Soms is de sympathie verkracht. Is jouw bronzig huidsel compleet uit mijn gedachten weggevaagd, net als je ivoorwitte huid en diepe, donkere ogen. Al deze kenmerken van ziekelijke schoonheid transformeren binnen mijn gezichtsveld in monsters. Gruwelijke, verkoolde en vooral duivelse wezens die zich voeden met mijn diepst gewortelde haat. Mijn grondige apathie, zielsangst en bovenal verlies.
Want verlies, dat heb ik geleden.
Ik ben jou, je verschijning, verloren. Uit het oog, althans. Ik ben ziek van jou. Elke klank die ik uitstoot is een klank waarmee ik jou steeds verder uitkots, een gebeurtenis die mijn binnenste doet openrijten, om nooit meer te herstellen. De diepe, woeste haat die ver in de krochten van mijn ziel schuilt.
De ophemeling van mijn haat voor jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten