Het is een mooie dag. Vandaag heb ik afgesproken met mijn vriendin Zora (overigens niet een vriendin als in relatie, maar meer als in 'persoon waarmee je gestoord kan doen') en we hebben al een heel plan bedacht om een rondreis te maken door Nederland.
Na me gigantisch te hebben verslapen en om half 9 op te staan, wat betekent dat ik nog een halfuur heb om te aankleden, douchen, tanden poetsen, inpakken, fietsen en weet ik het, sta ik om kwart over 9 bij de bushalte. Gelukkig is Zora ook te laat en hoef ik me dus niet te verantwoorden. Ik krijg mijn verjaardagsgeld (beter laat dan nooit en geld is altijd leuk) van haar en dan besluiten we op de fiets te springen. De weg naar station Almere Centraal verloopt volgens plan en we zijn er om iets voor half 10.
We besluiten meteen een kaartje te kopen bij het loket, waar we een uiterst opmerkelijke man aantreffen achter de balie. De man ziet eruit alsof hij net iets heel smerigs heeft moeten eten. De chagrijnigheid spat van zijn gezicht af en op een sarcastische toon vraagt hij; "Wat kan ik voor u doen?"
Het personeel bij NS wordt echt elke keer vriendelijker.
Zora vertelt dat we een treinkaartje nodighebben naar Rotterdam, Breda en Den Haag. De man is vrij traag van begrip en slaat eerst alleen de eerste twee plaatsen aan. Daarna besluit hij ons van Rotterdam terug naar Almere te sturen en daarna raadt hij ons toch maar een NS Zomertoer van 45 euro aan, iets dat zo'n 23 euro duurder is aangezien Zora in het bezit is van een kortingskaart en een ledenpas.
De man lijkt het te begrijpen als we zeggen dat het ook anders kan en slaat de plaatsen aan. "Dat is van 40 euro alstublieft," zegt hij op verveelde toon.
Zora legt uit dat het bedrag ongeveer door tweeën moet worden gedeeld en eindelijk snapt de man het. We hebben ons treinkaartje bemachtigd. Een treinkaartje waarop, heel droog, Almere Centrum - Almere Centrum staat.
We besluiten eerst nog even naar de markt te gaan om wat te eten te halen. Zora haalt 5 appelkoeken, 2 appelflappen en 2 croissantjes met vet spul erin (wel lekker trouwens), ik hou het bij twee zure snoep dingen.
We gaan nog even naar de Plus, slaan een voorraad Energy drink in en vertrekken naar het station. De reis naar Rotterdam gaat vrij snel en na een korte tijd lopen we al rond in de Rotterdamse Bijenkorf, terwijl we druk bezig zijn met ons platte, bekakte en Friese accent oefenen. Voor we weer naar buiten gaan, kopen we een brownie. Dan besluiten we de trein te pakken naar Primark, al hebben we geen idee waar die is. Gelukkig is een aardige vrouw bereid met ons mee te lopen.
Eenmaal in de Primark aangekomen besef ik waarom mensen deze winkel als 'de hel' omschrijven. Overal zijn mensen. Serieus. Elke vierkante meter wordt benut, elk rek wordt bruut leeggerukt. Producten onder de 5 euro vliegen over de toonbank (en dat zijn er veel) en met moeite weet ik twee shirts en een blousachtig ding te pakken te krijgen. Maar dan is er een nieuw fenomeen; de kassa! Er wordt omgeroepen welke kassa vrij is, om verdere rijen te voorkomen! Er gaat een wereld voor me open.
Eenmaal buiten zijn we dolgelukkig met onze spullen. Ik heb nog een paar schoenen voor mijn broertje (mijn maat was er niet maar ik moest ze tóch hebben) meegenomen en daar houdt het dan ook bij op. We nemen snel de trein terug naar Rotterdam, waar we meteen de volgende trein nemen; die richting Breda.
In Breda is het vrijwel uitgestorven. We vragen bij het station aan een vriendelijk uitziend meisje of ze ons de weg naar het centrum kan wijzen. Daarop antwoordt ze in een haast onverstaanbaar Brabants dialect; "Nou, dan heb je doar een poahrruk en doarnoast een uuh soort lecherkazearna." Na wat kleine giechels te hebben onderdrukt gaan we dan ook richting het park met de legerkazerne, in de hoop dat het meisje dat bedoelde.
