Hoe het was om liefdeloos te leven had zijn onaangetaste ziel reeds jaren ervaren. Het isolement dat zich krampachtig om elke mogelijke ontwikkeling sloot, mogelijk om deze in de kiem te smoren, begon zich met de dag strakker om zijn borst te sluiten. Het werkte zo verstikkend dat aan ademen denken alleen al onrealistisch was, in feite was hij al dood.
Alles dat hij moest doen was schreeuwen. Schreeuwen om hulp, om bevrijding. Schreeuwen om redding. Maar schreeuwen ging niet, dat wist hij. Want iedere klank die zijn keel wilde verlaten, bleef jammerlijk kleven in zijn opgedroogde verdriet. Hij zou maar moeten wachten. Wachten tot het harnas zich strakker sloot. Tot hij zou sterven, alleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten