Ik heb besloten wat meer zelf geschreven stukjes te posten, in plaats van alleen blogposts. Zo heb je naast mijn cynische, sarcastische en bovenal erg leuke stukjes ook nog wat meer diepgaand werk. Wees wel voorbereid, soms ben ik erg filosofisch.
Het onderstaande stukje heb ik geschreven toen ik in een niet erg goed humeur was, dus denk niet dat de toon ervan op dit moment iets met me te maken heeft...
-------------
Noten, gezang. Klanken lijken mijn oren te verblijden. Maar is dit enkel schijn? Antwoorden genoeg, vragen teveel. Het lijkt prachtig, dat ís het ook. Elk akkoord, iedere toon is een kunstwerk op zich.
Maar het maakt alles zwaarder. Deze prachtige, hypnotiserende muziek is als een parasiet. Iets dat van je leeft, je energie en wilskracht absorbeert. Iets dat je eerst met open armen verwelkomt, waarna het je nooit meer wil loslaten. Wat je ook doet.
Iets dat een last voor je is, soms een opluchting. Maar vooral een last. Een die steeds zwaarder wordt, tot het gewicht ondraaglijk wordt, tot het je benen breekt. Tot je bezwijkt.
En dan lig je daar. Willoos, terwijl je botten worden verpulverd.
Je wil niet opstaan. Het moet, maar je wil niet meer. Kan het ook niet.
Mooie, dodelijke schijn.
Wauw, super mooi! <3
BeantwoordenVerwijderen