn iTunes-bibliotheek.
Hier onder een overzichtje van de liederen die ik vroeger te horen kreeg (met van alles en nog wat, omdat er toch wel genoeg te delen valt), en dat we nog maar lang naar muziek van vroegâh mogen luisteren. Fijne jaarwisseling!
zaterdag 31 december 2011
zondag 18 december 2011
De schim
De takken fluisterden naar hem, 'luister naar dat wat je roept'. De verdwaalde ziel draaide zich om, om niets te zien. Verwoed schudde hij zijn hoofd. De tranen stonden in zijn ogen. Hij was een hongerige geest, een onbevredigbaar stuk niets. Hij had haar nooit kunnen aanraken en zij had hem nooit kunnen zien.
De prijs die men moest betalen voor geluk was te groot, hij kon het zich niet veroorloven. Hij had zichzelf jaren voor de gek gehouden, gedaan alsof het wel kon, maar nu vielen alle leugens weg.
Een zacht geruis, opwaaiende rode bladeren. De stem van het woud die hem riep. Nooit mocht hij hieraan toegeven. Hij zou niet opnieuw die wirwar van doornstruiken en struikelwortels in gaan.
Ineens was daar de aanraking. Tien ranke vingers op zijn schouder.
Hij durfde niet te kijken, bang dat hij zichzelf opnieuw voor de gek hield.
dinsdag 13 december 2011
Red Velvet: poging één
Na mijn vorige blog heb ik besloten dat ik ab-so-luut niet meer kon wachten om aan mijn Red Velvet cake te beginnen: een bloedrode taart met mascarpone-frosting. Daarom heb ik vandaag moederlief voor het karretje gespannen en boodschappen voor me laten doen (tja, je moet toch wat als je tot half vijf op school zit) en ben ik zodra ik thuis arriveerde meteen begonnen. Helaas was het resultaat niet helemaal naar wens.
"Jezus Christus, dat is wel heel erg zoet," sprak mijn vader geschokt. "Je had me wel even mogen waarschuwen!"
"Inderdaad, Max. Ik zei toch dat er minder suiker in moest? En die frosting moet de volgende keer langer koelen."
Ouders hebben maar al te veel te klagen als ze zelf niet koken, blijkt maar weer. Echter, misschien hebben ze gelijk en is het niet verstandig om het recept (waar onder andere 500 gram poedersuiker en 350 gram gewone suiker deel van uitmaken) meteen te publiceren. Zaterdag ga ik in de herkansing: dan voeg ik limoen toe en laat ik de helft van de poedersuiker weg. Dan zal ik wellicht de twee recepten meenemen, als een dramatische before and after.
"Jezus Christus, dat is wel heel erg zoet," sprak mijn vader geschokt. "Je had me wel even mogen waarschuwen!"
"Inderdaad, Max. Ik zei toch dat er minder suiker in moest? En die frosting moet de volgende keer langer koelen."
Ouders hebben maar al te veel te klagen als ze zelf niet koken, blijkt maar weer. Echter, misschien hebben ze gelijk en is het niet verstandig om het recept (waar onder andere 500 gram poedersuiker en 350 gram gewone suiker deel van uitmaken) meteen te publiceren. Zaterdag ga ik in de herkansing: dan voeg ik limoen toe en laat ik de helft van de poedersuiker weg. Dan zal ik wellicht de twee recepten meenemen, als een dramatische before and after.
 |
| Te zoet, pffft. |
maandag 12 december 2011
Een nieuwe liefde
De afgelopen weken heb ik mijn passie voor eten herontdekt. Nouja, van de passie voor eten zelf was ik me al bewust, maar het maken ervan is iets waar ik niet altijd zin in heb.
Er is echter iets dat er verandering in heeft gebracht. Een nieuwe liefde. Een schoonheid.
Kunst.
Ik ontdekte namelijk laatst Food Network, een overdreven Amerikaanse website met recepten waarbij het water met liters uit mijn mond stroomt en mijn culinaire fantasie haar hoogtepunt bereik, ontdekt.
Het lijkt een normale website, tot je je verdiept in haar schoonheid. Als je dat eenmaal hebt gedaan, kun je er op rekenen dat je slachtoffer wordt van een zekere kookdrang. Ik heb zelfs een persoonlijke lijst gemaakt met gerechten die ik maar al te graag zou maken, waarvan de volgende enkele voorbeelden zijn:
- Red Velvet cake
- Pasta met gehaktballen van kalkoen
- Citroenpasta met gebakken gamba's
- Angel Food cake
- Lasagne met paddestoelen
- Thaise rode curry
- Teriyaki met shiitakes
- Tiramisu
- Strawberry Shortcake
Ik begin morgen met het afwerken van deze lijst.
Ja, ik ben slachtoffer. Nee, ik vind het niet erg.
zaterdag 3 december 2011
Gelegaliseerde explosieven
Het is december. De tijd van verbrijzelde chocoladeletters, pissed off kinderen en omvallende kerstbomen is weer aangebroken. Het is echter hoogst waarschijnlijk ook de tijd van sneeuw, vrieskou en vuurwerk. En laat dat laatste nou net iets zijn waar ik problemen mee heb.
