't Voelt alsof jij je vlijmscherpe nagels, je allesverscheurende klauwen in mijn lichaam heb gezet. Alsof ze zich langzaam maar pijnlijk vastklemmen, mijn luchtpijp strelen en daarbij duizend kleine schrammen achterlaten.
Alsof ze zich recht in mijn rugwervels hebben gestoken, zo diep dat de wonden ongeneeslijk zijn en mijn ziel eeuwig omsloten zal zijn door een doods en onbeweeglijk omhulsel. Woorden zullen dan mijn lippen niet meer kunnen, laat staan willen verlaten. De schreeuw om hulp zal mijn keel verschroeien en enkel brandwonden achterlaten.
En dan, als ik de wanhoop zo voorbij ben dat mijn ziel het sterven nader is, zal mijn lichaam aan jou overgeleverd zijn. Je zult me verscheuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten