Haar hakjes klikklakken over het asfalt.
Ze houdt mijn hand vast, verslapt.
Uit elke voetstap valt een emotie te lezen, een die machteloos is tegenover wat ons te wachten staat.
Ik kan haar horen zuchten, nieuwsgierig en tegelijk doodsbang.
Uren brengen wij door in stilte.
Dan klikklakken de hakjes niet meer als voorheen.
Gracieus, trots zijn ze niet meer. Gebroken eerder.
Als een hert dat op gebroken voetjes voorthobbelt.
Het verdriet in haar stem kan ik horen. De woorden galmen nog door mijn hoofd.
"We doen wat het beste is."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten