Aanschouw mijn levenloze lichaam. Ik ben niet dood, enkel gestorven. Diep als mijn gedachten, zwart als mijn gemoed, zo kleurt dit meer jouw intrige. Ik zweef, althans, lijk te zweven. Het water draagt me met zijn miljoenen armen. Dit inktzwarte meer is niet wat het lijkt.
Jij ziet golven, duizenden golven. Wind die de sparren zachtjes heen en weer laat wiegen, romantisch geritsel vormend. Je ziet duizenden stukken riet die weg lijken te zakken in de beweeglijke bodem. Duizenden kleine vuurvliegjes. Je denkt dat het prachtig is. Je hebt het fout.
Want dit meer is slechts het einde. Van jou, van ons. Van niets.
Van alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten