Het is vijf voor zeven en ik ben wakker. Klaarwakker zelfs. Het is verschrikkelijk, ik heb toch niet voor niets het eerste uur vrij? En als klap op de vuurpijl is het ook nog mijn broertjes verjaardag. Dat betekent gillende twaalfjarigen en eindeloze slaapfeestjes. En mensen een hand geven. Joepie.
Dat laatste zeg ik niet voor niets. Enkele uren later zit ik namelijk op de fiets richting school. Ik ga compleet op in mijn muziek. Maar dan plots; NJINGGG. Een irritante, prikkende pijn in mijn hand. Ik hou hem omhoog en trap in paniek op mijn remmen als ik zie dat het een wesp is, die me zojuist in mijn handpalm heeft gestoken.
Boos sla ik de wesp weg en vervolg zonder de beet uit te zuigen (de angel was er overigens wel uit) mij weg naar school omdat ik anders te laat kom. Het gevoel wordt echter alleen maar onprettiger, dus ik besluit dat even tegen mijn docent te zeggen. Die vertelt me dat ze geen ehbo-spullen heeft, en al helemaal niet voor wespensteken. Vervolgens word ik naar de conciërge gestuurd. Die stuurt me naar de kantine. Die mensen sturen me naar de receptie, die sturen me weer naar de conciërge, dan ga ik weer naar de kantine en uiteindelijk toch naar de receptie.
Voor een zalfje dat de pijn een halfuur laat stoppen.
En nu doet mijn hand dus nog steeds pijn en kan ik nauwelijks schrijven. Laat staan handen schudden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten