Opgesloten. Een andere term voor deze beangstigende atmosfeer bestaat niet. Vrees, angst, hoe je het wil noemen. Verschrikkelijke angst.
Ik zit opgesloten. Opgesloten in een kleine kamer. Een kamer met enkel een klein peertje aan het plafond. Het peertje moet als lichtbron dienen, maar knippert als de onzekerheid van het bestaan. Mijn bestaan. Misschien het jouwe.
Maar hier is enkel ik. Binnen deze muren, meters, kilometers dikke muren. Geen geluid, enkel muren. En een peertje. En mijn lichaam.
Elke dag lijken de muren dichterbij te komen. Niet omdat ik groter word, in tegendeel. Mijn ziekelijke geest wil me bevrijden. Het drijft me tot waanzin.
Wil me alles laten doen om te onstnappen. Om van dit gewicht op mijn schouders verlost te zijn. Even denk ik dat er hoop is, een vonk slaat over in het peertje. Althans, doet zijn best. Niet realiserend dat hij de laatste is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten