Stomme veertienjarigen in de sportschool

Ik zit nu om precies te zijn zeven minuten en eenentwintig seconden over een aardige omschrijving te denken voor het volgende fenomeen. Helaas lukt me dat niet.
Bij de sportschool waar ik train stikt het van de vage figuren. Ze zijn stuk voor stuk vreemde vogels met ieder hun eigen vreemdheid. Op zich heb ik geen problemen met vreemde mensen, ik ben er zelf één van. Maar er is er één die me het bloed onder de nagels vandaan haalt. Een broekie. Een jongetje. Veertien jaar, schat ik. En niet zomaar veertien jaar, hij is het soort typische veertienjarigen-veertien jaar. Gewoon een typisch voorbeeld waaraan je denkt als iemand het getal veertien zegt. Zo'n type.
Ik weet het, ik ben ook veertien geweest, niet zo kort geleden zelfs, ik denk toen ik twaalf was. Maar ik ben nooit echt zó geweest. Zo verschrikkelijk.
Dit jongetje traint namelijk zo'n halfjaar bij mijn sportschool en voelt zich al helemaal 'tha macho'. Ik heb sowieso al iets tegen macho's, een heleboel zelfs, maar deze slaat echt alles. Hij is VEERTIEN. En hij voelt zich al helemaal het mannetje.

Vandaag was ie er ook weer, die veertienjarige. Met zijn zielige puistenhoofdje. Zijn slappe mierenarmpjes. Nouja, dubbele mierenarmpjes. Want hij heeft natuurlijk SPIERBALLEEEUH! Grapje.
Ik weet niet hoe blind hij is, maar het is zo'n zielig gezicht. Het is zo'n typisch figuur waar bij je automatisch een pruillip tevoorschijn tovert, uit medelijden. Maar bij deze doe je dat niet. Omdat hij zo macho is.

Het kind draagt nu sinds een week hempjes. En god, wat voelt 'ie zich er geweldig in. Ik weet niet waarom hij het doet eigenlijk. Ergens fascineert het me wel. Misschien heeft hij het wel van zijn vader. Die komt elke keer mee en is minstens zo erg. Maar hij mag het, want hij ís groot en sterk. Al heeft hij wel een bierbuik.

Soms heb ik zin om dit kind even te laten zien dat hij niet geweldig is. Al zijn zelfgekweekte arrogantie compleet de grond in te trappen en er vervolgens overheen te schijten. Want arrogant, dat is hij. Nergens voor nodig, maar zulke mensen zijn er nou eenmaal. En laat arrogantie nou net dát zijn waar ik niet tegenkan. Wat me ongelooflijk boos kan maken. Wat het gemeenste, meest agressieve en testosteronverantwoorde in me naar boven haalt.

Ik besef het me. Op zulke momenten ben ik zelf een macho. Ik denk hem wel even de grond in te trappen.
Ik weet ook zeker dat ik het kan hoor.
Maar het is erg. Heel erg.

Want ik wil geen macho zijn.