Vrouw Fama

Zuchtend. Gierend als de zilte wind.
Fluisterend door het zachtste gras
Ze is een stuk realiteit. Krioelend.
Tollend in een massa van niets.
Hulpeloos. Spartelend. Vervuld van pijn.
Haar stem brandt woest in haar keel.
Als een flakkerend vuur dat zich vergrijpt
aan een stuk dood hout.
En toch blijft ze schreeuwen
Ze moet.
Want met elke schreeuw trotseert ze de wind,
dooft ze het vuur.
Haar hoofd vervuld van loze woorden
Geen snufje interesse, enkel doelloze fluisteringen
Tollen razend door haar hoofd.
Op zoek naar een uitweg.
Dan passeren ze de hitte.
Wagen hun leven. Verbrand. Verkoold.
Aangetast.
Verlaten ze haar lippen.