Ik. haat. vuurwerk. Het is heus, het is echt, het is tragisch, misschien ook wel barbaars, maar ik HAAT het. Natuurlijk zijn van die fonteinen van licht in de donkere lucht prachtig om te aanschouwen, maar we weten allemaal dat dat niet het enige is wat we te zien krijgen. Want vuurwerk wordt helemaal niet alleen 's avonds afgestoken -en al helemáál niet alleen met oud en nieuw- en de term 'vuurwerk' neigt voor mij qua betekenis nog het meest naar 'Legale Explosieven die Kinderen in Terroristen Veranderen'.
Je zou nu kunnen gaan schreeuwen dat ik overdrijf als je niet zelf ook had ondervonden wat vuurwerk met een mens doet. We weten allemaal hoe gevaarlijk vuurwerk is en toch gooien we het vrijgevig in de handen van de jongste, meest puberale onverlaten. Die hond die een rotje ging apporteren en met een opgeblazen kop in het gras werd gevonden? Geen ongelukje. De jongen die zijn hand verloor bij vuurwerk afsteken? Geen ongelukje. Die oude vrouw wiens ramen uit haar flatje werden gebombardeerd? Geen ongelukje. Dit is een typische vorm van onverantwoordelijk gedrag die wij maar al te graag als ongelukje in de newspapers zien, maar we houden onszelf voor de gek. Want wie kent nou niet de irritante rotjes-gooiers onder de brug waar je elke dag onderdoor fietst, de knalvuurwerk-verslaafden die na het afsteken van hun explosieven niet omkijken maar heldhaftig wegrennen, de twaalfjarige jongetjes die ergens -en god weet waar- aan illegaal vuurwerk zijn gekomen? We kennen ze allemaal. We moeten het alleen nog zien.
Ik pleit ervoor dat vuurwerk niet langer in ieders handen terecht kan komen. Houd dat siervuurwerk maar lekker binnen het gemeentelijk bestuur en vier een gezamenlijk nieuwjaar met iets minder riskant vuurwerk. Er zullen dan natuurlijk nog mensen zijn die op een illegale manier aan hun pyromane trekken komen, maar dat moet dan maar hard afgestraft worden. De politie kan best 'es in plaats van mijn fietslampje te controleren een met explosieven smijtende puber aanpakken.
Op die manier zitten we in elk geval niet gevoelsmatig middenin een (letterlijk) knallende burgeroorlog. Dan kunnen we gerust naar buiten gaan zonder bang te zijn om zonder oliebol of hand of hoofd terug te komen.
Ik. haat. vuurwerk. Het is heus, het is echt, het is tragisch, misschien ook wel barbaars, maar ik HAAT het. Natuurlijk zijn van die fonteinen van licht in de donkere lucht prachtig om te aanschouwen, maar we weten allemaal dat dat niet het enige is wat we te zien krijgen. Want vuurwerk wordt helemaal niet alleen 's avonds afgestoken -en al helemáál niet alleen met oud en nieuw- en de term 'vuurwerk' neigt voor mij qua betekenis nog het meest naar 'Legale Explosieven die Kinderen in Terroristen Veranderen'.
Je zou nu kunnen gaan schreeuwen dat ik overdrijf als je niet zelf ook had ondervonden wat vuurwerk met een mens doet. We weten allemaal hoe gevaarlijk vuurwerk is en toch gooien we het vrijgevig in de handen van de jongste, meest puberale onverlaten. Die hond die een rotje ging apporteren en met een opgeblazen kop in het gras werd gevonden? Geen ongelukje. De jongen die zijn hand verloor bij vuurwerk afsteken? Geen ongelukje. Die oude vrouw wiens ramen uit haar flatje werden gebombardeerd? Geen ongelukje. Dit is een typische vorm van onverantwoordelijk gedrag die wij maar al te graag als ongelukje in de newspapers zien, maar we houden onszelf voor de gek. Want wie kent nou niet de irritante rotjes-gooiers onder de brug waar je elke dag onderdoor fietst, de knalvuurwerk-verslaafden die na het afsteken van hun explosieven niet omkijken maar heldhaftig wegrennen, de twaalfjarige jongetjes die ergens -en god weet waar- aan illegaal vuurwerk zijn gekomen? We kennen ze allemaal. We moeten het alleen nog zien.
Ik pleit ervoor dat vuurwerk niet langer in ieders handen terecht kan komen. Houd dat siervuurwerk maar lekker binnen het gemeentelijk bestuur en vier een gezamenlijk nieuwjaar met iets minder riskant vuurwerk. Er zullen dan natuurlijk nog mensen zijn die op een illegale manier aan hun pyromane trekken komen, maar dat moet dan maar hard afgestraft worden. De politie kan best 'es in plaats van mijn fietslampje te controleren een met explosieven smijtende puber aanpakken.
Op die manier zitten we in elk geval niet gevoelsmatig middenin een (letterlijk) knallende burgeroorlog. Dan kunnen we gerust naar buiten gaan zonder bang te zijn om zonder oliebol of hand of hoofd terug te komen.
Abonneren op:
Posts (Atom)