Italië, juli 2010. Ik zit in mijn luie stoel, mijn ouders gaan weg om een plaatsje te bekijken en ik blijf liever zitten omdat ik misselijk ben door de warmte (40 graden). Lijkt op zich niets mis mee. Is het wel. Deze dag is namelijk een aankondiging van de hel die me te wachten staat.
Die middag komen ze terug en doen verslag van wat ze allemaal hebben gezien en gedaan, gevolgd door een "Ohja, Max! We hebben nog een leuke winkel voor jou gezien! Heel artistiek enzo."
Dit is het ergste dat je tegen me kan zeggen. Deze woorden maken me namelijk obsessief en meteen word ik achtervolgd door de naam van het plaatsje; Desenzano.
Na uren smeken heb ik mijn ouders dan eindelijk zover. Ze (of eigenlijk mijn vader) willen er nog een keer heen, mits ik op de fiets ga. Onder het motto "bewegen is leuk en gezond", een motto waar ik het niet helemaal mee eens ben, maargoed.
Enkele dagen later zit ik op de fiets, vastberaden om die tien kilometer af te leggen om in Desenzano aan te komen. Het is een best simpele tocht, al ga ik door de bergen heen, waarover ik me dan ook verbaas.
Eenmaal aangekomen in Desenzano drink ik in no-time een flesje water leeg tegen de hitte. Daarna gaan we op zoek naar die befaamde winkel. Deze vinden we in de meest donkere uithoek van het plaatsje, nog iets waarover ik me verbaas.
Eenmaal binnengekomen lijkt het hier sterk op wat voor mij de hemel zou kunnen zijn (oh, ik ben een atheïst dus wees niet bang voor gelovig gezwets); overal shirts. Vaak van bands en met een knipoog. Zo zie ik bijvoorbeeld een shirt van de band 'the Killers', met daarop Osama Bin Laden en andere moordenaars. Ik vind het op zich wel goed gevonden, maar zal zo'n shirt nooit dragen. Ik koop het dan ook niet.
Aangezien de rest van de shirts 20 euro en duurder is, besluit ik mijn budget te beperken tot 20 euro. En laat ik daar nou net een geweldig shirt voor vinden; een shirt van Sex Pistols, licht aangepast door de kunstenares en heel erg awesome. Ik koop het meteen en neem het trots weer mee op de fiets.
Dan besef ik dat ik mezelf de hele heenweg voor de gek heb gehouden. Het landschap liep toen namelijk bijna onmerkbaar geleidelijk af, wat betekent dat ik nu bergop moet fietsen. 10 kilometer lang. Ik ben dan ook dood als we weer terug zijn. Maar, gelukkig, denk ik, was het het meer dan waard. Die gedachte houd ik vast tot ik een week later weer in Nederland ben.
Ik loop daar de H&M binnen en het eerste dat me opvalt is een shirt dat verdacht veel lijkt op het shirt dat ik in Italië heb gekocht. Fijn, mijn shirt is 'in'. Dat draag ik dus voorlopig niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten