Trappen. Duizenden tentakels in dit duivels stuk doolhof. Mijn ziel waart zich hier enkel om middernacht, begraven in de diepste verwarring die hij mogelijk ooit gekend heeft. Met haar miljoenen treden grijpt zij mij naar de keel, ze wil me bruut wegstelen uit de aanwezigheid van deze zuurstof.
Hongerig komen haar miljarden kinderen op mij af gesneld, verstrengelen zich, klauwen in mijn been, scheuren me aan stukken. Steeds strakker, steeds monsterlijker. Bloed stroomt als water uit mijn neus, mijn ogen draaien.
Ik ben overgeleverd. Ze heeft me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten