Ik sta midden in een woud vol met bomen. Ze zijn overal, houden niet eens op voorbij de horizon. Er zijn overal bomen, zo ver als het oog reikt.
Tussen deze bomen loopt een pad. Een lang, wellicht oneindig en kringelig stuk aarde waarvan ik weet dat mijn voetzolen de enige zijn die het ooit zullen bewandelen.
Ik sta midden in het bos. Voor mijn neus staat een wegwijzer, maar hij is te hoog. En verkeerd opgesteld, dat al helemaal. Want de zon schijnt recht in mijn ogen, verbrandt mijn netvlies. Het bord enkel gehuld in wazige duisternis.
Ik ben verloren, verdwaald. Dat weet ik. Het is niet iets dat ik denk, ik weet het gewoon. Ik zal de weg niet terugvinden, nooit.
Het is niet dat ik het niet heb geprobeerd.
Maar de zon gaat niet weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten