Nu we toch weer in de tijd van de top 2000 en eeuwige gezelligheid zijn beland, leek het me wel eens leuk om een andere kant van mezelf te laten zien. Ik heb het erg vaak over wat ik nu leuk vind en wat me leuk lijkt in de toekomst, maar ik kijk eigenlijk zelden naar mijn (wel bijna achttien jaar oude) verleden.
Het valt me op dat de kinderen van na 2000 met heel andere dingen opgroeien dan de kinderen uit de twintigste eeuw. In het tijdperk van huppelende, roze Hannah Montana-imitaties met haar dat zo chemisch en plastic is dat het al in de hens vliegt als je er naar kijkt, populaire kleine jongetjes die worden vergeleken met stereotype lesbiennes en overmatig autotune-gebruik leek het me weleens leuk om stil te staan bij wat er vroegâh allemaal voor moois was.
Ik ben opgegroeid in een familie vol muziekliefhebbers. Zo was (en is) mijn opa bijvoorbeeld een groot fan van Frank Sinatra. Ik heb op menig verjaardag zijn gezang (dat van Frank Sinatra, maar ook van mijn opa) aan moeten horen, of ik daar nou zin in had of niet. Mijn ouders hadden het in elk geval niet, en gingen er dan ook maar meteen vanuit dat ik het ook bagger vond.
Mijn moeder was vroeger erg te spreken over zangeressen als Anouk, Pink en Skin (van Skunk Anansie). Dat is ze nu nog steeds wel, maar iets minder. Waar dat door komt weet ik niet. Mijn vader heeft al jaren dezelfde CD's (weten jullie wat dat is, moderne kinders?) in zijn CD-wisselaar (of dat dan?!) zitten, waarvan die van U2, Seal en Sting zonder twijfel grijs zijn gedraaid.
Als klein jochie had ik nog geen enorm uitgesproken mening over wat ik goed vond, maar ik kan me herinneren dat ik die muziek wel prettig vond: met U2 kon je immers heel hard meebrullen en bij Sting viel je lekker in slaap. Ook leerde ik door de vader van vriendin R. de band Genesis kennen, waarvan ik vrijwel alle nummers erg spannend vond.
Op vakantie hadden we vrijwel altijd dezelfde CD's in de auto: die van Sting, Santana en Ray of Light van Madonna. Dat laatste was misschien niet helemaal te verwachten, maar ik vond het wel te doen. Bovendien dacht ik dat de nummers gezongen waren door een vriendin van mijn moeder waar haar stem heel erg op leek, want wist ik veel wie Madonna was.
Enkele jaren later sloten ook de Red Hot Chilli Peppers, Kane (ieuw) en Amy Winehouse zich aan bij het repertoire van onze overbelaste CD-spelert. Al snel volgden artiesten als Adele en Giovanca, wat misschien iets minder binnen mijn genre viel maar toch nog best te pruimen was.
Vandaag de dag is mijn eigen muzieksmaak zo dominant dat ik moeite heb om het geduld op te brengen voor dergelijke muziek, maar ik kan in elk geval zeggen dat ik er waardevolle herinneringen aan heb overgehouden. Sterker nog, sommige artiesten vind ik nog steeds leuk. Neem bijvoorbeeld Genesis: hun nummers Land of Confusion en Tonight, Tonight staan gewoon in mijn iTunes-bibliotheek.
Hier onder een overzichtje van de liederen die ik vroeger te horen kreeg (met van alles en nog wat, omdat er toch wel genoeg te delen valt), en dat we nog maar lang naar muziek van vroegâh mogen luisteren. Fijne jaarwisseling!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten