Ik ben moe van het voelen. Van het leven en sterven.
Keer op keer. Van het vallen en het opstaan. Storten en wederkeren.
Ik ben zo ongelooflijk moe van de winter. De kille, snijdende wind die je moedeloze woorden influistert. Ik ben moe van elk gerucht, elke fluistering.
Het liefst zou ik terugkeren, maar ik weet dat het niet mogelijk is.
Dit is een nieuwe wereld. Een verdorven wereld. Een kooi van al dat slecht is, me opsluit, omsluit en nooit meer los zal laten.
Het is een valkuil, zingend gegraven en huilend gedolven. Een oneindig diepe grafkuil die me tot in het diepst van mijn ziel zal grijpen, niets kan ook maar een greintje verandering teweeg brengen. Het is voorbestemd.
Ik zal moeten vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten