Een strand. Een prachtig strand. Een natuurlijke omgeving voor een muze als jij, enkel het zand kent zijn grenzen. Schoonheid niet.
Ik zie jou, met je streepjeskleren, zoals ik ze altijd noem. Je serene glimlach die voor mijn ogen nog nooit is verdwenen. Je houdt een rode bal vast. Een strandbal, ga ik vanuit. Zo rood als een boei in zee, zo rood als je haar dat wappert onder mijn verzuchting.
Ik herinner me dat jij de herfst verjoeg, de zomer inluidde. Al was het maar voor een moment. Dan, besef ik, wordt die herinnering waarheid.
Jij verandert de kille wind in een nietsontziende zonnestraal die van alles een lust voor het oog maakt. Imperfecties worden afgeschermd.
Ik herinner me dat we de golven zochten en lachten wanneer we ze vonden. Ik herinner me de blik die me zei dat niets er hier toe deed. Ik herinner me dat ik me voelde zoals ik me nooit meer zou voelen.
Een kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten