Het rood van de kilte mag dan vele bomen sieren, jou geeft het enkel een serene dofheid. In materieel opzicht ben je niets, in mijn gedachten allesoverheersend.
Met de regendruppels komt jouw lach en met de zon zie ik je huilen. Ieder zuchtje wind is genoeg om te horen wat je zegt. Ieder blad dat zich gracieus door de stilstaande lucht verplaatst is genoeg om aan te duiden dat jij het bent.
En laat dat nou net zijn waar ik altijd al zo bang voor was. Zielsangst, noem ik het. Je vangt mij in je herfstige armen, je depressie en tranen overspoelen me, vagen al mijn zelfheid weg.
Je neemt me over.
Want jij bent als de wind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten