Mijn toekomstige droomhuis; Deel 1

Ik weet niet waar ik het vandaan had, maar ik voerde vanmiddag een gesprek met vriendin L. over wat haar droomhuis was. Dat heeft me geïnspireerd.
Ja, dus... En nu is hier dus een blog.

Mijn droomhuis staat midden in een oude maar levendige stad. Het is niet vrijstaand, maar erg smal en hoog met aan weerszijden buren. De 'entree' is zo'n typisch Engels trappetje dat je veel op televisie ziet. Het is in Victoriaanse stijl, maar met niet teveel tierelantijntjes en bovenal: het heeft zo'n enorm steil dak dat aan de bovenkant plat is. Het is van buiten lekker vervallen en 's avonds zelfs een beetje griezelig. De voordeur, ook heel belangrijk, is erg groot en massief, van donker hout. En met een echte 'klopper'.

Na de voordeur kom je in een gigantisch rare kamer die wellicht de gang genoemd kan worden. Alles is uit verhouding, de trap wordt smaller naarmate je naar boven gaat en op het plafond zijn een tafel, wat stoelen en borden en glazen gelijmd. Het is bekleed met vloerbedekking, wat je tot de schokkende gedachte brengt dat het een 'op zijn kop'-kamer is. De deuren hebben rare vormen en het is een beetje een hypnotiserend geheel. Uit de muur steken paspophanden die als kapstok dienen.

De 'gang' heeft vijf deuren. De eerste deur gaat naar de woonkamer. Die heeft geheel grijs betonnen muren en een grijs betonnen vloer. Aan de muur hangen oude, brandhouten kisten die dienst doen als boekenkast, allemaal op verschillende en willekeurige hoogte. Op de muren staan allerlei potloodtekeningen en de naam van iedere vriend/vriendin die er ooit binnen is geweest.
De meubels zijn neutraal. Aan de muren hangen verder oude, halfvergane platenhoezen en bladzijdes uit boeken. Uit het plafond steken stukken prikkeldraad waar oude boeken aan hangen. Heel veel boeken.

De tweede deur is die naar de keuken, waar niets is dat de grond raakt. Alles hangt in de lucht. De tafel is een gigantisch bord en de muren zijn zwart. Er zijn met wit krijt allemaal rare dingen op geschreven.

Na de keuken is er Mysterieuze Kamer Nummer Eén, die compleet zwart is. De kamer is zo minimalistisch als maar kan: Er staat één stoel in, zwart, wel te verstaan.
De kamer is geluidsdicht en uit het plafond komt rustige muziek.

Dan is er Mysterieuze Kamer Nummer Twee, de vierde kamer van de benedenverdieping. Deze kamer is helemaal wit, het tegenovergestelde van Mysterieuze Kamer Nummer Eén. Ook hier komt muziek uit het plafond.

Hierna kom je uit op de wc, die helemaal vol hangt met (schone!) toiletborstels, zeep en wc-rollen, zover het oog reikt. Alles zit onder de verfspetters...


En dat was het eerste deel alweer. Volgende keer zie/lees je de rest van mijn excentrieke wannabee-huis.