In knopen van haar eigen pracht
ziet zij in 't diepste van de nacht
een muze die zij is geweest
maar niet meer worden zal
Haar ziel honderdmaal aangetast
willen zijn lijkt ongepast
Een schaduw van vertrouwen
die zij verliezen zal
Het schepsel van de woeste nacht
Verdrinkend in haar eigen gracht
naar wie de schaduw en haar maan
niet snel meer lachen gaan
Nooit zullen zij opnieuw vergeten
Wat zij niet vergeten zal
© Max Schulze
Geen opmerkingen:
Een reactie posten