Dit geloof je toch niet?

Er is iets waar bijna iedereen van houdt. Het is zelfs bijna misdadig om er niet van te houden. Toch ben ik er niet dol op. Net als meer dingen waar ik -in tegenstelling tot de rest van de mensheid- niet dol op ben. 

Ik heb het over cabaret.

Enorme moeite heb ik ermee, een zenuwachtig mannetje of vrouwtje dat, moederziel alleen, grappen staat te verkopen op een immens podium. Ik ben er zelfs een beetje allergisch voor, dat gedwongen grappen maken. 

Cabaretiers en cabaretières lijken zo graag grappig te willen zijn en daar kan ik niet tegen. Het is niet alleen irritant, als iemand leuk genoeg is om geen afstandbediening naar het beeldscherm te moeten gooien ben ik na enkele grappen al doodmoe. Ik heb er helemaal het geduld niet voor. De grappen ratelen maar door en door en door en op een gegeven moment ben ik er gewoon klaar mee. Dan heeft de luidruchtige figuur mijn oren, neus en ogen weggeblazen en heb ik er geen zin meer in. Men schreeuwt boven zichzelf uit.

Zo ook vandaag, tijdens de Engelse les. Ik heb een vrolijke, humoristische docent, één van de zeldzame docenten op mijn school waar ik me niet aan irriteer.

Vandaag heb ik me wél geïrriteerd. Niet aan mijn docent, maar aan een filmpje dat hij liet zien. Het was een filmpje van een Britse of Schotse (?) cabaretier die niet alleen praatte alsof zijn tong los in zijn mond lag, maar ook nog eens veel te enthousiast was wat grappig zijn betrof. Ik sloeg mezelf meerdere malen en besloot me maar ongemerkt ergens anders mee bezig te houden en me niet te erg te irriteren. "Want daar word je alleen maar moe van".

Maar het is niet gelukt, hoor. Ik heb me opnieuw geïrriteerd.

En nu ben ik moe.