Ik vertrek naar een plaats, al weet ik zeker dat ik die nooit zal bereiken. Aan dat idee durft mijn gevoel niet te twijfelen. Onmacht. Willoosheid neemt me over.
Met elke meter die mijn rode fiets, die vlak afsteekt tegen dit herfstige tafereel, aflegt lijkt de wind een zuchtje sterker te worden.
Maar ik moet doorgaan, ik mag niet stoppen, of omkeren. Ik moet vooruit blijven kijken en zien hoe de oneindigheid nadert. De knisperende grond lijkt aan mijn banden te kleven, de bomen ontkleden zich langzaam en lenen mij hun mantel van zachte kou.
Steeds verder lijk ik weg te zinken. Ik kijk, maar zie niets bewegen. Ik trap zo hard ik kan, kijk wanhopig achterom, om te ontdekken dat er geen achterom meer is.
En geen vooruit. Er is ook geen vooruit meer. Ik voel hoe de wind mijn lichaam probeert te dragen, maar daarin jammerlijk faalt. Ik voel hoe de grond mijn voeten begeert. Ik wil niet meer, weet ik ineens. Ik geef me over.
En met een laatste zucht zak ik weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten