Nog drie weken school. Heerlijk, denken we dan. Geen huiswerk meer, geen gestress voor toetsen. Lekker een paar weken hersendood in de zonneschijn hamburgers inhaleren. Het klinkt geweldig, dat is het ook, maar vaak vergeten we iets heel belangrijks: het moeizame, stressvolle proces dat eraan vooraf gaat.
Mijn 'examenweken' -voor zover je de ordinaire toetsen examens kan noemen in vier havo- zijn bijna achter de rug en daar ben ik ontzettend blij mee, maar ik zie het gevaar al weer aan komen.
Elke ochtend, elke middag, elke avond spit ik alle kopjes van de schoolsite af die voldoen aan het signalement dat ik aan 'CIJFERBERICHT' verbind. Niets. Elk moment op de dag dat ik niet besteed aan het hervatten van mijn bruut opgebroken slaapproces staat onze digitale cijferlijst open. Je moet toch iets. Maar nee, het is je reinste bedrog.
Docenten maken namelijk helemaal geen gebruik van digitale cijferlijsten. En ook niet van de mail. Het zijn digibeten. Maar aangezien een pen niet dusdanig digitaal is dat een docent ervoor terugdeinst, vrees ik dat dit ellenlange stappenplan van uitstellen en niet nakijken zijn oorsprong puur in luiheid vindt.
Zo kwam laatst mijn filosofiedocent, één van de zeldzame docenten waar ik geen godsgruwelijke hekel aan heb, tien minuten te laat binnen. Tien. Haar excuus was 'ik moest mijn dochtertje nog voeren'.
Wie geeft docenten in godsnaam het recht om maar voor elk wissewasje te laat te komen? Ik kan ook zeggen dat ik mijn kind nog voedsel door haar strot moest duwen (al zou dat niet heel geloofwaardig overkomen) en alsnog een briefje moeten halen bij de administratie. Hetzelfde geldt voor toetsen. Wij, de leerlingen, moeten altijd alles op tijd inleveren. Doen we dat niet, dan krijgen we een één. Ondertussen moeten we hard leren voor toetsen (waarvan de vragen voor een deel compleet achterlijk zijn) en die maar weer braaf bij onze docentjes inleveren. Kortom: we moeten met alles altijd op tijd zijn, want anders.
Maar wat gebeurt er dan, zo na een toets? Niets. Geen cijfers. Na zelf uren te hebben gestrest valt iedere schoolse verplichting weg en hoeven docenten blijkbaar ook niet meer na te kijken. Want ach, het zijn toch maar leerlingen. Die nemen wel genoegen met een cijfertje vroeger of later.
NEE.
Daar nemen wij geen genoegen mee. Ik heb net het eerste deel van de toetsweek achter de rug en ben erg benieuwd naar en bezorgd over mijn cijfers. Elke keer klopt mijn hart in mijn keel als ik de schoolsite open. Onnodige stress, want de cijfers zijn er toch nooit.
Docenten zouden eens een voorbeeld moeten nemen aan hun leerlingen. Dat meen ik echt. Natuurlijk is niet elke leerling perfect, maar ik denk dat een docent aan mij best een voorbeeld zou kunnen hebben. Ik doe mijn uiterste best om overal op tijd te komen, ik maak mijn huiswerk en ik leer. Ik kan vragen beantwoorden als dat nodig is en doe niet minder dan van me verwacht wordt.
Deden docenten dat maar eens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten