Frustratione

Hé hallo daar lezers (???). Er vanuitgaand dat er nog geen posters met mijn hoofd en de tekst "VERMIST" erop langs de weg hangen laat ik weer eens van me horen. Verwacht echter geen literaire hoogstandjes, want ik ben van plan om mijn proces van opbouwende frustratie voor jullie te beschrijven en zo literair is dat nou eenmaal niet.

Een zondagmorgen zoals we gewend zijn. De lucht is grijs, iedereen is chagrijnig en de buurman zaagt naar hartelust om acht uur 's ochtends. Metalen buizen, badkuipen en auto-onderdelen zijn niet meer veilig. Buiten proberen kinderen al schreeuwend elkaars ledematen af te rukken. Doodnormale taferelen dus.
Na gewekt te zijn door de alleraardigste buurman (die ik met liefde om zou brengen) besluit ik dat het weinig zin heeft om nog in bed te blijven liggen. Ik kijk op mijn telefoon, zoals ik dat iedere ochtend doe, en zie dat iemand op eBay op het laatste moment hoger heeft geboden op iets dat ik als cadeau wilde kopen. Terwijl ik sliep. 20 cent hoger. Gód-ver-domme.
Vervolgens zie ik berichten op Facebook waarin mensen vol enthousiasme vertellen over de vervolgopleiding waarvoor ze zich hebben ingeschreven. "Fuck," denk ik, "dat moet ik ook nog doen." En jahoor, daar is de twijfel weer. Ik doe er al zo'n zes maanden over om een opleiding te kiezen (je wil niet weten hoe groot het aanbod van kunstopleidingen in Nederland is) en telkens als ik het denk te weten, slaat de twijfel toe. Ondertussen pusht iedereen me on me in godsnaam maar in te schrijven bij een opleiding, "want ik vind het toch wel leuk," maar IK WEET HET NIET.

Na besloten te hebben de twijfels even te laten rusten, tracht ik mijn maatschappijboek open te slaan (ik heb immers morgen een erg belangrijke toets). Dit blijkt nog verdomd lastig, wat mij ervoor laat kiezen om naar een andere 'studie-ambiance' over te schakelen, namelijk mijn kamer. Maar wat wil het toeval? Mijn lieftallige moeder heeft bij het eigenhandig (en ongevraagd) opruimen van mijn kast alle zooi over mijn bureau geflikkerd. Daar komt nog bij dat er een ontzettende shitload aan troep op de grond ligt, waardoor de wieltjes van mijn bureaustoel dienst weigeren.
De wanhoop nabij besluit ik rustgevende muziek op te zetten. Hey ligt voor de hand, maar helpt doorgaans wel. Een goed en verantwoord plan, lijkt het. Niet dus. Ook mijn computer weigert dienst en programma's waarvan ik niet eens wist dat ik ze had lopen vast.

Ik haat zondagen.