En ja hoor, dat bedoelde ze! In een mum van tijd hebben we het centrum bereikt. Het valt ons op dat Breda een erg leuke, gezellige stad is; de terrasjes zitten allemaal vol en je hoort overal pratende mensen. Jammergenoeg is het al over vijven en zijn alle winkels ongeveer gesloten. Ook hebben we nog niet gegeten. Gouden oplossing; de Bijenkorf. Die is namelijk tot zes uur open.
Na ons korte vergrijp aan het heerlijke voedsel stappen we weer in onze trein (grappig, nu klinkt het net alsof ie echt van ons is!). Ik vind het jammer dat het zo laat is, volgens mij is Breda een heel leuke stad waar je een dag mee kunt vullen. Toch moeten we gaan. We hebben namelijk gereserveerd in 'de piratenbar' in scheveningen en daarna willen we graag nog even naar Schollenpop.
Als we in Den Haag aankomen, zien we op het bord boven ons hoofd staan dat onze tram over één minuut komt. Feestje! Niet dus, de tram komt namelijk helemaal niet. Niet na een minuut, niet na twee... Ook niet na een halfuur. Gelukkig vinden we daarna wel een tram en komen we -rijkelijk laat maar heelhuids- in scheveningen aan. Daar wacht ons een leuke verrassing. De keuken van de bar zou namelijk om negen uur dicht gaan en wij komen aan om tien over negen, maar er wordt alsnog voedsel voor ons klaargemaakt. Veel keus hebben we niet; er is één menu.
Ik begin met een biertje en eet daarbij brood met kruidenboter. Ik denk na over hoe de kruidenboter in elkaar zit (aangezien het een veganistisch restaurant is) en we worden verrast door een oude bekende van Zora.
Na het brood (en ons tweede biertje) krijgen we een groot bord dat vol ligt met allemaal heel spannende gerechten. Gerechtjes waarvan je in eerste instantie geen idee hebt wat ze nu eigenlijk zijn. Gelukkig is het allemaal erg lekker, behalve de sla. Maar dat ligt niet aan de koks. Ik haat sla gewoon.
We sluiten het eten af met een lekkere fruitsalade en besluiten af te rekenen. We zijn welgeteld elf euro kwijt. ELF. Niet voor alleen het hoofdgerecht. Voor alles bij elkaar. Plus drank. De hemel voor krentenkakkers.
Na dit heerlijke etentje besluiten we nog even langs te wippen bij Schollenpop. Hier zit echter een maar aan vast; we moeten allebei incognito. En dus besluit Zora de volledige rol van 'Metalbarbie' op zich te nemen. Ik ben de metalhead in oefening. Druk gruntend (lees: enge geluiden makend) komen we aan op het festivalterrein, waar een geweldige band staat op te treden. De mensen zijn blij, ik ben blij. Het valt me zelfs op dat één van de bandleden erg op Jemina Pearl lijkt, de zangeres van een van mijn lievelingsbands (Be your own PET).
Een tijdje later, na gefaald te hebben in onze missie om met een woeste metalhead op de foto te gaan, keren we terug naar de tramhalte en later het station van Den Haag. We rijden richting Amsterdam Centraal, verorberen een appelflap en verkeren in de waan dat we er bijna zijn. Niet dus.
Onze eerste trein op Amsterdam Centraal komt niet. Er is niks afgelast of misgegaan, om de één of andere miraculeuze reden komt hij gewoon niet. De volgende (een uur later) komt wel, maar die zit zo vol dat we naar een ander perron moeten verhuizen.Ik begin behoorlijk chagrijnig te worden gezien het feit dat ik nu al heerlijk had kunnen slapen, maar dat helpt helaas niet. Het schiet niet op en rond kwart voor drie 's nachts zit ik op de fiets naar huis. Onderweg kom ik nog een overstekende cavia tegen, om vervolgens rond drie uur thuis aan te komen. Compleet kapot.
En met als klap op de vuurpijl een preek van mijn ouders, natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten