Red Velvet: poging één

Na mijn vorige blog heb ik besloten dat ik ab-so-luut niet meer kon wachten om aan mijn Red Velvet cake te beginnen: een bloedrode taart met mascarpone-frosting. Daarom heb ik vandaag moederlief voor het karretje gespannen en boodschappen voor me laten doen (tja, je moet toch wat als je tot half vijf op school zit) en ben ik zodra ik thuis arriveerde meteen begonnen. Helaas was het resultaat niet helemaal naar wens.

"Jezus Christus, dat is wel heel erg zoet," sprak mijn vader geschokt. "Je had me wel even mogen waarschuwen!"
"Inderdaad, Max. Ik zei toch dat er minder suiker in moest? En die frosting moet de volgende keer langer koelen."
Ouders hebben maar al te veel te klagen als ze zelf niet koken, blijkt maar weer. Echter, misschien hebben ze gelijk en is het niet verstandig om het recept (waar onder andere 500 gram poedersuiker en 350 gram gewone suiker deel van uitmaken) meteen te publiceren. Zaterdag ga ik in de herkansing: dan voeg ik limoen toe en laat ik de helft van de poedersuiker weg. Dan zal ik wellicht de twee recepten meenemen, als een dramatische before and after.

Te zoet, pffft.